Ubaw po pachy, cudowne pióro, barwne postacie, zabawne sytuacje. Ubawili się wszyscy i mali i duzi. Z wypiekami na twarzy i z zaciekawieniem czekaliśmy na zakończenie.

Ubaw po pachy, cudowne pióro, barwne postacie, zabawne sytuacje. Ubawili się wszyscy i mali i duzi. Z wypiekami na twarzy i z zaciekawieniem czekaliśmy na zakończenie.

Świetna książka, dzieciom bardzo się spodobała.

Świetna książka, dzieciom bardzo się spodobała.

Świetna seria

Świetna seria

Po pierwszej części spodziewałam się, że opisy miasta i domu mamy już za sobą i będą już tylko przygody i zagadki. Ale myliłam się, narrację przejmuje Julka i od nowa opisuje nam miasteczko i tym razem swój dom. Potem mamy poszukiwanie testamentu, ale jakieś takie niemrawe. W książkach dla dzieci szukamy niesamowitych przygód, a tu ich nie ma. Zagadka detektywistyczna też jest prawie żadna. Myślałam, że Bura Team będzie działać prężnie i prowadzić śledztwo, a to jest banda dzieciaków, która kręci się po miasteczku i nic z tego nie wynika. Testament właściwie odnajduje się sam i mamy happy end…

Po pierwszej części spodziewałam się, że opisy miasta i domu mamy już za sobą i będą już tylko przygody i zagadki. Ale myliłam się, narrację przejmuje Julka i od nowa opisuje nam miasteczko i tym razem swój dom. Potem mamy poszukiwanie testamentu, ale jakieś takie niemrawe. W książkach dla dzieci szukamy niesamowitych przygód, a tu ich nie ma. Zagadka detektywistyczna też...

Czemu Konstatnty musi być nieżyjącym staruszkiem! Takie piękne imię, które powoli wraca, ale jakoś jeszcze nie w literaturze dziecięcej. Szkoda.

Poza tym znowu było ciekawie i zabawnie. Lubię te dzieciakowe rozkminy. Choć tym razem autorka dużo mocniej skupiła się na tym, w czym jest dobra, czyli przeszłości. Fajne dla fanek obyczajówek, osadzonych dawniej, jednak dla mnie ciut za dużo nostalgicznych wstawek było. Wolałabym, żeby działo się więcej. Syna zainteresowanie też siadało częściej. Choć nie mogę wykluczyć, że to kwestia gustu.

Oczywiście kolejny tom również przesłuchaliśmy w samochodzie głównie. I muszę przyznać, że Banda z Burej świetnie się do tego nadawała, bo wystarczająco zapadała w pamięć pomiędzy kolejnymi przejazdami.

Jeśli szukacie czegoś na święta, to może być warta uwagi propozycja. Na tle wielu innych wypada dobrze.

Czemu Konstatnty musi być nieżyjącym staruszkiem! Takie piękne imię, które powoli wraca, ale jakoś jeszcze nie w literaturze dziecięcej. Szkoda.

Poza tym znowu było ciekawie i zabawnie. Lubię te dzieciakowe rozkminy. Choć tym razem autorka dużo mocniej skupiła się na tym, w czym jest dobra, czyli przeszłości. Fajne dla fanek obyczajówek, osadzonych dawniej, jednak dla mnie...

ten tom jest lepszy od poprzedniego. podobało mi się to że akcja dzieje się w tym samym miejscu. opowiadana przez kolejnego bohatera z czwórki.

ten tom jest lepszy od poprzedniego. podobało mi się to że akcja dzieje się w tym samym miejscu. opowiadana przez kolejnego bohatera z czwórki.

Lubię literaturę dziecięcą w wykonaniu Magdaleny Witkiewicz, ma w sobie to coś co sprawia, że pomimo przewidywalności i naiwności lubię sięgać po te historie. „Tajemnica fałszywego Mikołaja” to drugi tom serii i bawiłam się przy niej naprawdę dobrze chociaż nie ma tutaj co szukać świątecznego klimatu, bo książka zupełnie na tym się nie skupia i łatwo zapominałam, że akcja historii rozgrywa się w okolicach świąt. Ilustracje są świetnym dopełnieniem książki i gdy trafiałam na nie, za każdym razem się uśmiechałam.

Lubię literaturę dziecięcą w wykonaniu Magdaleny Witkiewicz, ma w sobie to coś co sprawia, że pomimo przewidywalności i naiwności lubię sięgać po te historie. „Tajemnica fałszywego Mikołaja” to drugi tom serii i bawiłam się przy niej naprawdę dobrze chociaż nie ma tutaj co szukać świątecznego klimatu, bo książka zupełnie na tym się nie skupia i łatwo zapominałam, że akcja...

Z całą moją miłością do Witkiewicz... nie, no nie. Jednak chyba literatura dziecięca tej autorki to nie jest to, co będę lubić. Książka jest nudna, nijaka, baaaardzo prosta. I ok, ja wiem, że to jest książka dla dzieci, al mimo wszystko, nawet książki dla dzieci powinny coś oferować: fajny styl, fajny język, ciekawą historię. Tutaj tego nie ma. Historia nudna i przewidywalna do bólu, moemntami baaardzo cukierkowa, a zagadki detektywistycznej w ogóle nie ma (bo wychodziłam z założenia, że jakiś taki aspekt śledczy będzie, że dzieciaki będę rozwiązywać zagadkę jakąś. No to tego tutaj nie ma.). Dowcip to takie suchary, a bohaterowie... ehhh.... Po pierwsze w ogóle nie poczułam "przyjaźni" Bandy. Ok, spędzają razem czas, bawią się, ale nie poczułam między nimi więzi. Dorośli z kolei to trochę takie "cymbały". Mam wrażenie, że naprawdę mało inteligentni. Ogólnie książka bardzo prosta i myślę, że jest mnóstwo innych świetnych książek, które można podsunąć pociechom.

Z całą moją miłością do Witkiewicz... nie, no nie. Jednak chyba literatura dziecięca tej autorki to nie jest to, co będę lubić. Książka jest nudna, nijaka, baaaardzo prosta. I ok, ja wiem, że to jest książka dla dzieci, al mimo wszystko, nawet książki dla dzieci powinny coś oferować: fajny styl, fajny język, ciekawą historię. Tutaj tego nie ma. Historia nudna i...

Kolejna część przygód Bandy z Burej. Troszkę gorsza od poprzedniczki, ale również świetnie się czyta :)

Kolejna część przygód Bandy z Burej. Troszkę gorsza od poprzedniczki, ale również świetnie się czyta :)

Jeszcze gorsza niż pierwsza, strasznie nijaka.

Jeszcze gorsza niż pierwsza, strasznie nijaka.