Absolutna klasyka, genialna opowieść. Książka, która sprawiła, że zakochałam się w biegówkach ;-) choć może się to wydawać absurdalnym skojarzeniem!

Absolutna klasyka, genialna opowieść. Książka, która sprawiła, że zakochałam się w biegówkach ;-) choć może się to wydawać absurdalnym skojarzeniem!

Jacka Londona znałam z biografii Irvinga Stone’a, a także jako autora doskonałego „Martina Edena”.
I „Zew krwi”, i „Białego kła”, mimo że miałam ich zawsze na uwadze, przegapiłam w czasie bardziej sprzyjającym takim lekturom i przeczytałam dopiero niedawno. Wydawało mi się, że wyrosłam z literatury przygodowej i że będę traktować ją trochę z przymrużeniem oka.
Historia przyjaźni człowieka i psa – ograny od tylu lat temat.

„Biały Kieł” udowodnił jednak, że jest świetnie skomponowaną powieścią, napisaną wspaniałym, oszczędnym, ale ekspresywnym i plastycznym językiem. Mistrzowski styl, który London wypracował przez wszystkie lata morderczych prób pisarskich, daje przyjemność obcowania z wyborną twórczością. To budowanie napięcia, granie na emocjach czytelnika.

I chociaż domyślamy się jak ta historia się potoczy, los głównego bohatera przejmuje nas i wzrusza. Po przeczytaniu miałam przekonanie, że to dzieło kompletne, w którym niczego nie brakuje i wszystko ma tam swoje uzasadnienie i miejsce.

Na długo ze mną zostanie określenie - „rzetelne cięgi”, które regulowały kwestie wychowawcze i stanowiły podstawę wymiaru sprawiedliwości „bogów”.

Jacka Londona znałam z biografii Irvinga Stone’a, a także jako autora doskonałego „Martina Edena”.
I „Zew krwi”, i „Białego kła”, mimo że miałam ich zawsze na uwadze, przegapiłam w czasie bardziej sprzyjającym takim lekturom i przeczytałam dopiero niedawno. Wydawało mi się, że wyrosłam z literatury przygodowej i że będę traktować ją trochę z przymrużeniem oka.
Historia...

Czasami miło jest powrócić do klasyki, ponieważ chociaż na chwilę człowiek jest w stanie się przenieść w czasie. Tak jest i tym razem. Podczas lektury ,, Biały Kieł '' poczułem się o dobre kilka lat młodszy... fajne uczucie.
Kolejne etapy życia, narodziny , uczenie się wszystkiego to co ważne, życie dorosłe, odpowiedzialne, tak dorasta wilk , tak dorasta człowiek, jest w tym jakaś taka zbieżność.
Świat oczami Londona jest i magiczny, ale i brutalny prawdziwy, paradoksalnie taki jest w rzeczywistości świat i wszystko zależne jest od naszego otoczenia w jakiś środowisku przyjdzie nam się urodzić, dorastać, spędzać czas.....to wszystko nałoży się na to jakim/ kim będziemy, jacy będziemy w przyszłości. M.in o tym jest ta książka, ale nie tylko. Autor w swoim dziele zawarł kilka prawd życiowych jakimi kierują się ludzie i zwierzęta. Jest prawo ludzi, jest instynkt, jest zew wolności, jest posłuszeństwo , są geny jest wolność i niewola ( różne jej odcienie ) jest nienawiść, pogarda i zło, ale także na przeciwnej szali jest honor, odwaga i przyjaźń, poświęcenie.
Co więcej ? Klasyka - a to mówi wiele, mimo upływu lat książka się obroniła i jest ciągle aktualna, kto wie ? Może dzisiaj więcej, bardziej jak kiedyś....

Czasami miło jest powrócić do klasyki, ponieważ chociaż na chwilę człowiek jest w stanie się przenieść w czasie. Tak jest i tym razem. Podczas lektury ,, Biały Kieł '' poczułem się o dobre kilka lat młodszy... fajne uczucie.
Kolejne etapy życia, narodziny , uczenie się wszystkiego to co ważne, życie dorosłe, odpowiedzialne, tak dorasta wilk , tak dorasta człowiek, jest w...

Kolejny audiobook, i moja kolejna pełna ochów i achów opinia. W przeciwieństwie do „Zewu krwi” ta pozycja jest bardziej rozbudowana, stąd też więcej miejsca na opisy przyrody i analizę przedstawionych wydarzeń. One mnie nie nudziły. Postrzegam je bardziej jako dopełnienie tej rozrywającej serce opowieści i nadanie jej autentyczności, mogącej mocnej przemówić do wyobraźni czytelnika. Podobnie jak w przypadku „Zewu krwi” nadal uważam, że naturalistyczne opisy nie powinny wyrządzić krzywdy w psychice szósto- czy siódmoklasisty. Gierki komputerowe są znacznie brutalniejsze i nie służą wyższym celom w przeciwieństwie do powyższej książki, która doskonale opisuje uczucia zwierzęcia i wstrząsa sumieniem ludzi.

Kolejny audiobook, i moja kolejna pełna ochów i achów opinia. W przeciwieństwie do „Zewu krwi” ta pozycja jest bardziej rozbudowana, stąd też więcej miejsca na opisy przyrody i analizę przedstawionych wydarzeń. One mnie nie nudziły. Postrzegam je bardziej jako dopełnienie tej rozrywającej serce opowieści i nadanie jej autentyczności, mogącej mocnej przemówić do wyobraźni...

"Zew krwi" podobał mi się trochę bardziej, ale Jack London trzyma tutaj poziom. Szkoda, że książki nie przeczytałam wcześniej, jak byłam młodsza, na pewno by mi się też spodobała i zapewne by mnie bardziej wzruszyła, chociaż nieukrywam autor brutalnie dość opisuje bezwzględność natury. Dobry klimat, czuć tę dzikość ;)

"Zew krwi" podobał mi się trochę bardziej, ale Jack London trzyma tutaj poziom. Szkoda, że książki nie przeczytałam wcześniej, jak byłam młodsza, na pewno by mi się też spodobała i zapewne by mnie bardziej wzruszyła, chociaż nieukrywam autor brutalnie dość opisuje bezwzględność natury. Dobry klimat, czuć tę dzikość ;)

"Biały Kieł" Jacka Londona - Odzwierciedlenie Dzikiej Siły z Nutką Niedoskonałości

Z dalekich północnych obszarów przychodzi opowieść o dzikości, przetrwaniu i nierozerwalnej więzi między człowiekiem a zwierzęciem. Jack London w swoim arcydziele "Biały Kieł" przenosi nas w serce natury, jednak nawet w tej podróży do dzikich zakątków Alaski, nie wszystko błyszczy tak, jak światło na śnieżnych szczytach. Próbując ocenić tę wyjątkową opowieść, nadaję jej ocenę 6/10, jako wyraz szacunku dla klasycznej siły jej przekazu, mimo pewnych niedoskonałości.

Jack London maluje przed nami obraz brutalnego życia w dziczy, gdzie przyroda stanowi zarówno przyjaciela, jak i wroga. Biały Kieł, dziki pies, staje się żywym symbolem tego antagonizmu, łącząc w sobie dzikość i lojalność w sposób, który trudno przeoczyć. Opowieść o przetrwaniu Białego Kła pod wodzą twardych rąk ludzi i surowości natury budzi respekt i refleksję nad istotą ludzko-zwierzęcej relacji.

Jednakże, choć moc opowieści wydaje się być oczywista, London potyka się na drodze literackiego wyrażenia. Jego styl pisarski jest często ciężki, przesycony opisami przyrody i myślami postaci, które mogą czasem przytłaczać czytelnika. W chwilach, gdy akcja powinna biec szybko jak Biały Kieł, zdarza się, że wpada w długie rozmowy i refleksje, co może spowolnić tempo czytania i przysłonić emocje.

W międzyczasie postacie ludzkie, mimo że stanowią kluczową część fabuły, pozostają nieco płytkie. Ich rozwój wydaje się być mniej istotny niż kontrast między nimi a Białym Kłem. Choć emocje i dylematy bohaterów są namacalne, czasami brakuje nam większej psychologicznej gry, która podniosłaby tę historię na wyższy poziom.

Mimo tych niedoskonałości "Biały Kieł" to bez wątpienia jedna z tych powieści, której wartości nie sposób podważyć. Jack London maluje nam surowy obraz dzikiej natury i jej wpływu na człowieka i zwierzę. Mimo pewnych trudności w stylu pisania i rozbudowie postaci, opowieść ta wciąż trafia w sedno dzikości i nierozerwalnej więzi między światami, które stanowią istotę tej powieści.

Oceniam tę książkę 6/10 - jako wyraz uznania za jej siłę przekazu i klasyczne znaczenie, ale też jako przyznanie, że momentami wędrówka po tej opowieści może być trudniejsza niż pokonywanie mroźnych pustkowi Alaski.

"Biały Kieł" Jacka Londona - Odzwierciedlenie Dzikiej Siły z Nutką Niedoskonałości

Z dalekich północnych obszarów przychodzi opowieść o dzikości, przetrwaniu i nierozerwalnej więzi między człowiekiem a zwierzęciem. Jack London w swoim arcydziele "Biały Kieł" przenosi nas w serce natury, jednak nawet w tej podróży do dzikich zakątków Alaski, nie wszystko błyszczy tak, jak...

Klasyka. Książka ponadczasowa, z dużą dozą wzbudzanych emocji. Trzyma w napięciu i nie daje odetchnąć. Może wydawać się brutalna, ale takie właśnie było życie w miejscach gdzie rozgrywała się akcja książki i takie były czasy. Przetrwać mogli tylko najsilniejsi. Natura niestety nie oszczędzała nikogo.

Klasyka. Książka ponadczasowa, z dużą dozą wzbudzanych emocji. Trzyma w napięciu i nie daje odetchnąć. Może wydawać się brutalna, ale takie właśnie było życie w miejscach gdzie rozgrywała się akcja książki i takie były czasy. Przetrwać mogli tylko najsilniejsi. Natura niestety nie oszczędzała nikogo.

Książka którą przeczytałam jeszcze w dzieciństwie i z miejsca się zakochałam. Uwielbiam opowieści prowadzone z perspektywy zwierząt, a historia o Białym Kle jest zarówno wzruszająca jak i pouczająca.
Świetnie został przedstawiony cały przekrój społeczeństwa amerykańskiego XIX wieku, w tym i kultura Indian. Oglądanie Ameryki oczami wilka pozwala ujrzeć okrucieństwo i ludzką znieczulice na los innych, ale też pozwala zrozumieć w jak ciężkich czasach tym ludziom przyszło żyć.

Absolutna klasyka!

Książka którą przeczytałam jeszcze w dzieciństwie i z miejsca się zakochałam. Uwielbiam opowieści prowadzone z perspektywy zwierząt, a historia o Białym Kle jest zarówno wzruszająca jak i pouczająca.
Świetnie został przedstawiony cały przekrój społeczeństwa amerykańskiego XIX wieku, w tym i kultura Indian. Oglądanie Ameryki oczami wilka pozwala ujrzeć okrucieństwo i ludzką...

Powiem tak - cieszę się, że przeczytałam tę książkę, będąc osobą dorosłą, dzięki czemu mogłam połączyć wiele ukrytych wątków, powiązań dotyczących historii, psychologii.

Próbując myśląc o ten pozycji, jako książki dla młodzieży - faktynie znajduje się tu wiele brutalnych opisów, mogących bardzo mocno działać na wyobraźnię. Natomiast może właśnie ich dosadność (zwłaszcza dotycząca złego traktowania zwierząt przez człowieka),może uwrażliwić na myślenie o zwierzętach w bardziej empatyczny sposób.

Powiem tak - cieszę się, że przeczytałam tę książkę, będąc osobą dorosłą, dzięki czemu mogłam połączyć wiele ukrytych wątków, powiązań dotyczących historii, psychologii.

Próbując myśląc o ten pozycji, jako książki dla młodzieży - faktynie znajduje się tu wiele brutalnych opisów, mogących bardzo mocno działać na wyobraźnię. Natomiast może właśnie ich dosadność (zwłaszcza...

🐺 Następna #książkazbiblioteki i ponowne spotkanie z Jackiem Londonem.

🐺 Biały Kieł, czyli 1/4 psa i 3/4 wilka. Podstępnie oswojony przez Indian, później wykupiony do nielegalnych walk z psami. Zawdzięcza życie dwóm białym "bogom" - Mattowi i Weedonowi Scott. W powieści występuje sytuacja odwrotna do tej z "Zewu krwi". Zwierzę przechodzi przemianę z dzikiego do oswojonego, lecz nie w 100%.

🐺 Może będzie ciężko w to uwierzyć ale... okropnie zmęczyłam się tą książką. Tak - Jack London posiadł niezwykłą umiejętność ukazywania świata oczami zwierząt. Tak - dzięki opisom odczuć Białego Kła poczułam, jakbym była nim osobiście. Tak - powieść jest wzruszająca. Tylko ciągle pozostaje to "ale", czyli sztywność języka, która w "Zewie krwi" nie przeszkadzała mi aż tak bardzo. 🥵 Również tutaj mają miejsce drastyczne opisy agresywności ludzi do zwierząt. Nawet twierdzę, że jest ich więcej niż w poprzednio recenzowanej powieści Autora.

🐺 Wiele tu odniesień do "Zewu krwi". Obydwie dotyczą nie tylko zwierząt ale i tematyki, miejsc akcji. Obie są tak samo lekturami uzupełniającymi i tu również mam mieszane uczucia. Nie mniej jednak uważam, że warto poznać historię Białego Kła. Zakończenie wynagradza wszystko. 🫠

🐺 Następna #książkazbiblioteki i ponowne spotkanie z Jackiem Londonem.

🐺 Biały Kieł, czyli 1/4 psa i 3/4 wilka. Podstępnie oswojony przez Indian, później wykupiony do nielegalnych walk z psami. Zawdzięcza życie dwóm białym "bogom" - Mattowi i Weedonowi Scott. W powieści występuje sytuacja odwrotna do tej z "Zewu krwi". Zwierzę przechodzi przemianę z dzikiego do...