W miarę, jak dla mnie jest na pisana trochę w pośpiechu i łatwo się pomieszać w fabule mimo to książka nawet wciąg lecz czasem trzeba się cofnąć żeby na penwo zrozumieć, za dużo tego samego bo miałam wrażenie że co chwilę czytam coś podobnego

W miarę, jak dla mnie jest na pisana trochę w pośpiechu i łatwo się pomieszać w fabule mimo to książka nawet wciąg lecz czasem trzeba się cofnąć żeby na penwo zrozumieć, za dużo tego samego bo miałam wrażenie że co chwilę czytam coś podobnego

Sądziłam, że znajdę tu świetną, pełną emocji i różnych wartości młodzieżówkę. Nieco się przeliczyłam i ledwo dobrnęłam do końca, od połowy wręcz zmuszając się do czytania. Szczerze mówiąc, kompletnie nie rozumiem jej fenomenu.

Książka ta napisana jest w bardzo specyficzny dla mnie sposób. Akcja jest chaotyczna, tekst jest chaotyczny, relacja głównych bohaterów też chaotyczna. Rozpatrując tę opowieść można generalnie mówić o jednym wielkim chaosie, niedopowiedzeniach i skomplikowaniu. Częste przytoczenia różnych sytuacji czy przeskoki czasowe wpływały raczej negatywnie na mój odbiór tej powieści. Czułam się po prostu zagubiona i do ostatnich stron nie potrafiłam się odnaleźć.

Relacja Marianne i Cornella wręcz mnie irytowała. Raz się lubili, raz nie. Schodzili się i rozchodzili w liceum, na studiach, a potem w dorosłym życiu. Raz chcieli się przyjaźnić, raz tylko uprawiać ze sobą seks, innym razem woleli być parą. Nie potrafiłam nadążyć za tym wszystkim. Mi tu zabrakło głębi, szczerości i prawdziwości. Może gdybym była kilka lat młodsza, spodobałaby mi się tak nieoczywista relacja w trochę niedopracowanej książce. Sami bohaterowie co chwilę wprawiali mnie w zakłopotanie, momentami miałam aż ochotę wysłać ich na terapię. Obydwoje trudni, trochę zagubieni, niosący bagaż doświadczeń i traum.

Dialogi, różne sceny erotyczne czy intymne rozmowy bardzo często pozostawiały jedynie zażenowanie. Autorka przedstawiła tu historię trudną, umniejszając na jej autentyczności. Ja nie polecam, dawno się tak nie wynudziłam.

Sądziłam, że znajdę tu świetną, pełną emocji i różnych wartości młodzieżówkę. Nieco się przeliczyłam i ledwo dobrnęłam do końca, od połowy wręcz zmuszając się do czytania. Szczerze mówiąc, kompletnie nie rozumiem jej fenomenu.

Książka ta napisana jest w bardzo specyficzny dla mnie sposób. Akcja jest chaotyczna, tekst jest chaotyczny, relacja głównych bohaterów też...

Wydawałoby się, że nastoletnie życie Connella i Marianne nie może stać się już bardziej skomplikowane. Ona pomimo rodzinnej fortuny nie jest osobą powszechnie lubianą, zarówno wśród rówieśników jak i w zaciszu domowym, on pomimo tego, że wychowany jest przez samotną, lecz kochającą matkę, jest szkolnym ulubieńcem każdego, a jednak nie do końca czuje się zrozumiany. Jednak kiedy poznają siebie nawzajem można by przewidzieć, że ich światy połączą się na zawsze.

Po przeczytaniu historii tej dwójki długo myślałam nad tym, jaki właściwie gatunek przedstawia ta książka. Do teraz nie umiem finalnie jednoznacznie stwierdzić ku czemu ma się bardziej. Wiem jednak, że Sally Rooney pozostawiła mnie ze wszystkimi możliwymi emocjami. Od radości i śmiechu, wręcz po złość wynikającą z niektórych sytuacji.

Chociaż głównym wątkiem jest nieustannie powracające uczucie głównych bohaterów, autorka porusza również inne, istotne tematy takie jak wpływ klasy społecznej na edukację czy trudne relacje rodzinne.

Książka nie należy do tych, które z łatwością przeczyta każdy. Wiem, że jeżeli przeczytałabym ją kilka lat temu, nie wniosłaby zbyt wiele do mojego życia. Teraz jednak nawet po jej zakończeniu, kiedy siadłam do napisania o niej kilku słów, nadal w mojej głowie pojawia się mętlik. Wiele wątków pozostało niewyjaśnionych, co prowadzi do tego, można na nowo odkrywać różne jej zakończenia.

Wydawałoby się, że nastoletnie życie Connella i Marianne nie może stać się już bardziej skomplikowane. Ona pomimo rodzinnej fortuny nie jest osobą powszechnie lubianą, zarówno wśród rówieśników jak i w zaciszu domowym, on pomimo tego, że wychowany jest przez samotną, lecz kochającą matkę, jest szkolnym ulubieńcem każdego, a jednak nie do końca czuje się zrozumiany. Jednak...

Książka świetna, pięknie odzwierciedlająca rzeczywistość i trudność relacji międzyludzkich. Mimo to momentami ciężka do przetrawienia ze względu na poruszane wątki. Innymi słowy książka trudna, ale i potrzebna.

Książka świetna, pięknie odzwierciedlająca rzeczywistość i trudność relacji międzyludzkich. Mimo to momentami ciężka do przetrawienia ze względu na poruszane wątki. Innymi słowy książka trudna, ale i potrzebna.

✨Normalni ludzie✨

🌷 Czytaliście kiedyś książkę, która bardzo Wam się spodobała, ale jednocześnie była tak trudna, że ciężko Wam o niej mówić?

Ja tak mam z „Normalnymi ludźmi”. Nie potrafię napisać sensownych słów o tej książce, bo mam wrażenie, że żadne słowa nie są w stanie opisać jej geniuszu. I moich odczuć.

Prosta, ale zarazem tak głęboka i wielowymiarowa. Trudna. Dobra. Bezpośrednia. Dziwna. Nie dla każdego.
Opisująca relacje, których każdy z nas może doświadczyć. Albo już doświadczył.

Marianne i Connell. Tak sobie bliscy a jednocześnie tak dalecy. Tak zwyczajni i normalni. Każdy skrywający przed światem swoje lęki, troski i problemy. Nie mogą żyć bez siebie, ale nie mogą też żyć ze sobą.

Mam wrażenie, że momentami nie rozumiałam tej książki. Frustrowało mnie to. Marianne była dla mnie nieodgadniona, brakowało mi kluczowych informacji do tego, by ją w pełni poznać. By zrozumieć jej zachowania, decyzje.
Zdecydowanie bliżej mi do Connella, z nim potrafiłam się utożsamić.

Zakończenie mi się nie podobało, chociaż jednocześnie nie wyobrażam sobie innego🙈. Tuż po przeczytaniu dałam jej 8,5⭐️, ale ostatecznie oceniam 9/10⭐️.

✨Normalni ludzie✨

🌷 Czytaliście kiedyś książkę, która bardzo Wam się spodobała, ale jednocześnie była tak trudna, że ciężko Wam o niej mówić?

Ja tak mam z „Normalnymi ludźmi”. Nie potrafię napisać sensownych słów o tej książce, bo mam wrażenie, że żadne słowa nie są w stanie opisać jej geniuszu. I moich odczuć.

Prosta, ale zarazem tak głęboka i wielowymiarowa. Trudna....

Przeczytałam po obejrzeniu serialu który mnie zachwycił przede wszystkim wykonaniem i grą aktorską. Książka dopełniła całości, bardzo podobna do serialu. Conell był dla mnie trudniejsza postacią niż Marianne, nie do końca potrafiłam zrozumieć jego wybory i zachowanie. Piękna książka o samotności, potrzeby akceptacji, przyciąganiu, wybaczaniu innym i sobie.

Przeczytałam po obejrzeniu serialu który mnie zachwycił przede wszystkim wykonaniem i grą aktorską. Książka dopełniła całości, bardzo podobna do serialu. Conell był dla mnie trudniejsza postacią niż Marianne, nie do końca potrafiłam zrozumieć jego wybory i zachowanie. Piękna książka o samotności, potrzeby akceptacji, przyciąganiu, wybaczaniu innym i sobie.

Przecudowna!
Powieść o tym, jak trudne i wręcz niemożliwe jest porozumienie między ludźmi. Przeciwko miłości staje wszystko: począwszy od społecznej presji, nierówności ekonomicznych, uprzedzeń klasowych, skończywszy na osobistych kompleksach i fobiach. "Czy naprawdę można robić te makabryczne rzeczy wierząc jednocześnie, że powodem jest miłość? Czy świat jest tak potwornym miejsce, że nie da się odróżnić miłości od najpodlejszych, najbardziej uporzakających form przemocy" - pyta Rooney. Tak, świat jest takim miejscem, a Marianne i Connel doświadczyli każdej przeszkody, choć nic tak naprawdę nie było z ich winy.
Druzgocąco przepiękna historia, smutna.

Przecudowna!
Powieść o tym, jak trudne i wręcz niemożliwe jest porozumienie między ludźmi. Przeciwko miłości staje wszystko: począwszy od społecznej presji, nierówności ekonomicznych, uprzedzeń klasowych, skończywszy na osobistych kompleksach i fobiach. "Czy naprawdę można robić te makabryczne rzeczy wierząc jednocześnie, że powodem jest miłość? Czy świat jest tak potwornym...

książka jest specyficzna . Myslę ze napewno jest dla osób lubiących pewien rodzaj melancholii ,nietypowości , .Nie jest to banalna opowieść która by cechowała się znanymi schematami dotyczącymi relacji z mężczyzny z kobiętą . historia jest mocno skoncentrowana na dwóch postaciach ich przemyśleniach uczuciach słowach. Reszta watków nie jest aż tak istotna .

książka jest specyficzna . Myslę ze napewno jest dla osób lubiących pewien rodzaj melancholii ,nietypowości , .Nie jest to banalna opowieść która by cechowała się znanymi schematami dotyczącymi relacji z mężczyzny z kobiętą . historia jest mocno skoncentrowana na dwóch postaciach ich przemyśleniach uczuciach słowach. Reszta watków nie jest aż tak istotna .

Pusta i na pozór piękna - "Normalni ludzie" to nic innego jak literacka wydmuszka. Udaje, że ma głębię, lecz jest ona równa przeciętnej powieści YA o nieszczęśliwych nastolatkach z problemami. Doceniam za próbę opowieści o nierównościach społecznych, władzy i siły, a także o niemożności ucieczki od nich bardziej niż za historię relacji Connella i Marianne.

Pusta i na pozór piękna - "Normalni ludzie" to nic innego jak literacka wydmuszka. Udaje, że ma głębię, lecz jest ona równa przeciętnej powieści YA o nieszczęśliwych nastolatkach z problemami. Doceniam za próbę opowieści o nierównościach społecznych, władzy i siły, a także o niemożności ucieczki od nich bardziej niż za historię relacji Connella i Marianne.

Przesłuchane w formie audiobooka.
To było frustrujące i smutne. O niczym i o czymś, ale na swój sposób piękne.
Teraz mogę zobaczyć serial

Przesłuchane w formie audiobooka.
To było frustrujące i smutne. O niczym i o czymś, ale na swój sposób piękne.
Teraz mogę zobaczyć serial