Jedenaste nie dotykaj. Moja historia przemocy

Rozpisałam się, ale uznałam, że lepiej przemilczę i usunę treść. Żeby było jasne, klaps na dziecku, jest moim zdaniem czymś bardzo złym... reszty nie chcę komentować.

Rozpisałam się, ale uznałam, że lepiej przemilczę i usunę treść. Żeby było jasne, klaps na dziecku, jest moim zdaniem czymś bardzo złym... reszty nie chcę komentować.

Pokaż mimo to

Pierwszy raz nie jestem pewna swojej oceny. Bardzo ciężko czytało mi się te pozycję. Pewnie dlatego, że dla mnie chociaż mam już wnuki to temat jakby nowy. W mojej rodzinie odkąd sięgam pamięcią nie stosuje się kar cielesnych, nawet klapsów. U nas rozmawiamy. I nagle autorka otworzyła mi oczy, że zarówno my ustrzegliśmy się jak i ustrzegliśmy nasze dzieci i wnuki przed traumą, która może zniszczyć życie. Cieszę się, że Laura otworzyła się i przelała na papier to co ją złego spotkało, że wreszcie się z tego wyzwoliła. Wierzę, że to pozwoli jej dalej normalnie żyć. Najbardziej zabolały mnie wypowiedzi księży, którzy raczej nie mają pojęcia o wychowywaniu dzieci i nie powinni w to ingerować. Mam nadzieję, że ta pozycja pozwoli wielu osobom zrozumieć, że wydawałoby się "niewinne" klapsy mogą okaleczyć psychikę dziecka na całe życie. Dziękuję autorce za egzemplarz i przekazuję moim znajomym do poczytania.

Pierwszy raz nie jestem pewna swojej oceny. Bardzo ciężko czytało mi się te pozycję. Pewnie dlatego, że dla mnie chociaż mam już wnuki to temat jakby nowy. W mojej rodzinie odkąd sięgam pamięcią nie stosuje się kar cielesnych, nawet klapsów. U nas rozmawiamy. I nagle autorka otworzyła mi oczy, że zarówno my ustrzegliśmy się jak i ustrzegliśmy nasze dzieci i wnuki przed...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedenaste Nie dotykaj - ta książka wstrząsneła, wkurzyła mnie, zaniepokoiła, a mimo to zachwyciła.
Wstrząsająca historia dziewczynki, dziewczyny, kobiety, opisana płynnie, prosto, szczerze, bez analiz, bez niedomówień. Widzimy jej oczami, bez upiększeń, kłamstw.
Zachwyciła mnie spokojna, rzeczowa analiza - dlaczego klaps wymierzony w pupę obcej kobiety w knajpie jest karygodną napaścią seksualną, a wymierzony z tą samą siłą, w pupę 10latki jest karą?!

Wkurzył mnie ten bezsens, debilizm, ale jeszcze bardziej to ,że o tak ważnej rzeczy mówi się tak mało! Dziękuję Pani Lauro.

Jedenaste Nie dotykaj - ta książka wstrząsneła, wkurzyła mnie, zaniepokoiła, a mimo to zachwyciła.
Wstrząsająca historia dziewczynki, dziewczyny, kobiety, opisana płynnie, prosto, szczerze, bez analiz, bez niedomówień. Widzimy jej oczami, bez upiększeń, kłamstw.
Zachwyciła mnie spokojna, rzeczowa analiza - dlaczego klaps wymierzony w pupę obcej kobiety w knajpie jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Niewinny? Bzdura! Klaps zawsze jest winny."

Ta książka to pewnego rodzaju spowiedź Autorki, która w dzieciństwie i wieku nastoletnim doznała przemocy ze strony ojca. Jak wyglądała kara? Były to klapsy, które odcisnęły swoje piętno i wpłynęły na jej dorosłe życie.
Jej ojciec dotykając jej intymnej części ciała chyba nie zdawał sobie sprawy jak ogromny wpływ będzie to miało na Laurę. Mała dziewczynka, która nie wiedziała nic o swojej seksualności, nie rozumiała co się z nią dzieje. Dlaczego klapsy z jednej strony ją przerażają a z drugiej wywołują przyjemne uczucie.
Kobieta do tej pory musi zmagać się z traumą a napisanie tej książki było dla niej formą terapii.
To osobista, pełna emocji i brutalnej prawdy historia, która mocno mną wstrząsnęła. Autorka pozwala zrozumieć jakie konsekwencje dla życia dorosłej kobiety ma doświadczenie przemocy pod przykrywką dobrego wychowania. Poznajemy trudną drogę do pokonania traumy i odnalezienia względnego spokoju.
To nie jest książka dla wszystkich. To trudna, szokująca, bolesna i niesamowicie ważna historia.

Miłego dnia 🖤

"Niewinny? Bzdura! Klaps zawsze jest winny."

Ta książka to pewnego rodzaju spowiedź Autorki, która w dzieciństwie i wieku nastoletnim doznała przemocy ze strony ojca. Jak wyglądała kara? Były to klapsy, które odcisnęły swoje piętno i wpłynęły na jej dorosłe życie.
Jej ojciec dotykając jej intymnej części ciała chyba nie zdawał sobie sprawy jak ogromny wpływ będzie to miało...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Psychika dziecka jest krucha jak szklanka, delikatna jak drogocenna porcelana. Gdy raz się rozbije, można ją posklejać, ale rysy i miejsca sklejenia będą zawsze widoczne."

Każdy dom skrywa jakieś sekrety, większe lub mniejsze. Są domy w których niepodzielną władzę dzierży pozbawiony litości i zahamowani psychopata. Który stosuje zły, krzywdzący, brutalny, zboczony dotyk. Jego konsekwencje przerażają, niszczą życie, wpływają destrukcyjnie na dalszy rozwój i całe dorosłe życie. Autorka po dokonaniu bardzo dokładnej analizy siebie samej, staje się głosem wszystkich tych, którym odebrano prawo nienaruszalności cielesnej. Zmierzyła się ze swoimi wspomnieniami z dzieciństwa, z tym co zgotował jej własny ojciec. Osoba, która powinna bezwarunkowo kochać i bronić przed wszelkim złem tego świata. Ojciec dawał jej klapsy w pośladki, to z ich powodu w dorosłym życiu miała poważne problemy ze swoją seksualną stroną życia.

Opowiedziana historia jest pełna bólu, niemocy, dramatycznych chwil. Jest swoistym rozliczeniem się z koszmarem z przeszłości. Autorka wręcz wyrzuciła z siebie wszystko co złe. Momentami wydaje się być chaotyczna, z licznymi powtórzeniami – trochę mi to przeszkadzało. Jednak wcale nie dziwi, autorką szarpały ogromne emocje podczas przelewania swojej traumatycznej historii na papier.

Książka bardzo ważna, potrzebna, mądra. Emocjonalna i bardzo trudna. Wzbogacona licznymi grafikami, które przedstawiają przemoc stosowaną wobec dzieci i nie tylko. Liczne odniesienia do fachowej, naukowej literatury. Każdy z nas powinien zapoznać się z tą książką. Daje do myślenia, otwiera oczy. Bardzo polecam. Wszystkim.

http://tatiaszaaleksiej.pl/?p=4180

„Psychika dziecka jest krucha jak szklanka, delikatna jak drogocenna porcelana. Gdy raz się rozbije, można ją posklejać, ale rysy i miejsca sklejenia będą zawsze widoczne."

Każdy dom skrywa jakieś sekrety, większe lub mniejsze. Są domy w których niepodzielną władzę dzierży pozbawiony litości i zahamowani psychopata. Który stosuje zły, krzywdzący, brutalny, zboczony dotyk....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To książka z gatunku biograficznych utworów terapeutycznych. Autorka opisuje przemoc, która była obecna w jej bardzo religijnym domu rodzinnym. Ojciec bił ją i matkę, matka biła ją. Z jednej strony uzasadnienie religijne, podpierano się stosownymi cytatami z Biblii, a z drugiej taki był sposób wychowania. Klapsy były standardem, "pupa nie szklanka"... Także i w naszych rodzinach funkcjonowało, a w niektórych wciąż jest żywe. Ta przemoc odcisnęła się jej psychice, ale też na życiu seksualnym. Dając dziecku klapsa rodzice myślą o karze, nie przychodzi im do głowy, że to strefa erogenna, że dziecko też ma seksualność. U bohaterki książki bicie wywoływało erotyczne napięcie, które w dorosłym życiu będzie wpływało na intymne relacje. Napisanie książki to jeden ze sposobów pokonania wewnętrznych demonów, rozliczenie z przeszłością, ale przekazanie jakie konsekwencje może mieć przemocowe wychowanie. Przesłanie jest proste, przemoc jest zła, przemoc wobec dziecka niszczy jego dorosłe życie a nie hartuje na przyszłość. Lektura nie jest lekka ani przyjemna. Czy potrzebna? Tak, to jeden z głosów w dyskusji o przemocy domowej. Może w wielu przypadkach efekty klapsów nie będą tak spektakularne. Ale zamiast w emocjach uderzyć warto w inny sposób wychowywać.

To książka z gatunku biograficznych utworów terapeutycznych. Autorka opisuje przemoc, która była obecna w jej bardzo religijnym domu rodzinnym. Ojciec bił ją i matkę, matka biła ją. Z jednej strony uzasadnienie religijne, podpierano się stosownymi cytatami z Biblii, a z drugiej taki był sposób wychowania. Klapsy były standardem, "pupa nie szklanka"... Także i w naszych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Są książki, które nie sposób oceniać i pozycja, którą chcę Wam dziś przedstawić z całą pewnością do takich należy. W pierwszej połowie października nakładem Wydawnictwa Replika ukazała się wstrząsająca, autobiograficzna historia autorstwa Laury Priestess.

Autorka w dzieciństwie i wieku nastoletnim doznała przemocy ze strony ojca, który karał ją klapsami, co odcisnęło się na życiu kobiety ogromnym piętnem, z którym zmaga się ona do dnia dzisiejszego.

„Jedenaste nie dotykaj” to opowieść Laury, mająca na celu z jednej strony swego rodzaju rozliczenie się z traumami przeszłości i wyrzuceniu ich z siebie poprzez przelanie ich na papier, natomiast z drugiej uświadomienie odbiorcy, jak wielki i niestety negatywny wpływ na małego człowieka mogą wywrzeć niewinne według niektórych klapsy.

W książce zawartych zostało bardzo dużo odniesień do wielu źródeł i literatury naukowej dotyczących tzw. flagellacji, kilka słów dotyczących niniejszego terminu znajdziecie tutaj: https://slowodnia.com/2012/06/18/flagelacja/.

Jak zapewne się domyślacie nie jest to lektura ani łatwa, ani przyjemna. Ogrom w niej smutku, bólu, zagubienia, żalu, autodestrukcyjnych myśli i zachowań oraz zawodu w odniesieniu zarówno do życia, jak też dziecka/nastolatki do osób dorosłych.

Kolejne rozdziały anonsują niesamowicie obrazoburcze czarno-białe rysunki autorstwa Izy Szewczyk, które nadają jeszcze mocniejszego wyrazu temu, co autorka przekazuje słowami.

Opowieść narratorki jest w moich oczach bardzo ważna i potrzebna, aby przełamać lub chociaż częściowo naruszyć tabu, jakim z całą pewnością nadal są kary cielesne. Jedynym, co niejako dodatkowo utrudniało mi lekturę tej książki jest bardzo duża ilość powtórzeń wielu kwestii, którą stosuje autorka.

Przypuszczam, że miało to służyć podkreśleniu wagi poruszanych tematów, jak również metaforycznemu zrzuceniu ciężaru dźwiganego latami na swoich barkach przez Laurę Priestess. Niemniej jednak tak duża liczba tychże powtórzeń sprawiła, iż lektura szła mi niestety tym bardziej mozolnie…

Autorka na własnym przykładzie ukazuje bardzo wyraźnie psychofizyczny oraz emocjonalny portret osoby od najmłodszych lat borykającej się z doznanymi na bardzo wielu polach okaleczeniami, które próbuje udźwignąć, a że jest bezbrzeżnie samotna, a co za tym idzie nie jest w stanie temu zadaniu podołać coraz bardziej zapada się w sobie.

To, co wydarzyło się w życiu kobiety na zawsze pozostawiło w niej niezatarty ślad… Próby wyjścia na prostą to proces trwający latami, który chyba nigdy nie zostanie definitywnie zakończony, ponieważ upiory przeszłości dają o sobie znać w najmniej oczekiwanych momentach, choć aktualnie nieco mniej niż kiedyś…

Gratuluję Laurze Priestess odwagi i wewnętrznej siły, jakimi niewątpliwie musiała się wykazać, aby zmierzyć się z demonami dzieciństwa i młodości, które tak naprawdę pozostały z nią na całe życie. Mam nadzieję, że poprzez przelanie swej historii na papier udało jej się je, chociaż trochę okiełznać.

Nie jest to książka dla każdego, jeśli jednak osoby dorosłe zdecydują się po nią sięgnąć to może ona otworzyć im oczy na to, jak bardzo może zmienić się na zawsze życie i psychika małego/młodego człowieka, gdy staje się on bezwolną ofiarą z pozoru wychowawczych, a przez to często uważanych za nieszkodliwe klapsów.

* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *
http://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2020/11/klaps-to-relikt-czasow-w-ktorych-nikt.html

Są książki, które nie sposób oceniać i pozycja, którą chcę Wam dziś przedstawić z całą pewnością do takich należy. W pierwszej połowie października nakładem Wydawnictwa Replika ukazała się wstrząsająca, autobiograficzna historia autorstwa Laury Priestess.

Autorka w dzieciństwie i wieku nastoletnim doznała przemocy ze strony ojca, który karał ją klapsami, co odcisnęło się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rozliczenie się z przeszłością czy przedstawienie swoich racji? Z czym zmierzyłam się czytając książkę Laury Priestess?

Ta książka jest czymś w rodzaju spowiedzi autorki.
Laura zawarła w niej wszelkie złe wspomnienia z dzieciństwa, dotyczące przemocy, jaką stosował wobec niej ojciec.
Chodzi tutaj o klapsy. Klapsy, zadawane w pośladki. To właśnie one przyczyniły się do tego, że po latach autorka miała z tego powodu poważne problemy zakrawające o seksualną sferę życia...

Pierwszy raz jest mi tak ciężko ocenić książkę. Już na początku mnie rozczarowała, gdyż byłam pewna że będzie tutaj chodziło o ogólna przemoc fizyczną stosowaną wobec dzieci. No to jednak nie było to...
Oczywiście autorka poruszyła temat przemocy w odniesieniu do erotycznych doznań których doznała podczas zadawania jej bólu w miejsce jakim są pośladki.
Z jednej strony historia była dramatyczna i bolesna ale z drugiej strony nie mogłam pojąć tego jak dziecko uderzone w pośladki może dostać orgazmu?
Ten fragment dla mnie był niepojęty... I chyba nie będę się nad nim rozwodzić, gdyż mogłabym tutaj wywołać burzę. To na co zwróciłam uwagę to na dwa oblicza autorki. Czasem miałam wrażenie jakby ta książkę pisały dwie różne osoby: jedna osoba skrzywdzona, z bliznami na sercu, chcąca wyrzucić z siebie całą prawdę, i druga osoba: pewna siebie kobieta lubiąca erotyczne uniesienia. Takie dwie "osobowości" całkowicie nie zgadzały mi się z tą historią, choć autorka pokazała jakie następstwa niesie za sobą psychika, kiedy dziecko uderzane jest dłonią w miejsca erogenne ( do których należą pośladki).
Autorka skupiła się na temacie spankingu, który został przez nią bardzo dobrze opracowany.
To co mnie bardzo razie w oczy to styl i język w jakim książka została napisana. Zawierała wiele błędów, powtórzeń. Czasem była wręcz chaotyczna. Zdecydowanie przemawiał przez nią ból, który ogromnie na mnie oddziaływał.
Całość wzbogacona jest o rozmowy z specjalistami, którzy niestety nie potrafili pomoc autorce bądź ona sama ta pomoc odrzucała. W książce znajdziecie także wiele grafik, dotyczących przemocy dzieci.
Trudno mi powiedzieć czy poleciła bym tą książkę. Jest ona bardzo trudna emocjonalnie ale i zarazem ważna.
Choć nie zgadzam się z tym co autorka opisuje, myślę że są osoby które szerzej mogą zainteresować się tą tematyką...

Rozliczenie się z przeszłością czy przedstawienie swoich racji? Z czym zmierzyłam się czytając książkę Laury Priestess?

Ta książka jest czymś w rodzaju spowiedzi autorki.
Laura zawarła w niej wszelkie złe wspomnienia z dzieciństwa, dotyczące przemocy, jaką stosował wobec niej ojciec.
Chodzi tutaj o klapsy. Klapsy, zadawane w pośladki. To właśnie one przyczyniły się do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka traktująca o niezwykle ważnym aspekcie „niegroźnego” klapsa i przemocy wobec dzieci, która była moim zdaniem niestety słaba. Autorka bardzo mocno wciskała czytelnikowi swoje zdanie, opisując swoją przykrą historię. Jednak wydaje mi się, że niewłaściwie umieściła ładunek emocjonalny. Chciała, aby jej historia była obiektywna, okraszona wieloma artykułami, książkami, różnymi osobistościami, a jednak cały czas forsowała tylko swoje zdanie i przestawiała je cały czas, w kółko i bardzo mocno. Odnosiłam też wrażenie, że nie zmieniała perspektywy, cały czas kręciła się w kółko i opowiadała właściwie o tym samym na troszeczkę inny sposób niż chwilę wcześniej. Przez to trochę męczyłam się z tą książką.
Odniosłam wrażenie, że autorka chciała jednocześnie zrobić tę książkę obiektywną i subiektywną, co nie wyszło zbyt dobrze.

Książka traktująca o niezwykle ważnym aspekcie „niegroźnego” klapsa i przemocy wobec dzieci, która była moim zdaniem niestety słaba. Autorka bardzo mocno wciskała czytelnikowi swoje zdanie, opisując swoją przykrą historię. Jednak wydaje mi się, że niewłaściwie umieściła ładunek emocjonalny. Chciała, aby jej historia była obiektywna, okraszona wieloma artykułami, książkami,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest to książka z gatunku po jaki sama od siebie bym nie sięgła, bowiem literatura faktu zdecydowanie nie leży nawet w pobliżu kręgu moich zainteresowań czytelniczych. Jednak otrzymałam ją od wydawnictwa i stwierdziłam, że może jednak przeczytam jak przysłali.

Jedenaste nie dotykaj porusza ważną rzecz. Seksualność dziecka i to jak klapsy mogą na tę seksualność wpłynąć. Można w niej wyróżnić 3 przeplatające się ze sobą części:

1. Wspomnienia i ból autorki, które ukazują jak została skrzywdzona przez ojca poprzez klapsy, które jej wymierzał
2. część pokazująca opinie psychologów, lekarzy i kościoła odnośnie czynności jaką jest dawanie dziecku klapsów
3. Powtarzanie już po raz setny powiedzianych słów- robienie jeszcze większego masła by pokazać, że to masło jest.

Irytowała mnie zwłaszcza ta trzecia część, gdzie notoryczne powtarzanie tych samych tez innymi słowami. Rozumiem, że ma to na celu podkreślenie ważności wypowiedzianych na łamach tej książki słów, lecz miejscami (a zwłaszcza w pierwszym rozdziale) było tego dla mnie za dużo. Widoczne jest również, że pisanie tej książki było dla autorki terapią. Wypowiedzenie tych słów, swojej historii na pewno było wyzwaniem i trudem, za który należy się szacunek. Jednak nie jestem pewna czy społeczeństwo jest gotowe na przeczytanie tej pozycji, a tym bardziej zrozumienie i wyciągnięcie z niej wniosków. Szokujące dla nich przeżycia małej dziewczyny- mam na myśli jej orgazm- mogą zbulwersować czytelnika, a tym samym spowodować odłożenie książki.

Gratuluję odwagi i życzę by te szokujące przeżycia w jakikolwiek - pozytywny dla sprawy - sposób poruszyły czytelników i zmusiły ich do refleksji.

Jest to książka z gatunku po jaki sama od siebie bym nie sięgła, bowiem literatura faktu zdecydowanie nie leży nawet w pobliżu kręgu moich zainteresowań czytelniczych. Jednak otrzymałam ją od wydawnictwa i stwierdziłam, że może jednak przeczytam jak przysłali.

Jedenaste nie dotykaj porusza ważną rzecz. Seksualność dziecka i to jak klapsy mogą na tę seksualność wpłynąć....

więcej

mniej

Pokaż mimo to