Już sama postać autora biografii Ferdynanda II wzbudza zaciekawienie i częściowo wskazuje kierunek, w którym pisano książkę. Dla jezuity Roberta Bireleya, cesarz jawi się jako jedna z najważniejszych postaci XVII wieku, osoba pobożna, którego misją było odnowienie katolicyzmu na terenach Cesarstwa. Trzeba jednak oddać autorowi, że pomimo szacunku jakim darzył Ferdynanda, umie też wskazać jego polityczne błędy i ucieka od hagiograficznego traktowania bohatera. Autor omawia dzieciństwo i młodość włądcy, jego pobyt na dworze władcy Bawarii - Wilhelma V Wittelsbacha, początkowe panowanie w Austrii Wewnętrznej i próby wzmocnienia katolicyzmu na tamtym terenie. Sporo miejsca poświęcono też sporom w łonie dynastii Habsburgów i konfliktowi jaki wybuchł głównie między Rudolfem a Maciejem. Elekcja i panowanie cesarza przypadły na trudny okres wojny trzydziestoletniej, nie powinno więc dziwić, że autor najwięcej miejsca poświęca kwestiom religijno-politycznym tego okresu. Bireley raczej skupia się na działaniach dyplomatycznych i roli cesarza w próbie rozwiązania konfliktu, stąd też obszernie opisano kwestie jak edykt restytucyjny czy pokój praski w 1635 roku. Nie jest to może najciekawsza biografia po jaką sięgnąłem w życiu, wymaga ona pewnej wiedzy o omawianym okresie, ale dla czytelników zainteresowanych wojną trzydziestoletnią jest to pozycja obowiązkowa.

Już sama postać autora biografii Ferdynanda II wzbudza zaciekawienie i częściowo wskazuje kierunek, w którym pisano książkę. Dla jezuity Roberta Bireleya, cesarz jawi się jako jedna z najważniejszych postaci XVII wieku, osoba pobożna, którego misją było odnowienie katolicyzmu na terenach Cesarstwa. Trzeba jednak oddać autorowi, że pomimo szacunku jakim darzył Ferdynanda,...