Kilka słów na temat „Kołysanki i innych fantazji”

„Kołysanka i inne fantazje” to literacki debiut Katarzyny Soboty. Na tę pozycję składają się trzy opowiadania, które nie są ściśle z sobą powiązane.
Zbiór opowiadań składa się z następujących utworów: „Wróble”, tytułowej „Kołysanki”
i „Muru”. Motywem, który łączy wszystkie te utwory jest wyobraźnia autorki. Akcja opowiadań toczy się niby w realnym świecie, bo występują w nich opisy typowo stereotypowych miast, zarysy dobrze rozwiniętych (jak na użytą formę literacką) emocjonalno-psychologicznych portretów postaci i prawdopodobnych zdarzeń. Jednakże w opowiadaniach pojawią się takie elementy baśniowo-irracjonalne, że czytelnik od razu zaczyna zdawać sobie sprawę, że akcja opowiadań rozgrywa się w dwóch światach, które wchodzą z sobą w symbiozę, a ich łączliwość nie powoduje utraty spójności treści i formy nakreślonych przez autorkę. W opowiadaniach mamy do czynienia
ze światem Katarzyny, z którym autorka styka się na co dzień, który obserwuje i analizuje, który podziwia, a który jednocześnie ją przeraża. Drugim światem jest świat fantazji, do którego Katarzyna próbuje uciec – w którym panuje ład, harmonia i porządek.
„Wróble”, czyli opowiadanie rozpoczynające cały cykl, w moim odczuciu jest najlepszym opowiadaniem z całego tomiku. Opowiadanie to wyróżnia znakomity rys psychologiczny postaci – bez względu, czy danymi bohaterami są ludzie, czy zwierzęta. Przeczucie nadchodzącego kataklizmu, strach, niezrozumienie, próba ratunku za każdą cenę stają się jeszcze bardziej zrozumiałe dla współczesnego czytelnika w związku z wydarzeniami, które mają obecnie miejsce na świecie. Autorce dość przypadkowo idealnie udało się trafić w aktualną tematykę i w to,
co aktualnie najbardziej trapi współczesnego człowieka. W odbiorze utworu nie przeszkadza to,
że nazwy miejsc akcji i imiona bohaterów są swoistą zabawą lingwistyczną autorki. Katarzyna Sobota wykorzystuje w tym literackim eksperymencie posiadaną przez siebie wiedzę. Ciekawym zabiegiem artystycznym jest oddanie głosu przyrodzie. We „Wróblach” przyroda nie tylko współodczuwa z człowiekiem, ale można śmiało stwierdzić, że przyroda zabiera głos
w aktualnych wydarzeniach. Dzieje się tak, dzięki temu, że autorka uczyniła wróble narratorami swojej opowieści. Dużym plusem jest także ukazanie wydarzeń mających miejsce po kataklizmie. Autorka mogła, oczywiście, urwać relację w momencie nadejścia kataklizmu. Niektórzy czytelnicy może i poparliby takie zakończenie. Osobiście uważam jednak, że pokazanie perspektywy po latach stało się swoistą klamrą, która domknęła tę historię. Jednocześnie, dając nadzieję na szczęśliwe zakończenie każdej pozornie trudnej sytuacji.
Tytułowa „Kołysanka” to najbardziej tajemniczy utwór w zbiorze. Wskazuje na nie
do końca określą relację miejscowej dziewczyny z Garamończykiem. Czy Garamończyk interesuje się nią tylko dlatego, że śpiewa kołysankę, którą słyszał jako dziecko? Czy wśród tych złych mogą być ludzie, którzy czują i okazują swoje emocje? Na te pytania odpowiedź próbuje znaleźć główna bohaterka. Postać Garamończyka może zaciekawić również czytelnika, gdyż o Garamończyku wiadomo niewiele, a jego postępowanie jest ciężko wyjaśnić w racjonalny sposób. Ten jego brak zdecydowania widoczny jest w kulminacyjnej scenie, kiedy dochodzą go głosy z obozowiska, a on urzeczony głosem dziewczyny i dobrze znaną sobie melodią – nie wie, co robić. Czytelnik nie uzyska odpowiedzi na pytanie: jak ostatecznie postąpił Garamończyk. Uważam, że w danym przypadku opowiadanie zostało zakończone w idealnym momencie.
Miasto oddzielone murem i podzielone na dwa wrogo nastawione do siebie obozy, których przedstawiciele uważają, że mają absolutną i całkowitą rację, a to druga strona się myli – prawda, że brzmi znajomo? W historii świata analogiczna sytuacja miała miejsce nie jeden raz. Temat podziałów, politycznej wrogości i mowy nienawiści stał się kluczowy dla opowiadania „Mur”.
Z całą pewnością zabieg ucieleśnienia Ojczyzny i przedstawienie antagonizmów jako jej uśmiercania i powolnego zabijania, wydaje się być zabiegiem słusznym, który z całą mocą pokazuje ludzkie okrucieństwo. Doświadczenie pokazuje jednak, że wśród grupy, która ma jedne poglądy, pojawiają się jednostki, które myślą i czują inaczej. To one próbują scalać zwaśnione obozy, zamieszkujące jeden kraj. Czy bohaterom opowiadania „Mur” to się uda?

Kilka słów na temat „Kołysanki i innych fantazji”

„Kołysanka i inne fantazje” to literacki debiut Katarzyny Soboty. Na tę pozycję składają się trzy opowiadania, które nie są ściśle z sobą powiązane.
Zbiór opowiadań składa się z następujących utworów: „Wróble”, tytułowej „Kołysanki”
i „Muru”. Motywem, który łączy wszystkie te utwory jest wyobraźnia autorki. Akcja...

"Kołysanka i inne opowiadania" to dla mnie najważniejsza książka w życiu, ponieważ napisała ją najbliższa mi osoba, a ja starałem się okazywać wsparcie i zachętę do jej ukończenia. W związku z tym moja opinia może nie być obiektywna, niemniej czuję, że jest to swego rodzaju perełka - trzy delikatne, podnoszące na duchu opowiadania. Czytaniu ich towarzyszy poczucie optymizmu, ciepła w sercu, a nawet wzruszenie.

Zawarte w książce trzy opowiadania można śmiało określić mianem baśni. Młody czytelnik je zrozumie, nawet jeśli byłyby one mu czytane przez rodziców. Natomiast dorosły czytelnik na pewno nie poczuje się, jakoby czytał bajeczki dla dzieci. Zdjęcie na okładce również zostało wykonane przez Autorkę w 2013 roku w Harrachovie w Czechach. Widoczna na nim chmura jak gdyby przewidziała, że kiedyś powstanie taka książka, na której okładkę idealnie się będzie nadawała.

Niniejsza książka jest debiutem literackim Kasi. Jej koleżanki z grupy literackiej „Słowniacy Świętokrzyscy” już wcześniej wydały swoje tomiki wierszy. Kasia natomiast opublikowała zbiór opowiadań. Z powodu epidemii promocja książki musiała zostać przesunięta w czasie, natomiast jest już dostępna w kieleckich bibliotekach, obowiązkowych wg rozporządzenia oraz w kieleckim oddziale Civitas Christiana. Mam nadzieję, że lektura sprawi Czytelnikowi wiele radości.

"Kołysanka i inne opowiadania" to dla mnie najważniejsza książka w życiu, ponieważ napisała ją najbliższa mi osoba, a ja starałem się okazywać wsparcie i zachętę do jej ukończenia. W związku z tym moja opinia może nie być obiektywna, niemniej czuję, że jest to swego rodzaju perełka - trzy delikatne, podnoszące na duchu opowiadania. Czytaniu ich towarzyszy poczucie...