Czy ucząc się na błędach można pokonać niepokonanego?
Czy zmiana taktyki bitewnej, przyspieszenie ataków i pomoc (albo przeszkody) z zewnątrz, mogą dokonać dzieła zniszczenia całego systemu kosmicznego?

Komodor Geary nieustannie zbliża się do terenów Sojuszu, pokonując na swojej drodze każdego napotkanego przeciwnika. Jego flota nigdy nie wychodzi bez szwanku jednak zawsze zwycięsko.
Oprócz wroga, niepokoi go sytuacja wewnętrzna w flocie - zdrajcy są wszędzie, jak i ta materialna - kończą się zapasy broni, paliwa i samych statków.

Powoli, krok po kroku wszyscy zaczynają się przekonywać o potędze taktycznej głównodowodzącego. Nawet sami wrogowie. A doświadczenia ostatnich wydarzeń wrastają w pamięć. Moment zaskoczenia może przeważyć losy bardziej niż przewaga liczebna

Spełniając cel postawiony sobie na samym początku, każdy z nas wybrałby odpoczynek, relaks. A co jeśli zmiana decyzji i zawrót o 180 stopni ma szansę zmienić coś raz na zawsze?

Czy ktoś zakończy tę bezcelową wojnę?

Szczerze zaczyna mnie męczyć to co tomowe przeciąganie relacji Gearego i Desjani. Pewnie ostatni tom to wreszcie ostatecznie rozstrzygnie.
Ile można również za każdym razem na nowo przedstawiać Współprezydent Rione oraz wielkość sali zebrań wraz z odczuciami Komodora. W pierwszych dwóch tomach -spoko. Po co w każdym kolejnym?
Czuję też nadmiar różnych nazw statków floty. Bo nie dostajemy o wielu z nich żadnych informacji oprócz tego, że zostały zniszczone.

Ale po ostatni tom z ogromną chęcią sięgnę.

Czy ucząc się na błędach można pokonać niepokonanego?
Czy zmiana taktyki bitewnej, przyspieszenie ataków i pomoc (albo przeszkody) z zewnątrz, mogą dokonać dzieła zniszczenia całego systemu kosmicznego?

Komodor Geary nieustannie zbliża się do terenów Sojuszu, pokonując na swojej drodze każdego napotkanego przeciwnika. Jego flota nigdy nie wychodzi bez szwanku jednak...

Zdecydowanie lepsza od poprzednich części, choć nadal nie jest szczególnie ambitna ani interesująca, nawet jak na space operę. Ot, poprawne, płaskie czytadełko.

Zdecydowanie lepsza od poprzednich części, choć nadal nie jest szczególnie ambitna ani interesująca, nawet jak na space operę. Ot, poprawne, płaskie czytadełko.

Kolejny tom cyklu, który mi się podobał. Autor sprawnie rozwijał fabułę, dzięki czemu czułem, że fabuła podąża do sensownego finału, a nie jest tylko krążeniem w miejscu (jak to czasem się zdarza przy podobnych pozycjach). Niektóre wcześniej otworzone wątki zostały zamknięte i rozstrzygnięte, co dobrze rokuje na finałową część serii.

W tej części było zdecydowanie mniej opisów relacji międzyludzkich niż w tomie czwartym, ale podróż Floty oraz sytuacja polityczna pomiędzy dwoma imperiami była trochę głębiej eksplorowana.

Książka mi się podobała i była bardzo wciągająca (przeczytałem ją w dwa dni). Jestem naprawdę ciekaw, jak ten cykl się skończy.

Kolejny tom cyklu, który mi się podobał. Autor sprawnie rozwijał fabułę, dzięki czemu czułem, że fabuła podąża do sensownego finału, a nie jest tylko krążeniem w miejscu (jak to czasem się zdarza przy podobnych pozycjach). Niektóre wcześniej otworzone wątki zostały zamknięte i rozstrzygnięte, co dobrze rokuje na finałową część serii.

W tej części było zdecydowanie mniej...

Dlaczego to się dobrze czytało: Campbell nie przeładował powieści niepotrzebnymi informacjami rodem z książki telefonicznej (jak Cholewa),główny bohater nie jest aż tak przezajebisty jak Honorcia Harrington (Webera),a otoczenie i wrogowie głównego bohatera to jednak nie są skończeni idioci (jak u B.V. Larsona),tylko chwilowi idioci – ludzie wymagający oszlifowania. No i dość wiarygodna jest warstwa militarna. W końcu autor to emerytowany oficer marynarki wojennej...

WIĘCEJ:
https://seczytam.blogspot.com/2023/10/jack-campbell-zaginiona-flota-t-1-6.html

Dlaczego to się dobrze czytało: Campbell nie przeładował powieści niepotrzebnymi informacjami rodem z książki telefonicznej (jak Cholewa),główny bohater nie jest aż tak przezajebisty jak Honorcia Harrington (Webera),a otoczenie i wrogowie głównego bohatera to jednak nie są skończeni idioci (jak u B.V. Larsona),tylko chwilowi idioci – ludzie wymagający oszlifowania. No i...

Powiem, że dobrze wybrną z braku laku.

Trochę muszę zwrócić honor wszystkim którzy już męczyli się Taniowaniem dwie książki wstecz, mnie to dopiero raziło w poprzedniej części a w ten już na bazie poprzedniej olewałem to.
Te utarczki z Vice też sobie odpuściłem takie niepotrzebne zapychacze.

To raczej najsłabsza część jak do tej pory. Rozwiązał się pewien wątek - to miłe ale czuć było trochę brak pomysłu na gwiazdy i uziemienie. Czy wyszło to źle ? Nie, mimo wszystko dobrze się czytało.
Choć troche jestem zdziwiony, że od dłuższego czasu lecą na dużym debecie z amunicja wszelaką tylko kartacze i robią dalej taka robotę. Można się zatem zastanowić czy reszta im potrzebna ?
Wcześniej tracili dużo okrętów mając pełne magazynki a tutaj trzęsą portki tylko kartaczami...jak człowiek nie będzie nad tym myślał to ok, ale jeśli zetknie w tą stronę to ...

Powiem, że dobrze wybrną z braku laku.

Trochę muszę zwrócić honor wszystkim którzy już męczyli się Taniowaniem dwie książki wstecz, mnie to dopiero raziło w poprzedniej części a w ten już na bazie poprzedniej olewałem to.
Te utarczki z Vice też sobie odpuściłem takie niepotrzebne zapychacze.

To raczej najsłabsza część jak do tej pory. Rozwiązał się pewien wątek - to miłe...

W sumie to taka opinia o dotychczasowych 5 tomach, bo nie chce mi się o każdym z osobna pisać to samo. Może o 6 napiszę oddzielnie jak skończę. Nie wiem, co jest w sadze, że nadal chce mi się ją czytać i czekać na rozstrzygnięcia, bo niewątpliwie wciąga i uzależnia. Natomiast staje się już męcząca. Dialogi w zasadzie podobne, historia powtarzalna. Skaczemy, walczymy i jakoś idzie. A każda taka bitwa wygląda tak samo. Wrażenie jest, że główne znaczenie ma manewrowanie, a jak się już ustawisz, to automaty i tak łoją wroga ile amunicji starczy. Co najwyżej jakiś narwaniec wyskoczy z szeregu i go rozwalą. Z tej perspektywy robienie z oficerów i innych członków załogi bohaterów nie bangla. Ich wpływ na cokolwiek od pewnego momentu jest żaden. Powtarzanie motywów ze współprezydent i Desjani, które co kilkadziesiąt stron zataczają koło, sprawia wrażenie, jakby się czytało o piaskownicy dziecięcej. Za każdym razem tłumaczą się z tego samego, a zwroty emocji były lepsze dla przedszkola, a nie poważnych i dorosłych ludzi. No litości. Lepiej wyglądają rozgrywki polityczne, ale też są rozwlekane i nudzą się po czasie. Ale jak wspomniałem, książka uzależnia. W sumie to radość z czytania tłumaczę sobie, że bohaterowie są tacy, jakimi chciałbym widzieć naszych wojskowych i polityków. Czyli pewien ideał z cechami ludzkimi.

W sumie to taka opinia o dotychczasowych 5 tomach, bo nie chce mi się o każdym z osobna pisać to samo. Może o 6 napiszę oddzielnie jak skończę. Nie wiem, co jest w sadze, że nadal chce mi się ją czytać i czekać na rozstrzygnięcia, bo niewątpliwie wciąga i uzależnia. Natomiast staje się już męcząca. Dialogi w zasadzie podobne, historia powtarzalna. Skaczemy, walczymy i jakoś...

dlaczego mam wrażenie jakbym wciąż czytała tą samą- dobrą zresztą- powieść? Stale takie same bitwy, nazwy statków pewnie się zmieniają ale nie nadążam :),te same dyskusje, główne postacie....tylko pojawienie się Obcych troszkę wnosi coś nowego. Biorę się za następny tom z nadzieją na jakieś niespodzianki :)

dlaczego mam wrażenie jakbym wciąż czytała tą samą- dobrą zresztą- powieść? Stale takie same bitwy, nazwy statków pewnie się zmieniają ale nie nadążam :),te same dyskusje, główne postacie....tylko pojawienie się Obcych troszkę wnosi coś nowego. Biorę się za następny tom z nadzieją na jakieś niespodzianki :)

Ta część ma te same plusy, co i minusy co części poprzednie, więc nie chcę się za bardzo powtarzać.
Na wielki plus jest to, że w końcu dotarli do granic Sojuszu, więc mam nadzieję na nieco ciekawszą kolejną część.
Pomimo wad i wielkiej powtarzalności wątków w tej serii, książki te czyta się bardzo dobrze, mimo że ciągłe dyskusje polityczne potrafią wkurzyć, kiedy odbywają się po raz kolejny na ten sam temat i z tym samym skutkiem...

Tę książkę przesłuchałam w formie audiobooka, ponieważ tylko w takiej formie mieli te 2 ostatnie części tej serii. Z jednej strony to dobrze, bo całkiem spoko się słucha w tle.

Ta część ma te same plusy, co i minusy co części poprzednie, więc nie chcę się za bardzo powtarzać.
Na wielki plus jest to, że w końcu dotarli do granic Sojuszu, więc mam nadzieję na nieco ciekawszą kolejną część.
Pomimo wad i wielkiej powtarzalności wątków w tej serii, książki te czyta się bardzo dobrze, mimo że ciągłe dyskusje polityczne potrafią wkurzyć, kiedy odbywają...

Co prawda Rione nie poleciała przez śluzę, i pomimo standardowego początku - tom 5 okazał się naprawdę świetny! Nie potrafię chyba przypomnieć sobie sagi którą bym wciągnął (a raczej jej 5 tomów) w tydzień. Dla fanów space oper pozycja obowiązkowa.

Co prawda Rione nie poleciała przez śluzę, i pomimo standardowego początku - tom 5 okazał się naprawdę świetny! Nie potrafię chyba przypomnieć sobie sagi którą bym wciągnął (a raczej jej 5 tomów) w tydzień. Dla fanów space oper pozycja obowiązkowa.

Zdecydowanie lepsza niż poprzednia część. Nadal drażnią wypełniacze, które chyba dodają z 50 stron do całości. Mimo tego mimowolnie chce się odkryć co czeka naszego dzielnego i nie omylnego komandora na końcu jego "drogi do domu".

Zdecydowanie lepsza niż poprzednia część. Nadal drażnią wypełniacze, które chyba dodają z 50 stron do całości. Mimo tego mimowolnie chce się odkryć co czeka naszego dzielnego i nie omylnego komandora na końcu jego "drogi do domu".