Harrego Pottera przeczytałem ze dwa tomy, nie wiem czy do końca, dziecku do poduszki. Jako dorosły nie widziałem sensu, ani nie czułem potrzeby dłubać w tym dalej. Gdy się okazało, że pani pisze też kryminały pod pseudonimem, machnąłem ręką, co mnie to obchodzi. No i nadszedł moment, gdy przypadkiem "Wołanie kukułki" wpadło mi w ręce. Do tego czasu, zdążyło do mnie dotrzeć trochę pozytywnych opinii na temat pisania p. Galbraith. Na tyle pozytywnych i na tyle "trochę", że osiągnęły masę krytyczną dzięki której przyczepiłem etykietkę 'to może być nie najgorsze".

No i przeczytałem. Rzecz się okazała niesamowicie wciągająca (nie pamiętam kiedy kryminał tak by mnie zassał) i zgrabnie napisana, tak literacko jak i konstrukcyjnie. "Wołanie kukułki" z jednej strony sprawia wrażenie świeże i nowoczesne, ale jak się dobrze przyjrzeć jest tu także kryminał noir czy Agatha Christie. Postacie dobrze skonstruowane, z głównymi bohaterami spoko się zaprzyjaźniamy, zagadka zgrabna (choć pewien, dość istotny, jej aspekt mnie nie przekonuje, mam za przekombinowany). Czego chcieć więcej?

Są tu też wątki romansowe, ale tak naturalnie i elegancko podane, że księguje je po stronie zalet, a nie, jak zazwyczaj, obciążeń.

Tom jest obciążony pewną cechą rozwijających się procedurali, i czy to dobrze czy źle, to zależy jak komu leży. Mianowicie "Wołanie kukułki" jest swego rodzaju ekspozycją głównych bohaterów, sporo przestrzeni zajmuje ich historia i charakterystyka, z czego będzie można korzystać w kolejnych tomach. Oczywiście jest to zręcznie wkomponowane w narrację, niczego nie zaburza, wręcz przeciwnie.

Dawno nie czytałem tak zawodowo i gładko napisanego kryminału. W kategorii literatury gatunkowej - 9/10.

Harrego Pottera przeczytałem ze dwa tomy, nie wiem czy do końca, dziecku do poduszki. Jako dorosły nie widziałem sensu, ani nie czułem potrzeby dłubać w tym dalej. Gdy się okazało, że pani pisze też kryminały pod pseudonimem, machnąłem ręką, co mnie to obchodzi. No i nadszedł moment, gdy przypadkiem "Wołanie kukułki" wpadło mi w ręce. Do tego czasu, zdążyło do mnie dotrzeć...

Zachęcona pozytywnymi opiniami serii o Cormoranie Striku zdecydowałam się sięgnąć po pierwszy tom i niestety troszkę się zawiodłam.

Pierwszy tom to taki średniak. Dużo obuczaju, za dużo też jak dla mnie opisów wszystkiego i wszystkich, przez co czytanie trochę mi się dłużyło. Mam wrażenie, że to bardziej obyczajówka z dodatkiem kryminału🤷‍♀️

Zachęcona pozytywnymi opiniami serii o Cormoranie Striku zdecydowałam się sięgnąć po pierwszy tom i niestety troszkę się zawiodłam.

Pierwszy tom to taki średniak. Dużo obuczaju, za dużo też jak dla mnie opisów wszystkiego i wszystkich, przez co czytanie trochę mi się dłużyło. Mam wrażenie, że to bardziej obyczajówka z dodatkiem kryminału🤷‍♀️

Ciekawa historia, wciągająca

Ciekawa historia, wciągająca

Wysłuchana w mistrzowskim wykonaniu Stuhra.
Prawdziwy kryminał.

Wysłuchana w mistrzowskim wykonaniu Stuhra.
Prawdziwy kryminał.

Przeczytałam ją po raz drugi, niemal równo 10 lat po pierwszej lekturze. I tak samo mi się podobała. :)

Przystopowanie tempa akcji na rzecz wyeksponowania bohaterów nadal robi wrażenie. Ciężko jest tu cokolwiek przewidzieć, prawda jest dobrze ukryta, a Strike nie zawsze dzieli się z czytelnikiem tym, co odkrył.

Wraz z Cormoranem i Robin spacerujemy po Londynie i podsłuchujemy rozmowy, które czasem wydają się bezsensu, wnikliwie przyglądamy się spotkanym ludziom, zastanawiając się jakie mogą mieć znaczenie dla śledztwa. Kiedy w końcu dowiadujemy się prawdy, w głowie pojawia się myśl: zadziwiające jak małe szczegóły mogą mieć znaczenie.

Tłumaczenie nadal mnie nie powala. "Urękawiczona dłoń" nadal mnie bawi, tak samo jak pisownia pendrajwa :D

Przeczytałam ją po raz drugi, niemal równo 10 lat po pierwszej lekturze. I tak samo mi się podobała. :)

Przystopowanie tempa akcji na rzecz wyeksponowania bohaterów nadal robi wrażenie. Ciężko jest tu cokolwiek przewidzieć, prawda jest dobrze ukryta, a Strike nie zawsze dzieli się z czytelnikiem tym, co odkrył.

Wraz z Cormoranem i Robin spacerujemy po Londynie i...

Dla mnie spore rozczarowanie, akcja monotonna i momentami nudna. Na plus zakończenie. Nie wiem czy sięgnę po te najwyżej oceniane kolejne tomy

Dla mnie spore rozczarowanie, akcja monotonna i momentami nudna. Na plus zakończenie. Nie wiem czy sięgnę po te najwyżej oceniane kolejne tomy

Książka troszkę się dłuży, czasem wieje nudą, ale opisy bohaterów i dialogi na plus.

Książka troszkę się dłuży, czasem wieje nudą, ale opisy bohaterów i dialogi na plus.

Czytadło pociągowe
Smaczku dodaje niewątpliwa inspiracja realnymi wydarzeniami z dziejów byrtyjskiego indie rocka i modelingu (Kate Moss+Pete Doherty) oraz śmiercią Marca Blanco, który wypadł z okna na imprezie, gdzie obecny był Doherty.

A Rowling, jak to Rowling - dużo przymiotników i przysłówków, ciekawe dialogi i ZWROTY AKCJI XD

Dobrze, gdy kryminał dodaje trochę wartości ponad samą ekscytację zbrodnią. Zbyt dużo tej wartości dodanej tu nie ma, ale autorce trzeba oddać, że ma smykałkę do dobrego opisywania drobnych niezręczności w relacjach międzyludzkich, takich upierdliwych niedopasowań wzajemnych oczekiwań. To spoczko.

Pewnie będzie się czytało dalsze części.

Czytadło pociągowe
Smaczku dodaje niewątpliwa inspiracja realnymi wydarzeniami z dziejów byrtyjskiego indie rocka i modelingu (Kate Moss+Pete Doherty) oraz śmiercią Marca Blanco, który wypadł z okna na imprezie, gdzie obecny był Doherty.

A Rowling, jak to Rowling - dużo przymiotników i przysłówków, ciekawe dialogi i ZWROTY AKCJI XD

Dobrze, gdy kryminał dodaje trochę...

"Wołanie kukułki" przeleżało na półce tyle czasu, że kiedy kilka dni temu wzięłam je do ręki bałam się, że dostało odleżyn. Na szczęście najwidoczniej półki u mnie wygodne, a i towarzystwo nie najgorsze, więc nic złego się nie stało. Tymczasem to co kryje się pod postacią pierwszej części cyklu z Cormoranem Strikiem, a także nim samym, zrobiło na mnie duże wrażenie, ponieważ udało się Pani Rowling stworzyć niebywale intrygującego bohatera. I jego pracownicę z Tymczasowych Rozwiązań. Świetny duet. Bardzo podoba mi się drobiazgowość z jaką Strike podchodzi do spraw nad którymi pracuje, jego analityczny umysł. Powieść czyta się fantastycznie, czuć, że pisał ją ktoś obyty z piórem. Przyznam szczerze, że jestem tak bardzo pozytywnie zaskoczona, że zaskoczyło mnie to, że aż tak, i nie zwlekając biorę się za tom numer dwa.

"Wołanie kukułki" przeleżało na półce tyle czasu, że kiedy kilka dni temu wzięłam je do ręki bałam się, że dostało odleżyn. Na szczęście najwidoczniej półki u mnie wygodne, a i towarzystwo nie najgorsze, więc nic złego się nie stało. Tymczasem to co kryje się pod postacią pierwszej części cyklu z Cormoranem Strikiem, a także nim samym, zrobiło na mnie duże wrażenie,...

Jakoś dotrwałem do końca. Typowy nudny kryminał, który ciągnie się w nieskończoność. Dość zagmatwana fabuła i miejscami trudno się połapać kto jest kto. Ale da się przeczytać.

Jakoś dotrwałem do końca. Typowy nudny kryminał, który ciągnie się w nieskończoność. Dość zagmatwana fabuła i miejscami trudno się połapać kto jest kto. Ale da się przeczytać.