Opowiadania ciekawe, lepsze i gorsze, jedne zastanawiające inne wpadające w pustkę. Inspiracja Bukowskim była, jednak moim zdaniem przytaczanie tak znanego nazwiska, raczej nie przyniosło zamierzonego efektu, bo czytelnik zaczyna porównywać, a to niestety dla Buczka na minus. Nie da się ukryć, że książka ma swój wyjątkowy klimat, który albo się lubi, albo od niego stroni. Ja jestem na tak, choć zabrakło mi trochę wrażliwości.

Opowiadania ciekawe, lepsze i gorsze, jedne zastanawiające inne wpadające w pustkę. Inspiracja Bukowskim była, jednak moim zdaniem przytaczanie tak znanego nazwiska, raczej nie przyniosło zamierzonego efektu, bo czytelnik zaczyna porównywać, a to niestety dla Buczka na minus. Nie da się ukryć, że książka ma swój wyjątkowy klimat, który albo się lubi, albo od niego stroni....

Niestety, zabrakło warsztatu i literackiej wrażliwości. Język jest poprawny, ale odnosi się wrażenie, jakby autor zupełnie nie przykładał się do formy. Wspomniane niedoskonałości być może miał maskować krwisty, wulgarny język, ale ten tylko jeszcze bardziej zraża. Myślę, że pochodzący od wydawnictwa opis, wspominający coś o "inspiracji Bukowskim", "świetnym rzemiośle" i "niewątpliwym talencie", jest co najmniej mocno naciągany. Raczej słabo. 4. 

Niestety, zabrakło warsztatu i literackiej wrażliwości. Język jest poprawny, ale odnosi się wrażenie, jakby autor zupełnie nie przykładał się do formy. Wspomniane niedoskonałości być może miał maskować krwisty, wulgarny język, ale ten tylko jeszcze bardziej zraża. Myślę, że pochodzący od wydawnictwa opis, wspominający coś o "inspiracji Bukowskim", "świetnym rzemiośle"...

W pewnym momencie chciałem napisać, że tytuł zbioru jest jak najbardziej adekwatny, ale… po co się wyzłośliwiać? Zwłaszcza, że opowiadanie "Braterstwo Miłosierdzia Bożego" wydaje się całkiem niezłe.

Mnie akurat Arkadiusz Buczek nie jest w stanie obrazić komunikatami typu: chuj was to obchodzi albo gówno wam do tego. Oczywiście można by się zastanawiać, po co w takim razie autor pisał cokolwiek dla kogoś, dla czytelników, ale to jego sprawa.

Zbiorek zawiera kilka opowiadań, których bohater głównie pije, pali papierosy i plącze się bez wyraźnego celu po zimnym, błotnistym, szarym mieście, rozmyślając i wymyślając… różności. Może nawet nie są złe, ale próba epatowania mnie (jako czytelnika) wulgaryzmami, Buczkowi zupełnie nie wyszła. Choć starał się bardzo. Mięsem rzucać z wdziękiem też trzeba umieć.

Czy traktują one (opowiadania) o bólu egzystencjalnym? No… może… Mnie się raczej wydaje, że to kokietowanie własną degrengoladą i miałkością życia. Egzystencjalne, choć taniutka to egzystencjalność, może być pytanie: mam gówniane życie, bo piję, czy piję, bo mam gówniane życie?

Tym niemniej do końca doczytałem, nawet bez wielkiego wysiłku – czytałem dziesiątki opowiadań znacznie gorszych, więc co mi tam! Zwłaszcza, że e-book za darmo.

W pewnym momencie chciałem napisać, że tytuł zbioru jest jak najbardziej adekwatny, ale… po co się wyzłośliwiać? Zwłaszcza, że opowiadanie "Braterstwo Miłosierdzia Bożego" wydaje się całkiem niezłe.

Mnie akurat Arkadiusz Buczek nie jest w stanie obrazić komunikatami typu: chuj was to obchodzi albo gówno wam do tego. Oczywiście można by się zastanawiać, po co w takim razie...

Twórczość Buczkowskiego znałem obecnie tylko z jego tomików poezji.Dorywając ten tomik opowiadań nie mogłem,i nie pomyślałem startując z jego czytaniem,że jest na wskroś przepełniony egzystencjonalnym bólem znanym z tomików takich jak "Cztery Ściany i drzwi bez klamki","Ptasia grypa i inne rojenia.Dodatkowym zaskoczeniem było dla mnie odkrycie w tej "zblazowanej"prozie,znamion grozy,i obłędu życia,a raczej chęci życia.Bo to to co przedstawił,to raczej wegetacja.Piekło nie ma dna od którego można by się tak naprawdę odbić.A wspomniana w tomiku tzw.sztuka jest głębią,która przyzywa głębię.Ta druga głębia,ta przyzywająca,jest czarną dziurą dla każdego artysty.

Twórczość Buczkowskiego znałem obecnie tylko z jego tomików poezji.Dorywając ten tomik opowiadań nie mogłem,i nie pomyślałem startując z jego czytaniem,że jest na wskroś przepełniony egzystencjonalnym bólem znanym z tomików takich jak "Cztery Ściany i drzwi bez klamki","Ptasia grypa i inne rojenia.Dodatkowym zaskoczeniem było dla mnie odkrycie w tej...

Przeczytane jednym tchem,dobrze napisane opowiadania.

Przeczytane jednym tchem,dobrze napisane opowiadania.

Dekadentyzm, szarość, brak sensu w życiu, a w tle mokry i zimny Kraków. Zdecydowanie nie jest to lektura na święta.

Dekadentyzm, szarość, brak sensu w życiu, a w tle mokry i zimny Kraków. Zdecydowanie nie jest to lektura na święta.

Czytałam, w którymś momencie brnęłam przez wyrazy, czasami bez wyrazu opisujące, jakże dobrze niektórym znane, życie, jak to się mówi: szare, długie i do D. Płynne powiązanie tu i teraz z tym co tam po śmierci, a może tego co tam po śmierci z tym co teraz i tym przed tym teraz. Magiczny Kraków, jak dla mnie, trochę utonął pod ogromną ilością wulgaryzmów. A i P.S. Porównanie do Charles’a Bukowskiego? Nie śmiałabym postawić obu Panów koło siebie.

Czytałam, w którymś momencie brnęłam przez wyrazy, czasami bez wyrazu opisujące, jakże dobrze niektórym znane, życie, jak to się mówi: szare, długie i do D. Płynne powiązanie tu i teraz z tym co tam po śmierci, a może tego co tam po śmierci z tym co teraz i tym przed tym teraz. Magiczny Kraków, jak dla mnie, trochę utonął pod ogromną ilością wulgaryzmów. A i P.S....

Na wstępie powiem, że nie podoba mi się promowanie książki nawiązywaniem do Bukowskiego. Bo Bukowski to Bukowski. Pan Buczek może i się inspirował, ale pisanie o życiu, piciu i jaraniu szlug to temat bardzo powszechny. Nie trzeba od razu łapać się znanego nazwiska, które o tym pisało, żeby zachęcić kogoś do przeczytania zbioru swoich opowiadań. Trochę indywidualności.

Sama książka o dziwo, całkiem dobra.
Najbardziej dołuje i skłania do refleksji nad gównianym życiem opowiadanie "Braterstwo Miłosierdzia Bożego" (jest chyba najlepsze, stąd ocena ogółu in plus).

Na wstępie powiem, że nie podoba mi się promowanie książki nawiązywaniem do Bukowskiego. Bo Bukowski to Bukowski. Pan Buczek może i się inspirował, ale pisanie o życiu, piciu i jaraniu szlug to temat bardzo powszechny. Nie trzeba od razu łapać się znanego nazwiska, które o tym pisało, żeby zachęcić kogoś do przeczytania zbioru swoich opowiadań. Trochę indywidualności.

Sama...