Mackiewicz rzutem na taśmę w końcówce marca i z nim związanego wyzwania. A dla mnie drugie już (dopiero?) spotkanie z Autorem. Ten zaś kontynuuje w książce swą narrację od momentu finału "W cieniu krzyża".
“Aggiornamento” Jana XXIII to dopiero początek - według niektórych komentatorów - nieszczęść, które zakończyły ostatnie lata świetności Kościoła, czyli rządy Piusa XII. Teraz - po Janie XXIII - mamy erę Pawła VI i upadku ciąg dalszy: dalsze zbliżenie z komunizmem, dalsze uciszanie krytycznych wobec komunistów głosów w Kościele (przejmująca historia prymasa Węgier - Józsefa Mindszenty’ego, czy uwolnionego z sowieckich więzień biskupa grekokatolickiego - Josyfa Slipy’ego) i wreszcie “zło zła” - trwający w najlepsze Vaticanum Secundum.
Jedni zarzucają Pawłowi, że nazbyt zbratał się z komunizmem - i przykładów tu wiele na tezy tej poparcie. Inni zaś twierdzą, że grzeszy on humanizmem (a więc człowieka nie Boga stawia w centrum zainteresowania) - i tu też Autor wynajduje argumenty popierające taką tezę. Kolejni zaś dowodzą, że nie można być zarazem humanistą i jednocześnie popierać antyhumanistyczny ustrój, jakim niewątpliwie jest komunizm; albo jedno, albo drugie. I tu też, trzeba przyznać, że Autor znajduje głosy popierające taki pogląd. Bądź tu mądry i encykliki pisz! A jeszcze poboczne dla głównego toku narracji przypomnienie, że papież/antypapież Jan XXIII (ale ten wcześniejszy, z czasów Wielkiej Schizmy Zachodniej XV wieku) w durnoty takie jak piekło nie wierzył - no i mamy pełen obraz naszych katolickich sprzeczności. Najważniejsze, żeby wpływy się zgadzały, prawdy wiary (złoto, DM i $) i dobre stosuneczki z panem Chruszczowem…
Paweł VI, którego raczej znamy jako autora takich encyklik jak “Humanae Vitae”, które to spowodowały odpływ wiernych od chrześcijaństwa i właściwie przewrócenie się kościołów w wielu krajach Zachodu, tu odsłania przed nami inną swą jeszcze twarz: ochoczo naucza i poucza ambasadora Brazylii, co do praworządności w tym odległym kraju, krytykuje amerykańską imperialistyczną inwazję w Wietnamie, ujawnia swe pomysły na podźwignięcie mieszkańców Czarnego Lądu z ich duchowego i moralnego niedorozwoju, a jednocześnie czyni wielkie starania, by krytyka nie rozlewała się na kraje komunistyczne. Spotyka się ochoczo i z Brozem Tito, i z wysłannikami Wietkongu, i z Ceaușescu; śle też powinszowania dla kolejnych sowieckich dygnitarzy. Dobry wujek taki dla krajów Bloku Wschodniego. Choć znów: nie zająknie się nawet w głośnych i szeroko komentowanych sprawach Sołżenicyna czy Sacharowa, nie upomina się o zabijanych w krajach Bloku Sowieckiego kapłanów i mnichów, nie wspomina o sytuacji w Albanii - pierwszym na świecie “prawdziwie ateistycznym kraju” (70. z pierwotnych 120. kapłanów zabito, pozostali - po uwięzieniu i torturach - nie nadawali się do dalszej kapłańskiej posługi…).
Sporo miejsca poświęca Autor powstawaniu rozłamów i przebiegowi współczesnych podziałów w łonie Kościoła, a szczególnie kościołów wschodnich. Tam wszak odbywały się istotne naprężenia i tarcia między prawomyślnymi cerkwiami (głównie w wolnych krajach Zachodu) i “znacjonalizowanymi” w ZSRR i - po uzyskaniu tych ziem przez Sowietów po II Wojnie Światowej - w Ukrainie. Paweł VI - jako dobry Sowietów wujek - przymyka oko na zerwanie postanowień Unii Brzeskiej na dawnych terenach Rzeczypospolitej i wcielenia kościoła Unickiego do podporządkowanej Kremlowi Cerkwi Moskiewskiej. Poświęcenie przez biskupa Rzymu grekokatolików - wiernego papieżowi skrzydła w cerkwi - dla dobrych stosunków z Sowietami jest szczególnie niegodne i w szczególny też sposób zdradza intencje i metody działania Pawła VI. Również zgoda na powstanie narodowego właściwie Kościoła w Chinach (z biskupimi nominacjami zatwierdzanymi w Pekinie a nie Watykanie!) jest przejawem głębokiego koniunkturalizmu papieża. No, ale już dla krytykującego jego działania (jak choćby popierania rozkwitu uważanej za marksistowską “teologii wyzwolenia” w Ameryce Łacińskiej i Południowej) pisarza południowoamerykańskiego… wiadomo: ekskomunika! Na szczęście już wkrótce wahadło wychyli się w drugą stronę i kolejny papież - “z dalekiego kraju” - z teologią wyzwolenia uczyni porządek; antykomunistyczna konserwa ponaprawia wypaczenia dwóch poprzednich, prokomunistycznych “unowocześnieniowców”.
Ponownie imponujący research faktograficzny, ponownie znać ogrom pracy dla napisania tej książki poświęcony. Jednocześnie ten ogrom faktów zaczyna nieco przytłaczać czytelnika; zbyt to może już porządnie i uczciwie wobec czytelnika napisane jak na współczesne standardy? Gdyby nie wysłuchanie książki w postaci e-booka, nie wiem, czy poradziłbym sobie z jej i objętością, i wagą faktograficzną?
Dość starożytna lektura (I. wydanie w 1975 roku) i dość już dawno przeniesiona na słuchaną przeze mnie ścieżkę dźwiękową; można więc lektorowi wybaczyć drobne potknięcia językowe i może nie do końca umocowanie w łacinie i niemiecczyźnie… Gorąco polecam, ale i szczerze ostrzegam (raczej dla tych którzy już wcześniej wiedzą, że katolicyzm, to nie chrześcijaństwo).

Mackiewicz rzutem na taśmę w końcówce marca i z nim związanego wyzwania. A dla mnie drugie już (dopiero?) spotkanie z Autorem. Ten zaś kontynuuje w książce swą narrację od momentu finału "W cieniu krzyża".
“Aggiornamento” Jana XXIII to dopiero początek - według niektórych komentatorów - nieszczęść, które zakończyły ostatnie lata świetności Kościoła, czyli rządy Piusa XII....

Książka napisana w formie dziennikarskich wycinków, analizujących doniesienia prasowe z czasów pontyfikatu Pawła VI, dotyczących niechlubnych związków "tronu z ołtarzem" w czasach komunistycznych... Lektura ta pokazuje, jak daleko w swoiście pojętym "realizmie" poszedł zarówno Watykan, jak i ks. Prymas Wyszyński. Jeżeli zna się go tylko z motta "non possumus", można być tutaj mocno zdziwionym...
Wycinkowa, dziennikarska forma książki może być z jednej strony jej atutem - pozwala bowiem zanurzyć się w duch epoki i ma niebagatelne znaczenie historyczne. Z drugiej strony, bogactwo wątków podane w formie suchych faktów na kolejne, powiązane ze sobą tematy, podszytych tylko aluzyjnym komentarzem może utrudnić lekturę, w którą trudno się "wciągnąć".
Ale daję tutaj 9 gwiazdek. Bo jest to lektura autora, który wypełnia "białe plamy" w narodowej pamięci, a przy tym sam jest nadal jakiś "przemilczany" w III RP...
Książka ta jest jednym wielkim protestem wobec - jak to jest ujęte czasami na jej kartach - "Kościoła Milczenia" o "pewnych sprawach"...
Myślę, że ten "Kościół" ma się całkiem dobrze - zarówno w Watykanie, jak i w Warszawie...

Książka napisana w formie dziennikarskich wycinków, analizujących doniesienia prasowe z czasów pontyfikatu Pawła VI, dotyczących niechlubnych związków "tronu z ołtarzem" w czasach komunistycznych... Lektura ta pokazuje, jak daleko w swoiście pojętym "realizmie" poszedł zarówno Watykan, jak i ks. Prymas Wyszyński. Jeżeli zna się go tylko z motta "non possumus", można...

Człowiekowi niespecjalnie zainteresowanemu tematyką religijną przeczytanie dzieł Józefa Mackiewicza pomoże się nawrócić. Arcydzieło reportażu.

Człowiekowi niespecjalnie zainteresowanemu tematyką religijną przeczytanie dzieł Józefa Mackiewicza pomoże się nawrócić. Arcydzieło reportażu.

Nie dam oceny, bo nie przeczytałam do końca. Bardzo męczyłam się z tą książką. Może jej nie rozumiem..... Tak, myślę że to będzie cały mój komentarz

Nie dam oceny, bo nie przeczytałam do końca. Bardzo męczyłam się z tą książką. Może jej nie rozumiem..... Tak, myślę że to będzie cały mój komentarz

Obok książek niemieckiego pisarza Carlheiza Deschnera, dwie książki jednego z naszych najwybitniejszych pisarzy, ciągle niesprawiedliwie zamilczanego, Józefa Mackiewicza - "W cieniu krzyża" oraz "Watykan w cieniu czerwonej gwiazdy" - to jedne z najbardziej smutnych ,przejmujących i pozbawiających złudzeń lektur dotyczących historii Kościoła Katolickiego (a przy okazji również i Cerkwi Prawosławnej) jakie czytałam. Opis ich haniebnej roli w umacnianiu komunizmu powala. Polecam każdemu

Obok książek niemieckiego pisarza Carlheiza Deschnera, dwie książki jednego z naszych najwybitniejszych pisarzy, ciągle niesprawiedliwie zamilczanego, Józefa Mackiewicza - "W cieniu krzyża" oraz "Watykan w cieniu czerwonej gwiazdy" - to jedne z najbardziej smutnych ,przejmujących i pozbawiających złudzeń lektur dotyczących historii Kościoła Katolickiego (a przy okazji...

Obowiązkowa lektura dla katolików tradycjonalistów.

Obowiązkowa lektura dla katolików tradycjonalistów.

Poza tą i jej pierwszą częścią NIKT, NIGDY nie napisał takich książek. Są one punktem odniesienia do wszelkich dyskusji nt. współczesnego Kościoła.

Poza tą i jej pierwszą częścią NIKT, NIGDY nie napisał takich książek. Są one punktem odniesienia do wszelkich dyskusji nt. współczesnego Kościoła.