Pusta mapa, na której można tworzyć nową historię zarówno tą rodzinną jak i ogólnoświatową.
Kolejne pokolenia zaznaczają na niej swoje rysy, kolejni bohaterowie zapisują swoją historię życia a niektórzy ludzie nawet rysują nowe granice państw.

Ana i Anton Dvorak to najstarsze pokolenie występujące w powieści zamieszkująca ziemie czeskie, później czechosłowackie.
Tuż przed I wojną światową przenoszą się do miasteczka położonego na granicy Czech i Niemiec.
Dziadek Anton kocha książki i biblioteki, a swoje kolejne dzieci nazywa zgodnie z systemem alfabetycznym.
Życie ma trudne, a książki przynoszą mu zapomnienie i dają nadzieję, że gdzieś istnieje lepszy świat i lepsze życie.
Ana kocha kwiaty i plotki. Dziwi się, że męża interesują dawne wydarzenia i postacie, o których czyta w powieściach, skoro tyle ciekawego dzieje się dookoła na co dzień. ( jakbym słyszała swojego męża :))

Kolejne pokolenia reprezentuje córka Any i Antona- Alźbieta, oraz wnuczka Aneźka.

"Pusta mapa" to niezmiernie ciekawa historia trzech różnych pokoleń, a właściwie kobiet reprezentujących owe pokolenia.
To powieść o sile kobiet i ich miłości do mężczyzn, trudnej miłości, o wielkich ideałach, które często okazywały się mrzonką i wielką pomyłką, o problemach życiowych ludzi żyjących na pograniczu dwóch państw podczas toczących się dwóch wojen światowych i czasach kiedy panował komunizm.
Autorka nie skupia większej uwagi na historii, która jest tylko tłem, dopełnieniem całości. Całą uwagę skupia na bohaterach, których doskonale rozkłada na czynniki pierwsze. Analizuje ich problemy, wczuwa się w ich przeżycia.
Mało tu dialogów, dużo treści co w moim przypadku jest to dużym plusem. Lubię taką opowieść o wszystkim, o życiu i jego realiach, niż puste nic nie wnoszące do treści dialogi.

Dodatkowo autorka opisuje ciekawie stosunki czesko-niemieckie, które przed i po wojnie były trudne.

"Pusta mapa" jak dla mnie to kolejna bardzo ciekawa, życiowa proza. Książka, którą mimo braku czasu na czytanie pochłonęłam w ciągu dwóch dni. Każdą wolną minutę, chwilkę dnia kradłam na jej czytanie. I choć początek może mniej ciekawy, tak druga połowa powieści wciąga niesamowicie.

Pusta mapa, na której można tworzyć nową historię zarówno tą rodzinną jak i ogólnoświatową.
Kolejne pokolenia zaznaczają na niej swoje rysy, kolejni bohaterowie zapisują swoją historię życia a niektórzy ludzie nawet rysują nowe granice państw.

Ana i Anton Dvorak to najstarsze pokolenie występujące w powieści zamieszkująca ziemie czeskie, później czechosłowackie.
Tuż...

Historia Czechów z perspektywy trzech pokoleń. Kobieca narracja. Bardzo ciekawe. Plus genialne zakończnie!

Historia Czechów z perspektywy trzech pokoleń. Kobieca narracja. Bardzo ciekawe. Plus genialne zakończnie!

Anna, Alzbeta i Aneżka to trzy pokolenia kobiet, których losy zostały wplecione w najważniejsze wydarzenia, jakie przyniósł Czechom XXw. Anna w przededniu wybuchu I wojny światowej, wbrew woli rodziców, razem z mężem Antoninem wyjeżdża do miasteczka na północy, ćwierć wieku później ich córka Alzbeta musi uciekać stamtąd przed armią niemiecką. W kolejnych latach życie przedstawiciela trzeciego pokolenia rodziny, Aneżki rujnuje Służba Bezpieczeństwa. Każdej z kobiet przyszło żyć w innych czasach, żadnej nie było łatwo, ale żadna z nich nie poddała się. I to właśnie bardzo lubię w bohaterkach Mornstajnovej, czy to w Hanie czy Pustej mapie jej bohaterki nie poddają się, nie użalają nad sobą tylko z podniesioną głową stawiają czoła przeciwnościom losu. To opowieść o rodzinie, miłości i trudnych wyborach, jakie musimy podejmować w życiu.

Po raz kolejny książka Aleny Mornstajnovej pochłonęła mnie całkowicie, przypomniała mi jak bardzo lubię język i styl pisania tej czeskiej autorki. Przez jej książki dosłownie się płynie a historie wciągają od pierwszych stron oczywiście duża zasługa w tym tłumaczy: Agaty Wróbel (Pusta mapa) oraz Tomasza Grabińskiego (Hana). I może “Pusta mapa” nie wywarła na mnie takiego wrażenia jak Hana to jest to naprawdę świetna książka, którą bardzo polecam.

Anna, Alzbeta i Aneżka to trzy pokolenia kobiet, których losy zostały wplecione w najważniejsze wydarzenia, jakie przyniósł Czechom XXw. Anna w przededniu wybuchu I wojny światowej, wbrew woli rodziców, razem z mężem Antoninem wyjeżdża do miasteczka na północy, ćwierć wieku później ich córka Alzbeta musi uciekać stamtąd przed armią niemiecką. W kolejnych latach życie...

"Pusta mapa"Alena Mornstajnova
Po przeczytaniu pierwszej powieści pisarki,, Hana,,bez żadnego zastanowienia sięgnęłam po" Pustą mapę" i nie zawiodłam się i tym razem, to jest bardzo dobra powieść, napisana prostym, pięknym językiem, bardzo obrazowym,bez żadnych udziwnień.
Dlaczego,, Pusta mapa,,? Bo nasze życie jest jak ta mapa, musimy ją zapełnić, zapisać. Zapełniamy ją naszymi przeżyciami, uczynkami i na końcu dopiero widać jaki krajobraz na mapie życia nam powstał, czy są to słoneczne doliny czy mroczne lasy, czy groźne góry.
Powieść Aleny Mornstajnovej to po raz kolejny saga rodzinna uwikłana w dzieje historii, bardzo podobnych dziejów naszych dziadków i rodziców, dotyczy także naszego pokolenia, bo niektórzy doskonale pamiętają tamte lata. Główną narratorką jest Anezke to ona opowiada nam historię swoją i swojej rodziny, której bez troski i oddania,bez wspólnych przeżyć by nie było. Bo taka jest ta rodzina, niekoniecznie połączenia krwi czy związków zakładanych w urzędach lub przed Bogiem lecz połączona właśnie wspólnymi przeżyciami, troską, smutkiem, tak się połączyły losy Alżbiety i gadatliwej choć bardzo ciepłej i dobrotliwej babci Kralovej. Mamy tu trzy pokolenia kobiet tak pięknie opisanych, jakby były obok, mieszkały po sąsiedzku.
Babcia Anna postanawia poślubić oczytanego Antonina, traci przez to wsparcie swojej rodziny, która uważa ten związek za mezalians,ale są mimo trudności losu bardzo zakochani i szczęśliwi ,z tego związku na świat przychodzą Alżbieta kolejna z naszych bohaterek i Bożenka, szybko musiały dorosnąć aby godnie żyć. Alżbieta ucieka z rodzinnego miasteczka przy granicy z Niemcami z rodziną Kralóv, z którą łączy się na całe swoje późniejsze życie,traci męża w drugiej wojnie światowej. Traci przez komunistyczny reżim zakład krawiecki,ma stracić także mieszkanie,aby je utrzymać związuje się z sąsiadem i jest to niespodziewanie bardzo udany ,dobry, ciepły związek, rodzinę która jest ostoją dla Anezki.
Anezka wychowana w rządach komunistów nie wie za bardzo co to znaczy, kiedy chce nosić chusty pionierów, czy wieszać czerwone chorągiewki w oknach,wie już jednak co to znaczy kiedy chcąc ratować swój związek z ukochanym mężczyzną, mężem, staje się wdową i donosicielką , wikła ją tą decyzja z bezpieką na całe lata.
Trzy pokolenia, trzy różne dziejowe historie, trzy kobiety i ich rodzinne więzi.
Do czego mogę się przyczepić, chyba tylko do zakończenia które jak dla mnie jest trochę za bardzo cukierkowe i wydumane. Całość tworzy piękną powieść która budzi uczucia przyjaźni do bohaterek, ale i powoduje chęć oceny, krytyki. Czy zasłużonej? Tego sami musicie się dowiedzieć.
Polecam wam tą piękną debiutancką powieść Aleny Mornstajnovej,, Pusta mapa,,.

"Pusta mapa"Alena Mornstajnova
Po przeczytaniu pierwszej powieści pisarki,, Hana,,bez żadnego zastanowienia sięgnęłam po" Pustą mapę" i nie zawiodłam się i tym razem, to jest bardzo dobra powieść, napisana prostym, pięknym językiem, bardzo obrazowym,bez żadnych udziwnień.
Dlaczego,, Pusta mapa,,? Bo nasze życie jest jak ta mapa, musimy ją zapełnić, zapisać. Zapełniamy ją...

No to mamy to...
Czyli- brawa dla wydawnictwa za pomysł, aby najpierw wydać Hanę, rozmiłować w niej czytelnika, aby ten sięgnął po debiut autorki. Ze mną tak było.
I zong ogromny, choć przyznać muszę, że początek mnie zaintrygował, natomiast z każdą przewracaną kartką było coraz gorzej, gorzej i gorzej. Córka pyta, po co więc czytasz, jak ci się nie podoba? Ano, może się mylę... Niestety nie. Papierowe postaci zarówno kobiece, jak i męskie- te to już na maxa potraktowane po macoszemu. Nikogo nie polubiłam, drętwe dialogi, historia taka jakaś pourywana, pocięta. Cóż, Pusta mapa zostawiła mnie z poczuciem zmarnowanego czasu...
Żeby nie było, okładka ładna, ale czy ja kupuję książki dla okładki...
... mamy to, czyli pierwsze rozczarowanie czytelnicze tego roku.
Dygresja: nie umiem odkładać książek, które mi się nie podobają, szkoda.

No to mamy to...
Czyli- brawa dla wydawnictwa za pomysł, aby najpierw wydać Hanę, rozmiłować w niej czytelnika, aby ten sięgnął po debiut autorki. Ze mną tak było.
I zong ogromny, choć przyznać muszę, że początek mnie zaintrygował, natomiast z każdą przewracaną kartką było coraz gorzej, gorzej i gorzej. Córka pyta, po co więc czytasz, jak ci się nie podoba? Ano, może się...

Jestem zachwycona! I wcale nie uważam że jest słabsza niż Hana. Polecam!

Jestem zachwycona! I wcale nie uważam że jest słabsza niż Hana. Polecam!

Ciekawa odskocznia od prozy polskiej czy angielskiej. Majaczące tło historyczne robi klimat - powinno być go znacznie więcej.

Ciekawa odskocznia od prozy polskiej czy angielskiej. Majaczące tło historyczne robi klimat - powinno być go znacznie więcej.

[W recenzji pomijam rozliczne wady polskiego wydania - niezbyt dobre tłumaczenie, tekst pozbawiony językowej wrażliwości na to, co obecnie w świecie drażni i zbiera krytykę (homofobia, kultura gwałtu, seksizm) oraz skandaliczną redakcję z korektą. W pewnym momencie literówki w książce widywałam co dosłownie dwie strony, pojawiło się kilka błędów stylistycznych, zabrakło również fact checkingu (pomylone w procesie wydawniczym zostały ważne daty z czeskiej historii, a obecnie święta państwowe)].

Bardzo wiele rzeczy w tej książce poszło nie tak. Podobno saga opisuje trzy pokolenia kobiet. Szkoda tylko, że głównymi bohaterami tych opowieści są mężczyźni.

Historię rodziny oparto właśnie na ich losach, mężczyznom autorka – wbrew zapowiedziom z okładki – poświęciła najwięcej uwagi. Bohaterkom Mornstajnovej zabrakło sprawczości; złudnie wypełniały przestrzeń między kolejnymi facetami. Niestety, gdy już dostawały głos, to lwią część ich rozważań stanowili właśnie ich partnerzy; kobiety nie przystawały nigdy w pogoni za nimi. Wszystkie żyły takim samym życiem, zawsze z mężczyzną lub w oczekiwaniu na kolejnego. Nie miały nawet szansy, żeby uwolnić się od tych scenariuszy, z pokolenia na pokolenie powielały smutno swoje podporządkowanie i upupienie.

To zdecydowanie największa wada tej książki, która zdaje się miała być herstoryczna. Niestety, ten wytwór czeskiej prozy wpisuje się raczej w starą historię literatury, w której wszystko było o mężczyznach i przez mężczyzn. Przykrym jest, że kobieta pisząc o swoich siostrach nie poświęca im uwagi, nie eksponuje ich, nie przygląda się im – sama nie jest ich ciekawa. Dostrzega je tylko jako drugoplanowe obiekty, sprowadzone do gotowania zupy, dbania o męża i pytania go, co właściwie mają myśleć o aktualnej polityce. Mornstajnova, nawet kiedy sygnalizuje szanse kobiet na lepsze życie, ostatecznie wpycha je w koleiny banału – wybiera dla nich rezygnację ze zmiany, na rzecz podporządkowania się modelom społecznym.

Autorce zabrakło intuicji i empatii, zabrakło jej też moim zdaniem fundamentalnego rozpoznania, w jakim świecie żyjemy i jakie narracje mają teraz na świecie głos. Napisała książkę anachroniczną, przykurzoną i skrajnie niepostępową, w której o bohaterkach wiemy już od początku, jaką będą miały rolę i że nie uda im się oszukać przeznaczenia – będą do końca realizowały cudze wyobrażenia na swój własny temat. To niby tylko słaba powieść, ale zawsze sprawia mi ból, kiedy kobieta bagatelizuje i lekceważy także swój własny los. Zdecydowanie nie polecam, w XXI wieku NIE WARTO pisać, a tym bardziej czytać takiej literatury.

[W recenzji pomijam rozliczne wady polskiego wydania - niezbyt dobre tłumaczenie, tekst pozbawiony językowej wrażliwości na to, co obecnie w świecie drażni i zbiera krytykę (homofobia, kultura gwałtu, seksizm) oraz skandaliczną redakcję z korektą. W pewnym momencie literówki w książce widywałam co dosłownie dwie strony, pojawiło się kilka błędów stylistycznych, zabrakło...

„Pusta mapa” jest debiutem literackim Aleny Mornštajnovej. Książka bardzo podobna do „Hany”. W formie, treści, motywach i przesłaniu. Natomiast w budowaniu – zdań, napięcia, nastroju, opowieści – czuć, że „Pusta mapa” jest od niej wcześniejsza.

Anna, Alžběta, Anežka. Babcia, mama i córka. I dwudziestowieczna historia Czech: od czasów poprzedzających I wojnę światową po aksamitną rewolucję i próby rozliczenia z przeszłością. Wybory, konsekwencje, sens. Walka z falą czy płynięcie z prądem? I pytanie: jak dużo od nas zależy?

Dostajemy ciekawą opowieść. Choć w niektórych momentach brakowało mi wejścia głębiej, choć nieco rozczarowała mnie końcówka (i drażniły literówki),to ustawiam książkę na półce „dobre”, a nazwisko autorki wpisuję na listę autorów, z którymi chciałabym się jeszcze spotkać.

„Pusta mapa” jest debiutem literackim Aleny Mornštajnovej. Książka bardzo podobna do „Hany”. W formie, treści, motywach i przesłaniu. Natomiast w budowaniu – zdań, napięcia, nastroju, opowieści – czuć, że „Pusta mapa” jest od niej wcześniejsza.

Anna, Alžběta, Anežka. Babcia, mama i córka. I dwudziestowieczna historia Czech: od czasów poprzedzających I wojnę światową po...

niezręczność. ciekawe wydawnictwo, ciekawa historia i pozycji, i mojego egzemplarza, piękna okładka i czeskość... i nic nadzwyczajnego. może za długo ją czytałam i sensy mi się rozbiegły? ale bieg i szybkość to ostatnie, z czym kojarzy mi się "pusta mapa". wszystko tu się dzieje tak sennie, nie wiadomo dlaczego dwa sąsiednie zdania opisują wydarzenia oddzielone od siebie kilkoma laty (wiele razy). taki marazm i jakaś amputacja wewnętrznej sfery bohaterów. przez to miałam ciągłe, blisko czterystastronowe wrażenie, że jestem bardzo obok i że oglądam wydarzenia przez gęstą firankę. i mimo że wychylam się na wszystkie strony, mrużę oczy i przecieram okulary, ta firanka jest zaciągnięta od wewnątrz. historia, która gdzieś przeciekła, stłumiony grzmot, tort jedzony z katarem.

niezręczność. ciekawe wydawnictwo, ciekawa historia i pozycji, i mojego egzemplarza, piękna okładka i czeskość... i nic nadzwyczajnego. może za długo ją czytałam i sensy mi się rozbiegły? ale bieg i szybkość to ostatnie, z czym kojarzy mi się "pusta mapa". wszystko tu się dzieje tak sennie, nie wiadomo dlaczego dwa sąsiednie zdania opisują wydarzenia oddzielone od siebie...