The Amber Spyglass

szybko mi się czytało, bardzo dobrze spędzony czas, jeśli ktoś ma wątpliwości, to chcę je rozwiać, warto!

szybko mi się czytało, bardzo dobrze spędzony czas, jeśli ktoś ma wątpliwości, to chcę je rozwiać, warto!

Pokaż mimo to

Myślę, że książka jest zarówno dla młodzieży jak i dorosłych. Ostatnie rozdziały dają dużo do myślenia, zawierają sporo metafor odnoszących się do naszego życia. Przyznam szczerze, że koniec mnie wzruszył i nie spodziewałam się takiego zakończenia tej historii.
Książka nie jest napisana skomplikowanym językiem, akcja opisana jest w sposób płynny. Dzięki temu czyta się ją bardzo szybko.

Myślę, że książka jest zarówno dla młodzieży jak i dorosłych. Ostatnie rozdziały dają dużo do myślenia, zawierają sporo metafor odnoszących się do naszego życia. Przyznam szczerze, że koniec mnie wzruszył i nie spodziewałam się takiego zakończenia tej historii.
Książka nie jest napisana skomplikowanym językiem, akcja opisana jest w sposób płynny. Dzięki temu czyta się ją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

przeczytałam żeby moc obejrzeć serial była w porządku

przeczytałam żeby moc obejrzeć serial była w porządku

Pokaż mimo to

Całą trylogię czytałam dawno temu, więc nie pamiętam już dokładnie szczegółów i może to wpływać na moją opinię. Jedna z moich ulubionych książek wszechczasów, która zdecydowanie ukształtowała mnie jako i czytelnika i po prostu człowieka. Rozrywa serce, jest dojrzała, na swojego młodego czytelnika nie patrzy z góry. Odwraca do góry nogami porządek świata i zmusza do zastanowienia się nad nim. Absolutnie polecam ją każdemu, niezależnie od wieku. Nawet jeśli do kogoś filozoficzne rozważania Pullmana przeszkadzają, to nie powinien pogardzić wciągającą akcją i budowaniem świata, w które się je ubiera.

Całą trylogię czytałam dawno temu, więc nie pamiętam już dokładnie szczegółów i może to wpływać na moją opinię. Jedna z moich ulubionych książek wszechczasów, która zdecydowanie ukształtowała mnie jako i czytelnika i po prostu człowieka. Rozrywa serce, jest dojrzała, na swojego młodego czytelnika nie patrzy z góry. Odwraca do góry nogami porządek świata i zmusza do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Muszę przyznać, że z czasem przekonałam się do kolejnych części trylogii. Początek był taki sobie, ale historia nabrała barw. Podobało mi się to, że w zasadzie mamy do czynienia z powieścią fantasy, lecz autor mocno inspiruje się wieloświatową interpretacją teorii kwantowej. Krytyka kościoła i absolutu też była ciekawa i z każdym tomem coraz bardziej zajadła. Jednym słowem, książka trafiła w dobry moment.

Muszę przyznać, że z czasem przekonałam się do kolejnych części trylogii. Początek był taki sobie, ale historia nabrała barw. Podobało mi się to, że w zasadzie mamy do czynienia z powieścią fantasy, lecz autor mocno inspiruje się wieloświatową interpretacją teorii kwantowej. Krytyka kościoła i absolutu też była ciekawa i z każdym tomem coraz bardziej zajadła. Jednym słowem,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

No to dotarliśmy do końca przygody z Mrocznymi Materiami. Rzuca się w oczy zależność, że co część, to znacząco inna lektura niż poprzednia. Pierwsza była przystawką, druga zwykłą zupą, a trzecia to wysokokaloryczne danie. Tutaj, jakoby autor chciał rzucić nam tym talerzem w twarz, silnie uwydatnia się sedno przekazu, który budzi równocześnie szereg kontrowersji. U mnie wątpliwości nie budzi wcale główna idea stojąca za historią, lecz forma w jakiej została ona podana.

Do tego wątku powrócę na sam koniec, teraz tylko kilka słów o cechach i strukturze tej książki. Nie przypomina ona mocno swoich poprzedniczek, jako że została napakowana ciężarem nawiązań, analogii i wyobrażeń. Oczywiście, występowały one w poprzednich częściach, niemniej "Bursztynowa Luneta" jest nimi wypchana po brzegi. Mamy do czynienia z bogactwem wielu światów stworzeń i postaci, co dodatkowo wtłoczone zostało w dynamiczny bieg zdarzeń gdzie akcja goni akcję. W efekcie dostaliśmy jeden wielki miszmasz, w którym autor całkiem zgrabnie się odnajduje, ale można mieć wrażenie przesytu i przesady. Nie wszystkie bowiem wymyślne rzeczy akurat pasują do tej historii, a jej nadal magiczny acz stonowany klimat z poprzednich książek trochę zaginął.

Im dalej w las tym więcej nadnaturalnych rzeczy - jednakże z pewnością na podziw zasługuje warsztat pisarski autora, który pozwala przyjemnie brnąć przez gąszcz przeróżnych wymysłów. Jest to tom najbogatszy w treść, zarówno tę widoczną na kartce, jak i kryjącą się za symboliką. Stąd powraca ambiwalentny konflikt pomiędzy momentami infantylnym zachowaniem i językiem bohaterów charakterystycznym dla dziecięcych i młodzieżowych książek, a głębią zawartych znaczeń, jak i poruszaną trudną tematyką.

W tym miejscu warto właśnie poczynić komentarz do istoty sprawy. Autor bowiem kreuje jednoznaczne założenie, że Absolut [Bóg] jest złem o despotycznym charakterze. Że wszelka religia [nie tylko organizacja religijna, Pullman w mojej ocenie wybiega znacznie szerzej] jest ciemnotą i zakłamaniem, któremu przeciwstawia się światłość nauki. Prezentuje postawę skrajnie ateistyczną, albo inaczej rzecz biorąc naturalistyczną [śmierć poprzez rozpylenie się duszy w cząsteczki atomów jako najcudowniejsza, piękna chwila]. W bardzo, ale to naprawdę bardzo wielu miejscach choćby poprzez dialogi, autor podkreśla swoją antyreligijną postawę.

Niestety, to co w związku z powyższym jest wadą to fakt, że robi to w sposób nadzwyczaj płytki i prymitywny. Metafizyka w trylogii Pullmana praktycznie nie istnieje. To jedynie wbijanie do głów nieustannie tych samych prostych konceptów, a nawet nie konceptów, co topornych sformułowań. Bóg jest zły i już. Religia jest głupia i już. Bez większego uzasadnienia, głębi. Cała historia walki o Republikę Niebios obraca się wokół tak banalnych stwierdzeń. Albo przyjmujesz ten punkt widzenia autora i idziesz z prądem historii, albo będziesz miał problem.

O ile więc autor stworzył ciekawą historię oraz uniwersum, prezentując je barwnym językiem, o tyle podporządkował je niestety ww. płaskim i pustym stwierdzeniom. Tak, napisałem wcześniej że książka jest bogata w treść, dlatego że odnosi się do wielu dzieł kultury [np. cytaty z Biblii], ale w istocie ostatecznego przekazu nic to nie zmienia. To mogło być dzieło wybitne, lecz kilka czynników sprawiło, że ostatecznie pozostanie tylko znośnym bestsellerem.

No to dotarliśmy do końca przygody z Mrocznymi Materiami. Rzuca się w oczy zależność, że co część, to znacząco inna lektura niż poprzednia. Pierwsza była przystawką, druga zwykłą zupą, a trzecia to wysokokaloryczne danie. Tutaj, jakoby autor chciał rzucić nam tym talerzem w twarz, silnie uwydatnia się sedno przekazu, który budzi równocześnie szereg kontrowersji. U mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

KONIEC WIEŃCZY DZIEŁO

„Mroczne materie” to seria już kultowa. Klasyka młodzieżowej fantastyki, która stała się już dziełem kultowym. I jak wiele podobnych jej opowieści, w szczycie popularności podobnej literatury, próbowano przenieść ją na wielki ekran. Udało się to zrobić tylko z pierwszym tomem, „Złoty kompas”, którego kinowa adaptacja była wysokobudżetowym filmem nastawionym na zostanie hitem. Wspierały go też liczne publikacje z nią związane. Niestety mimo to nie powstały dalsze części. Teraz pojawił się jednak serial oparty na tej opowieści, a wraz z jego premierą na księgarskie półki trafiły wznowienia książek z serii. „Bursztynowa luneta” zaś to zwieńczenie całej historii. I to zwieńczenie dobre, naprawdę udane, jak na literaturę celującą w grupę odbiorców youngadult i dość epickie (ponad 500 stron wcale nie największych rozmiarów czcionką). Komu podobały się poprzednie tomy, koniecznie powinien doczytać do końca losy ich bohaterów.

Will i Lyra to dwójka, która dzięki siłom innych światów, została ze sobą połączona już na zawsze. Teraz jednak muszą sobie radzić samotnie, po tym jak zostali rozdzieleni. To jednak nie koniec problemów, bo oto w powietrzu wisi najgorsza z możliwych wojen, a na naszych bohaterów czeka nie tylko wyzwanie odnalezienia się, ale także i wyprawa do mrocznej krainy. Krainy, z której jeszcze nikt nigdy nie wrócił… Jak poradzą sobie z czekającymi na nie zadaniami? Co jeszcze ich spotka? I czym zakończy się cała ta przygoda?

https://sztukater.pl/ksiazki/item/32336-mroczne-materie-tom-3-bursztynowa-luneta.html

KONIEC WIEŃCZY DZIEŁO

„Mroczne materie” to seria już kultowa. Klasyka młodzieżowej fantastyki, która stała się już dziełem kultowym. I jak wiele podobnych jej opowieści, w szczycie popularności podobnej literatury, próbowano przenieść ją na wielki ekran. Udało się to zrobić tylko z pierwszym tomem, „Złoty kompas”, którego kinowa adaptacja była wysokobudżetowym filmem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ostatnia część Mrocznych materii tak jak zresztą cała ta seria bardzo mi się podobała. Cały pomysł na książki, postacie, wydarzenia po prostu super. Czas spędzony z książka uważam za bardzo udany !

Ostatnia część Mrocznych materii tak jak zresztą cała ta seria bardzo mi się podobała. Cały pomysł na książki, postacie, wydarzenia po prostu super. Czas spędzony z książka uważam za bardzo udany !

Pokaż mimo to

(...)
„Mroczne Materie” składają się z trzech tomów: „Złoty Kompas”, „Magiczny Nóż” oraz „Bursztynowa Luneta”. Każdy z nich odkrywa przed czytelnikiem inny świat, czasami nawet światy, po których przewodniczką jest Lyra wraz ze swoimi przyjaciółmi… i nie tylko.

Lyra jest młodziutką bohaterką dopiero wkraczającą w okres dojrzewania, wrzuconą w grę o najwyższą stawkę. W świecie, gdzie wrogiem jest własna matka, a ojciec zabija Twoich przyjaciół nie jest łatwo. Na szczęście u boku Lyry stoi Iorek Byrnison – najtwardszy z mięciusich; najodważniejszy wojownik i moja ulubiona postać w całej trylogii. No…jest jeszcze jedna, ale o niej później…

Streszczenie fabuły, która jest tak wielowątkowa nie jest proste zwłaszcza, gdy chce się uniknąć zbyt dużej ilości spojlerów mogących popsuć innym zabawę. Jednak to, czego nie da się ukryć, ponieważ jest tajemnicą poliszynela, to fakt, że trylogia nie jest zbyt przychylnie nastawiona do religii w świecie przedstawionym. Jest zła Magistratura trwająca na straży kościoła, która nie przebiera w środkach, aby osiągnąć swoje cele. I rozumiem, że niektórych czytelników może to mierzić, jednak pragnę zauważyć, że druga strona wcale nie wydaje się lepsza.

Lord Asriel – władczy buntownik, rzucający wyzwanie samemu Bogu chwilę po uwolnieniu przyjaciela Lyry robi… no właśnie – przeczytacie, to się dowiecie, a jeżeli lektura już za wami, to wiecie, o co mi chodzi. I zapewne rozumiecie mój opór przed nazwaniem jego oraz jego stronników siłami dobra w tej/tych powieści (w zależności czy macie wydanie jednotomowe czy trzy).

Matka Lyry – tak zła i perfidna, tak szkaradna w środku. Tak balansująca po powierzchni realizując się stąpając po trupach ludzi, którzy odważyliby się krzywo na nią spojrzeć. A jednak wśród bagna w jej sercu, coś błyska od czasu do czasu sprawiając, że nie można jej zaszufladkować po żadnej ze stron i dlatego zaraz po Iorku stoi w kolejce po odznaczenie „ulubiony bohater”.

Oczywiście dobrze wykreowanych postaci jest więcej zarówno tych bliżej pierwszego planu, jak Will – chłopiec z nożem, jak i wysoko postawionych członków Magistratury gotowych poświęcić swoją duszę w imię sprawy. Więc żeby była jasność: Pulman dostaje wielkiego plusa za bohaterów. Nawet za Lyre, która jest strasznie irytująca i raz zachowuje się jak dorosły człowiek, by zaraz wyjechać z zachowaniem godnym pięciolatki, która nie dostała waty cukrowej.

Chociaż… dr. Malone troszkę kuleje. Aczkolwiek może specjalnie, aby ukazać, że wolna wola nie do końca istnieje? Sama wydaje się, bowiem nie wiedzieć, co i dlaczego robi. Po prostu idzie za przeczuciem.

Teraz świat, a raczej światy… Pomysł znany nie od dziś, jednak w „Mrocznych Materiach został podany ze smakiem i opisany w interesujący sposób. Przykuwający uwagę tak, że sama miałam ochotę pomachać trochę nożem. Chociaż nadal mam problem, żeby jakoś wyobrazić sobie ludzi na kołach. A przynajmniej w estetyczny sposób.

Są jednak dwie rzeczy, które mi przeszkadzają. Jedna w trakcie czytania uwierała, a druga sprawiła, że w mojej głowie zaświecił krótki, acz wymowny komunikat „nie”.

Pierwszą jest narracja dziwnie infantylna nawet w momentach, które powinny doprowadzić do płaczu (o jednym z nich niżej). Naokoło śmierć, tortury, złamane serca i rozstania, ale całujący się ludzie sprawiają efekt „ojej”. Do tego niektóre miejsca są niepotrzebnie rozwleczone. Zupełnie niepotrzebnie robią za zapychacze, podczas, gdy ważne rzeczy mogące ścisnąć serce traktowane są nieraz po macoszemu. Za to olbrzymi minus. „Opowieści z Narni” również zawierały dawkę infantylizmu, jednak podaną w bardziej strawnej formie. Znika wytłumaczenie w postaci młodziutkiej bohaterki.

Druga o wiele gorsza rzecz, która mnie dobiła. Jest „Złoty Kompas”, który jest dobrym wprowadzeniem do trylogii; jest „Magiczny Nóż”, który jest trochę słabszy, jak to często bywa przy drugich tomach; oraz jest „Magiczna Luneta, która wydaje się pomijając kilka kulawizn aspirować na najlepszą z nich wszystkich. Od rozdziału 19 gdzie… dla tych, co nie czytali powiedzmy, że schodzimy do podziemi – robi się genialnie. Autor zaczyna przechodzić sam siebie. Zaczęłam zapominać o wszystkich niedoskonałościach. Pojawił się niepokój, napięcie, niewiadoma, tylko po to, aby walnąć czytelnika „Zmierzchem” w twarz.

I tak, wiem… moje skojarzenie pewnie wydaje się dziwne przy tym, co dzieje się w zakończeniu trylogii jednak… Nie mogę zrozumieć, dlaczego autor TO zrobił. W „Mrocznych Materiach” są dobrze zrobione wątki miłosne. Ten z Jutą Kamainen mógł być nawet wybitny, gdyby autor poświęcił mu, choć cząstkę uczucia, jakie się zrodziło w moim sercu, gdy do niego dotarłam. Ale nie. Scena była napisana tak topornie… A na zakończenie dostałam coś, co nawet ciężko opisać. Rozumiem, do czego autor nawiązywał, ale siła (a raczej jej brak) zakończenia ma się nijak do sytuacji, w jakiej znaleźli się bohaterowie.

Liczyłam na jakieś spektakularne kuszenie. Jakiś mega dylemat. Tragedię, która ma się wydarzyć tym razem ze świadomym udziałem Lyry. A nawet dzięki jej decyzji. A tu, co? Klapa.

Przy zakończeniu „Mrocznych Materii” „Zmierzch” wydaje się wybitny. Aż wymiętosiłam z nerwów trzeci tom tak się zirytowałam. Nie robi się czegoś takiego czytelnikom, którzy brną przez setki stron, aby przeżyć katharsis, a dostają, co najwyżej powód do konsternacji.

(...)

Tym optymistycznym akcentem przejdę do podsumowania. „Mroczne Materie” to całkiem niezła fantastyka młodzieżowa, choć szabla autora jest nieco tępa i wyszczerbiona. Jest warta przeczytania, choć starsi czytelnicy z pewnością poczują niedosyt. Nie znajdzie się na liście moich książek życia. Nie za bardzo polecam, chyba, że nie macie już, co czytać lub jesteście tak samo ciekawscy, jak ja. Ale wtedy nie mówcie, że Was nie ostrzegałam przed fatalnym rozczarowaniem na końcu.

(...)
„Mroczne Materie” składają się z trzech tomów: „Złoty Kompas”, „Magiczny Nóż” oraz „Bursztynowa Luneta”. Każdy z nich odkrywa przed czytelnikiem inny świat, czasami nawet światy, po których przewodniczką jest Lyra wraz ze swoimi przyjaciółmi… i nie tylko.

Lyra jest młodziutką bohaterką dopiero wkraczającą w okres dojrzewania, wrzuconą w grę o najwyższą stawkę. W...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szczerze powiedziawszy cykl mroczne materie to dla mnie 1/3 bełkotu. Kompletnie nie rozumiem o co chodzi w 1/3 każdej książki. A tej nawet nie mam ochoty skończyć. Aktualnie jestem na połowie. Kompletnie nie czuję ani potrzeby ani chęci czytać dalej. Co z jednej strony jest dla mnie wielką szkodą bo uwielbiam koncept jakim są Dajmony. Ogólnie koncept w którym towarzyszem bohatera jest jakiś zwierz czy coś innego co mówi. Bo ileż można czytać książek o ludziach i tylko ludziach? Ludzie są nudni.

Szczerze powiedziawszy cykl mroczne materie to dla mnie 1/3 bełkotu. Kompletnie nie rozumiem o co chodzi w 1/3 każdej książki. A tej nawet nie mam ochoty skończyć. Aktualnie jestem na połowie. Kompletnie nie czuję ani potrzeby ani chęci czytać dalej. Co z jednej strony jest dla mnie wielką szkodą bo uwielbiam koncept jakim są Dajmony. Ogólnie koncept w którym towarzyszem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to