W centrum zainteresowania Biona lokuje się psychoanaliza i jej podstawowy postulat – rozwój psychiczny poprzez poszukiwanie prawdy. Bion zdawał sobie sprawę zarówno z niezwykłych możliwości, jakie niesie wynaleziona przez Freuda metoda psychoanalityczna, jak również z jej ograniczeń. Możliwości te – poznawcze, twórcze i rozwojowe – i ograniczenia to efekt nie tylko natury samej metody, ale także istoty problemów, które nastręcza dążenie człowieka do zrozumienia siebie i świata. Zdaniem Biona te nieodzowne i twórcze poszukiwania napotykają przeszkody związane nie tylko z trudnością dotarcia do źródła poznania, niedostępnego lub iluzorycznego jak święty Graal, ale są nieuchronnie związane z siłami operującym w psychice jednostki oraz w grupach ludzkich. Siły te przeciwstawiają się dążeniom do prawdy, prąc za wszelka cenę do utrzymania status quo, a w krańcowych przypadkach do zniszczenia prawdy, zlikwidowania jej wysłanników i zatrzymania procesów mogących do poznania prowadzić.
Te negatywne siły Bion odnosi do funkcjonowania psychotycznego związanego z patologiczną organizacją działającą w osobowości (lub w grupie). Siły te pozostają w opozycji do poznawczo-uczuciowej prawdy, do relacji z innymi oraz do rzeczywistości. […]
Czytając tę książkę, warto pamiętać, że model wyodrębniający dwa diametralnie odmienne sposoby funkcjonowania leży u podłoża wywodów Biona. Tutaj opisuje on dwie kategorie przekształceń charakterystyczne dla funkcjonowania tych dwóch części osobowości. Nie są to rozważania wyłącznie abstrakcyjne. Rozpoznanie i zrozumienie tych różnych sposobów funkcjonowania jest nieodzowne do wypracowania i zastosowania skuteczniejszych podejść analitycznych w praktyce.