Wspaniała książka. Czytając ją czułam spokój, piękno opisywanej przyrody.
Historia ta ma innych charakter, występują w niej zjawiska nadprzyrodzone.

Wspaniała książka. Czytając ją czułam spokój, piękno opisywanej przyrody.
Historia ta ma innych charakter, występują w niej zjawiska nadprzyrodzone.

Tak jak i w przypadku Emilki ze Srebrnego Nowiu, nie zawiodłam się. Byłam zachwycona od początku do końca. Ta książka ma w sobie coś pokrzepiającego, coś co mówi nam, że warto wierzyć. Książka jest dobra dla każdego nie zależnie od wieku i płci. Po raz kolejny: POLECAM

Tak jak i w przypadku Emilki ze Srebrnego Nowiu, nie zawiodłam się. Byłam zachwycona od początku do końca. Ta książka ma w sobie coś pokrzepiającego, coś co mówi nam, że warto wierzyć. Książka jest dobra dla każdego nie zależnie od wieku i płci. Po raz kolejny: POLECAM

Emilka Starr marzycielka, która w przyszłości chce pisać książki. Wszyscy się wyśmiewają z jej marzeń, ale ona się tym nie przejmuję tylko piszę opowiadania, wiersze nawet dziennik prowadzi. Z czasem jej pióro widać że się poprawia i nawet jej rodzina widzi, że Emilka osiąga coraz większy sukces związany z tworzeniem opowiadań.

W tej części Emilka jest bardziej dojrzała, wie czego chce w życiu, ale też w pewnym sensie jest dzieckiem, ponieważ jej wyobraźnia nie przestaje pracować na najwyższych obrotach ani przez chwilę.

Jeżeli miałabym porównywać Anię z Emilką to całym sercem jestem za Anią. Bardziej do mnie przemawia jej historia.

Emilka Starr marzycielka, która w przyszłości chce pisać książki. Wszyscy się wyśmiewają z jej marzeń, ale ona się tym nie przejmuję tylko piszę opowiadania, wiersze nawet dziennik prowadzi. Z czasem jej pióro widać że się poprawia i nawet jej rodzina widzi, że Emilka osiąga coraz większy sukces związany z tworzeniem opowiadań.

W tej części Emilka jest bardziej dojrzała,...

[1925]
Z kontynuacją cyklu o Emilce Montgomery już się podobno męczyła, ale moim zdaniem wcale tego nie widać. Drugi tom jest znakomity, pod pewnymi względami może nawet lepszy od pierwszego.

Coraz wyraźniej widać różnice między Anią, nastawioną przede wszystkim na relacje z ludźmi, a Emily skupioną na swojej tożsamości pisarki. Duże partie z jej dziennika odmalowują psychologiczny portret bohaterki bardzo ambitnej, pewnej swojej racji, czasem cynicznej, coraz wyraźniej lojalnej wobec klanu, ale także wrażliwej i wielkodusznej.

W całej powieści pobrzmiewają nuty gotyckie, przełamywane humorem (w tej kategorii najlepszy jest na pewno rozdział z panną Royal i Chu-Chinem). Wyjątkowo wyraźny jest też powracający motyw dławiących konwencji i stereotypów - Emily raz po raz pada ofiarą plotek z powodu zachowań uznawanych za nieprzystojne i cierpi, gdy jej piękne przygody zostają splugawione przez drobnomieszczański osąd.

Kto się spodziewa romansu, ten się zapewne rozczaruje, i to pomimo całkiem sporej liczby potencjalnych wielbicieli. Perry stanowi jednak głównie element komiczny, Andrew - podobnie (obaj są też istotnymi figurami w wątkach społecznych podziałów i konwencjonalnych oczekiwań stawianych dziewczętom),Dean Priest nie przestaje niepokoić (z jednej strony jest dla Emily znakomitym partnerem do rozmów, ale jego erotyczne zakusy, choć jakby trochę przygasłe, wciąż budzą niesmak),a Teddy, czyli wybranek samej Emily, wypada blado i niewyraźnie, znacznie bladziej niż jego nieszczęśliwa matka.

Niejednoznaczność i chwiejność wątków romansowych może jednak stanowić wielką siłę powieści, która może skupić się rzeczywiście na duchowym, umysłowym i twórczym dorastaniu samej Emily, bohaterki znacznie głębszej i bogatszej, niż Ania na którymkolwiek etapie swojego życia.

[1925]
Z kontynuacją cyklu o Emilce Montgomery już się podobno męczyła, ale moim zdaniem wcale tego nie widać. Drugi tom jest znakomity, pod pewnymi względami może nawet lepszy od pierwszego.

Coraz wyraźniej widać różnice między Anią, nastawioną przede wszystkim na relacje z ludźmi, a Emily skupioną na swojej tożsamości pisarki. Duże partie z jej dziennika odmalowują...

Emilka dojrzewa i zostaje *grzmoty i błyskawice* nastolatką. Jak na Murrayównę przystało zostaje posłana na kontynuację nauki do szkoły w Shrewsbury i zamieszkuje tam z ciotką Ruth, co dla obu pań okazuje się być chwilą próby. Przyznaję, że i dla mnie jest to próba, bo w tej części irytujący robią się już chyba wszyscy bohaterowie - i dorośli żyjący w świecie żelaznych wiktoriańskich konwenansów, i młodzież, która przez hormony histerycznie strzela focha za fochem. Emilka z jej ekspresyjną duszą i wielkim wyczuleniem na punkcie swojej dumy jest tutaj okazem wyjątkowo trudnym do okiełznania. Montgomery jednak przy okazji nienachalnie edukuje, jak ważna jest rozmowa i ile problemów mogą przynieść niedopowiedzenia, a sama Emilka stara się obiektywnie patrzeć na swoje błędy.

Jakby samo dojrzewanie nie było dostatecznie trudne to dziewczyna nie ma lekko i pod innymi względami - jej pisarskie ambicje zaczynają mierzyć się z rzeczywistością, z czego nie zawsze wychodzi bez szwanku. Będąc jednak świadomą własnego talentu nie ustaje w tworzeniu i zostaje w końcu doceniona. Pojawiają się też pierwsi absztyfikanci i na chwilę wraca też talent jasnowidzenia, obie te rzeczy nieszczególnie cieszą Emilkę.

Jak w przypadku każdej książki Montgomery nie mogę nie zachwycić się lekkością jej pióra. Barwne, pełnokrwiste postaci i takież odmalowanie życia na kanadyjskiej prowincji z początku XX wieku działają jak wehikuł czasu.

Emilka dojrzewa i zostaje *grzmoty i błyskawice* nastolatką. Jak na Murrayównę przystało zostaje posłana na kontynuację nauki do szkoły w Shrewsbury i zamieszkuje tam z ciotką Ruth, co dla obu pań okazuje się być chwilą próby. Przyznaję, że i dla mnie jest to próba, bo w tej części irytujący robią się już chyba wszyscy bohaterowie - i dorośli żyjący w świecie żelaznych...

Dalsze losy Emilki. Ta część podobała mi się chyba trochę bardziej od pierwszej. Dlatego też daję jej gwiazdkę wyżej. Zżyłam się z bohaterami, bardziej ich polubiłam. Więcej się tutaj też działo. Oprócz postaci, których poznaliśmy w pierwszym tomie pojawili się też nowi bohaterowie. Każdy z nich był inny, miał swoje cechy. Niektórzy może byli trochę przerysowani lub jednowymiarowi na początku, ale później to się zmieniało dzięki czemu można było spojrzeć na nich z innej perspektywy. Było tu też sporo humoru i trochę wzruszających momentów.

Dalsze losy Emilki. Ta część podobała mi się chyba trochę bardziej od pierwszej. Dlatego też daję jej gwiazdkę wyżej. Zżyłam się z bohaterami, bardziej ich polubiłam. Więcej się tutaj też działo. Oprócz postaci, których poznaliśmy w pierwszym tomie pojawili się też nowi bohaterowie. Każdy z nich był inny, miał swoje cechy. Niektórzy może byli trochę przerysowani lub...

O ile pierwsza część losów Emilki mnie tak nie zachwyciła to ta jest wspaniała i to absolutnie wspaniała! Dwa dni wystarczyły by ją przeczytać. Styl Montgomery chociaż już tak dobrze mi znany zachwyca mnie za każdym razem jakbym czytała go po raz pierwszy. Fantastyczne jest porównanie Maud do Emilki jeśli chodzi o Alpejską Ścieżkę,z jej biografi wyczytałam, że ona też swoją drogę do sławy tak określała i, że dla niej ta droga również nie była łatwa. Opowiadania były odsyłane tak jak w przypadku Emilki. Cóż uwielbiam tę książkę, opisy Emilki z pamiętnika, jej potyczki, wzloty i upadki. Ma w moim miejscu szczególne miejsce, choć nie może równać się z Anią Shirley.

O ile pierwsza część losów Emilki mnie tak nie zachwyciła to ta jest wspaniała i to absolutnie wspaniała! Dwa dni wystarczyły by ją przeczytać. Styl Montgomery chociaż już tak dobrze mi znany zachwyca mnie za każdym razem jakbym czytała go po raz pierwszy. Fantastyczne jest porównanie Maud do Emilki jeśli chodzi o Alpejską Ścieżkę,z jej biografi wyczytałam, że ona też swoją...

Jakoś ostatnio miałam mniej czasu na czytanie, dlatego tak długo się zeszło z tą książką. W drugiej części jestem dalej urzeczona stylem pisania Lucy Maud Montgomery. Prostota życia, naturalność, brak zepsucia bohaterów jakoś współgrają z tym czym chciałabym się otaczać i o czym chciałabym czytać. Moje klimaty jednym słowem. :)

Jakoś ostatnio miałam mniej czasu na czytanie, dlatego tak długo się zeszło z tą książką. W drugiej części jestem dalej urzeczona stylem pisania Lucy Maud Montgomery. Prostota życia, naturalność, brak zepsucia bohaterów jakoś współgrają z tym czym chciałabym się otaczać i o czym chciałabym czytać. Moje klimaty jednym słowem. :)

Opinia dotyczy całej serii o Emilce.
To był bardzo przyjemny powrót do ukochanej lektury z czasów podstawówki 🙂
Pani Montgomery niestety ma już takie fatum - napisała słynną Anię Shirley i czy by chciała, czy nie, każdy porównuje do niej wszystkie jej inne książki 😛 😉 W tym wypadku - w mojej osobistej, całkowicie subiektywnej opinii, trylogia o Emilce pozostaje o wiele lepsza od serii o Ani. Taką opinię miałam już wtedy, kiedy czytałam to w dzieciństwie i tę opinię podtrzymuję.
Akcja dzieje się na początku XX wieku, kiedy nowoczesność jest przeciwstawiana epoce wiktoriańskiej, z którą utożsamiane są osoby starszej daty. Emilka jako bohaterka budzi we mnie więcej sympatii niż Ania, chociażby z tego powodu, że konsekwentnie dążyła do spełnienia swoich literackich ambicji, dużo pracowała nad swoim talentem i rzeczywiście wiele na tym polu osiągnęła, w przeciwieństwie do Ani, która niby też tam za młodu miała jakieś aspiracje do pisania, ale porzuciła je w cholerę. Emilka to postać pełnokrwista, z charakterem, posiada dumę, poczucie własnej wartości i jest nieco outsiderką, a przy tym popełnia błędy i nie jest tak do końca wyidealizowana. Trylogię o Emilce fajnie się czyta, może tylko ostatnia część jest trochę przeciągnięta i nieco depresyjna, a jej zakończenie wydaje mi się za szybkie i brakuje tam satysfakcjonującego epilogu, tak jakby autorka nagle musiała się spieszyć z zakończeniem książki. Niemniej polecam.

************************
"2023: Powroty do młodości na 40. " - książki z tym oznaczeniem w moim profilu to książki, które czytałam w czasach szkoły podstawowej, średniej i w czasie studiów. W roku 2023, w którym kończę 40 lat, postanowiłam wrócić do lektur z tamtych lat i skonfrontować się z nimi na nowo :)

Opinia dotyczy całej serii o Emilce.
To był bardzo przyjemny powrót do ukochanej lektury z czasów podstawówki 🙂
Pani Montgomery niestety ma już takie fatum - napisała słynną Anię Shirley i czy by chciała, czy nie, każdy porównuje do niej wszystkie jej inne książki 😛 😉 W tym wypadku - w mojej osobistej, całkowicie subiektywnej opinii, trylogia o Emilce pozostaje o wiele...

Drugi tom przygód Emilki czytałam pod tytułem „Emilka szuka swojej gwiazdy”, ale jest też dostępny jako „Emilka dojrzewa”.

W pierwszej części poznajemy Emilkę jako małą dziewczynkę, która po śmierci ojca trafia pod opiekę dwóch ciotek, pochodzących z dumnego rodu Murrayów, z którym Emilka nie miała wcześniej do czynienia. W drugim tomie natomiast mamy okres dojrzewania Emilki, czyli czas między jej 14 a 17 rokiem życia.

Postać Emilki ma w sobie trochę z Ani z Zielonego Wzgórza. Niektóre wydarzenia z ich życia się pokrywają. Obie są też wrażliwymi dziewczynami z wielką wyobraźnią, które marzą o karierze pisarskiej. Emilka ma w sobie jednak trochę więcej dumy i uporu, które czynią ją realniejszą postacią, więc też łatwiej było mi się z nią utożsamiać.

Wszystkie książki Montgomery czytam z ogromną przyjemnością i losy Emilki również bardzo chętnie śledziłam. Oba tomy otuliły mnie jak kocyk, dając dużo ciepła, radości i wzruszeń. Drugi tom podobał mi się bardziej, bo trochę już starsza Emilka dostrzega mocniej piękno świata i naprawdę barwnie je opisuje. Bardzo zachwycałam i rozkoszowałam się językiem, jakim był napisany ten tom. Uwielbiam pióro autorki.

Jeśli kochacie historię Ani z Zielonego Wzgórza to koniecznie dajcie też szansę Emilce!❤️
https://www.instagram.com/p/CqvXbHCNMW6/

Drugi tom przygód Emilki czytałam pod tytułem „Emilka szuka swojej gwiazdy”, ale jest też dostępny jako „Emilka dojrzewa”.

W pierwszej części poznajemy Emilkę jako małą dziewczynkę, która po śmierci ojca trafia pod opiekę dwóch ciotek, pochodzących z dumnego rodu Murrayów, z którym Emilka nie miała wcześniej do czynienia. W drugim tomie natomiast mamy okres dojrzewania...