Monika Glosowitz − pracuje w Katedrze Literatury Porównawczej Uniwersytetu Śląskiego. Doktorat co-tutelle w dziedzinie nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa i gender studies obroniła na Uniwersytecie Śląskim i Uniwersytecie w Oviedo. Stypendystka Komisji Europejskiej w ramach programu European Master in Women’s and Gender Studies na Uniwersytecie w Utrechcie i Uniwersytecie w Grenadzie oraz Uniwersytetu w Oviedo w ramach programu doktoranckiego Género y Diversidad. Współredagowała Imagined Geographies. Central European Spacjal Narratives between 1989 and 2014 (lbidem-Verlag 2018),Dyskursy gościnności. Etykę współbycia w perspektywie późnej nowoczesności (IBL PAN 2018) oraz specjalne wydania czasopism „Central Europe” − The Central European Archaeology of Knowledge: Exploring Polish and Ukrainian Literature (1989-2014) oraz „The Polish Journal of Aesthetics” − The Affective Aesthetics of the Body in Pain.

Jej zainteresowania badawcze dotyczą kwestii związanych z procesami emancypacyjnymi i rolą emocji w późnym kapitalizmie oraz współczesnych metodologii feministycznych.
Uczestniczyła w wielu konferencjach, seminariach i szkołach letnich w kraju i za granicą (Hiszpania, Holandia, Austria, Portugalia, Niemcy, Chorwacja),prowadzonych m.in. przez Judith Butler, Rosi Braidotti, Donnę Haraway, Noama Chomsky’ego i Petera Singera.
Publikowała m.in. na łamach „Central Europe”, „Czasu Kultury”, „Śląskich Studiów Polonistycznych”. Tłumaczyła teksty Michela Foucaulta, Rosi Braidotti, Sary Ahmed i Luce lrigaray.

Książka Moniki Glosowitz jest znakomita. Została napisana językiem akademickim, stosownym do tego rodzaju rozpraw, a zarazem językiem żywym, w którym cały czas słyszalny jest głos autorki. [...] W interpretacyjnych partiach książki suwerenność ta skutkuje oryginalnością i subtelnością poszczególnych odczytań, w partiach metodologicznych zaś wspaniałą klarownością w konstruowaniu oryginalnej „maszynerii” intelektualnej.
Sama w sobie maszyneria ta zasługuje na uwagę, zwłaszcza na tle wielu zmąconych, chwiejnych propozycji, jakie nierzadko rodzi współczesna humanistyka, w szczególności zaś teoria afektu. Zgodnie z perspektywą przyjętą przez autorkę, na sztukę należy patrzeć jako na część procesu społecznego pojętego jako splot zazębiających się maszynerii, sprzęgających w sobie momenty władzy, momenty dyskursywne i wymiary afektywne. Zarazem działalność artystyczna jest w ujęciu autorki aktem krytycznej interwencji, która pozwala na rozpoznanie anatomii systemów organizujących nasze życie, a zarazem nowych, emancypacyjnych perspektyw otwierających możliwość przeobrażenia afektywnych maszynerii, w ramach których żyjemy.
Z recenzji prof. Adama Lipszyca