Nie czuję ducha Paryża, nie czuję tego buntu, niczego niesamowitego w zasadzie nie czuję. Nie trafiają do mnie te rozważania, nie potrafię się wczuć. Czas poświęcony na Ch-B ponownie uważam za stracony i nie zamierzam sięgać po niego więcej. Widzę w niektórych fragmentach przerost formy nad treścią, są nader filozoficzne, a dotyczą spraw prostych. Jako miłośniczka sztuki, czytam coś, co wydaje się, że o sztuce mogłoby być, albo chociaż dookoła. Tymczasem okazuje się, że wcale nie wiem do końca, czy to nawet o sztuce było? Autor polecany mi przez innych czytelników tego portalu, cóż, nie moja wrażliwość. Lekko zamierzchły język, którego nie jestem fanką.

Wyzwanie czytelnicze LC kwiecień 2024: Przeczytam książkę, która przeniesie mnie w inne miejsce (7)

Nie czuję ducha Paryża, nie czuję tego buntu, niczego niesamowitego w zasadzie nie czuję. Nie trafiają do mnie te rozważania, nie potrafię się wczuć. Czas poświęcony na Ch-B ponownie uważam za stracony i nie zamierzam sięgać po niego więcej. Widzę w niektórych fragmentach przerost formy nad treścią, są nader filozoficzne, a dotyczą spraw prostych. Jako miłośniczka sztuki,...

Poematy prozą, czyli forma, która łączy zalety dwóch rodzajów literackich.
Są to mikro-opowiadanka bądź krótkie refleksje, obrazki, scenki rodzajowe, czasem jakby szkice do czegoś większego. Baudelaire pisze o życiu, miłości i przemijaniu, ale też o żebrakach, biednych rodzinach, psach i aureoli, która spadła w błoto.
Nie spodziewałem się po tym klasyku nowoczesności i bohemy takiej wrażliwości społecznej, a czasem nawet subtelnego moralizowania.

Poematy prozą, czyli forma, która łączy zalety dwóch rodzajów literackich.
Są to mikro-opowiadanka bądź krótkie refleksje, obrazki, scenki rodzajowe, czasem jakby szkice do czegoś większego. Baudelaire pisze o życiu, miłości i przemijaniu, ale też o żebrakach, biednych rodzinach, psach i aureoli, która spadła w błoto.
Nie spodziewałem się po tym klasyku nowoczesności i...

"Paryski Spleen" to poematy napisane prozą, wówczas dość świeże na rynku literackim, książka zawiera aż pięćdziesiąt takich utworów przesiąkniętych ponurym nastrojem, przygnębieniem, złością, apatią, chandrą, mizantropią, wstrętem, brzydotą, biedą, śmiercią i okraszone poetycką metaforą na rzeczywistość XIX wiecznego Paryża. Z tomu bije typowy "swąd dekadenckiej zgnilizny". Jak to bywa część z utworów podobała mi się bardziej, a część mniej. Moim zdaniem warto zwrócić uwagę na "Pies i flakon", "Kuszenie albo Eros, Plutos i Sława", "Śmierć bohaterska", "Fałszywa moneta", "Sznur", "Powołania", "Bądźcie pijani", "Portrety kochanek", "Strzelnica i cmentarz" oraz "Gdziekolwiek z dala
od świata" - bo te najlepiej zapadły mi w pamięci, im bliżej byłem ku końcowi tym bardziej zaczęło mi się to dzieło sztuki podobać, widać potrzebowałem dłuższej chwili by się dostroić. Myślę, że za każdym razem gdy przeczytamy "Paryski spleen" wyciągniemy z niego coś nowego, odkryjemy więcej wspaniałych sentencji. Baudelaire kolejnym swym dziełem przypieczętował swój geniusz i potwierdził, że jest mym ulubionym poetą, nie mogę się doczekać by sięgnąć po kolejne jego dokonania, z czasem zakupię je z wielką chęcią aby uzupełnić swoją domowa biblioteczkę.

"Paryski Spleen" to poematy napisane prozą, wówczas dość świeże na rynku literackim, książka zawiera aż pięćdziesiąt takich utworów przesiąkniętych ponurym nastrojem, przygnębieniem, złością, apatią, chandrą, mizantropią, wstrętem, brzydotą, biedą, śmiercią i okraszone poetycką metaforą na rzeczywistość XIX wiecznego Paryża. Z tomu bije typowy "swąd dekadenckiej...

Już utwór otwierający ten zbór pokazał, że nie będzie to zwyczajne doświadczenie literackie. Część zawartych tu utworów skupiają się na jednym problemie, inne krążą wokół danego tematu, a całość buduje niesamowitą rzeczywistość, opisaną wrażliwym okiem poety. Polecam, choć na pewno nie jest to dla każdego.

Już utwór otwierający ten zbór pokazał, że nie będzie to zwyczajne doświadczenie literackie. Część zawartych tu utworów skupiają się na jednym problemie, inne krążą wokół danego tematu, a całość buduje niesamowitą rzeczywistość, opisaną wrażliwym okiem poety. Polecam, choć na pewno nie jest to dla każdego.

Poemat prozą, niedokończony i obok „ Kwiatów zła” najważniejszy utwór Baudelaire’a. Solidne wydanie z „Officyny” zawiera też kilka wierszy z ww. wspomnianych oraz obszerne omówienie znakomitego Ryszarda Engelkinga. Piękny literacki obraz rozpadu starego świata i przeczucie nowego, który dopiero nadchodzi, zbudowany z miniatur składających się na pejzaż dawnego Paryża. W czasie powstawania "Splinu" trwała już haussmanowska przebudowa, dawne miasto znikało bezpowrotnie i nadchodził wiek techniki. Obraz ówczesnej metropolii jest więc po części naturalistyczny, a po części osuwa się w senny majak. Baudelaire ze szczególnym upodobaniem opisuje tu biedotę, brud i wszystko to od czego stateczni mieszczanie odwracali wzrok. Ta słynna książka to też pomnik zarazem niemocy jak i geniuszu autora, który umarł wraz z dawnym Paryżem.

Poemat prozą, niedokończony i obok „ Kwiatów zła” najważniejszy utwór Baudelaire’a. Solidne wydanie z „Officyny” zawiera też kilka wierszy z ww. wspomnianych oraz obszerne omówienie znakomitego Ryszarda Engelkinga. Piękny literacki obraz rozpadu starego świata i przeczucie nowego, który dopiero nadchodzi, zbudowany z miniatur składających się na pejzaż dawnego Paryża. W...

Tym razem część ciekawsza niż "Sztuczne Raje", bo "Paryski Splin" bardziej przypomina "Kwiaty Zła", które akurat darzę sentymentem. "Paryski Splin" to dzieło, które składa się z pięćdziesięciu utworów pisanych prozą, polski wydawca ofiarowuje nam jeszcze trochę bonusów w postaci poematów z "Kwiatów Zła" czy notatek do utworów, których Baudelaire nie zdążył napisać. Te poematy są dosyć krótkie, to raczej sceny, obrazy, migawki uchwycone gdzieś w XIX-wiecznym Paryżu, dość brudne, codzienne, uliczne. Dostrzegamy tutaj szklarzy, węglarzy, mroczne tematy jak samobójstwo, smutek, cierpienie, rozmyślania pokryte ironią. Utwory Baudelaire'a to ciągłe poszukiwanie piękna, ciągła porażka, ale jednocześnie Wędrowiec się nie poddaje, walczy dalej swoimi utworami i przechadza się przez Paryż. Trudno też nie dostrzec pewnej przenikliwości Baudelaire'a, czasem otwiera się jego tekst i w oczy rzuca nam się jakiś cytat, który zmusza nas do myślenia.

Tym razem część ciekawsza niż "Sztuczne Raje", bo "Paryski Splin" bardziej przypomina "Kwiaty Zła", które akurat darzę sentymentem. "Paryski Splin" to dzieło, które składa się z pięćdziesięciu utworów pisanych prozą, polski wydawca ofiarowuje nam jeszcze trochę bonusów w postaci poematów z "Kwiatów Zła" czy notatek do utworów, których Baudelaire nie zdążył napisać. Te...

Poematy prozą - sama nazwa bardzo dobrze mówi nam czego się możemy spodziewać. Jest różnorodnie, czasami bardzo mocno, miejscami zabawnie.

"Nareszcie! sam jeden! Słychać już tylko przetaczanie się kilku zapóźnionych i wymęczonych dorożek. Na niewiele godzin uzyskamy milczenie, jeśli nawet nie spokój. Nareszcie! znikła tyrania twarzy ludzkiej i cierpieć będę już tylko przez samego siebie." - takich perełek jest więcej - nie jest to pozycja dla każdego, ale dla ambitnych czytelników jak najbardziej!

Poematy prozą - sama nazwa bardzo dobrze mówi nam czego się możemy spodziewać. Jest różnorodnie, czasami bardzo mocno, miejscami zabawnie.

"Nareszcie! sam jeden! Słychać już tylko przetaczanie się kilku zapóźnionych i wymęczonych dorożek. Na niewiele godzin uzyskamy milczenie, jeśli nawet nie spokój. Nareszcie! znikła tyrania twarzy ludzkiej i cierpieć będę już tylko...

Każda książka Baudelair'a dostałaby ode mnie 10 gwiazdek gdyby była napisana w oryginale czyli po francusku. Moim zdaniem tłumaczenie Engelkinga nie jest adekwatne do charakteru poety. Jest on wybielony, wzniesiony ponad piedestał i osoba która nie zna innych dzieł Baudelair'a oraz specyfiki czasów w których żył dostaje przekłamany obraz nieokrzesanego buntownika sprzeciwiającemu się romantycznemu światu Paryskich poetów. Jego poezja jest czymś nowym w tej zamkniętej elicie drobnomieszczaństwa. Baudelaire sprzeciwiał się takiemu życiu, sam pochodził z wiejskiej rodziny i nie wstydzi się braku manier i konwenansów. Wręcz prześmiewa je i gardzi. Jedną osobą, która była zafascynowana młodym buntownikiem był Rimbaud. To on wprowadził go na salony, przy czym Charles nie dał się zmienić za co jedni go uwielbiali a inni nienawidzili. Engelking zrobił z poety świętoszkowatego moralistę którym poeta nie był. Wręcz przeciwnie był skandalistą. Dobra książka z bardzo złym tłumaczeniem.

Każda książka Baudelair'a dostałaby ode mnie 10 gwiazdek gdyby była napisana w oryginale czyli po francusku. Moim zdaniem tłumaczenie Engelkinga nie jest adekwatne do charakteru poety. Jest on wybielony, wzniesiony ponad piedestał i osoba która nie zna innych dzieł Baudelair'a oraz specyfiki czasów w których żył dostaje przekłamany obraz nieokrzesanego buntownika...

Senna, tajemnicza i brudna, z rynsztoka wyciągnięta, proza poetycka. Gość na pewno był rewolucjonistą literackim, bo na tle wówczas obowiązującego realizmu i naturalizmu XIX wiecznego, to, to co stworzył to prawdziwy "kop w mordę". Momentami czułem, że "Paryski spleen" (albo splin) to antycypacja surrealizmu, na który jeszcze trzeba było trochę poczekać.

Senna, tajemnicza i brudna, z rynsztoka wyciągnięta, proza poetycka. Gość na pewno był rewolucjonistą literackim, bo na tle wówczas obowiązującego realizmu i naturalizmu XIX wiecznego, to, to co stworzył to prawdziwy "kop w mordę". Momentami czułem, że "Paryski spleen" (albo splin) to antycypacja surrealizmu, na który jeszcze trzeba było trochę poczekać.

"Paryski splin" to coś w rodzaju esencji Baudelaire'owskiego spojrzenia na świat.
Jeśli chodzi o jej składniki, po pierwsze - kpina i ironia z ludzkich przywar, w ogóle z miałkości i trywialności ludzkiej kondycji, jak w "Niedobrym szklarzu" (który, nawiasem mówiąc, był pierwszym poematem ze zbioru, na który trafiłam, przekonał mnie do sięgnięcia po całość i pozostał ulubiony ze względu na przewrotny, cyniczny dowcip),"Utracie aureoli" czy "Bijmy biednych!". Prawdę mówiąc, spodziewałam się więcej takich celnych i ostrych puent i trochę mi Baudelaire zostawił niedosyt.
Po drugie - fascynacja i urzeczenie brzydotą, zwłaszcza biedą, starością, wszystkim tym, co brudne i odpychające. Z tego wszyscy znamy Baudelaire'a, może nawet aż za dobrze, bo czasem obrazki skrytych w zaułkach obdartusów ogląda się już bez przejęcia, choć są też takie, które jednak zostają w pamięci - dla mnie np. "Zabawka biednego".
Po trzecie - namiętność i kobiety, i tutaj Baudelaire najbardziej mnie nuży, zniesmacza, sprawia, że przewracam oczami, kiedy uderza w ton wyższości nad tymi wszystkimi rozłożonymi na atłasach "kobieciątkami". Kobieta Baudelaire'a to albo rozpieszczony, infantylny kocurek, albo eteryczna zjawa. Nie ma nic pomiędzy.
I wreszcie najważniejszy składnik - poeta i poezja. "Bohaterska śmierć" i "Kuszenie" to niesamowite, mroczne i poruszające obrazy poetyckie. Ale są też takie, które pozostają sztuką dla sztuki i nie zostawiają po sobie echa.
Znam ludzi, których Baudelaire urzeka. Mnie nie urzekł - uważam, że nawet jeśli w swoim cynizmie i niechęci do świata czasem wydaje się pretensjonalny i nonszalancki, to poeta, którego mimo to - a może właśnie dlatego warto czytać.

"Paryski splin" to coś w rodzaju esencji Baudelaire'owskiego spojrzenia na świat.
Jeśli chodzi o jej składniki, po pierwsze - kpina i ironia z ludzkich przywar, w ogóle z miałkości i trywialności ludzkiej kondycji, jak w "Niedobrym szklarzu" (który, nawiasem mówiąc, był pierwszym poematem ze zbioru, na który trafiłam, przekonał mnie do sięgnięcia po całość i pozostał...