Obcowanie z tą powieścią to bardzo sensualne przeżycie. To skontaktowanie się z tą częścią psychiki, która odbiera i odczuwa, ignorując wszechobecny szum informacyjny, która umie się zatrzymać i kontemplować, która napełnia nasze życie głębią, a jednocześnie nie zmusza do szukania wyższych wartości, bo znajduje je z zasięgu ręki, bez stawania na palce stóp. Nokturn i serenada literacka, i nie ma znaczenia, czy interesuje nas muzyka klasyczna, czy zupełnie nie.
Właściwie ta książka tak bardzo odpowiada powszechnym wyobrażeniom (i nadziejom) o tym, jaka jest i jaka ma być literatura japońska, że (a kysz) przywołuje myśli niegodne (że napisano ją "pod gust" europejsko-amerykański w celach tylko marketingowych). To chyba jednak niemożliwe, żeby autorka cynicznie i na zamówienie stworzyła tę misterną, delikatną i powłóczystą balladę. Niskie ukłony dla świetnego tłumacza Dariusz Latosia!

Obcowanie z tą powieścią to bardzo sensualne przeżycie. To skontaktowanie się z tą częścią psychiki, która odbiera i odczuwa, ignorując wszechobecny szum informacyjny, która umie się zatrzymać i kontemplować, która napełnia nasze życie głębią, a jednocześnie nie zmusza do szukania wyższych wartości, bo znajduje je z zasięgu ręki, bez stawania na palce stóp. Nokturn i...

Świetna książka. Po opisie oczekiwałam, że można się przy niej zrelaksować i to prawda. Po dniu ciężkiej pracy, siedziałam, czytalam i tak odpoczywałam. Bardzo lubię opsy japońskiej przyrody i tutaj mnie one nie zawiodły.

Świetna książka. Po opisie oczekiwałam, że można się przy niej zrelaksować i to prawda. Po dniu ciężkiej pracy, siedziałam, czytalam i tak odpoczywałam. Bardzo lubię opsy japońskiej przyrody i tutaj mnie one nie zawiodły.

"Las z wełny i stali" to absolutne spełnienie moich oczekiwań o książce egzystencjalnej i jednocześnie kojącej. Pięknie płynąca historia, pełna subtelności, ale i emocji. Jej lektura była tak przyjemna, jak dryfowanie na chmurce po niebie, czując dokładnie każdą komórkę ciała. Brzmi banalnie, wiem, ale takie właśnie odczucie towarzyszyło mi przy odbiorze tej powieści. Było lekko, a zarazem głęboko. Taka lektura genialnie muska moją duszę i sprawia mnótwo przyjemności. Polecam!

"Las z wełny i stali" to absolutne spełnienie moich oczekiwań o książce egzystencjalnej i jednocześnie kojącej. Pięknie płynąca historia, pełna subtelności, ale i emocji. Jej lektura była tak przyjemna, jak dryfowanie na chmurce po niebie, czując dokładnie każdą komórkę ciała. Brzmi banalnie, wiem, ale takie właśnie odczucie towarzyszyło mi przy odbiorze tej powieści. Było...

Chyba tylko Japonka mogła napisać tak piękną książkę o muzyce ❤️

Przypadkowe wydarzenie, w zasadzie nic nieznaczące, jakim było strojenie szkolnego fortepianu, sprawia, że przeciętny uczeń postanawia zostać stroicielem tych instrumentów muzycznych. Tomura pochodzi z małego miasta na dalekiej północy Japonii, nie zna się na muzyce klasycznej, nutach, teorii muzyki, jednak usłyszany dźwięk strojonego instrumentu przypomina mu górski las w rodzinnych stronach:

"Pachniało lasem. Takim jesiennym, niedługo przed zachodem słońca. Wiatr kołysał drzewami, liście szeleściły. Czułem woń lasu, w którym powoli zapada wieczór. Problem w tym, że w pobliżu żadnego lasu nie było.".

Oczarowany tym brzmieniem chłopak postanawia zostać stroicielem. Lektura przenosi nas w krainę muzyki i świat nauki rzemiosła, widzimy pierwsze kroki Tomury w wyuczonym zawodzie, jego determinację w pracy i doskonaleniu swoich umiejętności. Muzyka łączy się w tej powieści nierozerwalnie z pięknem natury, bez których życie ludzi staje się puste.

A co jest tajemniczym lasem z wełny i stali? Przekonajcie się sami, byłam zaskoczona rozwiązaniem tego zagadkowego i intrygującego zarazem tytułu ❤️

Chyba tylko Japonka mogła napisać tak piękną książkę o muzyce ❤️

Przypadkowe wydarzenie, w zasadzie nic nieznaczące, jakim było strojenie szkolnego fortepianu, sprawia, że przeciętny uczeń postanawia zostać stroicielem tych instrumentów muzycznych. Tomura pochodzi z małego miasta na dalekiej północy Japonii, nie zna się na muzyce klasycznej, nutach, teorii muzyki, jednak...

Literatura piękna japońska, przynajmniej ta z którą się do tej pory spotkałam, cechuje się niespiesznym klimatem i głębią przekazu.

"Las z wełny i stali" to powieść spokojna, delikatna ale przepiękna.
Głównym wątkiem jest strojenie fortepianów - rany, to już samo w sobie brzmi niezbyt pociągająco dla mnie, muzycznego laika. Nie czytam opisów ale tę książkę zaczynałam dwa razy, bo pierwsze strony sprawiły, że założyłam iż będę się z nią męczyć.

Okazało się, że nie dość, że japoński klimat odnośnie sposobu bycia bohaterów został świetnie oddany ale jeszcze dwie inne kwestie.
Pierwsza dotyczy muzyki - ściślej mówiąc fortepianów i wydobywania z nich dźwięków. Druga łączy się z pierwszą i obejmuje naturę, w głównej mierze tytułowy las.
Autorka w niesamowicie plastyczny sposób pokazuje te dwa wątki. Z tej powieści czuć miłość do piękna i siły jaką daje gra na fortepianie. Totalnie się nie spodziewałam, że tak bardzo mnie to zauroczy, tym bardziej że rozkładany jest tu najdelikatniejszy wręcz dźwięk na czynniki pierwsze. Nie ma tu absolutnie czegoś takiego jak nuda mimo, że wydarzenia płyną swoim japońskim spokojnym torem.

Jestem oczarowana tą powieścią, jej głębią, klimatem, tym jak bardzo i jak dogłębnie z niej gra. Wrażliwość jaka płynie z tej lektury jest nieoceniona. Szacunek, że tak można pisać.

Literatura piękna japońska, przynajmniej ta z którą się do tej pory spotkałam, cechuje się niespiesznym klimatem i głębią przekazu.

"Las z wełny i stali" to powieść spokojna, delikatna ale przepiękna.
Głównym wątkiem jest strojenie fortepianów - rany, to już samo w sobie brzmi niezbyt pociągająco dla mnie, muzycznego laika. Nie czytam opisów ale tę książkę zaczynałam dwa...

Piękna, spokojna, harmonijna i bardzo dużo wiedzy na temat zawodu stroiciela fortepianów.
Wyjątkowa książka.

Piękna, spokojna, harmonijna i bardzo dużo wiedzy na temat zawodu stroiciela fortepianów.
Wyjątkowa książka.

Pewnego wieczoru Tomura odkrywa piękno dźwięku fortepianu. Tomura jest romantykiem, a instrument przywołuje wspomnienia oraz wywołuje w nim silne emocje. Bohater jest przekonany, że właśnie konfigurowanie fortepianów jest zajęciem, któremu będzie się oddawał przez całe życie. Podczas jego drogi do doskonałości, wiele razy odczuwa wątpliwości, że nie jest wystarczająco dobry, jak również na nowo przeżywa fascynację instrumentami strunowo-klawiszowymi.
Jego współpracownicy przedstawiają różne podejścia do owego zawodu oraz do głównego bohatera, co oferuje poznanie różnych perspektyw.
Pasją Tomury są fortepiany, jednakże treść można zastosować również do innych pasji, ponieważ podejmuje uniwersalną problematykę, odnosząc się do zagadnień takich jak determinacja, rezygnacja, czy talent.
Książka została napisana w minimalistycznym stylu, zawiera precyzyjne opisy uczuć bohatera.
Jest to wyjątkowo godne polecenia opus magnum, które z pewnością odkryję na nowo podczas kolejnej lektury.

Pewnego wieczoru Tomura odkrywa piękno dźwięku fortepianu. Tomura jest romantykiem, a instrument przywołuje wspomnienia oraz wywołuje w nim silne emocje. Bohater jest przekonany, że właśnie konfigurowanie fortepianów jest zajęciem, któremu będzie się oddawał przez całe życie. Podczas jego drogi do doskonałości, wiele razy odczuwa wątpliwości, że nie jest wystarczająco...

"znałem wiele pięknych rzeczy, ale zwyczajnie nie potrafiłem sobie tego uświadomić"
uczucie podczas czytania jest trochę jak oglądanie filmów ghibli, nie zmienia to niczyjego życia, ale jest naprawdę piękne, niesie za sobą kilka uniwersalnych prawd i daje kilka myśli do rozwinięcia. polecam na pierwsze dni wiosny, do poczytania i doświadczenia

"znałem wiele pięknych rzeczy, ale zwyczajnie nie potrafiłem sobie tego uświadomić"
uczucie podczas czytania jest trochę jak oglądanie filmów ghibli, nie zmienia to niczyjego życia, ale jest naprawdę piękne, niesie za sobą kilka uniwersalnych prawd i daje kilka myśli do rozwinięcia. polecam na pierwsze dni wiosny, do poczytania i doświadczenia

Nabyłam tę książkę na akcji kupowania w ciemno, bez czytania faktycznego opisu powieści. Gdybym zapoznała się z jej tematyką, prawdopodobnie w ogólnie nie zaczęłabym jej czytać i, tym samym, nie zaniżałabym jej oceny. Niestety dla mnie, osoby dla której świat pianin i muzyki jest dosyć mglisty i nieciekawy, cała książka wypadła blado i nudno. Język jest zgrabny i celny, czasem jednak miałam wrażenie, że ciągle powtarzają się te same przemyślenia. Oprócz tego jakakolwiek akcja praktycznie nie istnieje - mamy strojenie pianin i opisy barw ich brzmienia. Ta pozycja na pewno bardziej przypadnie do gustu czytelnikom, którzy faktycznie już na wstępie są zafascynowani światem muzyki klasycznej i podzielają wrażliwość głównego bohatera.

Nabyłam tę książkę na akcji kupowania w ciemno, bez czytania faktycznego opisu powieści. Gdybym zapoznała się z jej tematyką, prawdopodobnie w ogólnie nie zaczęłabym jej czytać i, tym samym, nie zaniżałabym jej oceny. Niestety dla mnie, osoby dla której świat pianin i muzyki jest dosyć mglisty i nieciekawy, cała książka wypadła blado i nudno. Język jest zgrabny i celny,...

Las z wełny i stali powieść o strojeniu fortepianu, o muzyce, o dążeniu do celu. Na pierwszy rzut oka może się to wydawać nudne ale to nieprawda. Historia wciąga i warto dać jej szanse.

Las z wełny i stali powieść o strojeniu fortepianu, o muzyce, o dążeniu do celu. Na pierwszy rzut oka może się to wydawać nudne ale to nieprawda. Historia wciąga i warto dać jej szanse.