Seferis, podobnie jak Elitis (drugi spośród greckich noblistów),nie był wybitnym poetą.

Tradycja homerycka nie została przekazana wraz z krwią - Seferis to nie Kazantzakis!

Szkoda, że autor nie nauczył się niczego od wspomnianego we wstępie (oraz dedykacji) Henry'ego Millera, którego "Kolos z Maroussi" jest przykładem na to, jak powinno się pisać o Grecji.

Seferis, podobnie jak Elitis (drugi spośród greckich noblistów),nie był wybitnym poetą.

Tradycja homerycka nie została przekazana wraz z krwią - Seferis to nie Kazantzakis!

Szkoda, że autor nie nauczył się niczego od wspomnianego we wstępie (oraz dedykacji) Henry'ego Millera, którego "Kolos z Maroussi" jest przykładem na to, jak powinno się pisać o Grecji.

Przyznaję, że większość utworów w ogóle do mnie nie trafiła. Nie opowiadały one bowiem o rzeczach mi bliskich, z którymi w jakiś sposób mogłabym się utożsamić. Nie oznacza to jednak, że książka była zła czy że źle się ją czytało.

Jorgos Seferis ma tak osobisty stosunek do Grecji, że czytelnika aż łapie za serce to, jak pięknie o tym kraju mówi. Z tych wierszy aż bije taka tęsknota za ojczyzną, miłość do miejsca zamieszkania i radość z tego, że ma się taką a nie inną historię. Wcale się nie dziwię, że był to ceniony autor, ponieważ jego kunszt widać także w tej książce. Myślę, że dobrą robotę zrobił tutaj przekład Michała Bzinkowskiego. Zajrzyjcie choć na chwilę do tej pozycji.

Przyznaję, że większość utworów w ogóle do mnie nie trafiła. Nie opowiadały one bowiem o rzeczach mi bliskich, z którymi w jakiś sposób mogłabym się utożsamić. Nie oznacza to jednak, że książka była zła czy że źle się ją czytało.

Jorgos Seferis ma tak osobisty stosunek do Grecji, że czytelnika aż łapie za serce to, jak pięknie o tym kraju mówi. Z tych wierszy aż bije taka...