Krótkie opowiadanie, w którym Imperator rozmawia z ostatnim kapłanem na Ziemi. Dużo filozofii, religii i dyskusji o społeczeństwie. Bardzo polecam. Poza tym na Youtube można znaleźć animowaną adaptację całego opowiadania, która jest ciekawie wykonana. Polecam się zapoznać

Krótkie opowiadanie, w którym Imperator rozmawia z ostatnim kapłanem na Ziemi. Dużo filozofii, religii i dyskusji o społeczeństwie. Bardzo polecam. Poza tym na Youtube można znaleźć animowaną adaptację całego opowiadania, która jest ciekawie wykonana. Polecam się zapoznać

Kolejność Chronologiczna : 2

Historia dzieje się o północy w kościele świetlistego kamienia. Kapłan tego miejsca Uriah Olathaire wspomina przygotowując się do mszy swoje młodzieńcze lata, kiedy widział po raz pierwszy tych przerażających wojowników grzmotu prawie 70 lat temu.
Narody były wtedy rządzone przez tyranów i zostały starte z powierzchni przez te stworzenia. Przygotowywał ołtarz do mszy rozpalając świece pomimo tego, że coraz mniej osób szukało boskiej opatrzności i pocieszenia w wierze.
Zatrzymał się przy dawno zdobytym, właściwie ukradzionym zegarze stworzonym podobno przez wielkiego czeladnika, który ciągle działał i wymierzał podobno ostatnie godziny do kresu ludzkości.
Uriah wierzył, że ten zegar jest jedyny i ostatni w swoim rodzaju, tak jak jego kościół. Wieki temu góra na której stał ów kościół była najwyższym wzniesieniem na wyspie połączonej z głównym lądem srebrnym mostem. Ale apokaliptyczne wojny sprawiły, że ugotowały i sprawiły, że oceany zniknęły tworząc z niej wyspę jakby była ostatnią kolebką ludzkości.
Usłyszawszy odgłosy za drzwiami kościoła spojrzał na zegar i odrzekł, że najwyższa pora, ponieważ były 2 minuty do północy. Drzwi otwarły się i dostrzegł wysoką owiniętą płaszczem postać, a za nią inne postacie w czymś co przypominało kawałki metalu, nie mógł dostrzec, gdyż jego stare oczy nie dawały już mu tej możliwości.
Zaprosił ich do kościoła, ale tajemniczy nieznajomy odpowiedział, że tylko on wejdzie, reszta jest nie zainteresowana, co nieco przeraziło starca, gdyż myślał, że to jacyś najemnicy przyszli go napaść i okraść, ale sam nie wiedział co mieli by ukraść.
Nieznajomy po rozmowie uznał, że jego rodzaj zawsze wydawał mu się zabawny. Zdziwiony Uriah spytał jaki rodzaj? Chodziło mu o księży. Uriah mimo wszystko nie wyczuwał jakiegoś wielkiego niebezpieczeństwa od nieznajomego i przywitał się z nim.Nieznajomy przedstawił się jako Revelation (Objawienie) i tak chciał aby się do niego zwracać.
Wyjawił Uriahowi, że chce z ni tylko porozmawiać, o nim i o tym miejscu. Zaczeli rozmawiać o obrazach i sztuce, oraz freskach i ich historii. Uriah wyciągnął wino dawno trzymane na specjalne okazje, bo wyczuł w Revelation osobę, z którą może pozwierzać się ze swojego życia. Spytał go dlaczego właściwie tu przyszedł? On powiedział, że to ostatni kościół na Terrze i niedługo o takim miejscu się zapomni i chciałby pozostawić sobie jakieś wspomnienie po nim.
Uriah powiedział, że przeczuwał, że to nie jest zwykła wizyta. Podczas rozmowy Uriah zastanawiał się nie raz kim jest ten Revelation i dlaczego jest tak zainteresowany tym kościołem?
Zaczeli rozmowę na temat tego miejsca, a później dlaczego Uriah został księdzem i co robił za młodu. Kiedy siadali ponownie do innej rozmowy Uriah zauważył, że ponownie krzesło na którym siadał Revelation wydawało odgłos jakby jakaś masywna postać na nim siadała mimo iż widział, że postura Revelation nie ukazywała, że jest masywnym człowiekiem.
Rozmawiali na temat jego wczesnych lat kiedy był młodym buntownikiem i przeciwnikiem tego co wyrabiał Imperator z całym światem. Jak podczas walki pod dowództwem znanego buntownika Havuleqa na Avelroi zostali rozniesieni przez jego nadludzi, gdzie 15 tysięcy zginęło w niecałą godzinę z rąk zaledwie 500 wojowników, a przeżył tylko on uciekając z pola walki i dostrzegając wizji, która go uratowała i tak stał się człowiekiem głębokiej wiary.
Powtórzył zainteresowanemu Revelation słowa, które usłyszał od postaci ze swej wizji. Dlaczego w niego wątpi? Aby go zaakceptował i zrozumie, że on jest jedyną prawdą i jedyną drogą.
Uriah pokazał mu rany na głowie, które miały być śmiertelne, ale po dotknięciu przez jego boska istotę rany się uleczyły i została jedynie blizna. Revelation wyznał mu, że chcę zaoferować Uriah szanse aby przejrzeć na oczy prawdziwie i ochoczo zaakceptować prawdę z jaką wiążą się jego wierzenia.
Ciągle nie chcący dać się przekonać kapłan, Revelation postanowił mu opowiedzieć historie całych religii jakie istniały przez tysiąclecia na tym świecie i ile wojen i zatargów przez nie wywołanych kosztowały życia milionów ludzi na przestrzeni wieków. Od czasów Majów po teraźniejszość.
Na koniec oznajmił mu, że"Religia jest rakiem w ludzkich sercach, która służy w tak obrzydliwym celu". Mający dość krwawych historii i wywodów na temat złego wpływu wiary na ludzkie życie, Uriah udaje się do głównego ołtarza w kościele klękając i modląc się do swego boga. Revelation udał się z nim, lecz Uriag powiedział mu, że już starczy tej szarady i tych gierek.
Nieznajomy zgodził się na jego prośbę i za plecami klęczącego Uriaha pojawiło się niezwykłe jasne światło. Po obróceniu się zobaczył Imperatora we własnej boskiej osobie w złotym lśniącym pancerzu. Poznał go od razu, że to jego ujrzał wtedy na polu bitwy i nie mógł uwierzyć.
Imperator chwycił go za dłoń i cały ból w starych kościach momentalnie odszedł z umysłu kapłana i zabrał go na zewnątrz kościoła. Z nieba padał deszcz i trwała burza po wyjściu Uriah ujrzał setki wojowników stojących nieruchomo prawie przed kościołem, istoty, które pamiętał z pola walki kiedyś.
Imperator podał od swoich sług płaszcz Urahowi, aby nie moknął i nakazał żołnierzom użycia miotaczy ognia i granatników do zniszczenia kościoła. Uriah cały czas nie mógł pogodzić się z tym faktem i sprzeczał się z Imperatorem dlaczego to robi.
On w końcu powiedział mu, że jego planem jest zjednoczona Galaktyka z Terrą jako jej sercem. Uriah odrzekł mu, że zapewne z nim u władzy? Więc czym będzie się różnić od tych tyranów, których tak wcześniej potępiał podczas rozmowy, nazwał go szaleńcem, że z tymi wojownikami nie da rady zjednać galaktyki.
Imperator odrzekł mu, że ma rację z nimi nie, ale oni są tylko prekursorami z których stworzy coś lepszego i znacznie potężniejszego, generałów, którzy będą w stanie poprowadzić wielką Krucjatę w najdalsze odstępy galaktyki.
A na pytanie o tyranie odpowiedział, że ON wie, że ma rację:) Uriah odpowiedział mu, że obiera bardzo niebezpieczną drogę. Że zaprzeczając człowieczeństwa, sprawi, że będą oni jej pożądać jeszcze bardziej. Ale jeśli mu się powiedzie to co dalej? Czy nie zaczną postrzegać go jako Boga? :)
Uriah powiedział jeszcze, że ma nadzieje na wszystko co święte, że ON ma rację, ale obawia się przyszłości jaką tworzy dla ludzkości. On odpowiada, że chcę tylko tego co najlepsze dla jego ludzi:) Uriah mówi, że pewnie tak jest, ale on nie będzie częścią tego planu i rusza w stronę płonącego kościoła.
Jeden z wojowników rusza, aby go zatrzymać, ale Imperator nakazuje mu go zostawić Uriaha. W środku powoli otaczany przez płomienie Uriah dostrzega stary zegar na ołtarzu i uśmiecha się pochłonięty przez płomienie.
Wojwonicy pozostali przed kościołem do momentu, aż dach budowli się zawalił i resztki płomieni ugasił padający deszcz, a następnie pierwsze promienie słońca zaczęły oświetlać wzgórze resztek ostatniego kościoła na Terrze.
Imperator odwrócił się wtedy i rzekł:" Chodźcie, mamy galaktykę do zdobycia" !!!

Kolejność Chronologiczna : 2

Historia dzieje się o północy w kościele świetlistego kamienia. Kapłan tego miejsca Uriah Olathaire wspomina przygotowując się do mszy swoje młodzieńcze lata, kiedy widział po raz pierwszy tych przerażających wojowników grzmotu prawie 70 lat temu.
Narody były wtedy rządzone przez tyranów i zostały starte z powierzchni przez te stworzenia....