Moja ulubiona nowelka cudo

Moja ulubiona nowelka cudo

Przyjemne opowiadanie w wyśmienitym klimacie jednej z moich ulubionych serii. Całkiem miły dodatek dla fanów "Czasu Żniw"

Przyjemne opowiadanie w wyśmienitym klimacie jednej z moich ulubionych serii. Całkiem miły dodatek dla fanów "Czasu Żniw"

"Chór świtu" to nieobowiązkowy dodatek do "Czasu Żniw", ale skusiłam się na jego przeczytanie.
Na początku ciężko było mi się wdrożyć w czytanie, bo czas akcji przeskakiwał z teraźniejszości do wspomnień z kolonii karnej. Ponadto (nie wiem czy to wina tłumaczenia czy zmiany stylu pisania) książka różniła się językiem od swoim poprzedniczek i czułam jakbym czytała książkę zupełnie innego autora. Ogólnie książka była nawet interesująca, ale czytanie jej nie jest koniecznością.

"Chór świtu" to nieobowiązkowy dodatek do "Czasu Żniw", ale skusiłam się na jego przeczytanie.
Na początku ciężko było mi się wdrożyć w czytanie, bo czas akcji przeskakiwał z teraźniejszości do wspomnień z kolonii karnej. Ponadto (nie wiem czy to wina tłumaczenia czy zmiany stylu pisania) książka różniła się językiem od swoim poprzedniczek i czułam jakbym czytała książkę...

Serię bardzo polecam, jednakże ciężko było mi sobie przypomnieć co się działo w poprzednich częściach, gdyż po tą pozycję sięgnęłam z dość dużym opóźnieniem.

Serię bardzo polecam, jednakże ciężko było mi sobie przypomnieć co się działo w poprzednich częściach, gdyż po tą pozycję sięgnęłam z dość dużym opóźnieniem.

Była to krótka nowelka, ale idealna dla mnie!

Nie rozbudowała ona fabuły czy kryła w sobie tajemnic związanych ze światem lub wrogami, ale po prostu rozbudowała relację oraz postacie Paige i Naczelnika. Przedstawiała ich losy w Paryżu - to co dzieje się teraz oraz retrospekcje z kolonii karnej, gdzie poznali się po raz pierwszy.

I naprawdę cieszę się, że powstała taka nowelka, bo uwielbiam, gdy autor pozwala rozwinąć się swoim bohaterom, a także relacjom, które tworzy na przestrzeni swoich książek. Tu coś takiego było dla mnie potrzebne. Zwłaszcza, że kocham postać Naczelnika i chciałam więcej treści na jego temat, a do tego miała okazję cofnąć się do czasu pierwszego tomu i poznać wydarzenia, które w "Czasie Żniw" nie były opisane, ale się wydarzyły.

Jeżeli lubicie dodatki do serii i takie, które pogłębiają bohaterów, to "Chór Świtu" będzie dla Was idealny.

Była to krótka nowelka, ale idealna dla mnie!

Nie rozbudowała ona fabuły czy kryła w sobie tajemnic związanych ze światem lub wrogami, ale po prostu rozbudowała relację oraz postacie Paige i Naczelnika. Przedstawiała ich losy w Paryżu - to co dzieje się teraz oraz retrospekcje z kolonii karnej, gdzie poznali się po raz pierwszy.

I naprawdę cieszę się, że powstała taka...

Wymiany zdań między Paige i Naczelnikiem są fantastycznie, zawsze się przy tym świetnie bawię.

Poza tym uważam, że ta książka nie jest konieczna, by móc przeczytać 4 tom. Jednak dla fanów serii polecam

Wymiany zdań między Paige i Naczelnikiem są fantastycznie, zawsze się przy tym świetnie bawię.

Poza tym uważam, że ta książka nie jest konieczna, by móc przeczytać 4 tom. Jednak dla fanów serii polecam

Cieniutkie. Zarówno w formie (jakieś 120 stron),jak i w treści - jakby ktoś usunął z 4 tomu dwa rozdziały, a potem stwierdził, że jak nie ma nic lepszego, to się dodrukuje to. Cała seria rewelka, a wydanie tego drobiazgu oddzielnie to trochę pomyłka. Czekam na kolejne porządne tomy :)

Cieniutkie. Zarówno w formie (jakieś 120 stron),jak i w treści - jakby ktoś usunął z 4 tomu dwa rozdziały, a potem stwierdził, że jak nie ma nic lepszego, to się dodrukuje to. Cała seria rewelka, a wydanie tego drobiazgu oddzielnie to trochę pomyłka. Czekam na kolejne porządne tomy :)

Zastanawiałam się ile razy czytałam opisy tortur w książkach fantasy. I wyszło mi tego całkiem sporo. Natomiast zazwyczaj bohaterowie po torturach wstają, otrzepują się i żyją dalej. Chór Świtu to opis rekonwalescencji. Długiego i żmudnego procesu, który zazwyczaj jest pomijany. Przy okazji dostajemy też jeszcze jedną historię z Szeolu.
Moim zdaniem to bardzo dobre uzupełnienie cyklu i szkoda, że w języku polskim jest tak trudno dostępne.

Zastanawiałam się ile razy czytałam opisy tortur w książkach fantasy. I wyszło mi tego całkiem sporo. Natomiast zazwyczaj bohaterowie po torturach wstają, otrzepują się i żyją dalej. Chór Świtu to opis rekonwalescencji. Długiego i żmudnego procesu, który zazwyczaj jest pomijany. Przy okazji dostajemy też jeszcze jedną historię z Szeolu.
Moim zdaniem to bardzo dobre...

Znowu trudny czas w życiu bohaterki, ale kryzysy psychiczne nie dotyczą tylko bohaterów po traumach. Tutaj proces zdrowienia jest czytelny i pozycja mimo że krótka uważam bardzo wartościowa.

Znowu trudny czas w życiu bohaterki, ale kryzysy psychiczne nie dotyczą tylko bohaterów po traumach. Tutaj proces zdrowienia jest czytelny i pozycja mimo że krótka uważam bardzo wartościowa.

Matko jakie to było CIENKIE!!! Przeskok w czasie tak niespójny z głównymi wątkami w poprzednich częściach. Raz powtórka z Magdalenki raz więzienie w Edynburgu ... i znów wspomnienie z czasu żniw a potem znów Sezol ... Ni to romans ( dotknął nie dotknął) ni to pamiętnik narkomanki ( brać czy nie brać). Szkoda czasu i pieniędzy na książeczkę z rysunkami.

Matko jakie to było CIENKIE!!! Przeskok w czasie tak niespójny z głównymi wątkami w poprzednich częściach. Raz powtórka z Magdalenki raz więzienie w Edynburgu ... i znów wspomnienie z czasu żniw a potem znów Sezol ... Ni to romans ( dotknął nie dotknął) ni to pamiętnik narkomanki ( brać czy nie brać). Szkoda czasu i pieniędzy na książeczkę z rysunkami.