Fragment książki:
Powrót arcyksiążęcego wysłańca z Rzymu hasłem był początku zrękowinowych przygotowań. Radca stanu signor Giuseppo Rabata przywiózł błogosławieństwo Ojca Świętego, co było ostatecznem wszystkich przeszkód usunięciem i oznaczało dyplomatyczny triumf Wenecji, — triumf, okupiony ofiarą ręki jednej z córek Rzeczypospolitej. W pałacu Grimanich zapanował wielki ruch, — ruch, którego owocem była uroczystość, urządzona, zdaje się, nato, aby stanowiła epokę w mieście, słynnem z uroczystości na świat cały. Zdaje się, że signor Grimani splendorem zrękowin córki swojej zaćmić chciał splendor karnawałów weneckich, że przepychem wystąpienia chciał w pamięci współziomków swoich wymazać wspomnienie Przepychu, z jakim przed laty w pałacu dożów przyjmowany był Henryk III, zbiegły król polski, jadący objąć tron francuski.
Nie tajono przed signoritą celu przygotowań. Signora Grimani odbywała z córką konferencje częste, odnoszące się do ceremoniału i toalety.
Zachowanie się signority nacechowane było spokojem i obojętnością, — taką obojętnością, że matka celem zainteresowania jej zapewne opowiadała o młodości swojej i mówiła, że nie taką była, kiedy signor Grimani o rękę jej się dobijał.
— Byłam niespokojna, zajęta; byłam przejęta myślą o zmianie, tak w życiu kobiety ważnej. Ciebie zaś, zdaje się, jakoby to nie obchodziło wcale.