Sięgnąłem po ten tytuł nieświadomy, że jest to trzecia część cyklu, więc trzeba będzie wrócić do początku. Autor zręcznie łączy w swojej opowieści tragizm z humorem. Czasem miałem wrażenie jakby to była wręcz satyra pod adresem francuskiego wojska z początku II wojny światowej. W każdym razie lektura to był miło spędzony czas.

Sięgnąłem po ten tytuł nieświadomy, że jest to trzecia część cyklu, więc trzeba będzie wrócić do początku. Autor zręcznie łączy w swojej opowieści tragizm z humorem. Czasem miałem wrażenie jakby to była wręcz satyra pod adresem francuskiego wojska z początku II wojny światowej. W każdym razie lektura to był miło spędzony czas.

Dobra, wciągająca powieść. Polecam całą serię.

Dobra, wciągająca powieść. Polecam całą serię.

Ku pokrzepieniu serc lektura. Suspensu z okładki wydania tyle co kot napłakał ,ale nie o to w niej chodzi. Dają dodatkowa gwiazdkę za styl autora ,który zwyczajnie lubię.

Ku pokrzepieniu serc lektura. Suspensu z okładki wydania tyle co kot napłakał ,ale nie o to w niej chodzi. Dają dodatkowa gwiazdkę za styl autora ,który zwyczajnie lubię.

Świetne zakończenie cyklu. Fantastycznie opisane kulisy wojny między Niemcami i Francją w 1940 roku. Te traumatyczne wydarzenia ogląda się oczami zwykłych ludzi i wraz z nimi przeżywa ich dramaty.

Świetne zakończenie cyklu. Fantastycznie opisane kulisy wojny między Niemcami i Francją w 1940 roku. Te traumatyczne wydarzenia ogląda się oczami zwykłych ludzi i wraz z nimi przeżywa ich dramaty.

Rewelacyjname zakończenie cyklu Dzieci katastrofy, fantastyczni bohaterowie, interesujące zwroty akcji. Książkę czytało mi się znakomicie, polecam gorąco.

Rewelacyjname zakończenie cyklu Dzieci katastrofy, fantastyczni bohaterowie, interesujące zwroty akcji. Książkę czytało mi się znakomicie, polecam gorąco.

No nie wiem. Pierwszy i drugi tom świetne. Ten....jakby kto inny napisał. Ze skutkiem 6 gwiazdek.

No nie wiem. Pierwszy i drugi tom świetne. Ten....jakby kto inny napisał. Ze skutkiem 6 gwiazdek.

Przygodę z autorem zacząłem od tej książki. Jak zaczniesz czytać, to już nie odłożysz.

Genialne opisy, a pomiędzy nimi chwile głębi, poezji, która przenika serce.

Świetna książka!

Przygodę z autorem zacząłem od tej książki. Jak zaczniesz czytać, to już nie odłożysz.

Genialne opisy, a pomiędzy nimi chwile głębi, poezji, która przenika serce.

Świetna książka!

Rewelacyjne zakończenie serii "Dzieci katastrofy". Bardzo wciągająca historia. Trochę melodramatyczna powieść drogi o poszukiwaniu swojej tożsamości, o miłości i o trudach życia podczas wojny.
Jest to też trochę zwariowana, czy też awanturnicza powieść o ludziach, którzy w tych ciężkich czasach próbują odnaleźć swoje miejsce.
Ja jestem nią oczarowany!

Rewelacyjne zakończenie serii "Dzieci katastrofy". Bardzo wciągająca historia. Trochę melodramatyczna powieść drogi o poszukiwaniu swojej tożsamości, o miłości i o trudach życia podczas wojny.
Jest to też trochę zwariowana, czy też awanturnicza powieść o ludziach, którzy w tych ciężkich czasach próbują odnaleźć swoje miejsce.
Ja jestem nią oczarowany!

Bardzo mi sie podobała, gdy słuchałam, ale musze stwierdzić, że szybko umyka z mojej pamięci. To nie musi być wina ksiazki, lecz tego, że mam za sobą wiele podobnych.

Bardzo mi sie podobała, gdy słuchałam, ale musze stwierdzić, że szybko umyka z mojej pamięci. To nie musi być wina ksiazki, lecz tego, że mam za sobą wiele podobnych.

Każdą z części trylogii „Dzieci katastrofy” można czytać zupełnie niezależnie, punktem stycznym jej pierwszej i drugiej odsłony jest rodzina Péricourtów. Eduard, boleśnie doświadczony fizycznie i psychicznie weteran I wojny światowej był pierwszoplanową postacią „Do zobaczenia w zaświatach”, a jego siostra Madeleine, dziedziczka wielkiej rodzinnej fortuny główną bohaterką „Kolorów ognia”. W „Lustrze naszych smutków” śledzimy natomiast losy Louise Belmont, córki kobiety, u której okaleczony Eduard znalazł kwaterę wraz ze swoim towarzyszem broni Albertem.

Wspomniana powyżej Louise, młoda nauczycielka, która wplątuje się w niemoralną aferę jest jedną z równorzędnych bohaterów nowej powieści Lemaitre'a, poza nią są nimi jeszcze pan Jules, w którego małej restauracyjce kobieta dorabia jako kelnerka, ale także pozornie niczym z nimi niezwiązani, starszy kapral Landrade stacjonujący w jednym z fortów Linii Maginota, który pobyt w armii traktuje jako sposobność do zbijania majątku, a w swoje nieuczciwe interesy wplątuje innego żołnierza Gabriela, kolejnym jest pełen uroku oszust znany chwilowo jako Désiré Migault, co jakiś czas przepoczwarzający się w nową wymyśloną przez siebie personę, następną osobą dramatu jest paryski żandarm Fernand bezgranicznie oddany swojej chorej na serce żonie, który chcąc ziścić jej wielkie marzenie przywłaszcza dużą sumę państwowych pieniędzy. Nie będzie wielką tajemnicą, że ścieżki tych wszystkich osób w różnych momentach zaskakująco skrzyżują się ze sobą. Tłem perypetii bohaterów jest niesławna kampania wojenna przeciwko hitlerowskim najeźdźcom w 1940 roku, która wykazała, że system obrony Francji to kolos na drewnianych oraz będąca jej skutkiem masowa migracja mieszkańców Paryża uciekających na południe kraju przed zbliżającymi się do stolicy niemieckimi wojskami.

Pierre Lemaitre, którego poznałem dzięki rekomendacji Zygmunta Miłoszewskiego szybko trafił grona moich ulubionych współczesnych autorów. Poza talentem do wymyślania zaskakujących i przejmujących historii francuskiego literata cechuje jeszcze posiadający wiele klasycznego wdzięku styl pisarski, który przywodzi na myśl twórczość Dumasów i innych przedstawicieli gatunku określanego onegdaj terminem „literatura piękna”. Pisarz często przystosowuje język powieści do czasów, w których toczy się ich akcja. Każda z książek trylogii "Dzieci katastrofy" różni trochę się pod względem zastosowanych środków literackich, jednocześnie można bez problemu rozpoznać, kto je napisał. Lemaitre'a od zawsze cechowała też wrażliwość na problemy społeczne i aspekt ten pojawiał się zawsze w jego twórczości. W cyklu pokazującym życie Francuzów w czasach od I do II wojny światowej nie zabrakło takich wątków, całość jest wręcz jednym wielkim antywojennym manifestem pokazującym jak te bezlitosne pożogi i ich skutki nieodwracalnie zmieniły życie kilku pokoleń. W „Lustrze naszych smutków” jednym z wiodących tematów jest konieczność opuszczenia swojego miejsca zamieszkania i choć autor opisuje migrację wewnętrzną to w dobie fal uchodźców przetaczających się przez nasz kontynent z powodu wojen w Syrii czy Ukrainie przedstawione sytuacje stają się bardzo aktualne.

Każdą z części trylogii „Dzieci katastrofy” można czytać zupełnie niezależnie, punktem stycznym jej pierwszej i drugiej odsłony jest rodzina Péricourtów. Eduard, boleśnie doświadczony fizycznie i psychicznie weteran I wojny światowej był pierwszoplanową postacią „Do zobaczenia w zaświatach”, a jego siostra Madeleine, dziedziczka wielkiej rodzinnej fortuny główną bohaterką...