Intrygująca i nieprzewidywalna.

Intrygująca i nieprzewidywalna.

Do każdej kolejnej części podchodzę z lekką rezerwą, czy jest mnie jeszcze w stanie zaskoczyć. I zawsze na końcu stwierdzam, że rezerwa i wątpliwości były zbędne.
W tej części jakiś etap się zakończył, z tym większą ciekawością sięgnę po kolejną.

Do każdej kolejnej części podchodzę z lekką rezerwą, czy jest mnie jeszcze w stanie zaskoczyć. I zawsze na końcu stwierdzam, że rezerwa i wątpliwości były zbędne.
W tej części jakiś etap się zakończył, z tym większą ciekawością sięgnę po kolejną.

Chyłka. I wszystko jasne.
Nie może być spokojnie, nie może być nudno. Po wyjściu z jednych tarapatów cudowna nowa sprawa wpędza naszych bohaterów w kolejne. Odpocznę troszkę i odsłucham kolejny tom. Na pewno.

Chyłka. I wszystko jasne.
Nie może być spokojnie, nie może być nudno. Po wyjściu z jednych tarapatów cudowna nowa sprawa wpędza naszych bohaterów w kolejne. Odpocznę troszkę i odsłucham kolejny tom. Na pewno.

Pierwsza książka Mroza, która mnie męczyła. Nawet jeśli są różne nieprawdopodobne głupoty, to jednak czyta się to zazwyczaj świetnie - niestety, nie tym razem.

Pierwsza książka Mroza, która mnie męczyła. Nawet jeśli są różne nieprawdopodobne głupoty, to jednak czyta się to zazwyczaj świetnie - niestety, nie tym razem.

Trochę lepsza od poprzedniej części. Jak zwykle, czytało się szybko. Sama historia jakoś bardzo mnie nie wciągnęła, mimo że w tym tomie działo się dosyć sporo. Na plus - trochę mniej tych przepychanek słownych między Chyłką i Zordonem, które w poprzednich częściach bardzo mnie drażniły.

Trochę lepsza od poprzedniej części. Jak zwykle, czytało się szybko. Sama historia jakoś bardzo mnie nie wciągnęła, mimo że w tym tomie działo się dosyć sporo. Na plus - trochę mniej tych przepychanek słownych między Chyłką i Zordonem, które w poprzednich częściach bardzo mnie drażniły.

W tej części cyklu, Joanna Chyłka broni jednej z polskich aktorek, Aliny Karaś, która brutalnie morduje swoją ofiarę i transmituje to w mediach społecznościowych. Śledczy dysponują niepodważalnymi dowodami w postaci nagrania oraz śladów DNA – i nie mają wątpliwości co do winy aktorki. Ta jednak nie przyznaje się do zarzucanego czynu, zapewniając Chyłkę i Kordiana, że w istocie popełniła przestępstwo doskonałe. I że nie zostanie za nie skazana.

W tej części cyklu, Joanna Chyłka broni jednej z polskich aktorek, Aliny Karaś, która brutalnie morduje swoją ofiarę i transmituje to w mediach społecznościowych. Śledczy dysponują niepodważalnymi dowodami w postaci nagrania oraz śladów DNA – i nie mają wątpliwości co do winy aktorki. Ta jednak nie przyznaje się do zarzucanego czynu, zapewniając Chyłkę i Kordiana, że w...

Dużo fajnych dialogów między bohaterami, całkiem zabawnych! Główna historia również ciekawa, chociaż pod koniec już lekko przewidywalna. Kolejna dobra część, zabieram się za kolejne.

Dużo fajnych dialogów między bohaterami, całkiem zabawnych! Główna historia również ciekawa, chociaż pod koniec już lekko przewidywalna. Kolejna dobra część, zabieram się za kolejne.

6,5/10

6,5/10

„Bohatersko rozwiązuje problemy nieznane w żadnym innym” – ktoś tak kiedyś podsumował pewien ustrój społeczno-polityczno-gospodarczy. I w trakcie lektury „Precedensu” ten cytat jakoś tak ciągle rozbrzmiewał mi w głowie. Wciąż i wciąż miałem wrażenie, że Remek sztucznie tworzy problemy, by je potem – przyznać to trzeba uczciwie – całkiem ciekawie i literacko nader sprawnie rozwiązać. Że bardzo mocno na siłę kreuje mocniejsze powieściowe sytuacje, być może po prostu wiedząc, że potem będzie już potrafił sobie z nimi poradzić, może tego nie wiedząc i uznając, że takie mocniejsze wstawki są wartością samą w sobie w takim rodzaju literatury jaką on tworzy, nie wiem, nie siedzę w aż tak dużym stopniu w jego głowie.

I w sumie nie byłoby w tym nic złego, bawiłem się nieźle, ba, autentycznie serduszko mi szybciej zaczęło pikać w tej scenie, w której miało. A o to był naprawdę trudno, scena owa była długa i rozwinięta ponad miarę, wiedziałem przecież, że jej bohaterom dokładne nic nie grozi i w sumie nie miałem z nimi żadnej głębszej więzi. A jednak – Najpłodniejszy, przy wszystkich tych przeszkodach, osiągnął swoje i to nie tylko w tej jednej scenie (w niej po prostu w największym stopniu),także, choć w mniejszym stopniu, przy kwestii rdzenia powieści, oddać mu to trzeba.

Warto więc było ponieść ten koszt?

No, tylko, że to pytanie akurat też jest bezzasadne. Nie przypadkiem w pierwszym akapicie pisałem o moim wrażeniu, a w drugim użyłem trybu warunkowego. Nie można tu mówić o żadnym literackim koszcie. Na to wszystko był jakiś tam pomysł, były jakieś puzzle, które autor dał nam do układania i wszystko się w finale złożyło. Wyszła generalne pisarka sprawność Najpłodniejszego, wyszła - w tych obszarach powieści – w naprawdę niezłym stylu.

Swoją drogą serio trzeba docenić, jak bardzo pisarza nie pozwala się nam nudzić :) Tu zanosiło się na zwykłą powieść z tej serii, jedna z wielu, po tym, jak niedawno skończył się jakiś tam subcykl w jej ramach, ale nie, tak być nie może, więc skala zmian w życiu postaci w rezultacie wręcz poraża. I to aż ciekawe, co dalej choćby z Kormakiem (notabene też podwójnie, z nim jako nim, ale też z nim w ramach mrozowersum) z Anką z recepcji (interesujące, że po raz pierwszy dowiadujemy się o niej czegoś konkretniejszego, czy tylko dla mnie było zaskoczeniem, że cokolwiek nagle i bez zapowiedzi zostaje określona jako „twarda babka”?),z Arturem itd. I Remek będzie miał ładne pole, by tym pograć :)

No to zaznaczmy to jeszcze dla jakiejś tam równowagi: tak, jak Mróz mocno wygrał tu literacko, tak prawnie poległ totalnie. No, aż się prosiło, by w tych scenach w sądzie, w których Chyłka nawija o domniemaniu niewinności, zasadzie in dubio pro reo itd., Paterborn przypomniał o zasadzie swobodnej oceny dowodów i domniemaniach faktycznych, dzięki którym to instytucjom prawa procesu karnego mógłby choćby spróbować całkiem sporo jeszcze ugrać. Z Mrozowym zastosowaniem Prawa Upadłościowego też zresztą byłyby problemy.

Problemiki literackie też rzecz jasna są, no, choćby ten najważniejszy (co główna antagonistka, która przecież nie musiała w to wszystko wchodzić, teraz ze sobą zrobi, jak będzie zarabiać na chleb?). Ale to już kwestia szczegółów.

Per saldo jednak mocne 6/10, Remek rozegrał tu wszystko naprawdę na swoich zasadach.

„Bohatersko rozwiązuje problemy nieznane w żadnym innym” – ktoś tak kiedyś podsumował pewien ustrój społeczno-polityczno-gospodarczy. I w trakcie lektury „Precedensu” ten cytat jakoś tak ciągle rozbrzmiewał mi w głowie. Wciąż i wciąż miałem wrażenie, że Remek sztucznie tworzy problemy, by je potem – przyznać to trzeba uczciwie – całkiem ciekawie i literacko nader sprawnie...

Tak jak grudniowe opady śniegu rok w rok zaskakują drogowców, tak do tej pory autor zaskakiwał mnie z każdym kolejnym tomem. Tym razem niestety prawie od samego początku domyśliłem się do czego to wszystko zmierza. Szkoda bo to odebrało mi sporą część przyjemności z czytania.

Tak jak grudniowe opady śniegu rok w rok zaskakują drogowców, tak do tej pory autor zaskakiwał mnie z każdym kolejnym tomem. Tym razem niestety prawie od samego początku domyśliłem się do czego to wszystko zmierza. Szkoda bo to odebrało mi sporą część przyjemności z czytania.