Czy Józef Hen istotnie jest jednym z najwybitniejszych żyjących polskich pisarzy (i scenarzystów)? Nie wiem i jego dziennik "Bez strachu" w tej niewiedzy mnie pozostawił. Autor doskonale posługuje się językiem polskim, pisze może nieco rozwlekle, ale i w sposób wysublimowany, z przekąsem, często przytacza obszerne myśli i cytaty z osób trzecich. Choć politycznie miejscami nie jest mi z nim po drodze, to z pewnością na tyle zaintrygował mnie swoją twórczością długiego (i oby jak najdłuższego!) życia literackiego, iż planuję sięgnąć w przyszłości po niektóre pozycje jego pióra. Niestety sam "Dziennik współczesny" jest dla mnie - poza pewnymi fragmentami - nieciekawy, po prostu nudny. Pan Hen jak na blisko 100-latka i tak prowadzi bardzo aktywne życie, jednakże te ciągłe relacje ze spotkań z czytelnikami, z wywiadów, promocji książek, odbierania honorów, tudzież obszernie cytowane fragmenty przeczytanej prasy... Dla wieloletnich fanów pisarza może to i gratka, dla mnie, niezaznajomionego z twórczością, średnia przygoda.

Czy Józef Hen istotnie jest jednym z najwybitniejszych żyjących polskich pisarzy (i scenarzystów)? Nie wiem i jego dziennik "Bez strachu" w tej niewiedzy mnie pozostawił. Autor doskonale posługuje się językiem polskim, pisze może nieco rozwlekle, ale i w sposób wysublimowany, z przekąsem, często przytacza obszerne myśli i cytaty z osób trzecich. Choć politycznie miejscami...

Uczta. Lektura obowiązkowa

Uczta. Lektura obowiązkowa

Bez strachu. Dziennik współczesny jest dokładnie tym, na co wskazuje tytuł. To zapiski dziewięćdziesięciosiedmioletniego pisarza z pokaźnym dorobkiem pisarskim, często ze sobą niepowiązane, tchnięte barwą czystej teraźniejszości, ale ponadto badającej przeszłość, zmagając się z holokaustem, antysemityzmem, bolączką naszych czasów i polityczną sytuacją w Polsce, także tą związaną z pandemią. Podług obietnicy autora, odbywa się to bez strachu, bez kipiącej żółci, bez trawiącej nienawiści. Opisując świat poprzez siebie, w niepowtarzalnym stylu dotykając spraw wzniosłych i tych zaprzątających codzienność. To prawdziwa skarbnica złotych myśli, wielkich i zapomnianych portretów pisarzy, filmowców, postaci historycznych.

Dziennik dotknął mnie swoją delikatnością i krystalicznością opisywania scen błahych, ale również tych zepchniętych gdzieś do piwnicy zapomnienia, gdzie nierzadko boimy się ponownie zajrzeć wystrzegając się mroku spowijającego zakurzone myśli i wspomnienia nadgryzione zębem czasu.

Wrażliwość pisarza wzruszyła mnie – zatwardziałego człowieczka – pokazując czym naprawdę jest literatura piękna. Z każdym kolejnym akapitem zatapiałem się w błyskotliwy umysł doświadczonego przez życie, kunsztownego rzemieślnika pióra ukazującego świat, w którym wszyscy żyjemy tak samo, ale spoglądamy na niego różną parą okularów. Chciałbym już zawsze spoglądać przez pryzmat pana Hena. Zdolnego do uchwycenia na kawałku zwykłego papieru scen żywszych niż zdjęcia i filmy, malując na płótnie wyobraźni tajemnicę swoich myśli. Lekko efemeryczną, nie do końca dostępną w całej swojej okazałości, ale na tyle bliską, by rezonowała z kodem genetycznym duszy.

„(…) dzienniki pisarskie to obcowanie z autorem. Stajemy się sobie bliscy. Ale i w tym nie przesadzajmy – nie powinno ustać zaciekawienie: tajemnica rzeczy i tajemnica myśli.”*

Czytając każde kolejne słowo czułem spływającą na mnie nabożną łaskę skupienia, dzięki której mogłem zgłębiać filozofię każdego zdania, ciesząc się jego brzmieniem w mojej głowie. Nieczęsto zdarza mi się trzymać w dłoniach lekturę, spowalniającą swoją esencją rozgrzaną do czerwoności lokomotywę myśli, pokazując jak rozkoszne może być delektowanie się literaturą, jej rozlewne przenikanie przez każdą cząsteczkę ciała, zostawiając po sobie blask dobroci. To twórczość najwyższej próby, lekarstwo na nasze czasy, antidotum w dobie kryzysu.

*Józef Hen, Bez strachu. Dziennik współczesny. Wyd. MG, Warszawa 2020.

Bez strachu. Dziennik współczesny jest dokładnie tym, na co wskazuje tytuł. To zapiski dziewięćdziesięciosiedmioletniego pisarza z pokaźnym dorobkiem pisarskim, często ze sobą niepowiązane, tchnięte barwą czystej teraźniejszości, ale ponadto badającej przeszłość, zmagając się z holokaustem, antysemityzmem, bolączką naszych czasów i polityczną sytuacją w Polsce, także tą...

Zgadzam się z opinią Jerzego Pilcha, że każda, nawet najbanalniejsza historia, zmienia się u Józefa Hena w wartą czytania prozę. Pisane od kilkudziesięciu lat dzienniki są nie tylko komentarzem do sytuacji społeczno-politycznej („dziennik nie powinien być gazetą”),ale także refleksją nad lekturami, przemyśleniami i zapisem procesu twórczego kolejnych powieści.

Zgadzam się z opinią Jerzego Pilcha, że każda, nawet najbanalniejsza historia, zmienia się u Józefa Hena w wartą czytania prozę. Pisane od kilkudziesięciu lat dzienniki są nie tylko komentarzem do sytuacji społeczno-politycznej („dziennik nie powinien być gazetą”),ale także refleksją nad lekturami, przemyśleniami i zapisem procesu twórczego kolejnych powieści.

Kolejny z dzienników Józefa Hena. Dla tych co wiedzą powód do wspomnień, refleksji, zadumy. Dla tych co nie wiedzą – wyzwanie.

Kolejny z dzienników Józefa Hena. Dla tych co wiedzą powód do wspomnień, refleksji, zadumy. Dla tych co nie wiedzą – wyzwanie.

Lata 2018-2020 i wcześniejsze we wspomnieniach pisarza, którego znam z "Pingpongisty" i jako scenarzystę świetnego serialu "Życie Kamila Kuranta" czy "Królewskie sny".
Podziwiam kondycję fizyczną i psychiczną Hena (rocznik 1923) wciąż aktywnego, uczestniczącego w spotkaniach autorskich, w wydarzeniach kulturalnych, ciekawie spisującego swoje wrażenia i refleksje dotyczące współczesności i czasów minionych.

Lata 2018-2020 i wcześniejsze we wspomnieniach pisarza, którego znam z "Pingpongisty" i jako scenarzystę świetnego serialu "Życie Kamila Kuranta" czy "Królewskie sny".
Podziwiam kondycję fizyczną i psychiczną Hena (rocznik 1923) wciąż aktywnego, uczestniczącego w spotkaniach autorskich, w wydarzeniach kulturalnych, ciekawie spisującego swoje wrażenia i refleksje dotyczące...

Kupując najnowsze wspomnienia pana Hena miałem świadomość, że nie jest to pierwsza tego typu książka w jego dorobku, nie będę więc w temacie czytając pewne fragmenty. Mam jednak nieuleczalny pociąg do wszelkich nowości wydawniczych, pachnących farbą drukarską.
Lektura dziennika współczesnego przyniosła mi wiele satysfakcji. Po prostu pokochałem ten styl pisarski od pierwszego wejrzenia, mimo iż duża część poruszanych tematów jest mi całkowicie obojętna. Książka działa jak kojący balsam lub środek uspokajający. Idealna lektura do poduszki. Nie przypominam sobie podobnych wrażeń związanych z innymi autorami. Działa tu jakaś magia. Magia tworzona przez słowa dobrane i zapisane przez utalentowanego obserwatora rzeczywistości. Twórcę, którego umiejętności nie słabną z wiekiem (skończone 97 lat!).
Polecam (i zabieram się za lekturę kolejnych dzienników).

Kupując najnowsze wspomnienia pana Hena miałem świadomość, że nie jest to pierwsza tego typu książka w jego dorobku, nie będę więc w temacie czytając pewne fragmenty. Mam jednak nieuleczalny pociąg do wszelkich nowości wydawniczych, pachnących farbą drukarską.
Lektura dziennika współczesnego przyniosła mi wiele satysfakcji. Po prostu pokochałem ten styl pisarski od...

Miłe i przyjazne opowieści starszego, pogodnego Józefa Hena. Uwielbiam jego humor i jego dzienniki. Ten też nie rozczarował. Patrząc na wiek autora - godnym podziwu i zazdrości jest taka bystrość umysłu, pamięć i pogoda ducha. To tego należy się od ludzi wielkich uczyć i takie zachowania należy powielać.

Miłe i przyjazne opowieści starszego, pogodnego Józefa Hena. Uwielbiam jego humor i jego dzienniki. Ten też nie rozczarował. Patrząc na wiek autora - godnym podziwu i zazdrości jest taka bystrość umysłu, pamięć i pogoda ducha. To tego należy się od ludzi wielkich uczyć i takie zachowania należy powielać.

Po prostu lubię dzienniki. Za spokój, za wspomnienie ale i za aktualności. U Pana Józefa wraz ze spokojem przychodzi do nas w słowie jeszcze doświadczenie. Historie, wiele rozmów, spotkań i jak dopisuje autor... z mądrością nie należy przesadzać. Pierwszą moją przeczytaną książką autora było, tego roku w marcu u progu pandemii, "Odejście Afrodyty". Lektura wprost genialna. Dlatego nabyłem dziennik... czyta się dobrze, i chociaż nie podzielam wielu społecznych zachwytów autora, to równocześnie podczas czytania wyraźnie staję się spokojniejszy. I chyba oto chodzi. Panie Józefie, niedługo Pańskie urodziny, więc dużo zdrowia życzę i pozdrawiam !
...czekając oczywiście na następne książki.

Po prostu lubię dzienniki. Za spokój, za wspomnienie ale i za aktualności. U Pana Józefa wraz ze spokojem przychodzi do nas w słowie jeszcze doświadczenie. Historie, wiele rozmów, spotkań i jak dopisuje autor... z mądrością nie należy przesadzać. Pierwszą moją przeczytaną książką autora było, tego roku w marcu u progu pandemii, "Odejście Afrodyty". Lektura wprost genialna....

Jak spotkanie z przyjacielem. Tak odbieram tę książkę.

Uwielbiam wszystkie biograficzne książki Józefa Hena, więc i ta przypadła mi do serca. Odnajdujemy w niej dobrze znane czytelnikom Autora motywy i tematy (uwielbiam to!),ale (co zrozumiałe!) jest to także zapis wydarzeń ostatnich dwóch lat, notatki z aktualnych lektur pisarza. To co się wydarzyło dosłownie przed chwilą możemy zweryfikować z własnymi poglądami. Fajna sprawa!

A ja? Ja jestem wyznawczynią Józefa Hena. To chyba wystarczy jako rekomendacja Jego twórczości.

Jak spotkanie z przyjacielem. Tak odbieram tę książkę.

Uwielbiam wszystkie biograficzne książki Józefa Hena, więc i ta przypadła mi do serca. Odnajdujemy w niej dobrze znane czytelnikom Autora motywy i tematy (uwielbiam to!),ale (co zrozumiałe!) jest to także zapis wydarzeń ostatnich dwóch lat, notatki z aktualnych lektur pisarza. To co się wydarzyło dosłownie przed...