Romeo i Julia

Przyznam, że gdy czytałem tą książkę lata temu po prostu mnie męczyła. Zdawała się być patetyczna, infantylna i mało treściwa.

Po latach odsłuchałem ją w formie audiobooka z audioteki, odczytaną przez zespół lektorski i moje wrażenia są już zupełnie inne! Świetnie się tego słucha, intepretacja jest genialna. Miodek, polecam!

Przyznam, że gdy czytałem tą książkę lata temu po prostu mnie męczyła. Zdawała się być patetyczna, infantylna i mało treściwa.

Po latach odsłuchałem ją w formie audiobooka z audioteki, odczytaną przez zespół lektorski i moje wrażenia są już zupełnie inne! Świetnie się tego słucha, intepretacja jest genialna. Miodek, polecam!

Pokaż mimo to

Kanon, trzeba przeczytać.

Kanon, trzeba przeczytać.

Pokaż mimo to

Jestem mile zaskoczona. To zdecydowanie jedna z lepszych lektur. Miło spędziłam czas, książkę czyta się błyskawicznie. Z pewnością była to dla mnie jakaś odmiana.

Jestem mile zaskoczona. To zdecydowanie jedna z lepszych lektur. Miło spędziłam czas, książkę czyta się błyskawicznie. Z pewnością była to dla mnie jakaś odmiana.

Pokaż mimo to

Dziś trudno zrozumieć współczesnemu człowiekowi wymowę emocjonalną tego dramatu- mnie również. Spośród wszystkich utworów Szekspira, ten jest przeze mnie lubiany najmniej. Nigdy nie rozumiałem kultowości i masowości "Romeo i Julii", nie zgodzę się jednak, że jest to jakkolwiek dramat "słaby".

Dziś trudno zrozumieć współczesnemu człowiekowi wymowę emocjonalną tego dramatu- mnie również. Spośród wszystkich utworów Szekspira, ten jest przeze mnie lubiany najmniej. Nigdy nie rozumiałem kultowości i masowości "Romeo i Julii", nie zgodzę się jednak, że jest to jakkolwiek dramat "słaby".

Pokaż mimo to

Poetycko jest to szczyt Parnasu. Dramatycznie - piekło ludzkiej głupoty oraz dobrych intencji, gdy cenę płacą ci najniewinniejsi. Na poziomie fabuły i bohaterów - miodziooo... :) Miłosne pustogłowie Romea + czternastoletni rozsądek Julii + Merkucjo + piastunka - wygrywają wszystko :)

Żal mi tych, którzy oceniają tę sztukę poniżej 7.

Poetycko jest to szczyt Parnasu. Dramatycznie - piekło ludzkiej głupoty oraz dobrych intencji, gdy cenę płacą ci najniewinniejsi. Na poziomie fabuły i bohaterów - miodziooo... :) Miłosne pustogłowie Romea + czternastoletni rozsądek Julii + Merkucjo + piastunka - wygrywają wszystko :)

Żal mi tych, którzy oceniają tę sztukę poniżej 7.

Pokaż mimo to

Dobra.

Dobra.

Pokaż mimo to

Całkowicie zapomniałem o tej książce. Ale przyznam że czytało się to całkiem okey. Fabuła znana każdemu, bohaterowie posiadający oczywiste motywy. Do przeczytania na "jeden raz".

Całkowicie zapomniałem o tej książce. Ale przyznam że czytało się to całkiem okey. Fabuła znana każdemu, bohaterowie posiadający oczywiste motywy. Do przeczytania na "jeden raz".

Pokaż mimo to

Tacy fajni ci bohaterowie. Ona coś do niego, on coś do niej. Rodzina skłócona. Wszystko ładnie rozpisane, aż tu nagle... zakończenie... Szekspir, kto panu to tak zepsuł

Tacy fajni ci bohaterowie. Ona coś do niego, on coś do niej. Rodzina skłócona. Wszystko ładnie rozpisane, aż tu nagle... zakończenie... Szekspir, kto panu to tak zepsuł

Pokaż mimo to

Moim zdaniem najlepsze tłumaczenie tegoż wszem i wobec znanego dzieła. Maciej Słomczyński przełożył to w sposób czyniący tę oklepaną bryndzę przynajmniej znośną – nie pompatyczną, a pisaną całkiem współcześnie; tak, by lektura nie męczyła dzieciaków w szkołach i dała się zrozumieć. Obrazowo, emocjonalnie, ale bez zbędnego manieryzmu poetyckiego. Szczególnie zapadł mi w pamięci moment, w którym Mercutio wspomina Mab; znam ten fragment w trzech tłumaczeniach, ale tylko u Słomczyńskiego, mam wrażenie, jest plastyczny i pobudza wyobraźnię, do tego w dalszych akapitach oddaje prawdziwie cyniczny charakter mary. Dla porównania u Słomczyńskiego mamy prosto, rytmicznie, przyjemnie i działająco na wyobraźnię:

„O, więc Królowa Mab cię napotkała!
Położna wróżek, która się pojawia
w kształcie nie większym niż agat w pierścieniu
na wskazującym palcu rajcy grodu.
Ciągniona stworzeń maleńkich zaprzęgiem”.

Kiedy u Józefa Paszkowskiego leci to tak:

„Snadź się królowa Mab widziała z tobą;
Ta, co to babi wieszczkom i w postaci
Kobietki mało co większej niż agat
Na wskazującym palcu aldermana,
Ciągniona cugiem drobniuchnych atomów”.


Także jeżeli wciąż macie tę kliszową powieść w spisie lektur i szukacie tłumaczenia znośnego, przez które przejdziecie szybko i bez większego bólu, bez wielu archaizmów, pokrętnych szyków i która rozrusza wyobraźnię współczesnego czytelnika, to zwróćcie uwagę, które tłumaczenie wypożyczacie z biblioteki.
No chyba że chcecie dać się ponieść i chłonąć poetykę, jakby nie było jutra, wtedy Paszkowski sprawdzi się lepiej.

Moim zdaniem najlepsze tłumaczenie tegoż wszem i wobec znanego dzieła. Maciej Słomczyński przełożył to w sposób czyniący tę oklepaną bryndzę przynajmniej znośną – nie pompatyczną, a pisaną całkiem współcześnie; tak, by lektura nie męczyła dzieciaków w szkołach i dała się zrozumieć. Obrazowo, emocjonalnie, ale bez zbędnego manieryzmu poetyckiego. Szczególnie zapadł mi w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wbrew pozorom i temu, co się spodziewałam Romeo i Julia wyciągnęli mnie w swoją historię. Choć doskonale znałam zakończenie, nie potrafiłam oderwać się na dłuższy czas od tego dzieła. Wczułam się w emocje bohaterów pomimo tego, iż wydawały mi się pełne patosu. Muszę przyznać, że styl pisania mnie zaskoczył, ponieważ spodziewałam się bardziej wyniosłego języka. Dostałam natomiast styl przyjemny oraz dość prosty w odbiorze i jednocześnie bardzo poetycki i opisowy co oczywiście w moim odczuciu zadziałało na ogromny plus dla całej książki.
Historię Romea i Julii osobiście nie interpretuję jako dramatycznej historii wielkiej miłości, która przezwycięża nawet śmierć. W moim odczuciu jest to opowieść (momentami nawet zabawna) o rozszalałych hormonach i ludzkich słabościach. Jest to książka w takiej samej mierze o miłości co o nienawiści. Para tytułowych kochanków nie zakochała się w sobie od pierwszego wejrzenia, lecz dopiero, wtedy gdy poznali swoje nazwiska, tym samym uświadamiając sobie, iż pochodzą z nienawidzących się rodów. Właśnie to ich w sobie pociągało. Nie chodziło o urodę Julii albo elokwencję Romeo. Chodziło o zakazaną miłość, która wydała się zanadto wrażliwym i romantycznym nastolatką pociągająca na tyle, iż aby ją zapieczętować, byli w stanie odebrać sobie życie. Przecież gdyby nie śmierć i zwaśnione rody to tytułowi kochankowie nie staliby się symbolem nieszczęśliwej miłości. Czy ich uczucie przetrwałoby lub w ogóle miało rację bytu, gdyby nie wszystkie przeszkody, które stały na jego drodze?
"Romeo i Julia" zbiera najróżniejsze opinie, dlatego polecam każdemu zapoznać się z owym klasykiem i samemu go ocenić.

Wbrew pozorom i temu, co się spodziewałam Romeo i Julia wyciągnęli mnie w swoją historię. Choć doskonale znałam zakończenie, nie potrafiłam oderwać się na dłuższy czas od tego dzieła. Wczułam się w emocje bohaterów pomimo tego, iż wydawały mi się pełne patosu. Muszę przyznać, że styl pisania mnie zaskoczył, ponieważ spodziewałam się bardziej wyniosłego języka. Dostałam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to