Błyskotka dla fanów starego rocka. Wysokooktanowy suplement diety dla wielbicieli Led Zeppelin oraz koneserów niesportowego trybu życia. Pierwsi znajdą tu malownicze uzupełnienie i uporządkowanie historii ich milusińskich. Drudzy – solidnie udokumentowane potwierdzenie plotek, że seks, używki i rock’n’roll nie zawsze prowadzą do trumny w dwudziestej siódmej wiośnie życia, że balować można dłużej, tyle, że ważne jest towarzystwo na tym przyjęciu.
Brytyjski dziennikarz muzyczny Mark Blake to człowiek o pokolenie młodszy od Led Zeppelin i dwa pokolenia młodszy od swojego – menadżera tego jednego z największych zespołów w historii, Petera Granta. Jednak, jak na dzisiejsze standardy medialne, to zawodnik z epoki kamienia łupanego. Już od pierwszych stron widać, że spędził dziesiątki godzin na wertowaniu starych magazynów popkulturowych w bibliotekach oraz rozmowach z najbliższymi i świadkami czasów oraz wyczynów Granta. Jednak w „Do samego końca” nie ma nic z archiwistycznego nudziarstwa i przesłodzonych gadek szmatek. To naprawdę ostra rock’n’rollowa jazda przyspieszająca jeszcze na licznych zakrętach, które przydarzyły się Grantowi i ludziom, którzy go otaczali. Dynamika opowieści Blake’a jest tak potężna, że nie są w stanie jej zatrzymać (lub choćby spowolnić) liczne meandry przed zeppelinowe – opowieść o świecie brytyjskiej rozrywki lat 50. i 60.
Ale „Do samego końca. Peter Grant, Led Zeppelin i pozostali. Opowieść o życiu największego managera rockowego” to coś więcej niż tylko barwna historia bardzo kolorowej postaci. Mark Blake pisze o monstrum wśród monstrów, gigancie wśród gigantów i człowieku, który cały czas starał się dorosnąć do wyobrażenia o tym, jaki powinien być; o facecie, który był wzorcowym sukinsynem i, jednocześnie, najlepszym, najbardziej lojalnym przyjacielem; o nieustraszonym życiu pełną piersią i, jednocześnie, codziennym strachu, że w jednej chwili utraci się wszystko, co się zdobyło; radości egzystencji w cieniu innych i bólu życia życiem innych; o samotności w tłumie i nieustannym oczekiwaniu na cios ze strony pochlebców.
Blake nie ma wątpliwości, że Peter Grant był największym menadżerem w historii rocka a nawet szerzej – całej muzyki pop. Rzuca nazwiska wielkich i jeszcze większych, którzy – według niego – wzorowali się na jego bohaterze. Ale, jednocześnie, nie boi się postawić tezy, że tak naprawdę Grant był Jankiem Muzykantem showbiznesowego zarządzania, że w jego pracy nie było metody – rządził nim tylko instynkt. Ale może właśnie to, ta instynktowność, zwierzęcość zachować stanowi o jego wielkości. Bo z książki Blake’a wyłania się obraz rock’n’rollowego giganta. I to nie tylko z powodu wielkości kwot, które przenosił w plastikowych reklamówkach. „Do samego końca” to portret człowieka, przy którym nawet ludzie uchodzący za wielkich rockowych frików okazują się drętwymi pozerami.
Opowieść o gargantuicznym menadżerze Led Zeppelin to także ballada o czasie, kiedy rozrywka była jeszcze rozrywką, a nie produktem wykreowanym w wąskich umysłowościach księgowych. Była świetną zabawą nie tylko dla odbiorców, ale i jej twórców. Ci wybitni potrafili się zresztą bawić najlepiej. I choćby dla opisów tego szaleństwa warto tę ksiązkę o największym menadżerze największego, według niektórych, zespołu rockowego ever przeczytać. Choć ryzyko jest spore - można złapać doła – dziś już tak balować potrafią chyba tylko hiphopowcy.

Błyskotka dla fanów starego rocka. Wysokooktanowy suplement diety dla wielbicieli Led Zeppelin oraz koneserów niesportowego trybu życia. Pierwsi znajdą tu malownicze uzupełnienie i uporządkowanie historii ich milusińskich. Drudzy – solidnie udokumentowane potwierdzenie plotek, że seks, używki i rock’n’roll nie zawsze prowadzą do trumny w dwudziestej siódmej wiośnie życia,...