Czytałem tę książkę w 1992 roku. Wtedy realia sowieckie były bardzo blisko.
Pierwsze co mnie zaskoczyło to język autora. Bardzo nietypowe po szarych i nudnych radzieckich autorach.
Druga rzecz: autor opowiada o prawdziwym życiu, bohaterowie opowieści są rozpoznawalni (jak sąsiedzi i współpracownicy).
Trzecia rzecz: po przeczytaniu nic nie zostaje. Wrażenie jest jak w restauracji, gdzie z wielkim hałasem wniesiono ogromny talerz. Ale na tym talerzu jest jeden schłodzony makaron.
To prawda, że ​​​​ten makaron ma ogromny rachunek. I to nasuwa mi myśl: może szef kuchni uważa gości za idiotów?
Wróćmy jednak od kuchni do pisarza. Powiem tak: Dowłatow był autorem. Ale nie autorem książek, tylko autorem mitu o sobie. O czym on ciągle mówił? O swoim niesamowitym talencie. Mówił o tym tak często, że wiele osób w to uwierzyło. Zdarza się.
W tej książce opowiada o sobie. Ale obraz w książce nie jest prawdziwy. Prawda jest taka, że ​​radziecki arystokrata opowiada naiwnemu zachodniemu czytelnikowi o mękach pisarza w strasznym/okropniem ZSRR. Ok, fajnie.
Zarówno Dowłatow, jak i jego rodzice należeli do elity sowieckiej. Szanse, przywileje i dobrobyt finansowy tej rodziny opierały się na jednej rzeczy. Ci ludzie okłamywali wszystkich, byli częścią komunistycznego establishmentu.
Ale pod koniec lat 70 stało się jasne: ZSRR wkrótce zbankrutuje. Co więc robi nasz autor? Szybko przenosi się do USA.
A teraz z wyniosłością tłumaczy swoim nieszczęsnym, okradzionym byłym rodakom, jacy są głupi. Ale nawet po przeprowadzce do USA nie stara się zostać częścią tego kraju. Po cichu śmieje się z naiwnych ludzi, którzy uwierzyli w jego bajki. Nic osobistego, tylko business.
Jednocześnie autorowi brakuje jednego uczucia: skruchy. Jest jak dziecko: bawi się, czyni zło, ale nie współczuje ofiarom swoich „zabaw”.
To bardzo dziwne, ale przez około 20 lat (1992-2012) Dowłatow był popularny w Rosji.
Teraz popularność się skończyła. Chociaż krytycy literaccy wciąż próbują zarabiać pieniądze na Dowłatowe. Dlaczego nie? Pieniądze nie śmierdzą.
Przepraszam za mój polski.

Czytałem tę książkę w 1992 roku. Wtedy realia sowieckie były bardzo blisko.
Pierwsze co mnie zaskoczyło to język autora. Bardzo nietypowe po szarych i nudnych radzieckich autorach.
Druga rzecz: autor opowiada o prawdziwym życiu, bohaterowie opowieści są rozpoznawalni (jak sąsiedzi i współpracownicy).
Trzecia rzecz: po przeczytaniu nic nie zostaje. Wrażenie jest jak w...