Początek książki bardzo mi się podobał, ujęło mnie to, jak akcja się rozwijała, ale po tym, jak w życiu bohaterów wydarzyła się tragedia, utrata bliskiej osoby, wszystko siadło i pojawiły się niepotrzebne dłużyzny, zrobiła się trochę książka dla nastolatek, kiedy to bohaterowie: Niedźwiedź i Mała Wojowniczka pojechali pod namiot i nadrabiali stracone lata nastoletnie. Z jednej strony było to urocze, że ich miłość tak rozwijała się z przyjaźni, z drugiej autorka mogła to trochę skrócić na rzecz rozwinięcia jakiegoś ciekawego wątku związanego z Afganistanem, na przykład pociągnąć ten z Arashem, kiedy Jamie znalazła się w niebezpieczeństwie, szkoda, że tak szybko go zakończyła. Tego mi tu brakowało, zamiast tego od połowy książki otrzymałam romansidło z rozterkami bohaterki, co jest dla niej ważniejsze, miłość do służby, czy do Niedźwiedzia. Na koniec autorka na szczęście przetrzymała nas tylko trzy miesiące, żeby tych dwoje się dogadało i wyjaśniło swoje niedopowiedzenia, doprowadzając nas do szczęśliwego zakończenia.

Początek książki bardzo mi się podobał, ujęło mnie to, jak akcja się rozwijała, ale po tym, jak w życiu bohaterów wydarzyła się tragedia, utrata bliskiej osoby, wszystko siadło i pojawiły się niepotrzebne dłużyzny, zrobiła się trochę książka dla nastolatek, kiedy to bohaterowie: Niedźwiedź i Mała Wojowniczka pojechali pod namiot i nadrabiali stracone lata nastoletnie. Z...

Mam mieszane uczucia co do książki. Pierwsza część zdecydowanie bardziej mi się podobała. Jamie, Niedźwiedź, Erin, Wood byli jeszcze dzieciakami i mieli typowe rozterki dla nich. Podobał mi się motyw spotykania się pod płotem, nie widząc siebie. Można wtedy razem milczeć lub powiedzieć co leży na sercu. Trochę mnie zaskoczyła decyzja Jamie o wojsku, ale dzięki temu poznaliśmy Wooda. Jake jako próba pierwszego seksu Jamie był całkiem w porządku, trochę zarozumiały, trochę za idealny. Nie spodziewałam się, że Jamie tak się nad nim rozpłynie. Erin zachwycała mnie swoją wyrozumiałością w stosunku do przyjaciółki (zwłaszcza w dorosłym życiu). Druga część jest splotem różnych sytuacji i dziwnych akcji bohaterów, dlatego miałam wrażenie, że autorka trochę się pogubiła. Pokazała nam Jamie, nie jako wojowniczkę, ale upartą małą złośnicę, która wpada w szał, jak coś nie idzie po jej myśli, co też wypomniała jej raz Erin (święta nie przyjaciółka). Ogólnie nie rozumiałam czemu wszyscy jej przyjaciele stawiali ją na jakimś piedestale. Zachowywała się jakby wszystko kręciło się wokół niej. Jak straciła Jake’a to tylko ona cierpiała (nie jego najlepszy przyjaciel Ryan, nie jego siostra Fin, nie jego drugi przyjaciel Kyle). Autorka trochę po macoszemu potraktowała też wątki romantyczne drugoplanowych bohaterów. Tak naprawdę nie wiemy co Ryan zrobił, że Fin mu zaufała, a tu nagle boom dziecko. Bardzo chciałam poznać historię Erin i Wooda, bo wydawali się wybuchową i fajną parą. Niestety dostała nam się Jamie. Nawet przy boku Kyle’a, który był również chyba świętym wypadała najgorzej. I chociaż przez część książki udawali najlepszych przyjaciół, to wiedziałam, że nagle uderzy coś więcej. I to znowu Kyle musiał latać za naszą Jamie. Autorka chyba nie chciała z niej zrobić takiej francy, ale niestety stworzyła idealnego Niedźwiedzia, nie udało się z Małą Wojowniczką.
Nie napisałabym, że dawno nie czytałam czegoś tak dobrego, jednakże nie zaprzeczę, że książka wciąga, chociaż irytuje Cię główna bohaterka.

Mam mieszane uczucia co do książki. Pierwsza część zdecydowanie bardziej mi się podobała. Jamie, Niedźwiedź, Erin, Wood byli jeszcze dzieciakami i mieli typowe rozterki dla nich. Podobał mi się motyw spotykania się pod płotem, nie widząc siebie. Można wtedy razem milczeć lub powiedzieć co leży na sercu. Trochę mnie zaskoczyła decyzja Jamie o wojsku, ale dzięki temu...