Wyższe szkoły zawodowe włączyły się w system polskiego szkolnictwa wyższego niedawno. Ich powstanie wiąże się z przemianami społeczno-politycznymi, jakie zachodziły w Polsce w późnych latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Spełniały one potrzeby i aspiracje środowisk, które – kierując się względami zarówno praktycznymi, jak i ambicjonalnymi – zapragnęły umożliwić młodym ludziom dostęp do edukacji na szczeblu wyższym bliżej domu rodzinnego, a więc mniejszym kosztem. W jakiejś mierze należy wiązać ich powstanie z oficjalnie realizowanym wówczas planem upowszechnienia tzw. scholaryzacji na poziomie pogimnazjalnym i policealnym, jaki został wpisany w przeprowadzaną w tym czasie reformę szkolną. Dzięki inicjatywom obywatelskim samorządowym, które zaowocowały powołaniem do życia nowych uczelni, liczna rzesza maturzystów otrzymała podwójną szansę na zdobycie wykształcenia wyższego. Po pierwsze – dawało ją im zniesienie egzaminów wstępnych, po drugie – ułatwienie w rozwiązywaniu problemów komunikacyjno-bytowych. Jeśli się spojrzy na działalność wyższych szkół zawodowych z perspektywy ponad dwudziestoletniej, wypada ocenić pozytywnie efekty ich pracy. Wychowały bowiem wielu specjalistów w różnych dziedzinach. Ich liczni absolwenci uzyskali dyplomy magisterskie, a nierzadko również doktorskie