Druga część serii o baśniowej Krainie Oz. Nie ma tu Dorotki, znanej z pierwszej części ( którą to Dorotkę doskonale pamiętam z uwielbianej przeze mnie w dzieciństwie wieczorynki o Krainie Oz),w niniejszym tomie zastępuje ją niejako chłopiec Tip. Poza tym spotykamy postacie znane z pierwszej części, jak Strach na wróble, czy Blaszany Drwal.
Bardzo dobra książka dla dzieci. Sposób prowadzenia narracji doskonale spełnia wymogi gatunku, jakim jest powieść fantastyczna dla najmłodszych. Akcja jest nieprzewidywalna, główni bohaterowie sympatyczni. Na szczególną uwagę zasługuje duże poczucie humoru autora.

Druga część serii o baśniowej Krainie Oz. Nie ma tu Dorotki, znanej z pierwszej części ( którą to Dorotkę doskonale pamiętam z uwielbianej przeze mnie w dzieciństwie wieczorynki o Krainie Oz),w niniejszym tomie zastępuje ją niejako chłopiec Tip. Poza tym spotykamy postacie znane z pierwszej części, jak Strach na wróble, czy Blaszany Drwal.
Bardzo dobra książka dla dzieci....

Poznałam po przeczytaniu pozostałych części, przetłumaczonych oczywiście, później okazało się, że wszystkich jest znacznie więcej.
Z początku zdziwiło mnie - Kraina Oz bez Dorotki ? Dorotka jest tam bądź co bądź osobą z zewnątrz. Jednak wciąż brakowało mi jej.
W „Dorocie u Króla Gnomów” Tik-Tak napomyka „Stracha na Wróble strąciła z tronu wojownicza kobieta, generał Dendera”, później z pomocą Gladioli tron objęła Ozma.

O tym opowiada ta część.

W kraju Gillikinów (czyli purpurowym, na północy Krainy Oz) mieszkał Tipetarius, zdrobniale Tip. Odkład pamiętał wychowywała go Ognicha (Mombi),o której dotąd, czyli w pierwszej części, nie było mowy, stąd wyjaśnienie „Gillikinowie podejrzewali ją o zajmowanie się czarną magią, nikt więc nie miał ochoty przyjaźnić się z taką osobą. Ognicha nie była właściwie czarownicą (Witch),gdyż Dobra Czarownica, która władała tą częścią państwa Oz, zakazała innym czarownicom przebywać na ziemiach jej podległych. Dlatego też opiekunka Tipa, choćby nie wiem jak pragnęła pokazać swoje umiejętności w sztuce magicznej, dobrze wiedziała, że może być tylko wiedźmą (Sorceress) albo najwyżej guślarką (Wizardess).” Tip serdecznie jej nie cierpiał i aby ją przestraszyć, zrobił raz Dyniogłowego. Ona zamiast się przestraszyć, ożywiła to coś …

Obalenie Stracha na Wróble było aż za proste. Ma tylko jednego żołnierza, a do pełnienia władzy, tymczasowo otrzymanej ongiś od Oza, nie jest przywiązany.

Dendera (Jinjur) nosi bluzkę zieloną jak szmaragd i spódnicę w czterech kolorach, oznaczających cztery strony Krainy Oz.
– Dowodzę Armią Buntowniczek (Army of Revolt) w obecnej wojnie.
– Nawet nie wiedziałem, że wybuchła wojna – zauważył Tip.
– Skąd mógłbyś wiedzieć, skoro utrzymujemy to w tajemnicy?
Strach sprowadza na odsiecz Blaszanego Drwala i Myszy Polne, odzyskuje tron, lecz jest oblężony. Prosi o pomoc Gladiolę (Glinda),Dobrą Czarownicę Kwadlingów (południe, czerwień),która i tak już wie wszystko. Niemal wszystko.

Gladiola wypytuje Ognichę:
– Czemu Oz cię odwiedzał ?
– Ponieważ ja nie przyszłabym do niego.
– Zła odpowiedź.
– Przyszedł do mnie, żeby się nauczyć wypiekać herbatniki.
– Znowu kłamiesz.
– Nauczył mnie swoich sztuczek, cześć z nich była coś warta, inne były tylko oszustwem.
Sądząc z części pierwszej, wszystkie były oszustwem …
– W zamian za co ?
– Miałam ukryć Ozmę.
– I cóż z nią zrobiłaś ?
Zapewne już wiecie.

PS. Consilka „Bardzo, ale to bardzo interesuje mnie, czy w oryginale również jest mowa o kawkach?!”
Brzmi to „Jackdaws” czyli „kawki”.

Poznałam po przeczytaniu pozostałych części, przetłumaczonych oczywiście, później okazało się, że wszystkich jest znacznie więcej.
Z początku zdziwiło mnie - Kraina Oz bez Dorotki ? Dorotka jest tam bądź co bądź osobą z zewnątrz. Jednak wciąż brakowało mi jej.
W „Dorocie u Króla Gnomów” Tik-Tak napomyka „Stracha na Wróble strąciła z tronu wojownicza kobieta, generał...

Książka wzięta z biblioteki przez przypadek. Chciałam wypożyczyć tom o przygodach Doroty, a okazało się, że wzięłam kolejną część przygód Blaszanego Drwala i Stracha na Wróble. Tym razem spotykają małego, przedsiębiorczego chłopca, który ucieka od wiedźmy Ognichy zabierając ze sobą swojego nowego przyjaciela Dyniogłowego oraz Drewnianego Konia. Powieść pomimo tego, że od czasu jej napisania minęło ponad sto lat nadal bawi. Mój młody słuchacz z lubością powtarzał co zabawniejsze fragmenty. Przygody zaskakują, a niektóre absurdalne rozwiązania ucieszą nawet dorosłego czytelnika. Moralizatorstwa nie znajdziecie tu zbyt wiele, ciężko również dopatrzeć się jakiegoś głębszego przesłania – ot, po prostu godziwa rozrywka w fantastycznej krainie. Gdzie wszystko zdarzyć się może. Polecam

Książka wzięta z biblioteki przez przypadek. Chciałam wypożyczyć tom o przygodach Doroty, a okazało się, że wzięłam kolejną część przygód Blaszanego Drwala i Stracha na Wróble. Tym razem spotykają małego, przedsiębiorczego chłopca, który ucieka od wiedźmy Ognichy zabierając ze sobą swojego nowego przyjaciela Dyniogłowego oraz Drewnianego Konia. Powieść pomimo tego, że od...

Książka pełna magii, humoru i mądrości. Posiadam wydanie z ilustracjami Zbigniewa Rychlickiego. Mi kawka bardziej pasuje do sroki, tłumaczenie Stefani Wortman nie jest najlepsze. Gender i płeć kulturowa. Dzięki czarom dziewczynka zostaje zamieniona w chłopca, żyje i myśli jak chłopiec, jest chłopcem, a potem z powrotem wraca do swojej postaci dziewczynki - księżniczki Ozmy. Świat krainy Oz zachwyca i przyciąga ciepłym blaskiem, jest idealnym miejscem spełniającym ludzkie marzenia i pozwalającym odetchnąć od trosk ziemskiego świata.

Książka pełna magii, humoru i mądrości. Posiadam wydanie z ilustracjami Zbigniewa Rychlickiego. Mi kawka bardziej pasuje do sroki, tłumaczenie Stefani Wortman nie jest najlepsze. Gender i płeć kulturowa. Dzięki czarom dziewczynka zostaje zamieniona w chłopca, żyje i myśli jak chłopiec, jest chłopcem, a potem z powrotem wraca do swojej postaci dziewczynki - księżniczki...

Bardzo, ale to bardzo interesuje mnie, czy w oryginale również jest mowa o kawkach?! Kawki kradną świecidełka? Kawki kraczą? Kiedy czytałam dzieciom tę książkę, każdorazowo zmieniałam wyraz kawka na Wrona. Wydaje mi się, że to bardzo nieudolne tłumaczenie... Ale moje dzieci uwielbiają historie że Szmaragdowego Grodu, więc zaczynamy czytać kolejną część.

Bardzo, ale to bardzo interesuje mnie, czy w oryginale również jest mowa o kawkach?! Kawki kradną świecidełka? Kawki kraczą? Kiedy czytałam dzieciom tę książkę, każdorazowo zmieniałam wyraz kawka na Wrona. Wydaje mi się, że to bardzo nieudolne tłumaczenie... Ale moje dzieci uwielbiają historie że Szmaragdowego Grodu, więc zaczynamy czytać kolejną część.

Tym razem główna postać to nie urocza, niewinna Dorothy, a dość kapryśny i rezolutny chłopiec z krainy Oz. Tin żyje wraz ze złą wiedźmą, która z niewiadomych przyczyn się nad nim znęca. Kiedy pewnego dnia zaczyna mu grozić prawdziwe niebezpieczeństwo z jej strony, Tin postanawia uciec...
Ciekawa kontynuacja, może nie dorównuje pierwszej części, ale jest utrzymana w podobnym klimacie. Zakończenie kompletnie mnie zaskoczyło. Polecam przeczytać w języku angielskim, gdyż powieść jest {1} dostępna za darmo w formie ebooka na Amazonie i do tego {2} słownictwo nie jest skomplikowane.

Tym razem główna postać to nie urocza, niewinna Dorothy, a dość kapryśny i rezolutny chłopiec z krainy Oz. Tin żyje wraz ze złą wiedźmą, która z niewiadomych przyczyn się nad nim znęca. Kiedy pewnego dnia zaczyna mu grozić prawdziwe niebezpieczeństwo z jej strony, Tin postanawia uciec...
Ciekawa kontynuacja, może nie dorównuje pierwszej części, ale jest utrzymana w podobnym...

Druga po Plastusiowym pamiętniku samodzielnie przeczytana książka. Przeorała moją osobowość, ukształtowała wyobraźnię - cóż to za życie bez fantazji? Może nie jest do końca uczciwe opiniować książkę, którą czytałem 36 lat temu. Tak, Ziemia okrążyła Słońce od tego czasu 36 razy (a może to Słońce okrążyło Ziemię 13160 razy ;-)??? Nie chcę jednak zmieniać, zacierać tego wrażenia, które choć mgliste, to wciąż jest żywe. Pamiętam więc jedynie fragmenty, które wywarły najmocniejsze wrażenie. I niech tak zostanie. Może kiedyś z wnuczkami?

Druga po Plastusiowym pamiętniku samodzielnie przeczytana książka. Przeorała moją osobowość, ukształtowała wyobraźnię - cóż to za życie bez fantazji? Może nie jest do końca uczciwe opiniować książkę, którą czytałem 36 lat temu. Tak, Ziemia okrążyła Słońce od tego czasu 36 razy (a może to Słońce okrążyło Ziemię 13160 razy ;-)??? Nie chcę jednak zmieniać, zacierać tego...

Pierwsza z posiadanych przeze mnie części serii o Czarnoksiężniku Oz - choć nie pierwsza ogólnie z cyklu. W dodatku samego Czarnoksiężnika tu nie ma. Nie szkodzi - jest sprytny smyk Tip, więziony przez czarownicę Ognichę, który po skonstruowaniu (z paru kijów i dyni) i ożywieniu magicznym proszkiem Kubusia Dyniogłowego, ucieka od znienawidzonej wiedźmy i z nowym przyjacielem wyrusza w drogę. A przygód mają w tej podróży tyle, ile tylko zdołała zrodzić wyobraźnia autora - czyli mnóstwo.
Nadal jestem po prostu oczarowana tą książką - jest pełna magii, humoru i mądrości, a w dodatku moje wydanie jest z ilustracjami Zbigniewa Rychlickiego, który wraz z Szancerem, Srokowskim i Grabiańskim kształtował przed laty moją wrażliwość.

Pierwsza z posiadanych przeze mnie części serii o Czarnoksiężniku Oz - choć nie pierwsza ogólnie z cyklu. W dodatku samego Czarnoksiężnika tu nie ma. Nie szkodzi - jest sprytny smyk Tip, więziony przez czarownicę Ognichę, który po skonstruowaniu (z paru kijów i dyni) i ożywieniu magicznym proszkiem Kubusia Dyniogłowego, ucieka od znienawidzonej wiedźmy i z nowym...

Jest to, po „Czarnoksiężniku ze Szmaragdowego Grodu”, drugie spotkanie z Krainą Oz i bohaterami ją zamieszkującymi. Wprawdzie Dorota wróciła do siebie, jednak pozostali bohaterowie, których mieliśmy okazję poznać w pierwszym tomie dalej przebywają w uniwersum z takim pietyzmem stworzonym przez autora.

Lekturę rozpoczynamy poznając nowego bohatera- Tipa, chłopca mieszkającego w Krainie Gilinków, którym opiekuje się wiedźma- Stara Ognicha. Chłopiec nie jest zadowolony z opieki, gdyż czarownica wykorzystuje go do najcięższych prac. Gdy pewnego dnia wiedźma wybiera się do miasta, Tip postanawia zrobić jej kawał i tworzy z patyków, ubrań oraz dyni człekopodobną postać, następnie ustawia ją na drodze, jaką będzie wracać jego opiekunka. Czarownica napotkawszy przedziwną postać postanawia sprawdzić na niej działania zakupionego właśnie proszku ożywiającego nieożywione. I w ten sposób Kubuś Dyniogłowy zostaje powołany do życia.

W tym samym czasie na Szmaragdowy Gród zarządzany przez Stracha na wróble maszeruje oddział złożony z dziewcząt uzbrojonych w szpilki do włosów. Przewodzi im generał Dendera, która ma zamiar zająć Szmaragdowy Gród i dobrać się do zgromadzonych w nim klejnotów. Strachowi na wróble udaje się umknąć przed żądną jego słomy Denderą. Wyrusza na zachód szukać wsparcia u swego przyjaciela- Blaszanego Drwala.

Świat Krainy Oz, to w dalszym ciągu pełne niespodzianek i niesamowitych stworzeń dobrze wykreowane uniwersum. Przestrzeń, gdzie zwyczajność miesza się z niezwykłym a magia wkrada się w codzienność. Jednak to nie czarodziejskie zdolności są najważniejsze, znacznie większe znaczenia ma spryt i dobre serce. I choć w tej części możemy zwiedzić tylko niewielki fragment tego pasjonującego świata, jednak w dalszym ciągu nawet to wystarcza, by w pełni wyobrazić sobie, jak mogą wyglądać krainy, przez które przemieszczają się bohaterowie opowieści.

W tym tomie spotkamy ponownie starych znajomych. Stracha na wróble obdarzonego rozumem, oraz Blaszanego Drwala z nowym sercem od Czarnoksiężnika Oza. Ponadto mamy okazję poznać zupełnie nowe postacie, niezbyt rozumnego Kubusia, którego wielkim zmartwieniem jest możliwość, że jego głowa z dyni może się zepsuć, drewnianego konia, o nieco sztywnym chodzie oraz Wszechstronnie Wykształconego i Wielce Powiększonego Pluskwiaka Wtyka. Każdy z bohaterów obdarzony został jakąś cechą charakterystyczną. Tip jest lekko niefrasobliwy, Kubuś szalenie przejęty własną osobą, koń bywa złośliwy, a Wtyk Straszny lubi się wymądrzać, czym drażni otoczenie. Relacje między tak różnorodnymi postaciami nie należą do najłatwiejszych, jednak bohaterowie zawsze potrafią się porozumieć i nie ma między nimi większych kłótni.

Książka jest napisana bardzo przystępnym językiem i okraszona została pięknymi, barwnymi ilustracjami, które tym bardziej przyciągną uwagę i pobudzą wyobraźnię młodego czytelnika. Znajdziemy w niej również niejedną życiową mądrość, przemyconą w dość dyskretny sposób, bez zbędnego moralizatorstwa. Zdecydowanie polecam tę książkę wszystkim dzieciom oraz tym, którzy lubią wrócić do lat dziecinnych.

Jest to, po „Czarnoksiężniku ze Szmaragdowego Grodu”, drugie spotkanie z Krainą Oz i bohaterami ją zamieszkującymi. Wprawdzie Dorota wróciła do siebie, jednak pozostali bohaterowie, których mieliśmy okazję poznać w pierwszym tomie dalej przebywają w uniwersum z takim pietyzmem stworzonym przez autora.

Lekturę rozpoczynamy poznając nowego bohatera- Tipa, chłopca...

Tak na marginesie poważnych dysput o gender, niniejsza książka byłaby niezwykle ciekawym przyczynkiem do tej dyskusji. W pytaniu o to, czy istnieje płeć kulturowa i z czego wynika jej obecność, powinno się i pojawić pytanie o czary, które, nie rozstrzygając czy są czy ich nie ma, też mogą narobić sporo zamieszania, zwłaszcza kiedy w wyniku ich działania dziewczynka zostaje zamieniona w chłopca, żyje potem jako chłopiec, myśli jak chłopiec, jest chłopcem, a potem z powrotem wraca do swojej postaci dziewczynki. Mowa tu oczywiście o księżniczce Ozmie, która, żeby zostać prawowitą władczynią czarodziejskiej krainy musiała zostać odczarowana ze swojej chłopięcej postaci i na powrót stać się dziewczynką. I tu powinni wybitni naukowcy rozpocząć poważną dysputę o tym, jakie zmiany w niej zaszły i jak się czuje i kim się czuje, czy ma to jakiś wpływ na jej życie i postrzeganie świata. I choć w bajce wszystko jest proste i takie pytania nie padają, to warto na tym przykładzie pokazać, że z pewnymi problemami i zjawiskami o takim charakterze mieliśmy i mamy do czynienie, i że uczą nas one wrażliwości i umiejętności otwartego podchodzenia do tego, z czym możemy się spotkać, i jak powinniśmy być uwrażliwieni na tych, którzy wokół nas żyją i mieszkają zamienieni, zamknięci w swoich – nie swoich ciałach, ci, którzy tak naprawdę są kimś innym. Ta bajkowa analogia jest pretekstem to stawiania pytania, że jeśli czegoś nie znamy, nie rozumiemy, to nie potępiajmy od razy tylko pozwólmy, żeby udało się to lepiej poznać i zrozumieć. Czary w krainie Oz są rzeczą zwyczajną, choć oficjalnie zakazaną, żeby nie powodowały szczególnego zamieszania i problemów. Nie wszyscy jednak potrafią i chcą się do tego zakazu dostosować, były król Gnomów ciągle ma nadzieję na odzyskanie swego królestwa, a spotkawszy młodego człowieka, który posiada moc przemienienia się w cokolwiek innego podejmuje z nim współpracę, która ma doprowadzić do wojny pomiędzy światem zwierząt a ludźmi, a w konsekwencji do chaosu, który pozwoli mu na powrót na tron. Ożywione postacie i starzy znajomi spotykają się na nowo, by zapobiec inwazji i odzyskać spokój w Szmaragdowym Grodzie, jest to kolejna okazja do sprawdzenia ich lojalności i wzajemnego zaufania opartego na prawdziwej przyjaźni, która zawsze potrafi stanąć w obronie bliskich osób, a o przyjaciół trzeba dbać, bo ci zawsze pomogą, gdy inni nas porzucą. Świat krainy Oz zachwyca i przyciąga swoim ciepłym blaskiem, jest idealnym miejscem spełniającym nasze ludzkie marzenia i pozwalającym odetchnąć od trosk naszego ziemskiego świata.

Tak na marginesie poważnych dysput o gender, niniejsza książka byłaby niezwykle ciekawym przyczynkiem do tej dyskusji. W pytaniu o to, czy istnieje płeć kulturowa i z czego wynika jej obecność, powinno się i pojawić pytanie o czary, które, nie rozstrzygając czy są czy ich nie ma, też mogą narobić sporo zamieszania, zwłaszcza kiedy w wyniku ich działania dziewczynka zostaje...