Mówią, że to duży krok jakościowy w twórczości Tokarczuk, nie wiem, jak dla mnie to całkiem odwrotnie. "Dom dzienny, dom nocny" to taki "Prawiek..." tylko jakiś taki uproszczony, słabszy, nierówny, pod względem formalnym powtórkowa nuda. Są tu momenty świetne, gdy ładnie opowiedziana historia mówi sama za siebie, jak np. opis życia alkoholika i jego samobójczej śmierci, ale i koszmarnie egzaltowane i mdłe jak historia Kummernis/Paschalisa, gdy odrzuca nas banalne mędrkowanie na siłę. Brak tu wspólnej osi fabularnej, poza miejscem nic nie łączy tych opowieści. Prawdą jednak jest, że wszystko to razem tworzy pewną formę jakiegoś bytu, demona historii? demona przeznaczenia? jakiejś siły, która skręca ludziom karki i wolę i jednocześnie lepi ich w jakiś wspólny bochenek. Do tego mamy pewien rodzaj realizmu magicznego, którego zastosowanie znów, momentami ładnie harmonizuje, ale innym razem to koślawy, zgrzytliwy aspekt. Na minus zastosowanie snu. Tokarczuk próbuje z jednej strony zachować jego mglistą, dymną nierzeczywistość, a z drugiej traktuje jak realizm, który ma znaczenie równe prawom fizycznym. Sen, podobniej jak wydumane postacie o quasi-boskich przymiotach, to rzecz arcytrudna w literaturze (sztuce w ogólności) i bardzo rzadko komuś udaje się jest zastosować tak, by nie było to banalne i śmieszne. Tym razem się nie udało. Czasem odmienne spojrzenie ma sens, innym razem żenuje i budzi politowanie. Autorka balansuje na cienkiej linie oddzielającej sens i banał. Nie zawsze udaje jej się zachować równowagę.

Sumując, "Dom dzienny, dom nocny" to refleksja nad ludzką marnością, wszystkie te ludzkie dążenia, szczęścia i tragedie, są niczym w obliczu czasu, w starciu z którym przegrywa wszystko i wszyscy. Przy czym warsztatowo, rzecz jednak lekko kulawa.

Choć lektury nie żałuję, to nie czuję się jakoś szczególnie wzbogacony.
6/10

Mówią, że to duży krok jakościowy w twórczości Tokarczuk, nie wiem, jak dla mnie to całkiem odwrotnie. "Dom dzienny, dom nocny" to taki "Prawiek..." tylko jakiś taki uproszczony, słabszy, nierówny, pod względem formalnym powtórkowa nuda. Są tu momenty świetne, gdy ładnie opowiedziana historia mówi sama za siebie, jak np. opis życia alkoholika i jego samobójczej śmierci, ale...

Dobrze się to słuchało, zwłaszcza jak słuchało się autorki.
Dawno już nie miałem takich opowiadań, gdzie treść nie kończy się na słowie. Tutaj było to bardziej wartościowe, pełniejsze. Słowa w końcu coś znaczą, a nie tylko treść. Chociaż sama struktura książki jest dla mnie nieco zagadkowa (nie widziałem wersji drukowanej),bo gubiłem się przy powrotach do pewnych postaci, to mimo wszystko jestem zadowolony z tego czasu. Chętnie zagłębię się dalej w twórczość naszej noblistki.

Dobrze się to słuchało, zwłaszcza jak słuchało się autorki.
Dawno już nie miałem takich opowiadań, gdzie treść nie kończy się na słowie. Tutaj było to bardziej wartościowe, pełniejsze. Słowa w końcu coś znaczą, a nie tylko treść. Chociaż sama struktura książki jest dla mnie nieco zagadkowa (nie widziałem wersji drukowanej),bo gubiłem się przy powrotach do pewnych postaci,...

Jak dla mnie to książka nierówna. Momentami genialna, momentami ledwie dobra. Poskładana z wielu wątków, z których kilka (2-3) na zawsze już ze mną zostaną. Nie jest to literatura łatwa, ale czasem warto także po takie pozycje sięgnąć.

Jak dla mnie to książka nierówna. Momentami genialna, momentami ledwie dobra. Poskładana z wielu wątków, z których kilka (2-3) na zawsze już ze mną zostaną. Nie jest to literatura łatwa, ale czasem warto także po takie pozycje sięgnąć.

To moja pierwsza pozycja Olgi Tokarczuk, do której byłem nastawiony dość sceptycznie z powodu licznych, dość snobistycznych wypowiedzi autorki, a także dlatego, że nagroda Nobla od jakichś kilkunastu lat nie przedstawia dla mnie zbyt wielkiej wartości. Biorąc to wszystko pod uwagę, książka o enigmatycznym tytule "Dom dzienny, dom nocny" była dla mnie zaskakująco udana.

To imaginacyjna podróż, w której sen miesza się z jawą i w którym czas ma znaczenie zaledwie formalne. Ten narkotyczny klimat jest wspólnym mianownikiem tych wszystkich opowiadań, a raczej: mianiaturek, czy szkiców opowiadań. Są one dość różnorodne stylistycznie, a przy tym dosyć spójne i przenikają się nawzajem. Autorce udało się więc stworzyć interesujący i unikalny zbiór opowiadań, łączący jakby style dwóch autorów: poetyckość Prousta z łagodną, ponadczasową szorstkością Hemingwaya. A jednocześnie nie pozostaje ona ślepa na nowe zjawiska w literaturze.

Zbiór praktycznie nie posiada fabuły, za to rewelacyjnie operuje klimatem i dynamiką. Poza tym jest trochę przygnębiający. To jedna z tych książek, do których już po przeczytaniu czuje się jakiś rodzaj sentymentu.

To moja pierwsza pozycja Olgi Tokarczuk, do której byłem nastawiony dość sceptycznie z powodu licznych, dość snobistycznych wypowiedzi autorki, a także dlatego, że nagroda Nobla od jakichś kilkunastu lat nie przedstawia dla mnie zbyt wielkiej wartości. Biorąc to wszystko pod uwagę, książka o enigmatycznym tytule "Dom dzienny, dom nocny" była dla mnie zaskakująco udana.

To...

5.5 Gdybym miał powiedzieć, o czym jest ta książka, to powiedziałbym, że o tym, jak ludzie, niezależnie od czasów, w jakich żyją, muszą nieustanne zmagać się ze swoimi rozterkami. Ale to, bądź co bądź ogólnikowe, spostrzeżenie nie przyszło mi naturalnie; musiałem pomyśleć, o co tu chodzi, jak te wszystkie historie się do siebie mają.

Dłuższe opowiadania połączone są krótszymi, których wspomniana wcześniej myśl przewodnia nie dotyczy. Te są o wszystkim i o niczym, przepełnione mniej lub bardziej trafnymi "mądrościami", przemyśleniami i aforyzmami. Czytając je, myślałem: "fajnie, i co z tego?".

Słownictwo autorki jest bogate, ale jej proza nierzadko bywa ociężała. Nie da się nie zauważyć, jak często Tokarczuk ucieka się do wyliczeń czy wyrażania tej samej myśli w inny sposób; najlepszy (choć przyznam, że skrajny) tego przykład:
"Chodzi tu o coś w rodzaju klapy, rozłożenia parasola, ukrycia się, zasunięcia włazu, a więc oddzielenia się, umknięcia w bezpieczne, dobrze znajome, umeblowane obszary."

Specyficzny ton jest konsekwentnie utrzymany przez całą książkę. Miałem jednak odczucie, że w swojej magiczno-onirycznej części był on zbyt ubogi (zarówno przez stosunkowo niewielką ilość elementów fantastycznych, jak i liczne uziemiające opisy), żeby w pełni czarować, a w realistycznej czynnik ludzki gdzieś się gubił. Niestety, również powolne tempo pozostaje niezachwiane do samego końca.

Ze wszystkich opowiadań w pełni udane są może 2 - o Marku Marku oraz Amosie; proporcje między realnym a nierealnym są w nich odpowiednio wyważone. Historia o Paschalisie też jest niezła, a w mniejszym stopniu również ta o anonimowym małżeństwie. Reszta nie wywołała we mnie głębszych emocji.

Gdzieś po połowie stwierdziłem, że książka mnie już raczej niczym nie zaskoczy i chyba miałem rację.

5.5 Gdybym miał powiedzieć, o czym jest ta książka, to powiedziałbym, że o tym, jak ludzie, niezależnie od czasów, w jakich żyją, muszą nieustanne zmagać się ze swoimi rozterkami. Ale to, bądź co bądź ogólnikowe, spostrzeżenie nie przyszło mi naturalnie; musiałem pomyśleć, o co tu chodzi, jak te wszystkie historie się do siebie mają.

Dłuższe opowiadania połączone są...

No cóż, pięknie pisze pani Tokarczuk, metafory jak warkocze, nietuzinkowe przemyślenia, ciekawe spojrzenie na przeróżniaste sprawy. Ten tekst tak się wije, meandruje, płynie - coś cudownego.

No cóż, pięknie pisze pani Tokarczuk, metafory jak warkocze, nietuzinkowe przemyślenia, ciekawe spojrzenie na przeróżniaste sprawy. Ten tekst tak się wije, meandruje, płynie - coś cudownego.

Z książkami Tokarczuk mam ten problem, że nie mogę się wciągnąć

Z książkami Tokarczuk mam ten problem, że nie mogę się wciągnąć

Książka zmusiła mnie do przemyśleń. A to cenne!

Książka zmusiła mnie do przemyśleń. A to cenne!

Podeszłam bardzo sceptycznie nastawiona, różnie się czułam w trakcie lektury - warto zaznaczyć, że jest ona (a przynajmniej może być) dość przygnębiająca i warto zwrócić uwagę w jakim momencie życia się po nią sięga. Ostatnie sto stron przebrnęłam w bólach, chętnie pozbyłabym się ich z tej książki. Ni to powieść fragmentaryczna, ni to powieść szkatułkowa, brudnopis, dziennik, sylwa… Nie można odmówić autorce kunsztu, to z pewnością.

Podeszłam bardzo sceptycznie nastawiona, różnie się czułam w trakcie lektury - warto zaznaczyć, że jest ona (a przynajmniej może być) dość przygnębiająca i warto zwrócić uwagę w jakim momencie życia się po nią sięga. Ostatnie sto stron przebrnęłam w bólach, chętnie pozbyłabym się ich z tej książki. Ni to powieść fragmentaryczna, ni to powieść szkatułkowa, brudnopis,...

Audiobook Legimi

Audiobook Legimi