Od dwóch godzin zastanawiam się co powinna zawierać choćby krótka opinia o tej książce i nie mogę znaleźć żadnych właściwych słów. Powinna być to obowiązkowa lektura (nie szkolna nawet, a każdego Polaka). Autorzy wspomnień zamieszczonych w książce zaszczycili nas przywilejem przeżycia razem z nimi emocji i uczuć jakie towarzyszyły im we wrześniu 1939 roku, tym samym staliśmy się na zawsze świadkami ich historii. Mnie tu najbardziej porusza ta możliwość spotkania się z doświadczeniami absolutnie różnych osób w jednym do siebie podobnych - wszyscy mieli marzenia, plany, chcieli żyć normalnym życiem, zupełnie jak my teraz. A sierpień 1939 roku był podobno bardzo pięknym miesiącem.

Czytałam 1,5 miesiąca musiałam robić przerwy momentami emocjonalnie nie dawałam rady. Ale to naprawdę potrzebna książka.

Od dwóch godzin zastanawiam się co powinna zawierać choćby krótka opinia o tej książce i nie mogę znaleźć żadnych właściwych słów. Powinna być to obowiązkowa lektura (nie szkolna nawet, a każdego Polaka). Autorzy wspomnień zamieszczonych w książce zaszczycili nas przywilejem przeżycia razem z nimi emocji i uczuć jakie towarzyszyły im we wrześniu 1939 roku, tym samym...

Wspomnienia są bezcenne, są także najlepszym nauczycielem. Pozwalają zobaczyć jak mało osób, pomimo faktów, wierzyło, że wybuchnie wojna. Jak bardzo to co przeżyli przerosło ich wyobraźnię.

Wspomnienia są bezcenne, są także najlepszym nauczycielem. Pozwalają zobaczyć jak mało osób, pomimo faktów, wierzyło, że wybuchnie wojna. Jak bardzo to co przeżyli przerosło ich wyobraźnię.

"Nie wiem czy kocham Cię jeszcze dziś, jedno wiem, że kocham Warszawę, że jest ona dla mnie symbolem i uosobieniem Ojczyzny."

"Ani nie myślało się wtedy o wojsku, ani o Warszawie, ani o Polsce-tylko o sobie, o tym jedynym życiu"

Dwa cytaty dwóch różnych osób z książki "Nieba i ziemi nie widać" na którą składają się wspomnienia ludzi którzy przeżyli oblężenie Warszawy 39' roku.

Bardzo żywe, i na różny sposób przejmujące, mające trochę zbieżnych opisów, np. kult, który był wręcz religijny czasem, prezydenta Starzyńskiego, radość z przyłączenia się Anglii i Francji do wojny, szok gdy rząd opuszcza miasto, katastrofalny nalot z 25 września, kapitulacja miasta (jedna kobieta wspominała że gdy uświadomiła sobie klęskę krótko po tym jak ludzie fałszywie powtarzali ze Niemcy przestali strzelać bo Niemcy się wycofują, przeżyła konkretne załamanie nerwowe).

Powtarza się patriotyczna nuta, nastrój z drugiego cytatu (z zamieszczonych na początku),który brzmi przede wszystkim antywojennie był tylko w jednym z ok 20 wspomnień. Najdłuższa zaś relacja jest od mężczyzny odznaczonego za bohaterstwo przez Starzyńskiego ( główny bohater mówił o nim z gigantycznym wręcz uwielbieniem).
Dla ciekawych autentycznych relacji, września 1939 roku, czy historii Warszawy, warto.

"Nie wiem czy kocham Cię jeszcze dziś, jedno wiem, że kocham Warszawę, że jest ona dla mnie symbolem i uosobieniem Ojczyzny."

"Ani nie myślało się wtedy o wojsku, ani o Warszawie, ani o Polsce-tylko o sobie, o tym jedynym życiu"

Dwa cytaty dwóch różnych osób z książki "Nieba i ziemi nie widać" na którą składają się wspomnienia ludzi którzy przeżyli oblężenie Warszawy 39'...