Wspomnienia jednej z najbardziej znanych postaci świata nauki. Prof. Waltoś to niezwykła osobowość - prawdziwy erudyta, człowiek renesansu. Autorytet z zakresu postępowania karnego i historii sztuki. Na jego podręczniku "Proces karny. Zarys systemu" wychowały się pokolenia prawników. A Muzeum Collegium Maius, którego był dyrektorem w latach 1977–2011, odwiedziły miliony turystów. Na książkę składa się 9 esejów, w których ze swadą i humorem opisuje swoje wspomnienia z różnych obszarów życia prywatnego i naukowego.

"Gdy inwencja się kurczy, a napinanie mięśni staje się coraz bardziej żałosne, myśl coraz chętniej biegnie ku przeszłości. Zaczyna się wspominanie – wędrowanie po wyspach pamięci na morzu zapominania i niekiedy nadaremnie ponawianych prób rekonstrukcji faktów.

Takie są zatem i te wspomnienia. Spisywane po latach, głównie na podstawie tego, co pamięć zachowała, choć często konfrontowane z zachowanymi dokumentami oraz pamięcią rodziny i przyjaciół. Sporo jednak w nich przemilczeń o wydarzeniach w moim już dość długim życiu. Nie tylko dlatego, że wiele faktów uciekło w niepamięć. Nacisk położony na splatanie się wątków osobistych z tłem publicznym sprawił, że nie rozwodziłem się nadmiernie o relacjach rodzinnych, o tragediach odchodzenia najbliższych i przyjaciół, o ich nieraz skomplikowanych i trudnych losach".