Książka ta z założenia podejmuje temat uzdrowisk z punktu widzenia historii kultury materialnej, jest to praca popularnonaukowa. Zawiera nieco ponad 100 stron opracowania plus aneksy, obejmujące spisy polskich zdrojowisk i stacji klimatycznych, zalecenia żywieniowe dla kuracjuszy, cenniki restauracyjne czy kąpieli.

Bazą źródłową publikacji są gazety codzienne i periodyki lekarskie, wykorzystane raczej pobieżnie. Ich treść uzupełniały prace ówczesnych lekarzy zdrojowych i przewodniki. Ponadto autorka sporządziła swój tekst na literaturze przedmiotu, zresztą wybiórczej, bez uwzględnienia najnowszej literatury, choć praca została wydana w 2016 roku. Książka zawiera 76 rycin i indeks nazwisk.

W rozdziale 1 i 2 przedstawiono bardzo skrótowy zarys historii każdego uzdrowiska w Galicji, Królestwie Polskim i tzw. ziemiach zabranych. W rozdziale 3 i 4 autorka opisała codzienność kuracjuszy dla każdej z miejscowości, o których była mowa we wcześniejszej części książki. Tutaj również autorka nie rozpieszcza nas ilością informacji, właściwie nie opracowała ona codzienności kuracjuszy, a wybrane aspekty z tej codzienności. Są to: dojazd do uzdrowiska, wyżywienie i rozrywka. Wstęp i zakończenie – skromniuchne.

Oprócz wyżej wskazanych ograniczeń książka posiada też mankamenty w edycji końcowej. Najgorsze jest chyba to, że treść książki nie odpowiada jej tytułowi i nie traktuje tematu kompleksowo. Nie tego spodziewałbym się po publikacji, która ukazała się pod auspicjami Polskiej Akademii Nauk.

Robert Stasiak

Książka ta z założenia podejmuje temat uzdrowisk z punktu widzenia historii kultury materialnej, jest to praca popularnonaukowa. Zawiera nieco ponad 100 stron opracowania plus aneksy, obejmujące spisy polskich zdrojowisk i stacji klimatycznych, zalecenia żywieniowe dla kuracjuszy, cenniki restauracyjne czy kąpieli.

Bazą źródłową publikacji są gazety codzienne i periodyki...