Fani Meghan March już od dawna powinni być przyzwyczajeni do tempa, w jakim rozgrywają się stworzone przez nią historie. Mimo to trzecia część trylogii „Forge” potrafi wprawić w osłupienie tym wszystkim, co dzieje się na jej zaledwie 208 stronach. A dzieje się tam naprawdę wiele...

Poprzednia część jak zwykle zakończyła się niezłym zwrotem akcji. Forge został porwany. Nasz wielki, silny i budzący grozę pirat znalazł się w bardzo niekomfortowym położeniu. Na szczęście na żonę wybrał kobietę, która w takich sytuacjach działa, zamiast bezradnie rozkładać ręce. India natychmiast rusza jego śladem i z pomocą Bielewicza próbuje go odnaleźć i wyrwać z rąk oprawców.

Jednocześnie jednak nie może pozbyć się uporczywie powracających myśli. Kto ośmielił się porwać Jericho? Czy jej ojciec mógł mieć z tym coś wspólnego? A jeśli nie, to czy warto prosić go w tej chwili o pomoc? Przecież ledwo zna tego sędziwego mężczyznę...

„Rozgrywaj człowieka, nie grę”. India szybko odkrywa, że ta pokerowa maksyma zaskakująco sprawdza się w kryzysowych sytuacjach. Również tych niedotyczących kart. Jest ostrożna i zdeterminowana. Zrobi wszystko, byleby móc znów zobaczyć swojego męża żywego. I powiedzieć mu co do niego czuje. Bo właśnie przyznała się przed samą sobą, że go kocha.

Ale porwanie Forga to nie jedyne, z czym nasza bohaterka będzie musiała się zmierzyć. Czeka ją jeszcze poznanie niewiarygodnej prawdy o samej sobie i jej rodzinie. A właściwie ludziach, których do tej pory uważała za rodzinę. Okazuje się bowiem, że całe jej dotychczasowe życie było zbudowane na kłamstwie. Jednak, czy rodzinę definiują jedynie więzy krwi?

Trylogia „Forge” przypomina historię rosyjskiej księżniczki Anastazji. Z tym że tu zamiast rodziny królewskiej, mamy do czynienia z mafią. No i nasza „Anastazja” wcale nie chciała być odnaleziona. A już na pewno nie w taki sposób...

Czy poradzi sobie ze swoją historią? Czy udźwignie spuściznę? I czy u jej boku znajdzie się miejsce dla człowieka, który podstępem zmusił ją do małżeństwa? Cóż, żeby się tego dowiedzieć, musicie sięgnąć po „Szczęście diabła”. Gwarantuję, że finał tej trylogii zwali Was z nóg, bo jest zupełnie nie do przewidzenia! A zakończenie? Wierzcie mi, jest warte każdej poniesionej przez bohaterów ceny.
Wbrew pozorom, w tej historii wcale nie chodzi o pieniądze. Chociaż cała akcja zaczyna się od żądania okupu i miliardera, który skutecznie przeszkadza w jego opłaceniu. Ta książka pięknie podkreśla, że miłości nie da się kupić. A przynajmniej nie tej prawdziwej – wiernej, trwałej i oddanej. Opartej na czymś więcej niż pociąg fizyczny.

Owszem, pieniądze nie przeszkadzają w docenianiu drugiej osoby, ale mogą przysłonić to, co w tym wszystkim jest naprawdę ważne. Nawet jeśli małżeństwo naszych bohaterów zostało zawarte jako interes, musiało być coś jeszcze. Coś oprócz determinacji, wzajemnego pociągu i zaciekawienia – chęci obu stron, by jednak wynikło z tego coś więcej.

A gdy obie strony chcą być razem, nic im w tym nie przeszkodzi. Żadne pieniądze świata nie mogą się równać z kimś, na kim Wam naprawdę zależy. Żaden lukratywny interes nie jest wart zdrowia, życia czy rozstania z tą osobą. Nic nie jest tego warte. Ani milion, ani miliard, ani dwa czy nawet dziesięć.

Przyznajcie sami, to dość ciekawe wnioski jak na romans o zabarwieniu erotycznym. Dlatego z ręką na serduszku polecam Wam tę trylogię, a sama z przyjemnością zabiorę się za pozostałe książki autorstwa Meghan March.

Katarzyna de Castellatti-Gotin