szekspir zaskakująco dobrze mnie bawi.

szekspir zaskakująco dobrze mnie bawi.

Na gorąco po lekturze Króla Leara wydaje mi się, że podobał mi się on bardziej niż Hamlet. Jest to historia przede wszystkim o zaślepiającej miłości rodzica do dziecka, o zdradzie i o triumfie dobra nad złem. Dużo było tutaj intrygi, a działania poszczególnych bohaterów odbywały się na kilku frontach jednocześnie, co czyniło lekturę tym ciekawszą.

Teraz, znając już motywacje występujących tu postaci, chętnie sięgnęłabym po Króla Leara ponownie, aby w pełni zrozumieć sieć połączeń między bohaterami, a ich działaniami. Postać samego króla - tragiczna (i nie jest to synonim słowa "kiepska/kiepsko napisana"),wzbudzająca w czytelniku żal, poczucie beznadziei i niesprawiedliwości. Mimo to, mamy tutaj miejsce na wybaczanie, odkupienie win i wiarę w ludzi pomimo ich jasno wybrzmiewających wad. Naprawdę polecam!

Na gorąco po lekturze Króla Leara wydaje mi się, że podobał mi się on bardziej niż Hamlet. Jest to historia przede wszystkim o zaślepiającej miłości rodzica do dziecka, o zdradzie i o triumfie dobra nad złem. Dużo było tutaj intrygi, a działania poszczególnych bohaterów odbywały się na kilku frontach jednocześnie, co czyniło lekturę tym ciekawszą.

Teraz, znając już...

{...]
Czas wyda na jaw co kryje obłuda,
kto zły ten nigdy długo cnót nie uda.
Kordelia
[...]
Ta zimna noc, zrobi z nas wszystkich błaznów i szaleńców.
– Błazen

𝗨𝗭𝗡𝗔𝗡𝗬 𝗭𝗔 𝗡𝗔𝗝𝗪𝗜Ę𝗞𝗦𝗭𝗘 𝗢𝗦𝗜Ą𝗚𝗡𝗜Ę𝗖𝗜𝗘 𝗪 𝗧𝗪𝗢́𝗥𝗖𝗭𝗢Ś𝗖𝗜 𝗪𝗜𝗟𝗟𝗜𝗔𝗠𝗔 𝗦𝗛𝗔𝗞𝗘𝗦𝗣𝗘𝗔𝗥𝗘 !
Dramat legenda, którego fabuła bywa przedmiotem rozlicznych interpretacji. Wszystkie są co do jednego zgodne, a mianowicie, że jest to wizja jednej z najgłębszych, a zarazem najbardziej pesymistycznych studiów ludzkiej natury.
Król Lear jest napisany wierszem i prozą. Wiersz to blank verse, czyli nierymowany pentametr jambiczny, to znaczy sylabotoniczny dziesięciozgłoskowiec, w którym akcenty padają na parzyste sylaby wersu. Gdzieniegdzie Szekspir stosuje aliterację.
Tym razem wysłuchana jako słuchowisko, z 1961 roku w doborowej obsadzie :
Janusz Warnecki (Lear),
Igor Śmiałowski (Król Francji),
Włodzimierz Kmicik (Książę Burgundii),
Lech Madaliński (Książę Kornwalii),
Kazimierz Wilamowski (Książę Albanii),
Henryk Borowski (Hrabia Kent),
Andrzej Szalawski (Hrabia Gloster),
Tadeusz Łomnicki (Edgar),
Tadeusz Bartosik (Edmund),
Aleksandra Śląska (Gonerill),
Ewa Krasnodębska (Regan),
Elżbieta Barszczewska (Kordelia),
Tadeusz Woźniak (Oswald, dworzanin Gonerill),
Tadeusz Ross (Błazen),
Stanisław Woliński (Rycerz),
Tytus Dymek (Starzec)
reżyseria, Janusz Warnecki,
asystent reżysera, Juliusz Owidzki,
realizacja akustyczna, Ewa Habielska
“Król Lear” to trudna, a zarazem bardzo wdzięczna sztuka, po którą zawsze warto sięgnąć.
𝗣𝗢𝗟𝗘𝗖𝗔𝗠 !

[...]
SZEKSPIR ODKRYWA AUTORYTARNY MECHANIZM SPRAWOWANIA WŁADZY, KTÓRY DZIŚ NAZYWAMY POPULIZMEM. MIŁOŚĆ DO WŁADZY STAJE SIĘ RÓWNA MIŁOŚCI DO WOJNY. W TĘ WOJNĘ WPLĄTANA ZOSTAJE CAŁA SPOŁECZNOŚĆ. SZEKSPIR OSTRO PRZEDSTAWIA KONFLIKTY, KTÓRE WYNIKAJĄ Z PRZEMOCY MOCNO ZAKORZENIONEJ W KULTURZE PATRIARCHALNEJ. BĘDZIEMY SIĘ ZASTANAWIAĆ, DLACZEGO DLA LUDZI WOJNA BYWA PIĘKNA”.
Anna Augustynowicz

{...]
Czas wyda na jaw co kryje obłuda,
kto zły ten nigdy długo cnót nie uda.
Kordelia
[...]
Ta zimna noc, zrobi z nas wszystkich błaznów i szaleńców.
– Błazen

𝗨𝗭𝗡𝗔𝗡𝗬 𝗭𝗔 𝗡𝗔𝗝𝗪𝗜Ę𝗞𝗦𝗭𝗘 𝗢𝗦𝗜Ą𝗚𝗡𝗜Ę𝗖𝗜𝗘 𝗪 𝗧𝗪𝗢́𝗥𝗖𝗭𝗢Ś𝗖𝗜 𝗪𝗜𝗟𝗟𝗜𝗔𝗠𝗔 𝗦𝗛𝗔𝗞𝗘𝗦𝗣𝗘𝗔𝗥𝗘 !
Dramat legenda, którego fabuła bywa przedmiotem rozlicznych interpretacji. Wszystkie są co do jednego zgodne, a mianowicie, że jest to wizja...

Klasykę zawsze warto.

Klasykę zawsze warto.

Historia o tym jak wiara w piękne kłamstwa a niechęć do trudnej prawdy doprowadziła do tragicznych w skutkach wydarzeń- tak w dziejach państwa jak i władcy i jego dworu. Triumf sprawiedliwości wymaga poświęceń i ofiar. Klasyka dramatu autorstwa Shakespeare'a.

Historia o tym jak wiara w piękne kłamstwa a niechęć do trudnej prawdy doprowadziła do tragicznych w skutkach wydarzeń- tak w dziejach państwa jak i władcy i jego dworu. Triumf sprawiedliwości wymaga poświęceń i ofiar. Klasyka dramatu autorstwa Shakespeare'a.

Szekspir jako dramatopisarz to mistrz tragedii uwikłanych relacji. Na przykładzie tytułowego króla Leara jako ojca widzimy układ pomiędzy dwiema siostrami nakierowanymi na zysk własny oraz trzecią, wierną i potulną, niczym brat syna marnotrawnego – oboje są odrzuceni, choć nie zawinili. Faworyzowanie dzieci nigdy nie wychodzi nikomu na dobre, o czym prawi ten stary, jak widać opisany specjalnie współczesnym językiem, ponadczasowy utwór. Dramat ukazuje także dylematy starego człowieka, który pochyla się nad swoimi latoroślami, lecz jeszcze walczy o życie jak lew. Czy nie przypomina Wam to pewnego potentata z „Sukcesji”? Twórczość Anglika wciąż inspiruje, choć od wieków pokolenia zmagają się z tymi samymi problemami – odchodzenia, starzenia się, ustępowania z piedestału, polegania na innych. Słabość jako coś, co przydarza się każdemu w najmniej spodziewanym momencie, powoduje najwięcej spustoszenia i nie inaczej było w tej królewskiej rodzinie. Jednak spójrzmy z perspektywy córek na głowę rodu – osamotniony, nieprzystępny, łatwowierny, niesprawiedliwy. Doskonałe studium analizy postaw społecznych jednostek i nadal doskonały materiał do gry aktorskiej, sięgania do gwiazd, kreacji niezapomnianych. Nieprzemijające arcydzieło Stratfordczyka, które świadczy o wielkości autora zostanie z nami w kulturze obok mitów, opowieści uniwersalnych, aby uczyć, pouczać i przyjmować perspektywy w zależności od momentu w życiu. Rzeczywiście, o klasyce trudno napisać coś nowego. Na szczęście, to właśnie klasyka jest źródłem, po które sięgamy lub do którego wracamy, aby poznać istotę dzieł przekształcających motywy. Nic tak nie wzbogaca czytelnika jak lektura pobudzająca niedosyt historii, nakazująca poszukiwać kolejnych realizacji, uzupełniać o następne wytwory kultury wysokiej i popularnej. Jak to dobrze znać twórczość Szekspira.
Kwestia przekładu to osobny rozdział.
9/10

Szekspir jako dramatopisarz to mistrz tragedii uwikłanych relacji. Na przykładzie tytułowego króla Leara jako ojca widzimy układ pomiędzy dwiema siostrami nakierowanymi na zysk własny oraz trzecią, wierną i potulną, niczym brat syna marnotrawnego – oboje są odrzuceni, choć nie zawinili. Faworyzowanie dzieci nigdy nie wychodzi nikomu na dobre, o czym prawi ten stary, jak...

Zaczęłam we wrześniu podczas akcji #angielskiwrzesień Natalii z kanału kursywa ale w natłoku lektur dokończyłam dopiero teraz. To była moja ponowna lektura po wielu latach - tego dramatu
Okazuje się że całkiem dobrze pamiętałam fabułę. Fascynujące jest to że sztuka napisana w 1605 jest czytana po tylu latach i na pewnym meta poziomie opowiada o tym co nas dotyczy - zazdrość, walka o względy i władzę. Są tutaj intrygi, emocje, szaleństwo, trup ściele się gęsto.

Klasyka którą warto znać i cieszę się że są takie piękne, nowe wydania

Zaczęłam we wrześniu podczas akcji #angielskiwrzesień Natalii z kanału kursywa ale w natłoku lektur dokończyłam dopiero teraz. To była moja ponowna lektura po wielu latach - tego dramatu
Okazuje się że całkiem dobrze pamiętałam fabułę. Fascynujące jest to że sztuka napisana w 1605 jest czytana po tylu latach i na pewnym meta poziomie opowiada o tym co nas dotyczy -...

Klasyka literatury. William Shakespeare wielkim poetą był i udowadnia to swoimi arcydziełami takimi chociażby jak Król Lear. Pełno tutaj metafor, porównań ale też można wyciągnąć dużo wniosków, tematy poruszane przez Shakespeara są przerażająco aktualne mimo upływającego czasu od napisania przez niego utworów.

Klasyka literatury. William Shakespeare wielkim poetą był i udowadnia to swoimi arcydziełami takimi chociażby jak Król Lear. Pełno tutaj metafor, porównań ale też można wyciągnąć dużo wniosków, tematy poruszane przez Shakespeara są przerażająco aktualne mimo upływającego czasu od napisania przez niego utworów.

W tym dramacie Szekspira dochodzi do eskalacji konfliktu pokoleniowego. W związku z tym rodzi się dużo pytań.

Przede wszystkim – czy tak naprawdę znamy swoje dzieci?
Jakim rodzicem należy być?
Apodyktycznym, wydającym polecenia nie podlegające dyskusji? A może, łagodnym, poddającym się woli i zachciankom?
Co bardziej będzie się „opłacać” w przyszłości, na starość? Czy w ogóle jakakolwiek taktyka w tym przypadku ma sens?

Gniew Leara w połączeniu z opisem sztormu – genialny.
A to soczyste i dosadne wyrażanie się starego króla pokazuje dobitnie jak dzieci potrafią wyprowadzić rodziców z równowagi.

I ta mądra postawa błazna – jedynego głosu rozsądku w tej tragedii.

Barańczak zaś jak zwykle pokazał na co go stać.

„Król Lear” podobał mi się na równi z „Hamletem”, „Otellem” i „Tytusem Andronikusem”. Jakże pasowałby do niego tytuł, który wymyślił dla swojej powieści Iwan Turgieniew – „Ojcowie i dzieci”.

W tym dramacie Szekspira dochodzi do eskalacji konfliktu pokoleniowego. W związku z tym rodzi się dużo pytań.

Przede wszystkim – czy tak naprawdę znamy swoje dzieci?
Jakim rodzicem należy być?
Apodyktycznym, wydającym polecenia nie podlegające dyskusji? A może, łagodnym, poddającym się woli i zachciankom?
Co bardziej będzie się „opłacać” w przyszłości, na starość? Czy...

Po raz pierwszy w życiu zdarzyło mi się w ciągu trzech dni przestudiować trzy razy tę samą książkę (audiobook, książka, audiobook). Nie bez kozery zaliczana jest do klasyki. Fantastycznie zdynamizowana fabuła i rozterki jak w greckim teatrze klasycznym. Ciągle zbyt słabo znane dzieło, które przecież można pochłonąć w jeden dzień. No jak to u Szekspira trup się ściele gęsto :)

Po raz pierwszy w życiu zdarzyło mi się w ciągu trzech dni przestudiować trzy razy tę samą książkę (audiobook, książka, audiobook). Nie bez kozery zaliczana jest do klasyki. Fantastycznie zdynamizowana fabuła i rozterki jak w greckim teatrze klasycznym. Ciągle zbyt słabo znane dzieło, które przecież można pochłonąć w jeden dzień. No jak to u Szekspira trup się ściele gęsto :)