Dobre zwieńczenie tej historii, teraz czas na serial. Polecam wszystkim ta serię

Dobre zwieńczenie tej historii, teraz czas na serial. Polecam wszystkim ta serię

2.5 ⭐ // Jestem zawiedziona i zmęczona tym zakończeniem. Jak dla mnie jest tu za dużo filozofowania, rozkmin o bogu i wierze, a za mało faktycznej akcji i przygód Lyry. Tych przygód, które tak pokochałam w pierwszym tomie, tej magii, którą dostałam i która totalnie mnie oczarowała. Zamiast tego mam rozwleczoną do granic możliwości końcówkę z poglądami autora, które mnie kompletnie nie interesują i zakończenie, które zamiast ekscytować, wywołuje ból głowy. Ciężko się przez to przechodziło i mało chęci było, żeby faktycznie dokończyć (zwłaszcza, że widziałam serial mniej niż pół roku temu i ze smutkiem stwierdzam, że bardziej do mnie trafił). Same ostatnie strony łamią serce, ale to trochę za mało :(.

2.5 ⭐ // Jestem zawiedziona i zmęczona tym zakończeniem. Jak dla mnie jest tu za dużo filozofowania, rozkmin o bogu i wierze, a za mało faktycznej akcji i przygód Lyry. Tych przygód, które tak pokochałam w pierwszym tomie, tej magii, którą dostałam i która totalnie mnie oczarowała. Zamiast tego mam rozwleczoną do granic możliwości końcówkę z poglądami autora, które mnie...

50/100%

50/100%

Ostatnie część tej serii w bardzo dosadny sposób mówi, że nie są to książki o wojnie czy konflikcie, ale są to książki o dorastaniu, stawaniu się odpowiedzialnym oraz o tym, co to znaczy przeżyć dobre życie.

W przeciwieństwie do poprzedniego tomu, mamy tutaj dużo mniej budowy świata, a więcej zamykania wątków i tłumaczenia wydarzeń. Tę część (i całą serię) czytało się przyjemnie, co jest dużą zaletą, ale nie czułem się tą historią zafascynowany - jedynie pierwszy tom sprawiał takie wrażenie.

Ta trylogia jest ciekawa, szczególnie z powodu ambitnej konstrukcji świata, ale całość nie wciągnęła mnie tak, jak miałem na to nadzieję.

Ostatnie część tej serii w bardzo dosadny sposób mówi, że nie są to książki o wojnie czy konflikcie, ale są to książki o dorastaniu, stawaniu się odpowiedzialnym oraz o tym, co to znaczy przeżyć dobre życie.

W przeciwieństwie do poprzedniego tomu, mamy tutaj dużo mniej budowy świata, a więcej zamykania wątków i tłumaczenia wydarzeń. Tę część (i całą serię) czytało się...

Właśnie skończyłam trzeci tom tej trylogii i muszę powiedzieć, że bardzo mi się podobało! Ale zastrzegam - ja to czytałam jako fantasy - bez odwołań do rzeczywistego świata. Słyszałam, że niektórzy nie lubią Pullmana za temat Kościoła, ale ja uznaję, że to jest fantasy i inny świat - więc inne realia itd.
Im więcej takich jakby dla dzieci książek czytam tym bardziej wydaje mi się, że to jest najfajniejsze fantasy jakie można poczytać dla relaksu, ale żeby przeżyć niesamowitą przygodę z mnóstwem światów, stworzeń i wydarzeń...

Koncepcja dajmonów - komu by się nie podobała? Wyobraźcie sobie, że macie takiego dajmona np Kota i on wszędzie z Wami chodzi - do pracy, do szkoły, wszędzie... Coś wspaniałego! A ta mnogość przygód i jak to wszystko się złożyło w całość - mi sie bardzo podobało!

Być może powinnam w następnej kolejności odważyć się i sięgnąć po Władcę Pierścieni?

Póki co oczarowana światem Lyry i jej przygód zaczęłam serial na HBO, żeby zostać w tym świecie chwilę dłużej.

Książkę polecam - ostatni tom, choć najgrubszy przeczytałam bardzo szybko. Tyle co się działo w całej serii... A zaczęło się niewinnie - poszło zupełnie w inną stronę niż myślałam. Nie mogę jednak spoilerować, bo odbiorę Wam całą zabawę.

Pullmann napisał dwa tomy nowej serii Księga Prochu. Czekam zatem na jej trzeci tom, by do świata Lyry powrócić. Póki co mam ze świata książki kupione za 12.99 i czekają ze mną na półce. Oby nie za długo to trwało.

Polecam książkę - naprawdę warto! I na polecam w nowym tłumaczeniu, bo poprzednie z tego co się zorientowałam było niedopracowane.

Warto!

Właśnie skończyłam trzeci tom tej trylogii i muszę powiedzieć, że bardzo mi się podobało! Ale zastrzegam - ja to czytałam jako fantasy - bez odwołań do rzeczywistego świata. Słyszałam, że niektórzy nie lubią Pullmana za temat Kościoła, ale ja uznaję, że to jest fantasy i inny świat - więc inne realia itd.
Im więcej takich jakby dla dzieci książek czytam tym bardziej wydaje...

Phi. Boga nie ma, za to jest Pył. Też mi podmianka. Nieba nie ma, są za to anioły, czarownice i romboidalne myślące krowy jeżdżące na kółkach... I nawet happy endu romansowego nie ma. Nic nie ma. Jak to u ateistów. Słabe to.

Phi. Boga nie ma, za to jest Pył. Też mi podmianka. Nieba nie ma, są za to anioły, czarownice i romboidalne myślące krowy jeżdżące na kółkach... I nawet happy endu romansowego nie ma. Nic nie ma. Jak to u ateistów. Słabe to.

Bardzo fajna ksiazka, dobry koniec do tej serii

Bardzo fajna ksiazka, dobry koniec do tej serii

Opinia o całej serii: "Mroczne Materie" wydaje się niepozorną historią dziecka. Poszukiwanie tożsamości i dojrzewanie samo w sobie byłoby dobrym tematem dla młodszego czytelnika. Pullman podejmuje jednak wiele tematów filozoficznych i etycznych, takich jak wolna wola czy ludzka moralność. Autor skonstruował świat alternatywny, ale równocześnie zachowując pewne podobieństwa do naszego, co pozwala mu na przedstawienie krytyki instytucji, wartości religijnych i moralnych.

Ciekawa jest ukryta w serii alegoria upadku człowieka. Autor nawiązuje do “Raju utraconego” Miltona, który opowiada o grzechu pierworodnym Adama i Ewy oraz o rebelii Lucyfera przeciwko Bogu. Odwraca jednak tradycyjną interpretację tego mitu i przedstawia upadek jako pozytywny akt wyzwolenia się z niewoli i ignorancji.

Opinia o całej serii: "Mroczne Materie" wydaje się niepozorną historią dziecka. Poszukiwanie tożsamości i dojrzewanie samo w sobie byłoby dobrym tematem dla młodszego czytelnika. Pullman podejmuje jednak wiele tematów filozoficznych i etycznych, takich jak wolna wola czy ludzka moralność. Autor skonstruował świat alternatywny, ale równocześnie zachowując pewne podobieństwa...

Szczerze mówiąc, to trzeci tom "Mrocznych Materii" był dla mnie najtrudniejszy do przebrnięcia. Postanowiłam dokończyć jej czytanie dopiero po dwóch miesiącach! 🤯
Mimo wszystko polecam. Zakończenie książki totalnie złamało mi serce...

Szczerze mówiąc, to trzeci tom "Mrocznych Materii" był dla mnie najtrudniejszy do przebrnięcia. Postanowiłam dokończyć jej czytanie dopiero po dwóch miesiącach! 🤯
Mimo wszystko polecam. Zakończenie książki totalnie złamało mi serce...

***może zawierać drobne spoilery***












Próbowałam. Naprawdę próbowałam, ale nie mogę dokończyć tej serii.
Obiecano mi wyrafinowaną opowieść o dorastaniu i ratowaniu wszechświata.
To, co naprawdę dostałam, to jest po prostu wydmuszka pomalowana plakatówką zamiast jajka Faberge:

- papierowe postacie, których nie da się polubić
- niestarannie przedstawiony świat
- wszystko opisane, ale nie pokazane (np. relacje między postaciami)
- fabuła pełna dziur
- kłamstwo jako coś wartościowego
- poglądy autora wbijane czytelnikowi siłą do głowy. Nie ma tam miejsca na wyobraźnię i własne poszukiwanie znaczeń.
- to nawet nie jest ateistyczne, to jest zwyczajnie nielogiczne - o duchowości chrześcijańskiej mówi się, że jest czymś złym, o chrześcijańskim Bogu, że jest bogiem fałszywym. Ale pogańska duchowość, czary, demony, wróżenie, przywoływanie i komunikowanie się z „cieniami” itp. jest czymś dobrym i cennym.
- krzywdzenie dzieci jest złe, ale złożenie ofiary z dziecka dla wyższego celu zabicia „boga” nie jest nigdy tak naprawdę potępione
- chrześcijaństwo to kłamstwo, ale Lyra musi wypełnić swoje przeznaczenie jako druga Ewa – jakie to ma znaczenie jeśli chrześcijaństwo jest kłamstwem?
- nuuuuuuda. Pierwsza część była męcząca, słuchając drugiej dosłownie zasypiałam. Trzecia to już za dużo i nie mogę się zmusić, żeby ją dokończyć. Nie obchodzi mnie, co będzie dalej, po prostu szkoda mi na to czasu.

Młodym czytelnikom może się spodobać. Może im się spodobać pomysł, że manipulowanie dorosłymi i okłamywanie ich może być sposobem na osiągnięcie większego dobra. Ale to jest tak okropnie napisane, że bez nachalnej reklamy szybko zostałoby zapomniane.

***może zawierać drobne spoilery***












Próbowałam. Naprawdę próbowałam, ale nie mogę dokończyć tej serii.
Obiecano mi wyrafinowaną opowieść o dorastaniu i ratowaniu wszechświata.
To, co naprawdę dostałam, to jest po prostu wydmuszka pomalowana plakatówką zamiast jajka Faberge:

- papierowe postacie, których nie da się polubić
- niestarannie przedstawiony świat
-...