Spory zawód po "Zaginionym obrazie". Historia ze spokojem mogłaby być dwa razy krótsza - w obecnej formie staje się w połowie po prostu nudna i irytująca. Ilustracje z kolei wydają się niedopracowane - rozumiem pomysł na nawiązanie do rysunku przedwojennego, ale tutaj coś nie wyszło. Postacie są statyczne, niemal na każdej stronie widać zarys szkicu, jakby autor nie dokończył pracy i oddał pierwsze szkice swojego projektu. W efekcie książka staje się po prostu brzydka.

Spory zawód po "Zaginionym obrazie". Historia ze spokojem mogłaby być dwa razy krótsza - w obecnej formie staje się w połowie po prostu nudna i irytująca. Ilustracje z kolei wydają się niedopracowane - rozumiem pomysł na nawiązanie do rysunku przedwojennego, ale tutaj coś nie wyszło. Postacie są statyczne, niemal na każdej stronie widać zarys szkicu, jakby autor nie...

Urocza, krótka historia o przełamywaniu stereotypów i radzeniu sobie ze strachem. Pięknie ilustrowana, z dużą ilością zwierzaków, spotkała się z bardzo ciepłym przyjęciem podczas zajęć w zerówce.

Urocza, krótka historia o przełamywaniu stereotypów i radzeniu sobie ze strachem. Pięknie ilustrowana, z dużą ilością zwierzaków, spotkała się z bardzo ciepłym przyjęciem podczas zajęć w zerówce.

Jest to nasze pierwsze spotkanie z autorem i już wiemy ,że trzeba będzie uzupełnić nasze braki .
Książeczka jest prześliczna.

Po pierwsze urzekają ilustracje ,które przedstawiają architekturę żywcem wyjętą z brukowanej ulicy Stambułu tureckiego, oczywiście po odrestaurowaniu. Tak naprawdę możemy tylko tego domniemywać , gdyż dokładna lokalizacja akcji książki nie została podana. Równie dobrze mogłaby być to stara włoska dzielnica.
Możemy się tylko domyślać, że są to czasy współczesne ze względu na niektóre sprzęty domowe jak odkurzacz wodny.

Książka niesie ze sobą przesłanie ,żeby nie bać się na zapas czegoś, co się nie zna. Mówiąc przysłowiem ,, Strach ma wielkie oczy’’. I jeszcze ,żeby nie oceniać bliźniego po pozorach.

Króliczek Różanosek mieszka w starej dzielnicy bliżej nieokreślonego miasta.
Przepiękna stara wysoka kamienica , w której gospodynią jest żabka Trajkotka. Na klatce schodowej panuje olbrzymi ład i porządek. Dom lśni czystością, co uzewnętrzniają dodatkowo ilustracje. Mieszkańcami budynku oprócz króliczka i żabki są jeszcze niedźwiedź, jeleń, kozica, szop pracz i inne zwierzątka.
Króliczek bardzo lubi się z sąsiadami i często z nimi rozmawia.
Różanosek ma jedną słabość ,potwornie boi się węży, choć w życiu ani jednego nie widział na oczy. Lęk dodatkowo u niego potęguje przeczytana lektura książki
,, Straszna książka’’.

Pewnego dnia do kamienicy , w której mieszka króliczek wprowadza się nowa sąsiadka.
Mieszkanie Różanoska mieści się na drugim piętrze, a nowa lokatorka zajmuje lokal na parterze. Wszyscy co poznali ją ,określają ,że jest czarująca.
Króliczek nie wie skąd przybywa nowa sąsiadka i jak się nazywa.
Różanosek czuje nieodpartą chęć poznania tej uroczej damy. Marzy o zaproszeniu jej do siebie na filiżankę kakao.
Schodzi na parter i dzwoni do drzwi tej urokliwej pani. Nikt mu nie otwiera. Za to słyszy szelest za drzwiami i piękna nieznajoma informuje go, że już jest prawie na zewnątrz. Króliczek nie rozumie tego stwierdzenia, więc wychodzi na podwórze poszukać jej.
Widzi tylko już jej koniec ogona wyślizgujący się przez okno. Głowy niestety nie widzi. Postanawia ruszyć za odwłokiem i poznać bliżej całą postać. Oczywiście nie domyśla się kompletnie ,że ma do czynienia z wężem.
Wężowa pani przemieszcza się dosyć szybko po mieście, chcąc poznać nowe zakątki dzielnicy.
Różanosek biegnie za nią. Po drodze mija listonosza liska, z którym zamienia parę słów. Jest bardzo otwarty na kontakt z innymi.
Następnie wita się ze strażakiem Krakiem, dzięciołem Pukpuk, cały czas tropiąc nową lokatorkę.
Piękna pani wężowa urozmaica sobie drogę ;a to oplata drzewo, to znowu wchodzi włazem do kanału i drugim wychodzi. Barykaduje wejście i wyjście w autobusie, podczas gdy pasażerowie w popłochu opuszczają pojazd.
Ci co sprytniejsi wietrzą świetną okazję przemieszczania się na wężowym grzbiecie bez żadnego biletu, przystanków i wprost do celu ku któremu zmierzają.
Pasażerów odmiennego kursu zaczyna przybywać w zastraszającym tempie.
Wygodna przejażdżka kończy się ,gdyż pani wężowa wkracza w najlepsze do cukierni kotki piekareczki Waniliny, gdzie zakupuje lukrowany torcik z różą i jeszcze kilka innych smakowitości.
Różanosek cały czas niemal depcze po ogonie pięknej pani.
Po dość już męczącej przebieżce dochodzi do swojego domu od drugiej strony, gdzie traci trop.
Bocian Aleksander ,który zamiata podwórko uprzejmie informuje króliczka ,że pani wąż anakonda weszła właśnie do domu. Różanosek aż zaczyna trząść się ze strachu ,co usłyszał. Nie zdawał sobie sprawy do tej pory z kim ma do czynienia.


Jak skończyła się przygoda Różanoska z wężem anakondą?
Czy wężowa pani była taka straszna i okrutna ,że zjadła króliczka na kolację?
Jak właściwie miała na imię pani wężowa?
Czy dla wszystkich była taka czarująca?

O tym kochani przekonacie się czytając tę wspaniałą lekturę, która sprawia wiele radości.
A ilustracje to prawdziwy majstersztyk. Do tego wewnętrzna okładka jest we wzór wężowej tapety.

A jak sprowadzi się ktoś z wielkim terrarium do waszego domu, to miejcie uszy i oczy otwarte, życie to nie bajka...

Jest to nasze pierwsze spotkanie z autorem i już wiemy ,że trzeba będzie uzupełnić nasze braki .
Książeczka jest prześliczna.

Po pierwsze urzekają ilustracje ,które przedstawiają architekturę żywcem wyjętą z brukowanej ulicy Stambułu tureckiego, oczywiście po odrestaurowaniu. Tak naprawdę możemy tylko tego domniemywać , gdyż dokładna lokalizacja akcji książki nie została...

"Długaśna sąsiadka" to książka bardzo.... długaśna. Opowiada na zajączku, który chce poznać swoją sąsiadkę-węża (a może w dzisiejszych czasach powinno się powiedzieć wężówkę...) i chodzi po mieście tropem jej długaśnego ogona/odwłoka. Zagląda wszędzie i nie może jej dogonić.
Pomysł na fabułę nawet fajny, ilustracje bardzo przyjemne, ale skróciłabym tę książkę o połowę. Moje dziecko się nudziło, na każdej stronie działo się to samo, musiałam od połowy książki czytać co drugą stronę, żeby pięciolatek chciał posłuchac do końca.

"Długaśna sąsiadka" to książka bardzo.... długaśna. Opowiada na zajączku, który chce poznać swoją sąsiadkę-węża (a może w dzisiejszych czasach powinno się powiedzieć wężówkę...) i chodzi po mieście tropem jej długaśnego ogona/odwłoka. Zagląda wszędzie i nie może jej dogonić.
Pomysł na fabułę nawet fajny, ilustracje bardzo przyjemne, ale skróciłabym tę książkę o połowę....

Cudna książka o uprzedzeniach, nieuzasadnionym strachu przed nieznanym. O tym, jak często coś tracimy z życia, bo tak nam się tylko wydaje. Królik Różanosek bardzo bał się węży. Nawet sam nie wiedział, skąd ten lęk, dlaczego, jaka była tego przyczyna. Nigdy wcześniej nie spotkał węża, nawet nie wiedział jak on wygląda. Tymczasem pewnego dnia w kamienicy Królika Różanoska zamieszkała nowa sąsiadka. I choć my doskonale domyślamy się kim jest ta miła nowa osóbka (tak twierdzą w każdym razie inni lokatorzy) Różanosek nie ma o niczym pojęcia. Idzie śladami sąsiadki po mieście, chce zaprosić ją do siebie na herbatkę, jednak ta ciągle gdzieś mu umyka, chowa się, pojawia się i znika, wije się po ulicy, po drzewie, autobusie i cukierni. W końcu nadchodzi ten moment, kiedy to królik dowiaduje się, kim jest tak naprawdę jego nowa sąsiadka. Przemiła anakonda, której ogon ciągle się dokądś spóźnia. Oczywiście nie muszę dodawać, że obawy Różanoska były całkowicie nieuzasadnione. I pomyśleć – minęłaby go taka miła znajomość tylko dlatego, że Różanosek bał się węży.
Zauroczyła mnie ta historia – w obszarze tekstu, obrazu. Z jednej strony Kęstutis Kasparavicius przenosi nas do bliżej niesprecyzowanej przeszłości – co widać po ubraniach bohaterów jak z innej epoki. Podobają mi się niesłychanie te stare kamienice z odsłoniętymi połaciami ceglastego muru, drewniane okna ze szprosami, piec z żeliwnymi drzwiczkami i czerwony autobus. Z drugiej strony spotykamy tu też nowoczesność w postaci odkurzacza, sygnalizacji świetlnej, środków czystości w sprayu. A wyklejka z motywem wężowej skóry – przecudna! To taki bajkowy świat: mogło zdarzyć się wszędzie i zawsze. Bo tak jest – męczą nas czasem uprzedzenia, strach – a poznanie kogoś, czegoś, po prostu eliminuje te nieprzyjemne elementy z naszego życia.
Mnie podoba się pomysł zapoznawania nas z litewską literaturą dla dzieci. Niewiele takich przykładów na naszym rynku – więc brawa do wydawnictwa Ezop za pomysł i za misję.

Cudna książka o uprzedzeniach, nieuzasadnionym strachu przed nieznanym. O tym, jak często coś tracimy z życia, bo tak nam się tylko wydaje. Królik Różanosek bardzo bał się węży. Nawet sam nie wiedział, skąd ten lęk, dlaczego, jaka była tego przyczyna. Nigdy wcześniej nie spotkał węża, nawet nie wiedział jak on wygląda. Tymczasem pewnego dnia w kamienicy Królika Różanoska...

Pod względem treści historia o tytułowej długaśnej sąsiadce jest całkiem znośna. Można to podpiąć pod walkę ze stereotypami i własnymi lękami. Bo oto główny bohater - królik Różanosek - najbardziej na świecie boi się węży (chociaż nie ma pojęcia, jak te stworzenia wyglądają). A nowa sąsiadka, która budzi jego ogromną ciekawość, okazuje się właśnie wężem. I to na tyle długaśnym, że królik musi gonić ją po całym mieście, po drodze przekonując się, że intrygująca sąsiadka jest przede wszystkim stworzeniem zabawnym, pomocnym i sympatycznym, a nie strasznym i budzącym lęk.

I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie dziwne ilustracje. To znaczy - niby poprawne, stylizowane jakby na przedwojnie, ale jakieś takie statyczne, kukiełkowe. Nie mogłam przestać doszukiwać się w zarysach postaci kresek szkicu (szczególnie widocznych przy zgięciach kończyn). Tchnęło to jakąś martwotą i całkiem popsuło, jak dla mnie, odbiór tej opowieści.

Pod względem treści historia o tytułowej długaśnej sąsiadce jest całkiem znośna. Można to podpiąć pod walkę ze stereotypami i własnymi lękami. Bo oto główny bohater - królik Różanosek - najbardziej na świecie boi się węży (chociaż nie ma pojęcia, jak te stworzenia wyglądają). A nowa sąsiadka, która budzi jego ogromną ciekawość, okazuje się właśnie wężem. I to na tyle...

Po lekturze "Zaginionego obrazu" miałam ogromne oczekiwania co do nowej książki pana Kasparavičiusa i chyba odrobinkę - ale tylko odrobinkę - się zawiodłam. Niestety tamtej perełce trudno dorównać. Niemniej jednak "Długaśna sąsiadka" jest wprost czarująca, tak samo jak jej tytułowa bohaterka. Ujmujące są zwłaszcza ilustracje, które tym razem są jeszcze bardziej fenomenalne, niż poprzednio.

Po lekturze "Zaginionego obrazu" miałam ogromne oczekiwania co do nowej książki pana Kasparavičiusa i chyba odrobinkę - ale tylko odrobinkę - się zawiodłam. Niestety tamtej perełce trudno dorównać. Niemniej jednak "Długaśna sąsiadka" jest wprost czarująca, tak samo jak jej tytułowa bohaterka. Ujmujące są zwłaszcza ilustracje, które tym razem są jeszcze bardziej...