Krawędź wieczności

Wspaniała książka, Follet w życiowej formie!

Wspaniała książka, Follet w życiowej formie!

Cała trylogia zajęła mi około pół roku by ją całą przeczytać. Są to dość długie i obszerne książki, które wciągają czytelnika przez bohaterów, którzy przeplatają swoje losy z losami całego świata, o których słyszeliśmy, czytaliśmy i wiemy z historii.
Najmniej podobała mi się ta 3 część, może dlatego, że nigdy nie lubiłam czytać książek opartych w większości na polityce, a tu jednak jest jej okropnie dużo, ale nie dało się tego ominąć skoro głównym nurtem jest historia XX wieku. Mur Berliński, walka o prawa obywatelskie, zamach na prezydenta USA, wojna w Wietnamie itp. Wzruszała mnie i niekiedy bawiła. Jednak ta objętość stron jest zbyt duża i przez to długo się ją czyta, choć w pewnych momentach to jest dobre rozwiązanie, bo niekiedy potrzebowałam odłożyć książkę na jakiś czas by dojść do tego co się w danym momencie wydarzyło i jakoś to przetrawić.
Na pewno warta przeczytania trylogia.

Cała trylogia zajęła mi około pół roku by ją całą przeczytać. Są to dość długie i obszerne książki, które wciągają czytelnika przez bohaterów, którzy przeplatają swoje losy z losami całego świata, o których słyszeliśmy, czytaliśmy i wiemy z historii.
Najmniej podobała mi się ta 3 część, może dlatego, że nigdy nie lubiłam czytać książek opartych w większości na polityce, a...

Właściwie to nie powinnam wstawiać na półkę przeczytana bo nie dotrwałam do końca.
Tak, tak wiem! Po co babo brałaś kolejny tom jak poprzedni ci się nie podobał. No może liczyłam, że autor się opamięta.
Nic z tych rzeczy. Im dalej tym gorzej. Jeśli ktoś nie zachwycił się Upadkiem gigantów i zawiódł się na Zimie stulecia niech nie sięga po Krawędź wieczności- szkoda czasu.

Właściwie to nie powinnam wstawiać na półkę przeczytana bo nie dotrwałam do końca.
Tak, tak wiem! Po co babo brałaś kolejny tom jak poprzedni ci się nie podobał. No może liczyłam, że autor się opamięta.
Nic z tych rzeczy. Im dalej tym gorzej. Jeśli ktoś nie zachwycił się Upadkiem gigantów i zawiódł się na Zimie stulecia niech nie sięga po Krawędź wieczności- szkoda czasu.

Całej trylogii Stulecie można zarzucić głównie dwie rzeczy - momentami przeciętną wnikliwość historyczną, co jednak zrozumiałe o tyle, że nawet przy wielu niedopowiedzeniach jest to dzieło o szalonym rozmachu oraz to, że będąc sagą rodową w pewnym momencie nieco traci na wiarygodności. Te problemy są wyjątkowo widoczne w Krawędzi wieczności, bo rody rozrosły się niezwykle, ale Follett chce, żeby ich członkowie byli absolutnie wszędzie - od uczastków Syberii po największe sceny rockowe. Sprawia to, że w dużej mierze czytamy o wybitnych ludziach w wybitnym towarzystwie, co różni tę pozycję od... wybitnego Upadku Gigantów. Wciąż jednak są to ludzie z krwi i kości, mierzący się z ogromnymi dramatami, są mocno osadzeni w tym zmieniającym się świecie, nawet jeśli oglądanie tych zmian z pierwszego z rzędu akurat przez nich jest słabo uzasadnione.

Lektura wciąż wciąga i rozbraja emocjonalnie, chociaż najbardziej zaangażowany byłem w nieliczne sceny z udziałem głównych bohaterów Upadku niż Krawędzi.

Całej trylogii Stulecie można zarzucić głównie dwie rzeczy - momentami przeciętną wnikliwość historyczną, co jednak zrozumiałe o tyle, że nawet przy wielu niedopowiedzeniach jest to dzieło o szalonym rozmachu oraz to, że będąc sagą rodową w pewnym momencie nieco traci na wiarygodności. Te problemy są wyjątkowo widoczne w Krawędzi wieczności, bo rody rozrosły się niezwykle,...

Przeczytałam do końca tylko dlatego, ze tak mam. Jak coś zaczynam to muszę skończyć (wcześniej przeczytałam poprzednie dwa tomy z tego cyklu). Książka jest dobrą powtórka z historii XX wieku i to mi się w niej podoba, tylko to. Przypomniałam sobie znanych polityków i ich skompensowane dzieje np. Johna Kennediego, Martina Lutera Kinga, Chruszczowa i.t.p. Niestety mnogość bohaterów jest irytująca, łatwo można się w tym wszystkim pogubić. Głównym tematem jest polityka i myślę, że niepotrzebnie seks. Bohaterowie są trochę nierealni, jeżeli nie pracują dla ważnych polityków czy głów państw to w każdej innej dziedzinie odnoszą sukcesy. Są ambitni, zawsze wiedzą jak się odezwać, śmiało realizują swoje potrzeby seksualne. Nic tylko ich podziwiać i zazdrościć pewności siebie. A gdzie ludzie zwyczajni, zakompleksieni, niepewni, zagubieni. Takich u Folleta nie ma. Może przy takich bohaterach, nie byłoby o czym pisać.

Przeczytałam do końca tylko dlatego, ze tak mam. Jak coś zaczynam to muszę skończyć (wcześniej przeczytałam poprzednie dwa tomy z tego cyklu). Książka jest dobrą powtórka z historii XX wieku i to mi się w niej podoba, tylko to. Przypomniałam sobie znanych polityków i ich skompensowane dzieje np. Johna Kennediego, Martina Lutera Kinga, Chruszczowa i.t.p. Niestety mnogość...

Bardzo dobra książka, świetne dopełnienie pozostałych dwóch. Czyta się szybko, wiele wydarzeń i zjawisk społecznych przedstawiona w zgrabny sposób, trochę może przypomina "Forresta Gumpa" (mam na myśli film, książki nie czytałem), jest to podobny przekrój przez społeczeństwo Ameryki i zachodniej Europy (Niemiec i trochę Wielkiej Brytanii), w mniejszym stopniu ZSRR oraz epizodycznie Polski i Węgier.

Dużą siłą powieści (a właściwie wszystkich części) jest wplecenie losu fikcyjnych ludzi, w zasadzie zwykłych ludzi, w światowe wydarzenia o dużej wadze. Niestety, choć można to zrozumieć i przymknąć oko, to jednak odniosłem nieprzyjemne wrażenie, że bohaterowie na przemian uprawiają seks i wielką politykę. Nie jestem specjalnie pruderyjny (nie ma tu absolutnie żadnej pornografii), może nawet takie postawienie sprawy pozwalało autorowi podkreślić, jak to czasem żądze i namiętności powodują różne wydarzenia, jednak w pewnym momencie stało się to już po prostu niestety nudne. Nie ma innych namiętności, nie ma żądzy władzy, nie ma chciwości. Nikt nie czyta książek, nikt nie ma jakichś hobby (poza jednym złym człowiekiem, który robił z zapałek Bramę Brandenburską), nikogo w zasadzie nic poza polityką i płcią przeciwną nie interesuje.

Źli bohaterowie są ponurzy, noszą szare ubrania, a z kolei protagoniści są uśmiechnięci i szczęśliwi. Kobiety - główne bohaterki - mają zawsze idealną figurę, sterczące sutki a na ich widok główni bohaterowie dostają momentalnie erekcji i chyba dobrze, bo od razu, na pierwszej randce dochodzi do jakiejś namiętności.

Ktoś mógłby tu się oczywiście zaśmiać i nazwać mnie jakimś pruderyjnym frajerem czy przegrywem, bo to, że mnie takie doświadczenia nie spotykają, to nie znaczy, że takich kobiet nie ma. Pewnie są, nie przeczę, ale w książce - tak zachowują się wszystkie, a takich przegrywów jak niżej podpisany w ogóle się nie tam nie spotyka. Co więcej, te kobiety, mimo - użyjmy tu staroświeckiego słowa - rozwiązłości, są potem wiernymi żonami i idealnymi matkami. Walczą ramię w ramię ze swoimi mężczyznami o lewicowe ideały. Może im się nie udawać w życiu prywatnym, ale jeśli chodzi o politykę, to te ideały są czymś, co łączy wszystkich dobrych bohaterów i po czym w razie wątpliwości można ich rozpoznać.

W pewnym momencie jest to aż za bardzo nachalne. Nie chodzi mi o moje poglądy, o to, czy w prawdziwym życiu lewica jest dobra czy nie, ale wychodzi na to, że prawica to w całości zło wcielone. Reagan jest wspomniany tylko epizodycznie, w kontekście bardzo negatywnym. Nieco więcej, również wyłącznie negatywnie, poczytamy o Nixonie, zły jest Johnson czy G. Bush Sr. Nie chcę ich tu bronić ani zaczynać dyskusji, ale jednak ten brak obiektywizmu raził w poprzednich częściach, ale tam można to było w gruncie rzeczy wybaczyć ze względu na toczące się wojny światowe.

Tutaj jednak jest inaczej. Rosjanie są w zasadzie dobrzy, a przynajmniej - chcą dobrze. Aresztowanie i przetrzymywanie dysydenta na Syberii to znana w Polsce śpiewka w rodzaju "błąd systemu", to ten system jest zły, a nie ludzie nim kierujący. Kryzys kubański w gruncie rzeczy to samoobrona ZSRR, źli ludzie na Kremlu to raczej paskudni karierowicze a nie jacyś mordercy. Zignorowane jest wszystko, co ZSRR robiło źle, i co jeden z bohaterów musiałby w jakiś sposób sygnować, przez co nie wzbudzałby sympatii czytelnika: nie ma nic o wojnie w Korei, o Afganistanie (Gorbaczow to wzór cnót wszelakich), o "doradcach" w Wietnamie czy w krajach afrykańskich (jak to się stało, że AK-47 jest najpopularniejszą bronią na świecie...).

Punkt, w którym kończy się książka, jest wybrany bardzo dobrze, jednak pod koniec fabuła bardzo przyspiesza, jakby Autorowi już się nie chciało, wydawca ponaglał, lub po prostu okazało się, że za długie wyszło, a szkoda było skreślać to, co już napisane. Może trzeba było podzielić na dwie części? Sam epilog z jednej strony ma sens, bo dotyczy problemu, który przewija się przez całą książkę, ale z drugiej strony jest zupełnie oderwany od całej reszty. Według mnie, pozostawia wręcz niedosyt, bo tylko jeden wątek, jednego bohatera jest w ten sposób zamknięty. Nie wiemy, co dzieje się z pozostałymi. Epilog jest więc zbędny, albo przeciwnie: za krótki.

Moim zdaniem powieść jest literacko poprawna, widać ogrom włożonej pracy, ale niestety jest bardzo nieobiektywna, a używane symbole dość proste, postacie mimo wszystko nieskomplikowane. Pod tym względem poprzednie części były lepsze.

Bardzo dobra książka, świetne dopełnienie pozostałych dwóch. Czyta się szybko, wiele wydarzeń i zjawisk społecznych przedstawiona w zgrabny sposób, trochę może przypomina "Forresta Gumpa" (mam na myśli film, książki nie czytałem), jest to podobny przekrój przez społeczeństwo Ameryki i zachodniej Europy (Niemiec i trochę Wielkiej Brytanii), w mniejszym stopniu ZSRR oraz...

Jak zwykle nie sposób ocenić ostatniej części trylogii bez odniesień do poprzedników.
Zmiany na plus:
1. Postacie bardziej ludzkie, mają swoje wady i zalety. Nie mamy już bohaterów bez skazy i każdy jakieś swoje małe grzeszki ma.
2. Fabuła generalnie mniej nieprawdopodobna.
3. Tym razem autor nie obawiał się nikogo obrazić i w miarę obiektywnie przedstawił działania poszczególnym rządów
Zmiany na minus:
1. Wcześniej większość bohaterów była "zwykłymi ludźmi" teraz to prawie sami politycy.
2. Długi czas trwania tomu nie przyczynił się pozytywnie na spójność fabuły
Poza tym autor nie ma pojęcia co to komunizm oraz jak się żyło ludziom po "złej" stronie żelaznej kurtyny.
Nie popełnia standardowych błędów "amerykańskich" pisarzy ale dla niego ZSRR to takie drugie Stany tylko odrobinę gorsze,
a kraje Układu Warszawskiego to takie drugie NATO tylko gorsze.

Niemniej warto przeczytać.

Jak zwykle nie sposób ocenić ostatniej części trylogii bez odniesień do poprzedników.
Zmiany na plus:
1. Postacie bardziej ludzkie, mają swoje wady i zalety. Nie mamy już bohaterów bez skazy i każdy jakieś swoje małe grzeszki ma.
2. Fabuła generalnie mniej nieprawdopodobna.
3. Tym razem autor nie obawiał się nikogo obrazić i w miarę obiektywnie przedstawił działania...

Trzeci tom „Trylogii Stulecia” czytałam z zapartym tchem. Tym razem opisuje walkę o prawa człowieka w II połowie XX wieku. Przeżywamy po raz kolejny szok po zabójstwie prezydenta Johna Kennedy’ego, jego brata Bobby’ego, Martina Luthera Kinga. A także euforię związaną z upadkiem komunizmu, pierwszymi częściowo wolnymi wyborami w Polsce, upadkiem muru berlińskiego…A potem wracamy do rzeczywistości i widzimy, że walka o prawa człowieka wcale się jeszcze nie skończyła. Follet powinien napisać teraz trylogię XXI stulecia.

Trzeci tom „Trylogii Stulecia” czytałam z zapartym tchem. Tym razem opisuje walkę o prawa człowieka w II połowie XX wieku. Przeżywamy po raz kolejny szok po zabójstwie prezydenta Johna Kennedy’ego, jego brata Bobby’ego, Martina Luthera Kinga. A także euforię związaną z upadkiem komunizmu, pierwszymi częściowo wolnymi wyborami w Polsce, upadkiem muru berlińskiego…A potem...

Ostatni tom trylogii "Stulecie" za mną. Całość porywająca, Autor wykonał kawał solidnej historycznej pracy.
W "Krawędzi wieczności" poznajemy losy wnuków bohaterów znanych z części pierwszej, ich wzloty i upadki na tle ważnych wydarzeń historycznych w Europie i Stanach Zjednoczonych. Bohaterowie często bezpośrednio spotykają znane postaci np. Martina Luthera Kinga czy braci Kennedych i często biorą udział w wydarzeniach, które zmieniały świat.
Nie tylko tych historycznych, także tych związanych z show biznesem, muzyką, kinem.
Wojna w Wietnamie, zamach na JFK czy Luthera Kinga, powstanie i obalenie Muru Berlińskiego, nowe trendy w muzyce lat 60-70, siermiężne czasy komunizmu, Żelazna Kurtyna i powolny upadek ZSRR, słynny wyścig zbrojeń, szalone lata 80, apartheid w USA i walka z segregacją rasową oraz wiele, wiele innych wydarzeń mamy okazję obserwować oczami bohaterów na przestrzeni prawie 50 lat.
Nawet jeśli tę część czytało się trochę ciężej niż poprzedniczki, całość trylogii jest imponująca, warto sięgnąć, choćby po to, żeby zobaczyć jak na przestrzeni tylu lat kształtowała się historia świata.
Monumentalne arcydzieło zapierające dech. Miłośnikom historii szczególnie polecam! :)

Ostatni tom trylogii "Stulecie" za mną. Całość porywająca, Autor wykonał kawał solidnej historycznej pracy.
W "Krawędzi wieczności" poznajemy losy wnuków bohaterów znanych z części pierwszej, ich wzloty i upadki na tle ważnych wydarzeń historycznych w Europie i Stanach Zjednoczonych. Bohaterowie często bezpośrednio spotykają znane postaci np. Martina Luthera Kinga czy braci...

Jak to u Folleta, dziesiątki bohaterów, losy każdego wciągają. Mimo ogromu nie nuży.

Jak to u Folleta, dziesiątki bohaterów, losy każdego wciągają. Mimo ogromu nie nuży.