Książka dla pasjonatów. Dużo detali związanych z działalnością jednej z najlepszych służb specjalnych na świecie. Czasem ma się wrażenie czytania jakiejś wewnętrznej instrukcji.

Książka dla pasjonatów. Dużo detali związanych z działalnością jednej z najlepszych służb specjalnych na świecie. Czasem ma się wrażenie czytania jakiejś wewnętrznej instrukcji.

Polecałabym ją wyłącznie ludziom faktycznie zainteresowanym Bliskim Wschodem, nie jest to lekki reportaż do poduszki, a merytoryczne analizy polityki wewnętrznej Izraela i przewidywania oraz prognozy sytuacji międzynarodowych.
Poprawna pozycja, napisana nieco w stylu podręcznikowym z elementami anegdotycznymi.

Polecałabym ją wyłącznie ludziom faktycznie zainteresowanym Bliskim Wschodem, nie jest to lekki reportaż do poduszki, a merytoryczne analizy polityki wewnętrznej Izraela i przewidywania oraz prognozy sytuacji międzynarodowych.
Poprawna pozycja, napisana nieco w stylu podręcznikowym z elementami anegdotycznymi.

Mam na półce: nieprzeczytane, nieskończone.

Nie umiem skończyć tej książki. Przemęczyłem się, żeby przejść choćby połowę, ale.. dzięki.

Mam na półce: nieprzeczytane, nieskończone.

Nie umiem skończyć tej książki. Przemęczyłem się, żeby przejść choćby połowę, ale.. dzięki.

Treść książki oddaje najlepiej jej podtytuł - "Gra o bezpieczny Izrael".
Książka nie zawiera barwnych opowieści o akcjach agentów Mosadu, ale analizy i prognozy sytuacji międzynarodowej i wewnętrznej Izraela, pisane z izraelskiego punktu widzenia.
Autor podkreśla "izraelskość" ocen, pisząc, że jest Żydem i patriotą, więc pisze zgodnie ze swoim urodzeniem i przekonaniem. Daje jasny obraz sytuacji, zwracając uwagę na najtrudniejsze punkty - położenie wśród państwa arabskich (i częściowe rozbicie jedności arabskiej w traktowaniu państwa Izrael) oraz konflikt palestyński (w tym status tzw. uchodźców, których z 700.000 zrobiło się 6 mln).
Dla zainteresowanych Bliskim Wschodem i polityką międzynarodową, to ważna pozycja w bibliotece. Dla innych - można odpuścić lub przekartkować.

Treść książki oddaje najlepiej jej podtytuł - "Gra o bezpieczny Izrael".
Książka nie zawiera barwnych opowieści o akcjach agentów Mosadu, ale analizy i prognozy sytuacji międzynarodowej i wewnętrznej Izraela, pisane z izraelskiego punktu widzenia.
Autor podkreśla "izraelskość" ocen, pisząc, że jest Żydem i patriotą, więc pisze zgodnie ze swoim urodzeniem i przekonaniem....

Czy były szef Mosadu opowie tutaj o sekretach wywiadu? Tak, ale oczywiście tylko o tych, które może już ujawnić. Wpuści nas więc do swojego domu od kuchni i oprowadzi po pokojach na opuszczonym parterze. Wyremontowane piętro pozostanie niezbadane, a do szafy z sejfem nawet się nie zbliżymy...

Początkowo lektura jest jak stenogram z exposé kluczowego ministra podsumowujący okres jego rządów. Pojawia się więc pragmatyczna analiza połączona z autopromocją oraz pean pochwalny na rzecz członków resortu i zamordowanego szefa. Dalej Sabataj Szawit wprawnie opisuje transformację wywiadowczą w świecie wielobiegunowym ery postzimnowojennej, wyjaśniając przy tym szereg branżowych terminów. Roztrząsa również istotę terroryzmu i cyberataków, dając asumpt do rozważań nad sztuką wojny nowych czasów. Ciekawy jest zwłaszcza punkt odniesienia w spojrzeniu na Bliski Wschód, w tym na problem irańskiego wyścigu zbrojeń i palestyńskich uchodźców, dla których arabska nakba* stała się wystarczającym argumentem za „prawem do powrotu".
Czytając, można poczuć się jak na wykładzie, ale jest to wykład dość umiejętnie poprowadzony, tak aby wiedza dotarła również do opornych studentów.
Ocenę obniżają łatwe do wychwycenia błędy. Pisząc chociażby o ministerstwie spraw zagranicznych, użyto skrótu MSW. Arabski jest natomiast ponoć drugim językiem w Brazylii po hiszpańskim (sic!). Na szczęście pewne rzeczy prostuje na bieżąco tłumacz. Z drugiej strony na poletku tłumacza i korekty pojawiają się liczne literówki oraz dziwna maniera wstawiania zaimka się przed czasownikami.
Merytorycznie książka się broni. Mimo iż najciekawsze autor musiał zapewne zachować dla siebie, a nachalny judeocentryzm może przeszkadzać w obiektywnym jej odbiorze.
Kwintesencją stanowiska Szawita są przytoczone tu słowa Gadiego Tauba** - z trzech możliwości - demokracji, dyktatury i islamskiego fundamentalizmu - czasem najlepiej wybrać drugą. Nie po to, by trzecią wykluczyć, ale by pierwsza nie pobudziła jej do życia.

* arab. katastrofa, tu w kontekście exodusu Palestyny w 1948 roku.
** izraelski pisarz, autor wielu książek dla dzieci.

Czy były szef Mosadu opowie tutaj o sekretach wywiadu? Tak, ale oczywiście tylko o tych, które może już ujawnić. Wpuści nas więc do swojego domu od kuchni i oprowadzi po pokojach na opuszczonym parterze. Wyremontowane piętro pozostanie niezbadane, a do szafy z sejfem nawet się nie zbliżymy...

Początkowo lektura jest jak stenogram z exposé kluczowego ministra podsumowujący...

Nie tak dobra jak "Szpiedzy Gideona", ani "Pełna historia wywiadu izraelskiego", ale autor to przecież nie pisarz...

Nie tak dobra jak "Szpiedzy Gideona", ani "Pełna historia wywiadu izraelskiego", ale autor to przecież nie pisarz...

Skreślam te kilka słów na temat tej książki z uczuciami niedowierzania i zdumienia. Otóż, były szef izraelskiego wywiadu pisze swoje wspomnienia (jako pierwszy w historii!),a ani w prasie ani w sieci niemal nic o tej książce nie ma! Cisza jak makiem zasiał i jakaś, bo ja wiem, tajniacka zmowa milczenia. Czy komuś zależy, aby zamilczeć tę pozycję? Przypadek? Nie sądzę:) Ale żarty na bok. Pozycja ta ma wiele zalet i, w moim przekonaniu, jedną wadę. Od zalet zacznę. Po pierwsze, Sabataj Szawit opisuje baaardzo ciekawy historycznie okres, a mianowicie lata 90 - a co się wtedy działo wszyscy dobrze wiedzą (upadła komuna, a na Bliskim Wschodzie było baaaardzo gorąco). Po drugie, wspomnienia mają tę zaletę, że dają wgląd czytelnikowi w sposób myślenia autora, ówczesnego szefa izraelskich tajnych służb; oczywiście, że nie napisze wszystkiego, ale również to o czym nie pisze, albo wspomina zdawkowo można traktować jako przyczynek do własnych poszukiwań pośród innych autorów zajmujących się tematem. Po trzecie - niezły styl i chyba poprawne tłumaczenie (np. wszędzie jest "Mosad", a nie jak w innych książkach "Mossad" - wierzę że to po polsku, bo wydawca się chwali, że wszelkie nazwy konsultował u specjalistów - widać, że zarówno tłumaczenie jak i strona edytorska nie była robiona na kolanie). Z wad widzę tylko w sumie jedną i ciężko mi to wytłumaczyć, ale spróbuję. Autor ma miejscami dziwny sposób czy manierę przechodzenia ze stylu anegdotycznego (tego niezłego i dobrze się czytającego) do pseudo akademickiego np. wyliczając jakieś elementy (w punktach i w podpunktach, a miejscami w gwiazdkach!) na wzór nudnawego podręcznika czy wykładu. Trochę to zgrzyta przy odbiorze całości. Niemniej, jest to solidna pozycja uzupełniająca wiedzę o wywiadzie izraelskim, a także, co moim zdaniem może nawet bardziej istotne, o sposobie myślenia izraelskich decydentów nt. lokalnej sytuacji, terroryzmu czy polityki w ogóle (z całym "kolorytem" izraelskiej rzeczywistości, o której my w Polsce mamy mgliste pojęcie). Polecam zdecydowanie. Dodatkowo na okładce jest polecajka od gen. Marka Dukaczewskiego. No... kto jak kto, ale on chyba się zna na tajnikach wywiadu, więc wie co poleca... To co ja maluczki będę dodawał. Aha, okładka twarda, w środku nieco zdjęć (szkoda, że biało-czarne, ale dobre i to) i bardzo przyzwoite wydanie; na prezent jak znalazł.

Skreślam te kilka słów na temat tej książki z uczuciami niedowierzania i zdumienia. Otóż, były szef izraelskiego wywiadu pisze swoje wspomnienia (jako pierwszy w historii!),a ani w prasie ani w sieci niemal nic o tej książce nie ma! Cisza jak makiem zasiał i jakaś, bo ja wiem, tajniacka zmowa milczenia. Czy komuś zależy, aby zamilczeć tę pozycję? Przypadek? Nie sądzę:) Ale...