Autor w swojej książce wyjaśnia, jak sprawować opiekę nad dziećmi i młodzieżą z chwiejnym stylem przywiązania, zmagającymi się w związku z tym z trudnościami społecznymi, emocjonalnymi i behawioralnymi.
Zacznę od tego, co to jest styl przywiązania?
„Styl przywiązania jest rezultatem informacji zwrotnych otrzymywanych przez nie z otoczenia psychospołecznego. Otoczenie to w przypadku każdego dziecka jest inne”.
Ten temat nie jest łatwy. W tych czasach dzieci i młodzież bardzo często nie wychowuje się w domach pełnych miłości, ciepła i bezpieczeństwa, co skutkuje ich późniejszymi postawami na różne sytuacje. Nie wszyscy doświadczyli «dobrego domu», przez co potem jesteśmy, jacy jesteśmy i zachorujemy się tak w relacjach międzyludzkich, a nie inaczej, oczywiście można, a wręcz powinno się nad tym pracować ze specjalistą, bo mogą okazywać swój styl przywiązania w sposób swojego zachowania, np.: wszystko tłumią w sobie, oddalają się od okazywania uczuć...
„Dzieci z omawianej grupy mogą się czuć zaniepokojone propozycja pomocy lub nawet bliskością opiekuna. Gdy opiekun próbuje nawiązać relację, ich rezerwa może się przekształcić w zahamowanie”.
Bardzo się cieszę, że został tu poruszony temat przemocy, nie tylko fizycznej, ale psychicznej i wykorzystania seksualnego, które zdarza się w każdym wieku, nawet ofiara może tego nie pamiętać, ale głęboko w mózgu zapamiętała ten traumatyczny i okrutny akt i może mieć przebłyski oraz naprawdę stany lękowe i to nie powinno być w żaden sposób zamiecione pod dywan.
„Ciało wydaje się przechowywać doświadczenia traumy, zwłaszcza kiedy małe dziecko doznaje przemocy fizycznej lub wykorzystania seksualnego. Niemowlęta, ze względu na swój poziom rozwojowy, doświadczają związane z przeżyciem krzywdzenia, można uznać za odpowiednik przebłysków retrospektywnych. Reakcje fizyczne obejmują dolegliwości bólowe (zlokalizowane zwłaszcza w okolicy głowy, brzucha i genitaliów),wysypkę, problemy z pęcherzem moczowym i układem, zaburzenia snu, lęki nocne i bezsenność, utratę apetytu, wymioty oraz wzmożoną reakcję przestrachu”.
Mówi się, że niemowlę potrzebuje bardziej matki niż ojca, a to błędne przekonanie, które jest kręconym się kołem, ponieważ niemowlaki, jak i w późniejszych etapach życia dzieci potrzebują obojga rodziców, lecz patrząc, na to, tak jest być może tylko w dziesięciu procentach na całym świecie...
„Choć ogólnie dzieci i nastolatki zgłaszają bezpieczne przywiązania w większym stopniu z matką niż z ojcem, to jednak interakcje ojca z niemowlęciem, znaczenie, jakie ma dla ojca spędzanie czasu z dzieckiem, oraz stopień, w jakim pozytywnie opisuje on dziecko, wpływają na bezpieczeństwo przywiązania między dzieckiem a ojcem”.
Ta książka była bardzo interesująca, zawiera w sobie wiele ważnych informacji i wiedzy psychologicznej.
Muszę zaznaczyć, że według mnie została napisana w stylu akademickim, przez co musiałam się bardzo skupić i język, jakim była napisana, był szorstki.



http://bookaholicandwriter.blogspot.com/2022/08/dzieci-i-modziez-ze-zdezorientowanym.html

Autor w swojej książce wyjaśnia, jak sprawować opiekę nad dziećmi i młodzieżą z chwiejnym stylem przywiązania, zmagającymi się w związku z tym z trudnościami społecznymi, emocjonalnymi i behawioralnymi.
Zacznę od tego, co to jest styl przywiązania?
„Styl przywiązania jest rezultatem informacji zwrotnych otrzymywanych przez nie z otoczenia psychospołecznego. Otoczenie to w...

Życie po traumie.

Najnowsza pozycja Gdańskiego Wydawnictwa Psychologicznego, „Dzieci i młodzież ze zdezorganizowanym stylem przywiązania”, to istna kopalnia wiedzy na temat opieki nad dziećmi, które doświadczyły w swoim życiu krzywd, traumy, zaniedbań oraz braku uwagi ze strony swoich opiekunów. Chris Taylor serwuje nam w swojej książce mnóstwo pozwalającej zrozumieć omawiany temat teorii, ale także – co dużo ważniejsze – równie dużo praktycznych rad dotyczących postępowania wobec skrzywdzonego dziecka.

Zacznijmy może od tego, czym w ogóle jest tytułowy zdezorganizowany styl przywiązania. W największym skrócie jest to taki styl przywiązania ze strony dziecka (względem opiekuna),który nacechowany jest olbrzymią niepewnością, chaosem emocjonalnym, lękiem oraz nieprzewidywalnością względem zachowań ze strony dziecka (która w dużej mierze spowodowana jest dotychczasowymi doświadczeniami ze strony dorosłych). Takie dziecko nosi w sobie ślady wielu życiowych krzywd i lęków, nie jest nauczone że opiekun zapewnia bezpieczeństwo, nie potrafi do końca zaufać i w konsekwencji jego poczynania – a także opieka nad nim – nacechowane są niepewnością, ciągłą obawą, wycofaniem i niezrozumieniem na czym polega relacja oparta na zaufaniu oraz na poczuciu bezpieczeństwa.

Jak sobie z w ten sposób skrzywdzonym dzieckiem poradzić? Chris Taylor przedstawia w kolejnych rozdziałach koncepcję, według której najważniejsze jest tutaj zrozumienie dziecka, przyczyn jego zachowania i swoiste wniknięcie w świat jego myśli oraz emocjonalnych przeżyć. Najważniejszą rolę pełni tutaj mechanizm tzw. mentalizowania, które najprościej będzie porównać do szczególnie wyczulonej na dziecięcego partnera empatii i zrozumienia. To rzecz jasna ogromne uproszczenie, albowiem mentalizowanie to proces skomplikowany, trudny do przeprowadzenia i wymagający czasu, uważności, cierpliwości, a także zrozumienia dla dziecka, jego potrzeb oraz przeżyć. Docelowo proces ten ma na celu nie tylko zrozumienie wewnętrznych przeżyć dziecięcego partnera, ale także ma on pozwolić samemu dziecku na lepsze pojmowanie swoich emocji, zachowań, a także zachowań i ich przyczyn owych w stosunku do innych – również tych, którzy w przeszłości krzywdzili dziecko. Zrozumienie jest tutaj sprawą kluczową, dzięki niemu bowiem możliwe jest według Taylora osiągnięcie postępów na gruncie terapeutycznym, zdrowotnym oraz emocjonalnym u małego pacjenta, który boryka się ze zdezorganizowanym stylem przywiązania.

Kolejne rozdziały są bardzo rozbudowane pod kątem zagadnień teoretycznych, ale sądzę, że po prostu muszą one takie być – zagadnienie jest trudne, skomplikowane i wymaga ono wiele uwagi oraz pracy. Stąd bardzo szerokie omówienie przez Taylora teorii traumy, jej przyczyn oraz skutków, a w dalszej kolejności przedstawienie stylów przywiązania według klasyfikacji Johna Bowlby’ego (wyróżnił on styl przywiązania bezpieczny, a więc pozbawiony cech patologicznych i skutkujących traumą, styl lękowo-unikający, w którym opiekun nie zaspokaja potrzeb dziecka i je de facto krzywdzi, w konsekwencji czego jest ono pozostawione samemu sobie i w efekcie staje się lękliwe, wycofane oraz przepełnione traumą, a także styl lękowo-ambiwalentny nacechowany niekonsekwencją ze strony opiekuna, który raz zaspokaja dziecięce potrzeby, a raz nie, czego skutkiem jest dziecięca niepewność, brak poczucia bezpieczeństwa i w efekcie chęć kontrolowania przez dziecko sytuacji w celu osiągnięcia samowystarczalności, co absolutnie nie jest wykonalne i rodzi traumy oraz różne problemy na gruncie psychiczno-emocjonalnym).

Na gruncie teorii Bowlby’ego Marry Ainswath wyróżniła czwarty styl przywiązania, a mianowicie zdezorganizowany, który jest głównym tematem tej książki. Łączy on elementy wszystkich poprzednich, co w konsekwencji podnosi tylko stopień niepewności u dziecka, zwiększa poziom jego stresu, leku, a to nieuchronnie rzutuje na jego postawy, zachowania i na relacje z otoczeniem.

W dalszej części książki Taylor omawia traumy rozwojowe oraz przechodzi płynnie do tematyki tak ważnego w całej tej koncepcji mentalizowania, które jest kluczem do nawiązania z dzieckiem uzdrawiającej relacji mającej pomóc mu przezwyciężyć traumy i lęki, a także otworzyć mu drogę do właściwego funkcjonowania teraz, a także w przyszłości.

Lektura jest pełna zagadnień ważnych i często skomplikowanych, ale na szczęście książkę napisano bardzo prostym i zrozumiałym językiem. Pozycja w sposób oczywisty łączy się w innymi nurtami współczesnej psychologii, jak chociażby z teorią uważności i zaangażowania (ACT),jednak po przebrnięciu przez książkę oraz przy choćby minimalnej znajomości innych nurtów współczesnej praktyki terapeutycznej związki te stają się dla czytelnika oczywiste i łatwo dostrzegalne. I pragnę od razu uspokoić – laik także się w tym wszystkim połapie :)

W moim odczucie to szalenie ważna książka. Pozwala ona zrozumieć nie tylko przyczyny i skalę krzywdy będącej udziałem wielu dzieci, ale podsuwa ona także praktyczne rozwiązania podstawowych problemów na tym polu, które mogą realnie pozwolić dziecku na uleczenie w każdym tego słowa znaczeniu. To bardzo istotne, pamiętajmy bowiem, że – co też Taylor na każdym kroku podkreśla – dziecko przekłada to, czego się nauczyło, na wiele nawiązywanych w swoim dorosłym życiu relacji (jeśli nie na wszystkie). Ważne jest także to, że dziecięca psychika jest podstawą psychiki późniejszego dorosłego, a jeśli nie zrobi się nic z początkowymi problemami wynikającymi z traum i krzywd, to później… może być w dorosłym życiu tylko gorzej. Warto o tym pamiętać.

Dziękuję Gdańskiemu Wydawnictwu Psychologicznemu za egzemplarz recenzencki.

https://cosnapolce.blogspot.com/2020/06/dzieci-i-modziez-ze-zdezorganizowanym.html

Życie po traumie.

Najnowsza pozycja Gdańskiego Wydawnictwa Psychologicznego, „Dzieci i młodzież ze zdezorganizowanym stylem przywiązania”, to istna kopalnia wiedzy na temat opieki nad dziećmi, które doświadczyły w swoim życiu krzywd, traumy, zaniedbań oraz braku uwagi ze strony swoich opiekunów. Chris Taylor serwuje nam w swojej książce mnóstwo pozwalającej zrozumieć...

Dzieciństwo powinno być beztroskim czasem, ale niestety część dzieci zamiast ciepła i miłości doświadcza krzywdy ze strony najbliższych osób. Przeszłości nie da się zmienić, ale możemy wspierać i towarzyszyć tym młodym osobom w procesie zdrowienia. Książka Chrisa Taylora to wspaniała skarbnica wiedzy dla wszystkich specjalistów i osób zajmujących się dziećmi, które we wczesnych relacjach doświadczyły traumy. Pozwala lepiej zrozumieć jej następstwa i empatycznie towarzyszyć dziecku na drodze do zdrowienia. Wszystko po to, żeby przeszłe doświadczenia nie odbierały radości z dalszego życia. Jest to lektura typowo psychologiczna, rzetelna i naukowa, z odniesieniami do wielu badań i teorii. Na pewno wymaga skupienia, ale nie jest napisana szczególnie zawile. Chociaż pojęcia w niej używane mogą brzmieć skomplikowanie to np. tytułowe mentalizowanie jest czymś, co robimy na co dzień – myślimy o własnych i cudzych myślach i uczuciach. Dzieci z historią traumy mają z tą umiejętnością spore problemy. Osoba wspierająca powinna pomóc dziecku zdobywać wiedzę o własnym umyśle oraz uczuciach i myślach osób z otoczenia. Z książki dowiemy się też więcej o stylach przywiązania i interwencjach dopasowanych do każdego stylu. Pierwsza połowa książki jest bardziej teoretyczna, wprowadza w temat traumy, ale druga jest już mocno skupiona na konkretnych działaniach pomocowych. Chociaż autor przytacza nawet całe wyrażenia, których można używać w rozmowach z dziećmi to zabrakło mi trochę historii z praktyki, które by lepiej zobrazowały treści.
Myślę, że to lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy mają zawodową styczność z dziećmi, a szczególności dla psychologów i pedagogów, terapeutów, pracowników placówek opiekuńczych, szkół, przedszkoli oraz szpitali psychiatrycznych. To książka, która bardzo skupia się nie na trudnościach i problemach, ale na mocnych stronach dziecka i jego potencjale, podejściu do niego z szacunkiem, empatią i szczerym zainteresowaniem. Pamiętajmy, że te dzieci radzą sobie najlepiej jak potrafią, chociaż dla nas czasem ich zachowania bywają problematyczne.

Dzieciństwo powinno być beztroskim czasem, ale niestety część dzieci zamiast ciepła i miłości doświadcza krzywdy ze strony najbliższych osób. Przeszłości nie da się zmienić, ale możemy wspierać i towarzyszyć tym młodym osobom w procesie zdrowienia. Książka Chrisa Taylora to wspaniała skarbnica wiedzy dla wszystkich specjalistów i osób zajmujących się dziećmi, które we...