Zbiór dwudziestu trzech opowiadań wspomnieniowych Hertza. To jego autobiografia obejmująca lata dzieciństwa, czyli ostatnie dwadzieścia lat XIX w. Stąd nieco archaiczny język i nie zawsze już zrozumiałe konotacje, niemniej czytałem to z ciekawością. Oto banda łobuziaków warszawskich a to psoci się nauczycielom, a to urządza bójki czy zawody, prowokuje honorowe zakłady o pudełko pralin o to, czy Samowar wykąpie się w lodowatej Wiśle, moczy muchy w atramencie, które chodzą po łysej głowie nauczyciela, tworząc wymyślne wzory na świecącej głowie, i ogromnego kleksa, czy nauczyciel muchę pacnie ręką. Jest też piękny passus oddany Dygasińskiemu oraz zwierzętom, które Hertz ceni bardzo wysoko i uczy szacunku do nich. W ogóle opowiadania mają pewien wymiar edukacyjno-moralistyczny: nie warto kłamać, oszukiwać, łobuzować, działać niezgodnie z prawem. Ostatecznie wszędzie dobro i prawda wygrywa.

Zbiór dwudziestu trzech opowiadań wspomnieniowych Hertza. To jego autobiografia obejmująca lata dzieciństwa, czyli ostatnie dwadzieścia lat XIX w. Stąd nieco archaiczny język i nie zawsze już zrozumiałe konotacje, niemniej czytałem to z ciekawością. Oto banda łobuziaków warszawskich a to psoci się nauczycielom, a to urządza bójki czy zawody, prowokuje honorowe zakłady o...

Bardzo przyjemna, zabawna lektura, chwilami przypominająca mi "Mikołajka" :)

Bardzo przyjemna, zabawna lektura, chwilami przypominająca mi "Mikołajka" :)