„Modlitwa spod znaku Ryb – utwór otwierający tomik – wytycza już dwa główne konteksty interpretacyjne: trop biograficzny (tu choćby poprzez tytułowe wskazanie na zodiak) i trop tradycji literackiej. Między tym, co osobiste, a tym, co pozwala jednostkowe/własne życie ująć w szerszej perspektywie; między tym, co kruche, a tym, co trwałe; między monologiem wewnętrznym – intymną wypowiedzią podmiotu – a dialogiem (z przeszłością, ze zmarłymi, z tradycją poprzez liczne odniesienia intertekstualne) rozpina się poetycki dyskurs.
Bohaterami Modlitw rodzinnych stają się przodkowie, którzy gdzieś „w poczekalni do nieba” śnią swój sen wieczny (…) Zmarli, wyjęci z rodzinnego mitu – jak w obrzędzie dziadów – przychodzą, by coś powiedzieć, dać wskazówkę. Dzieje rodziny pisane „z okruchów i okruszków” przekładają się na metaforę życia. W kruchym, ulotnym, bliskim, szarym, zwykłym, delikatnym, w prostym geście kryje się podproże wieczności, rozsiewa się dusza”.
Joanna Wawryk, wstęp do tomiku

„W ostatnim cyklu zbiorku poetyckiego Agnieszki Ginko znajduje się sześć utworów psalmicznych nad wyraz osobistych, szczerych, refleksyjnych. (...) Poetka pyta o kondycję współczesnego człowieka, o jego postawę życiową i moralne wybory, o jego empatyczny stosunek do tragedii, nastawienia do bliźnich, podejścia w wymiarze duchowym do egzystencjalnego trudu (...) Warto zatem sięgnąć po najnowszy zbiór liryków Agnieszki Ginko, nie tylko z uwagi na rzetelny warsztat, doskonałe operowanie językiem i konfigurację poetyckich pejzaży, ale zwłaszcza dlatego, że oferuje niezapomnianą literacką ucztę i subtelną filozoficzno-mistyczną podróż w głąb siebie.”
Robert Rudiak