Nie przypadło mi do gustu, męczyłem się czytając. Ocenę uratowała scena z amerykańskimi żołnierzami i ostatnia (piąta) część opowiadania - dla tych fragmentów warto.

Nie przypadło mi do gustu, męczyłem się czytając. Ocenę uratowała scena z amerykańskimi żołnierzami i ostatnia (piąta) część opowiadania - dla tych fragmentów warto.

Opowiadanie ciekawe z tego względu, że pokazuje rzeczywistość w wyzwolonym przez amerykanów obozie koncentracyjnym zaraz po wojnie. Autor w sposób subtelnie ironiczny unaocznia, że w wielu przypadkach tak naprawdę można doszukać się analogii z tym co było w czasie wojny, inaczej można rzec ustrój inny ale ludzie ci sami (co dotyczy również byłych więźniów). Myślę, że warto zapoznać się z opowiadaniem gdyż szerzej otwiera oczy. Poza tym świetny poetycki język.

Opowiadanie ciekawe z tego względu, że pokazuje rzeczywistość w wyzwolonym przez amerykanów obozie koncentracyjnym zaraz po wojnie. Autor w sposób subtelnie ironiczny unaocznia, że w wielu przypadkach tak naprawdę można doszukać się analogii z tym co było w czasie wojny, inaczej można rzec ustrój inny ale ludzie ci sami (co dotyczy również byłych więźniów). Myślę, że warto...

"...— Niech umarli grzebią umarłych — rzekł w zadumie Profesor. — My, żywi, idźmy z żywymi. —
Policzki jego, zanurzone w tygiel rakiet, znów nabrzmiały i napęczniały. Naraz Profesor zarechotał po
raz drugi śmiechem. — Żywi z żywymi! Cha, cha, cha, cha! Cha, cha, cha, cha! Żywi z żywymi. Tak jak
oni, na zawsze! Patrzcie!
Wyciągnął rękę w. stronę hali tonącej w mętnym mroku. Spod jej cienia, jak spod olbrzymiej skorupy na
wpół otwartej ostrzem ognia, między kamiennymi ścianami budynków zamazanych cieniem drzew, po
dziedzińcu poesesmańskich koszar, na którym w rocznicę bitwy pod Grunwaldem rzucano na stos
słomiane kukły żołnierzy z SS, w przededniu transportu, który wszystko miał zniszczyć i rozproszyć
bezpowrotnie ludzi — głucho, zacięcie wbijając w beton takt, szedł Batalion i śpiewał..."

Krajobraz po wielkim obozie z bitwą w tle w 15.07.1410 roku staje się ironicznym przesłaniem do tytułu opowiadania, które napawa nas dumą i męstwem, którego dokonały wojska pod wodzą króla Władysława Jagiełły, to umocniło pozycję Polski w Europie...Rzeczywistość obozowa niesie groteskę wielkiego spektaklu, które kuriozalnie ośmiesza dawną naszą potęgę...

Zostajemy przeniesieni do obozu koncentracyjnego, sugestywny i realistyczny obraz drutów kolczastych, które otaczają i wbijają się niczym szpile, baraki, wieże wartownicze, śnieg i lodowate powietrze. Amerykanie rozpoczynają wyzwolenie ludzi z obozu, poczucie wolności i godności, które człowiek zza drutów otrzymuje, okazuje się pozorną wolnością. Obóz nadal istnieje, dyscyplina, praca i racje żywnościowe wraz z regulaminem określają "nową rzeczywistość". Czy to okupant niemiecki, czy wyzwoliciel amerykański, to obowiązują te same zasady, przez sześć lat strzelali do nas Niemcy, teraz zaczynają strzelać Amerykanie. Hierarchie obozowe z prawem silniejszego, handel wymienny z towarem i ciałem kobiet nadal jest czymś normalnym, poziom traktowania, segregacja.
Kontrowersyjność wobec tematyki obozowej wciąż wzbudza wielkie emocje i szok. Borowski zaprasza nas do świat, w którym obóz koncentracyjny, to zmiana rzeczywistości z innymi warunkami bytowymi. Umiejętność radzenia sobie, dostosowanie i elestyczność, prawo silniejszego, wartości i zasady szlachetności, dobra, praworządności stają się deficytowym towarem. Obóz koncentracyjny staje się miejscem rozwijania, przetrwania i życia według twardych zasad, dewaluacja wartości sprowadza egzystencję do człowieczeństwa, które sprzeda wszystko i za wszelką cenę przetrwa. Czas wojny wyzwalał w ludziach najgorsze cechy i przesunął granicę zła, ale pokazał też, że w nieludzkich czasach rodzi się wiele dobra, odwagi i miłości do drugiego człowieka.
Tadeusz jest poetą, bo poetą się zostaje na całe życie, przed wyzwoleniem i po wyzwoleniu, jego rola sprowadza się do obserwowania, od dzikiej euforycznej radości ludzie zaczynają uderzać w skrajności, traumatyczne przeżycia tkwią w jednostkach, chwilowe popuszczenie emocji i wodzy ustrojowych zmian, uruchamiają w ludziach głód i pierwotne instynkty zniszczenia, zabijania, egoizmu i znieczulicy wobec cierpienia.
Klaustrofobiczność, duszność, znieczulica i siła tłumu zderza ze sobą dwoje bohaterów Tadeusza i Ninę, fascynacja, kruchość rodzącego się uczucia, zrozumienie, dotyk i dialog prowadzi do ucieczki, przebrnięcia przez druty, spaceru w chmurach...

Opowiadanie zostało zekranizowane w reżyserii Andrzeja Wajdy - "Krajobraz po bitwie" uderza od pierwszej sceny, której tłum ludzi w pasiakach w euforyczno - obłąkańczym biegu za drutami obozo koncentracyjnego wyciąga ręce po wolność, warość życia i człowieczeństwo. Scenę potęguje muzyka Vivaldiego, która niezwykle konsternuje i kontrastuje z lodowatym klimatem.
Chaotyczność scen podkreśla dezinformację wśród obozowiczów z brakiem perspektyw na zmianę i wolność, zmiana okupanta na wyzwoliciela odbywa się na zasadach nadal funkconującego obozu. Zamknięcie wprowadza poprzedni stan funkcjonowania wg dawnych zasad, zjawisko śmierci, zezwierzęcenia, podłości, egoizmu i nieludzkiego czynu stają się moneta przetargową.
Doskonałe kreacje Daniela Olbrychskiego, Stanisławy Celińskiej, która debiutuje i to najlepszy sposób, empatyczność, ekspresja i naturalność urzekają w Ninie, Tadeusz Janczar w roli Karola niezłomność, Zygmunt Malanowicz w roli księdza bardzo sugestywny, Aleksander Bardini epizodyczny popis instrumentalny możliwości aktorskich, Stefan Friedman z cytrą Roma gra i to naprawdę nieźle wyszło, inna kreacja i oblicze.
Trudny psychologiczny film naznaczony chaosem i nieludzkimi czasami.

"...— Niech umarli grzebią umarłych — rzekł w zadumie Profesor. — My, żywi, idźmy z żywymi. —
Policzki jego, zanurzone w tygiel rakiet, znów nabrzmiały i napęczniały. Naraz Profesor zarechotał po
raz drugi śmiechem. — Żywi z żywymi! Cha, cha, cha, cha! Cha, cha, cha, cha! Żywi z żywymi. Tak jak
oni, na zawsze! Patrzcie!
Wyciągnął rękę w. stronę hali tonącej w mętnym mroku....