Normal People

Jedna z TOP 10 na mojej liście.
Sama historia jest podobna do wielu. Dwójka ludzi, których drogi się schodzą i rozchodzą. Zgodnie z trafnym powiedzeniem "o to cały jest ambaras, aby dwoje chciało na raz".
Ta książka niesie ze sobą jednak przesłanie, które daje nadzieję. Ludzie których spotykamy w pewnym sensie mogą wpłynąć na nasze życie, zmienić jego tory, nauczyć nas czegoś nowego. Nawet jeśli drogi się rozejdą, ta zmiana, wartość jaką za sobą niesie pozostaje z nami na zawsze.

Jedna z TOP 10 na mojej liście.
Sama historia jest podobna do wielu. Dwójka ludzi, których drogi się schodzą i rozchodzą. Zgodnie z trafnym powiedzeniem "o to cały jest ambaras, aby dwoje chciało na raz".
Ta książka niesie ze sobą jednak przesłanie, które daje nadzieję. Ludzie których spotykamy w pewnym sensie mogą wpłynąć na nasze życie, zmienić jego tory, nauczyć nas...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka Sally Rooney pod tytułem „Normalni ludzie" została okrzyknięta najgłośniejszą książką 2018 roku. Szczerze to do dziś zastanawiam się nad jej fenomenem. Na pewno ta książka nie jest dla wszystkich. Jest trudna, momentami też niezrozumiała. Tytułowi ludzie niczym nie różnią się od zwykłych śmiertelników. Bohaterowie pochodzą z tego samego miasteczka, chodzą do tej samej klasy liceum.  Marianne to chuda i nieatrakcyjna dziewczyna, która osiąga bardzo dobre wyniki w nauce i pochodzi z dobrze usytuowanej rodziny, ale nie cieszy się sympatią wśród rówieśników. W środowisku szkolnym uznawana jest za „dziwną". Natomiast Connell jest gwiazdą drużyny piłkarskiej, przystojnym i dobrze uczącym się młodzieńcem, który w przeciwieństwie do Marianne cieszy się dużą popularnością i sympatią wśród znajomych, ale pochodzi z biednej rodziny. Marianne i Cornella łączy tajemnica. Matka chłopaka pracuje jako pomoc domowa w posiadłości rodziny Marianne. Nastolatkowie kryją swoją znajomość przed rówieśnikami w szkole, ponieważ boją się ich oceny. W końcu ich przyjaźń przeradza się w głębokie uczucie.

Akcja książki składa się z krótkich migawek. Jednak, mimo że są one urywane na kilka miesięcy to i tak czytelnik jest w stanie odnaleźć się w fabule. Autorka w dość umiejętny sposób przedstawia wzloty i upadki młodzieńczej relacji. Widoczne są tu problemy, z którymi się borykają, między innymi niezdecydowanie, brak dobrej komunikacji, depresja czy toksyczność relacji i przemoc w rodzinie. Wszystkie te wątki są zaledwie wspomniane i brakuje tu według mnie głębszego odniesienia się chociażby do kwestii problemów rodzinnych dziewczyny. Denerwowało mnie np to, że Connell od początku bał się przyznać, że jest z Marianne, bo bardzo dużą wagę przywiązywał do tego, co pomyślą o nim inni. Sally jednak szybko pokazała, że życie bywa przewrotne i ich rolę na studiach się odwracają. Nie znajdziemy tutaj za dużo dialogów. Jest za to sporo niedopowiedzeń, snucia domysłów, czy przemilczania. Jest to opowieść o wielkiej miłości, która pokazuje oddanie, przywiązanie i czułość do drugiej osoby, a zarazem łączy w sobie tyle bólu, smutku i gorzkiego smaku, że ma się ochotę krzyczeć na nich dwojga bezustannie.
Nie potrafię jednak zrozumieć zakończenia książki, bo jest zupełnie pozbawione sensu i urwane. 
Może właśnie cały fenomen tej książki polega na tym, że autorka w dogłębny sposób chciała czytelnikom pokazać, że dzisiejsze relacje międzyludzkie są powierzchowne i niezrozumiałe nie tylko dla osób stojących z boku, ale również dla uczestników danej relacji.

Oglądałam również serial, który zdecydowanie bardziej mi przypadł do gustu niż książka. Jednak polecam obie te opcje. W końcu każdy może wyrazić swoją opinię i wysnuć całkiem inne wnioski.

Książka Sally Rooney pod tytułem „Normalni ludzie" została okrzyknięta najgłośniejszą książką 2018 roku. Szczerze to do dziś zastanawiam się nad jej fenomenem. Na pewno ta książka nie jest dla wszystkich. Jest trudna, momentami też niezrozumiała. Tytułowi ludzie niczym nie różnią się od zwykłych śmiertelników. Bohaterowie pochodzą z tego samego miasteczka, chodzą do tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

On i ona - różne światy. Miłosna historia jakiś znamy wiele, tak prosta, że aż praktycznie prostacka. Jednak książka Ronney jest dowodem na to, że to, o czym opowiada ma znaczenie podrzędne względem tego, jak to jest opowiedziane. Sposób przedstawienia uczuciowości bohaterów jest niespotykanie szczery i intymny. Dawno żadna książka mnie tak nie urzekła.

On i ona - różne światy. Miłosna historia jakiś znamy wiele, tak prosta, że aż praktycznie prostacka. Jednak książka Ronney jest dowodem na to, że to, o czym opowiada ma znaczenie podrzędne względem tego, jak to jest opowiedziane. Sposób przedstawienia uczuciowości bohaterów jest niespotykanie szczery i intymny. Dawno żadna książka mnie tak nie urzekła.

Pokaż mimo to

Książka godna polecenia nie tylko młodzieży. Pięknie przestawiona problematyka relacji między dwojgiem ludzi.

Książka godna polecenia nie tylko młodzieży. Pięknie przestawiona problematyka relacji między dwojgiem ludzi.

Pokaż mimo to

Historia dwojga młodych ludzi, którym zajęło trochę czasu, aż zdali sobie sprawę, że się kochają. Historia opowiedziana w ciekawy, niepowtarzalny sposób. Trzeba się wsłuchać, wczytać, aby to docenić. Dla mnie na plus.

Historia dwojga młodych ludzi, którym zajęło trochę czasu, aż zdali sobie sprawę, że się kochają. Historia opowiedziana w ciekawy, niepowtarzalny sposób. Trzeba się wsłuchać, wczytać, aby to docenić. Dla mnie na plus.

Pokaż mimo to

“Zrobili dla siebie dużo dobrego. Ludzie naprawdę mogą się nawzajem odmienić”

Albo ja jestem nienormalna i nie rozumiem, dlaczego ta książka jest niby „jedną z ważniejszych” albo to „Normalni ludzie” są jednak nienormalni i ja normalna nie potrafię ich zrozumieć. Nie wiem, bo w sumie jedno i drugie może być prawdą. 😉 Chociaż po przeczytaniu tej książki jestem skłonna stwierdzić, że to, co nienormalne jest jednak normalne… ,ale czy jest ta normalność? Zapraszam Was na trochę długie wywody…
Co mi się nie podobało? Jednym słowem – wszystko od początku do końca. Ta książka jest według mnie tragiczna.

Relacja pomiędzy Marianne a Connell to taka zabawa w kotka i myszkę, bardzo dziwna zabawa w kotka i myszkę. Oni nie są parą, ale raczej takimi przyjaciółmi z bonusem, którzy jednak się kochają. Przez prawie całą książkę ukrywają to, co między nimi jest, właściwe nie wiadomo dlaczego. Bez sensu. Ich losy opisywane są w ciągu kilku lat i tutaj coś, co mnie zastanawia. Otóż jeden rozdział dzieje się w danym czasie, a następny to już „trzy miesiące później” i tak całą książkę, czyli mam rozumieć, że przez te trzy miesiące nie dzieje się nic? Czy co? Ale w tej książce dzieje się tyle, co kot napłakał, ale do tego dojdę. Wracając do relacji, która opiera się w większej mierze na łóżku i w sumie niepowiedzianych słowach. Ona milczy, on interpretuje to po swojemu i na odwrót. Wybierają wycofanie zamiast zburzenia muru ciszy. Schodzą się, rozchodzą się, są w innych związkach, znowu się schodzą i znowu rozchodzą i tak cały czas. Ewidentnie nie są dojrzali do związku.

Akcji tutaj praktycznie nie ma. Wszystko jest nudne do bólu. To tak jakby oglądać film w zwolnionym tempie. Czytałam to przed snem i wiecie, co potem zasnęłam błyskawicznie. Także, jeśli poszukujecie czegoś, co was uśpi -to jest idealne. Niby autorka porusza wiele problemów, ale po pierwsze są po traktowane po macoszemu, a po drugie odniosłam wrażenie, że wciśnięte na siłę. Weźmy chociażby problem depresji, który wcale nie pasował i został tak wepchnięty na siłę, że aż mnie to razi. I po co to? Problem przemocy fizycznej i psychicznej – proszę bardzo, oczywiście jest. Problemy rodzinne- są. Problemy finansowe- są. Problemy w sferze przyjacielskiej – są. Problemy miłosne- są. Jedynie chyba problemów w nauce nie było, bo autorka wielokrotnie podkreśla jak to bardzo główni bohaterowie są inteligentni, wręcz ich wywyższa, co irytowało mnie bardzo. Szkoda tylko, że na papierze wiedzę szkolną mają, ale w społeczeństwie są tacy tępi jak stare nożyczki. Odnośnie do problemów rodzinnych, które dotyczą Marianne, to nie wiadomo, o co się tam kłócą i dlaczego… Jest tylko napisane, że ilekroć wraca do rodzinnego domu, to zawsze się sprzecza z rodziną.

Bohaterowie prowadzą dialogi, w których poruszają i komunizm i nazizm i jakieś problemy w Izraelu. Poziom tych dialogów, jak i ich tematy zupełnie nie pasują do nich, bardziej do ludzi dużo, dużo starszych. Skoro już przy dialogach jestem, to idzie się zgubić w tym, co jest opisem a tym, co ktoś mówi. BRAK ZNAKÓW DIALOGOWYCH. Gdzie one się podziały? I kwestia powtarzania imion. Istnieje tyle zamienników, ale nie.. Tutaj cały czas mamy Marianne to, Marianne tamto, podobnie z Connellem..

Kwestia stereotypów, Marianne pochodzi z bogatego domu, to oczywiście trzeba go przestawić jak pełen przemocy. Connell z biednego, czyli kochającego i dobrego.

I na koniec coś, co sprawiło, że ta książka dostała taką ocenę ode mnie – Mariannie nie przeszkadza to, że jest bita. Ona nawet uważa, że zasługuje na to. Matko jedyna! Connell w sumie na to nie reaguje, a po rozmowie na ten temat chce iść z nią do łóżka. No brak mi słów. Pod koniec książki zostaje nawet stwierdzone, że przemoc boli bardziej sprawcę niż ofiarę.
Jeden malutki plusik – w miarę szybko się czyta.

“Zrobili dla siebie dużo dobrego. Ludzie naprawdę mogą się nawzajem odmienić”

Albo ja jestem nienormalna i nie rozumiem, dlaczego ta książka jest niby „jedną z ważniejszych” albo to „Normalni ludzie” są jednak nienormalni i ja normalna nie potrafię ich zrozumieć. Nie wiem, bo w sumie jedno i drugie może być prawdą. 😉 Chociaż po przeczytaniu tej książki jestem skłonna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Inaczej napisana niż wszystko co dotychczas czytałam - było to dla mnie odświeżające. Ciekawa historia miłosna - prawdziwa i życiowa - nazwałabym ją przeintelektualizowaną wersją książki "Jeden dzień". Moja ocena: 8,5/10

Inaczej napisana niż wszystko co dotychczas czytałam - było to dla mnie odświeżające. Ciekawa historia miłosna - prawdziwa i życiowa - nazwałabym ją przeintelektualizowaną wersją książki "Jeden dzień". Moja ocena: 8,5/10

Pokaż mimo to

Zdania są bardzo podzielone jeśli chodzi o tę powieść, jedni ją uwielbiają inni są zawiedzeni - ja , niestety, należe do drugiej grupy. Z pewnością pojawią się głosy, że czegoś nie zrozumiałam 😏 Nic to, zmęczyłam , skończyłam , a teraz zapomnę..

Zdania są bardzo podzielone jeśli chodzi o tę powieść, jedni ją uwielbiają inni są zawiedzeni - ja , niestety, należe do drugiej grupy. Z pewnością pojawią się głosy, że czegoś nie zrozumiałam 😏 Nic to, zmęczyłam , skończyłam , a teraz zapomnę..

Pokaż mimo to

O dojrzewaniu, także do relacji, poznawaniu siebie, odkrywaniu siebie. Pokazana na przykładzie dwójki młodych ludzi, ale przekaz jest uniwersalny, na każdym etapie życia może nam się przytrafić taka więź, jaka połączyła Marianne i Connella. Bez ozdobników, z dużą dawką prozy życia, do zaczytania się.

O dojrzewaniu, także do relacji, poznawaniu siebie, odkrywaniu siebie. Pokazana na przykładzie dwójki młodych ludzi, ale przekaz jest uniwersalny, na każdym etapie życia może nam się przytrafić taka więź, jaka połączyła Marianne i Connella. Bez ozdobników, z dużą dawką prozy życia, do zaczytania się.

Pokaż mimo to

Rozczarowana zakończeniem, szybkim i uciętym w jednym rozdziale

Rozczarowana zakończeniem, szybkim i uciętym w jednym rozdziale

Pokaż mimo to