Trzeci tom cyklu o przygodach Roberta Langdona to już doskwierający brak powiewu świeżości ze skostniałymi manieryzmami pisarstwa Dana Browna, które jednak wciąż dobrze się czyta. Największy plus książki to - tak jak u poprzedników - niesamowita pomysłowość autora w łączeniu mitów, faktów i teorii spiskowych w środowisku sławnych popkulturowych legend.

Tym razem mamy na tapet wzięte gremium masonów wraz z całą gamą symboli i zagadek, które mają doprowadzić do odkrycia strzeżonej od setek lat tajemnicy. Będzie słynna piramida na jednodolarowym banknocie, parę znanych dzieł sztuki w których ukryto trochę wskazówek i znaczeń, kilka znanych zabytków wkomponowanych w intrygę - słowem cały dobytek Browna, którym popisywał się w poprzednich jego dziełach. Ale to, czym facet mi naprawdę zaimponował, to wpleceniem w fabułę naukowej strony, reprezentowanej przez noetykę. Poruszane są tu wątki ezoteryki, podróży astralnej, czy mocy sprawczej myśli. "Zaginiony symbol" wyszedł w 2009 roku, a - jak pamiętamy - były to czasy fascynacji tzw. "prawem przyciągania" opisanym w książce "Sekret" (2006) i szałem jaki opanował świat na punkcie jemu podobnych pseudonaukowych ideologii.

Abstrahując od prawdziwości tych koncepcji (a mówiąc prościej: jest to stek bzdur które jednak bardzo dobrze się monetyzuje :D ),to na pomysł połączenia tajemnic i symbolik masonerii z przestawianiem się molekuł wszechświata na skutek siły sprawczej myśli mógł wpaść tylko Dan Brown :) I co ciekawe, zrobił to świetnie, a dodatkowo jego wyjątkowo lekkie pióro dało naprawdę imponujący efekt końcowy.

Reszta już, niestety, nie jest taka różowa. Intryga kryminalna, jak również sama historia to powtórka z poprzednich dwóch książek autora. Znowu jest strzeżona tajemnica, znowu są ukryte wskazówki i zagadki w słynnych dziełach, znowu jest psychopatyczny morderca-fanatyk, znowu Langdon ma piękną naukowiec u boku, która jednak i tak niewiele ma do roboty i musi zdać się na intelekt głównego bohatera, znowu na drugim planie mamy niezbyt bystre organy ścigania. Brown nie ma też umiejętności do prowadzenia swojej fabuły, toteż ta ponownie złożona jest z setek bzdur, tanich zwrotów akcji, nielogiczności, czy rozmaitych deus ex machin. No i te nieszczęsne ostatnie 30 stron. Po zakończeniu już fabuły Brown odleciał na koniec książki w odmęty filozofowania życiowego, przekraczającego najwyższe granice tolerancji czytelnika. Nie kojarzę innej książki, która ta bardzo by oderwała się od swojej konwencji i odpłynęła w takie męczące, nic nie wnoszące grafomańskie wywody, jak właśnie "Zaginiony symbol".

Aczkolwiek, trzeba odnotować, że książka w ogóle nie nudzi. Brown stosuje tu prosty, ale działający styl pisarski opary na podziale na krótkie rozdziały, zakończone albo zwrotem akcji albo cliffhangerem. Dodatkowo często akcję śledzimy z kilku punktów narracji, a ten trik daje potencjał na sprytne zawieszanie akcji i utrzymywanie czytelnika w ciągłej uwadze i napięciu. Tak więc mimo, że "Zaginiony symbol" to konkretne tomiszcze na ponad 600 stron, to kartki przewraca się jedna za drugą.

Trzeci tom cyklu o przygodach Roberta Langdona to już doskwierający brak powiewu świeżości ze skostniałymi manieryzmami pisarstwa Dana Browna, które jednak wciąż dobrze się czyta. Największy plus książki to - tak jak u poprzedników - niesamowita pomysłowość autora w łączeniu mitów, faktów i teorii spiskowych w środowisku sławnych popkulturowych legend.

Tym razem mamy na...

Ta część podobała mi się najmniej z całej serii. Dan Brown pisze mocno schematycznie i nie mam z tym problemu, bo mimo wszystko zawsze jest to ciekawe i można się czegoś dowiedzieć. Myślę jednak, że książka mogłaby być lepszą pochwalą umysłu człowieka bez takiej ilości średnio ciekawego filozofowania.

Ta część podobała mi się najmniej z całej serii. Dan Brown pisze mocno schematycznie i nie mam z tym problemu, bo mimo wszystko zawsze jest to ciekawe i można się czegoś dowiedzieć. Myślę jednak, że książka mogłaby być lepszą pochwalą umysłu człowieka bez takiej ilości średnio ciekawego filozofowania.

Jak zawsze jestem pełne podziwu pracy, którą Dan Brown włożył w tą książkę. Ogólnie rzecz biorąc książka ta nie porusza tematów będących w kręgu moich zainteresowań, mimo to historia w niej zawarta niesamowicie mnie porwała. Mimo pokaźnych rozmiarów w książce nie ma fragmentów, które mogą nudzić czytelnika. Każda informacja podana czemuś służy, albo w dosadny sposób nakreśla usposobienie lub relacje postaci albo przybliża do rozwiązania zagadki.
Sposób, w który Brown kreuje głównego bohatera też jest genialny. Przede wszystkim autor jest konsekwentny. Langdon nie jest pozbawiony wad, jest bardzo sceptycznie nastawiony do tego informacji o tajemnicy loży masońskiej, mimo swojej ogromnej wiedzy nie jest nieomylny i nie jest wszechwiedzący. Jego trauma nie jest też używana jako słaba wymówka, jest prawdziwą trudnością i nie pojawia się tylko od czasu do czasu, akurat jak to pasuje do historii.
Czysto literackim zabiegiem charakterystycznym dla Browna jest wyprowadzanie czytelnika w błąd. Czasami taki zabieg wychodzi płytko, ale Brown opanował to do perfekcji. Podaje informacje spójne z fabułą, które mogłyby być rozwiązaniem ciężkiej sytuacji, w której znaleźli się bohaterowie, ale z czasem okazuje się, że nie do końca czytelnik miał rację. Taki zabieg może trochę irytować, ale mi bardzo się podoba i motywuje do szukania niecodziennych i niebanalnych rozwiązań fabularnych

Jak zawsze jestem pełne podziwu pracy, którą Dan Brown włożył w tą książkę. Ogólnie rzecz biorąc książka ta nie porusza tematów będących w kręgu moich zainteresowań, mimo to historia w niej zawarta niesamowicie mnie porwała. Mimo pokaźnych rozmiarów w książce nie ma fragmentów, które mogą nudzić czytelnika. Każda informacja podana czemuś służy, albo w dosadny sposób...

Byłoby wyżej gdyby nie zakończenie ;)

Byłoby wyżej gdyby nie zakończenie ;)

Dobrze się czyta, jednak ta część nie wyróżnia się na tle innych z cyklu. Nie zapadła mi też jakoś w pamięć. Ogólnie poprawna powieść w stylu Browna.

Dobrze się czyta, jednak ta część nie wyróżnia się na tle innych z cyklu. Nie zapadła mi też jakoś w pamięć. Ogólnie poprawna powieść w stylu Browna.

Bardzo dobrze się czyta, mimo, że książka jest dłuższa to ani na moment akcja i tempo nie zwalnia.

W porównaniu z innymi książkami Dana Browna, którego bardzo cenię, na pewno ponad przeciętna.

Bardzo dobrze się czyta, mimo, że książka jest dłuższa to ani na moment akcja i tempo nie zwalnia.

W porównaniu z innymi książkami Dana Browna, którego bardzo cenię, na pewno ponad przeciętna.

Słucham/czytam tą książkę już któryś raz i za każdym razem sprawia mi to jednakową przyjemność.

Słucham/czytam tą książkę już któryś raz i za każdym razem sprawia mi to jednakową przyjemność.

Jestem ciekawy, czy te niestworzone teorie na temat masonerii wymyślił sam autor, czy zaczerpnął od kogoś.

Jestem ciekawy, czy te niestworzone teorie na temat masonerii wymyślił sam autor, czy zaczerpnął od kogoś.

Książki Dana Browna zawsze dostarczają rozrywki, chociaż muszę przyznać, że czasami autor buduje napięcie "na siłę", co jest dość męczące w dłuższej perspektywie.

Książki Dana Browna zawsze dostarczają rozrywki, chociaż muszę przyznać, że czasami autor buduje napięcie "na siłę", co jest dość męczące w dłuższej perspektywie.

Jeśli chodzi o przesłanie to jest to moim zdaniem najbardziej przemyślana powieść Dana Browna. Podobała mi się.

Jeśli chodzi o przesłanie to jest to moim zdaniem najbardziej przemyślana powieść Dana Browna. Podobała mi się.