Recydywista

Tłem dla powieści Recydywista Kurta Vonneguta jest afera Watergate. Afera, która wstrząsnęła amerykańską sceną polityczną, doprowadzając ostatecznie do impeachmentu ówczesnego prezydenta Richarda Nixona. Jak możecie się już domyślić jest to książka z politycznego nurtu prozy Kurta Vonneguta.

"- Możliwe, że będziemy musieli zostać bogatymi ludźmi, choćbyśmy nawet tego nie chcieli."[1]

Fabuła
Walter F. Starbuck to absolwent Harvardu, który znalazł zatrudnienie w administracji prezydenta Nixona. W efekcie afery Watergate trafia do więzienia. Poznajemy go kiedy kończy odsiadywać wyrok i stara się wrócić do normalnego życia. Opowieść o jego życiu jest ironicznym spojrzeniem na historię USA.

Recydywista to krytyka. Kryka korporacji, biurokracji, polityków. Walter F. Starbuck to postać tragiczna. Jest to bohater tak żałosny, że aż fascynujący. Idealista, który, pomimo że świat wytykał mu że wszystkich stron, że to co robi nie ma sensu, ślepo w ten sens wierzył. Powiecie, przecież to nie powód do śmiechu, każdy ma swoje przekonania i ma prawo o nie walczyć. Tylko, że Walter nie walczy. Ma rodzinę, pracę. Swoje obowiązki spełnia sumiennie, ale w jego postawie jest bierność.

Jest to typ bohatera charakterystyczny dla Kurta Vonneguta, a najlepsze jest to, że autor zamiast patosu, w który łatwo popaść, stawia na humor. Tragizm odmalowuje za pomocą różnych, czasem bardzo absurdalnych, scenek. Efekt jest gorzko-zabawny.

"Wierzyłem, że w ustroju demokratycznym nie istnieje wyższe powołanie niż dożywocie na usługach rządu."[2]

Kurta Vonneguta uwielbiam, jednak ta powieść była dla mnie małym wyzwaniem. Dlaczego? Przez jej konstrukcję. Jest bardzo podobna do "Matki noc". Facet wychodzi z więzienia i opowiada o swoim życiu. To że w tej opowieści brak jakiejkolwiek chronologii może być dla niektórych czytelników problemem, ale w ostatecznym rozrachunku, nie jest ona konieczna. W "Recydywiście" bardziej przytłoczył mnie nadmiar tzw. anegdotek. Walter F. Starbuck papla o wszystkim i o niczym. Opowieści o jego rodzinie, czy pracy przeplatają się ze wspomnieniami o różnych znajomych, ale też z usłyszanymi czy przeczytanymi gdzieś historyjkami. Na początku można mieć wrażenie ogromnego bałaganu. Potrzeba, albo ja potrzebowałam, chwili żeby złapać odpowiedni rytm.

Kiedy już ten rytm złapałam, musiałam przyznać, że jest to powieść dojrzała pod względem stylu i, pomimo fabularnego miszmaszu , bardzo dobrze zaplanowana. Widać to w szczegółach takich jak subtelne powtórzenia, zabawa nazwami, imionami. Te detale są wisienką na bardzo pysznym torcie.

Podsumowanie
Recydywistę poleciłabym osobom, które już z Kurtem Vonnegutem miały do czynienia. Autor pozostaje w charakterystycznej, dla swojego pisarstwa satyrycznej konwencji, ale śmiechu jest niewiele. W powieści tej możemy rozkoszować doskonałym, dojrzałym warsztatem. Tutaj nie ma miejsca na przypadkowe słowo. Politycy zostali wzięci pod lupę i poddani miażdżącej i inteligentnej krytyce.

[1] Kurt Vonnegut, "Recydywista", przeł. Jolanta Kozak, wyd. Zysk i s-ka, Poznań 2020, s.146.
[2 ]Tamże, s. 52.

Tłem dla powieści Recydywista Kurta Vonneguta jest afera Watergate. Afera, która wstrząsnęła amerykańską sceną polityczną, doprowadzając ostatecznie do impeachmentu ówczesnego prezydenta Richarda Nixona. Jak możecie się już domyślić jest to książka z politycznego nurtu prozy Kurta Vonneguta.

"- Możliwe, że będziemy musieli zostać bogatymi ludźmi, choćbyśmy nawet tego nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moje zainteresowanie twórczością Kurta Vonneguta ani na chwilę nie słabnie. Jestem ciekawa jego książek i chętnie sięgam po każdą kolejną pozycję. Jak na ten moment jeszcze ani razu się na nim poważnie nie zawiodłam i mam nadzieję, że ta dobra passa potrwa jak najdłużej. Co prawda z początku obawiałam się, że ,,Recydywista" dobije mnie swoją niezbyt zrozumiałą tematyką (bowiem o polityce Stanów Zjednoczonych i aferze Watergate wiem tyle, co nic), jednak ostatecznie okazało się, że nie było się czego bać. Kurt Vonnegut ponownie pokazał, że jego nietypowy i pełny ironii styl hipnotyzuje oraz niejednokrotnie daje do myślenia. Choć historia co prawda skupia się na pewnym motywie z historii Ameryki, całokształt okazuje się być dość uniwersalny. Czym więc autor ,,Rzeźni numer pięć" zaskoczył czytelnika tym razem?

Głównym bohaterem książki jest Walter F. Starbuck, ambitny, pewny siebie, jednak odrobinę za bardzo dający sobą manipulować biurokrata polskiego pochodzenia. Ukończył on Harvard i zaczął pracę w administracji w Białym Domu za czasów Nixona. Za udział w aferze Watergate trafia do więzienia i postanawia po wyjściu z niego opowiedzieć historię całego swojego (mniej lub bardziej) udanego życia. I w sumie to głównie na tym skupia się fabuła książki - na postaci Starbucka oraz osobach go w tamtych chwilach otaczających.
Prolog do mnie nie przemówił. Sama nie wiem dlaczego, jednak męczyłam się z nim niemiłosiernie i już zaczęłam się bać, że nie uda mi się przebrnąć przez całość. Realia amerykańskiej polityki nie są dla mnie codziennością, przez co ciężko było mi przywyknąć do niezbyt łatwego w odbiorze klimatu. Na szczęście pierwszy rozdział już od razu okazał się być jakby wyrwany z zupełnie innej książki, dlatego resztę ,,Recydywisty" czyta się niezwykle płynnie i dobrze. Pomimo moich trudności z odczytaniem większości szczegółowych nawiązań, książka jest pełna wydarzeń, które zaintrygują nawet największego laika. Jest ona dość prosta w obiorze, choć kryje w sobie o wiele głębsze przesłanie i przemyślenia. To poważna historia poruszająca tematy kapitalizmu, wiary, warstw społecznych oraz biurokracji. A wszystko w krzywym zwierciadle i z nutą ironii.

Humor Vonneguta to dla mnie zdecydowany plus jego powieści. Jest on dziwaczny, absurdalny, momentami wręcz wulgarny, jednak zawsze trafiający w punkt. Tym razem skupiał się on głównie na polityce, jednak i tak niejednokrotnie podczas lektury uśmiechałam się pod nosem. Autor nie boi się poruszania nawet najcięższych i najbardziej kontrowersyjnych tematów, dlatego właśnie tak bardzo jego historie przypadają mi do gustu i za każdym intrygują. Swojej przygody z jego książkami nie mam zamiaru jeszcze kończyć, nawet jeśli teraz trafiłam na książkę niezbyt dla mnie zrozumiałą i z początku odpychającą swą tematyką.

,,Recydywisty" nie uważam za książkę wybitną. Może gdybym interesowała się poruszanymi przez Vonneguta tematami, to spojrzałabym na całokształt zupełnie inaczej... Niestety na ten moment była to mnie wyłącznie historia o człowieku wmieszanym w ciężką i dość trudną biurokratyczno-polityczną rzeczywistość. Czytałam w swoim życiu o wiele lepsze książki Kurta Vonneguta. Nie jest ona jednak na tyle zła, bym nie mogła jej polecić. Dla każdego interesującego się polityką i historią Stanów Zjednoczonych czytelnika będzie to lektura na pewno bardzo wartościowa i zrozumiała. Dla każdego innego może okazać się nieco przytłaczająca, jednak mimo wszystko niezwykle wciągająca i w swych rozważaniach aktualna.

http://popkulturkaosobista.blogspot.com/2020/03/o-polityce-z-przymruzeniem-oka-czyli.html

Moje zainteresowanie twórczością Kurta Vonneguta ani na chwilę nie słabnie. Jestem ciekawa jego książek i chętnie sięgam po każdą kolejną pozycję. Jak na ten moment jeszcze ani razu się na nim poważnie nie zawiodłam i mam nadzieję, że ta dobra passa potrwa jak najdłużej. Co prawda z początku obawiałam się, że ,,Recydywista" dobije mnie swoją niezbyt zrozumiałą tematyką...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zainteresowanych zapraszam do oficjalnej recenzji.

Zainteresowanych zapraszam do oficjalnej recenzji.

Pokaż mimo to

Mój książkowy romans z Kurtem Vonnegutem, pisarzem, eseistą i artystą grafikiem, rozpoczął się wyśmienicie. Mogę wręcz stwierdzić, iż zachłysnęłam się formą oraz sposobem, w jaki wciąga czytelnika w swoje rozważania i prowokuje do zadawania niewygodnych czasem pytań. Dlatego też z ogromną przyjemnością, ale także i oczekiwaniami sięgnęłam po kolejną książkę spod pióra autora pod tytułem Recydywista.

Walter F. Starbuck.
Jest Amerykaninem polskiego pochodzenia, który ukończył Harvard i dzięki ambicji zdobył ciepłą posadkę w administracji w Białym Domu za czasów Nixona. Posadkę, która niestety doprowadziła go do więzienia, jako jednego z mniej medialnych członków głośnej afery Watergate.

Polityka…
Od początku wiedziałam, że tak książka, ze względu na swój mocno polityczny charakter nie będzie dla mnie łatwa, lekka i przyjemna.

Polityka, ruchy robotnicze i inne biurokratyczne bzdety, to nie jest absolutnie to, co przykuwa moją uwagę. Dlatego to „przebijanie” się przez słynną aferę Watergate było dla mnie nużące.

Mogę jednak powiedzieć, iż trochę takiego obrotu sprawy się spodziewałam, ale z drugiej strony chciałam sprawdzić, jak autor poradził sobie w tej tematyce. I muszę przyznać, że ta ironia, czarny humor i wręcz takie „soczyste wbijanie szpili”, pomogły przetrwać mi tę nudnawą dla mnie tematykę.

Tematykę, którą autor poruszał w swoim wyrazistym, mocnym, a jednocześnie lekko humorystycznym stylu, który wciąż mnie zachwyca.

Dlatego, jeżeli nie boicie się polityki, satyry i czarnego humoru, to Recydywista Kurta Vonneguta jest dokładnie tą książką, którą chcecie i musicie przeczytać. Polecam!

http://unserious.pl/2020/03/recydywista-kurt-vonnegut/

Mój książkowy romans z Kurtem Vonnegutem, pisarzem, eseistą i artystą grafikiem, rozpoczął się wyśmienicie. Mogę wręcz stwierdzić, iż zachłysnęłam się formą oraz sposobem, w jaki wciąga czytelnika w swoje rozważania i prowokuje do zadawania niewygodnych czasem pytań. Dlatego też z ogromną przyjemnością, ale także i oczekiwaniami sięgnęłam po kolejną książkę spod pióra...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Recydywista nie jest najbardziej znaną powieścią Kurta Vonneguta. Nie zalicza się do żelaznych klasyków jak chociażby Śniadanie mistrzów, Kocia kołyska czy Rzeźnia numer pięć. Dzięki wznowieniom wydawnictwa Zysk i S-ka, mamy możliwość zapoznania się z tymi mniej znanymi powieściami amerykańskiego pisarza. Recydywista to przede wszystkim bardzo amerykańska powieść. Dużo uwagi poświęca Vonnegut aferze Watergate, która stanowi niejako bazę i tło tej książki. Nie stroni też od polityki, czy zasad funkcjonowania związków zawodowych. Rozlicza się również z kapitalizmem i komunizmem, celnie wyszydzając obie te ideologie. Głównym bohaterem jest Walter F. Starbuck, który (z tego co co zdążyłem się zorientować po przeczytaniu kilku książek Vonneguta), jest bardzo "vonnegutowskim" bohaterem. Zagubiona jednostka, wrzucona w trybiki świata, która wiedzie żywot zależny od decyzji innych i podlegająca wpływom otoczenia. Wszystko dzieje się z jego udziałem, ale jakby obok niego, całkowicie niezależnie. Vonnegut to mistrz ciętego humoru. Nie ma dla niego żadnego tematu tabu, śmieje się z rzeczy, które widzimy i znamy, ale często głębiej o nich nie myślimy. W Recydywiście rzuciła mi się w oczy przede wszystkim krytyka funkcjonowania korporacji, bezdusznych maszyn finansowych, które w celach zarobkowych zniszczą wszystko i wszystkich. Pokazuje też Vonnegut zepsucie Ameryki, z jej ogromną megalomanią. Wskazuje wreszcie na mechanizmy sprawowania władzy i całkowitą bezwolność i bierność jednostki. Bardzo dobra książka, smutna, ale można też przecież śmiać się przez łzy.

Recydywista nie jest najbardziej znaną powieścią Kurta Vonneguta. Nie zalicza się do żelaznych klasyków jak chociażby Śniadanie mistrzów, Kocia kołyska czy Rzeźnia numer pięć. Dzięki wznowieniom wydawnictwa Zysk i S-ka, mamy możliwość zapoznania się z tymi mniej znanymi powieściami amerykańskiego pisarza. Recydywista to przede wszystkim bardzo amerykańska powieść. Dużo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Recydywista” to odpowiedź Vonneguta na aferę Watergate, gdzie głównym bohaterem jest Walter F. Starbuck syn polskich emigrantów. Poznajemy go w dniu, w którym wychodzi z więzienia gdzie trafił jako jeden z najmniej istotnych bohaterów afery Watergate. Poznajemy jego historię od Harvadu, poprzez pracę w Białym Domu aż do chwili osadzenia w więzieniu. Historię którą czytamy jawi się niczym amerykańska wersja filmu „Zezowate Szczęście”.
🗽
Już pierwsze rozdziały książki pokazały że styl Vonneguta jest jest w „Recydywiście”. Pisarz z dużą dozą humoru jedyny i niepodrabialny. Ironia, humor czy sarkastyczne podejście do wielu poważnych spraw to tylko niektóre elementy charakterystyczne dla jego twórczości. Nie inaczej przedstawia kulisy polityki i wielkiego biznesu. Niestety tym razem nie zaiskrzyło między nami. Nie do końca mnie kupiła tematyka ruchów robotniczych w USA, komunizmu czy kapitalizmu a na koniec samą aferę Watergate. Wszystko to zostało wrzucone do jednego worka i trochę mnie przytłoczyło. To chyba najbardziej amerykańska książka Vonneguta i skierowana chyba głownie do Amerykanów. Może właśnie dla tego nie do końca mi podeszła przedstawiona historia.
Na szczęście nie zabrakło jego czarnego humoru, ironicznego podejścia do świata i swojego życia a przede wszystkim zdrowy krytycyzm, którego tak często nam brakuje.

„Recydywista” to odpowiedź Vonneguta na aferę Watergate, gdzie głównym bohaterem jest Walter F. Starbuck syn polskich emigrantów. Poznajemy go w dniu, w którym wychodzi z więzienia gdzie trafił jako jeden z najmniej istotnych bohaterów afery Watergate. Poznajemy jego historię od Harvadu, poprzez pracę w Białym Domu aż do chwili osadzenia w więzieniu. Historię którą czytamy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wydawnictwo Zysk i S-ka wznawia kolejne powieści Kurta Vonneguta, nie stroniąc przy tym od tych mniej znanych, jak chociażby Recydywista, biorący na tapet polityczne szachy w okresie rządów prezydenta Nixona.

Vonnegut przedstawia wydarzenia oczami niejakiego Waltera F. Starbucka, wysoce ambitnego biurokraty polskiego pochodzenia. Po zdobyciu wykształcenia w Harvardzie mężczyzna piął się po szczeblach kariery aż do Białego Domu za czasów Nixona. Co stało się potem? Starbuck trafił do więzienia jako jeden z mniej medialnych członków głośnej afery Watergate. Jaka była jego rola w skandalu politycznym? O tym, jak i o poprzednich etapach życia głównego bohatera, opowiada Recydywista.

Nie da się ukryć, że Vonnegut w największym stopniu skupił się na komentowaniu afery Watergate, co może być problematyczne dla czytelników z innych krajów niż Stany Zjednoczone, lecz prócz tego zawarł w Recydywiście wiele celnych myśli dotyczących kapitalizmu, funkcjonowania związków zawodowych szczególnie popularnych kilka dekad temu. Ponownie Amerykanin ubiera powieść w humorystyczne szaty, nie szczędząc szpil różnym klasom społecznym, politykom czy wyznaniom. Nie brak także odniesień do drugiej wojny światowej, z naciskiem położonym na użycie broni atomowej, oraz przedstawienia – ku przestrodze – działań ogromnej korporacji RAMJAC.

Zapraszam na Wypowiemsie.pl:
http://wypowiemsie.pl/recenzja-recydywista/

Wydawnictwo Zysk i S-ka wznawia kolejne powieści Kurta Vonneguta, nie stroniąc przy tym od tych mniej znanych, jak chociażby Recydywista, biorący na tapet polityczne szachy w okresie rządów prezydenta Nixona.

Vonnegut przedstawia wydarzenia oczami niejakiego Waltera F. Starbucka, wysoce ambitnego biurokraty polskiego pochodzenia. Po zdobyciu wykształcenia w Harvardzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

SATYRYCZNA RECYDYWA

Po wydaniu żelaznej vonnegutowej klasyki, wydawnictwo Zysk nie spoczęło na laurach i zaczęło nam serwować mniej znane, ale wcale nie mniej warte poznania dzieła artysty. I taką pozycją jest właśnie „Recydywista”, kawał niezapomnianej satyry, która robi duże wrażenie i satysfakcjonuje na każdym poziomie.

Walter F. Starbuck wychodzi z więzienia. Trafił tam za udział w aferze Watergate, ale… Właśnie, jaki? Tak zaczyna się opowieść o nim. Jego wspomnienia prowadzące nas przez jego życie – życie trybiku w wielkiej biurokratyczno-politycznej machinie, która mieli go coraz bardziej i bardziej…

Całość recenzji na moim blogu: https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2020/02/recydywista-kurt-vonnegut.html

SATYRYCZNA RECYDYWA

Po wydaniu żelaznej vonnegutowej klasyki, wydawnictwo Zysk nie spoczęło na laurach i zaczęło nam serwować mniej znane, ale wcale nie mniej warte poznania dzieła artysty. I taką pozycją jest właśnie „Recydywista”, kawał niezapomnianej satyry, która robi duże wrażenie i satysfakcjonuje na każdym poziomie.

Walter F. Starbuck wychodzi z więzienia. Trafił...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z pewnością nie jest to najlepsza powieść pisarza. Z pewnością wadą są długie rozdziały. Kto oczekuje czegoś w stylu "Kociej kołyski" czy "Rzeźni numer 5", może się srogo rozczarować. Ale pióro Vonneguta dalej ostre i celne. Sam twórca bardzo cenił "Recydywistę", a ganił np. osławione "Śniadanie mistrzów". Cóż, jak dla mnie czegoś zabrakło, ale poziom dalej bardzo wysoki. Powiedzmy sobie szczerze - czy Vonnegut napisał kiedyś słabą książkę?

Z pewnością nie jest to najlepsza powieść pisarza. Z pewnością wadą są długie rozdziały. Kto oczekuje czegoś w stylu "Kociej kołyski" czy "Rzeźni numer 5", może się srogo rozczarować. Ale pióro Vonneguta dalej ostre i celne. Sam twórca bardzo cenił "Recydywistę", a ganił np. osławione "Śniadanie mistrzów". Cóż, jak dla mnie czegoś zabrakło, ale poziom dalej bardzo wysoki....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zawsze kiedy sięgam po kolejne dzieło Vonneguta wydaje mi się, że oto tym razem to będzie zwyczajna historia, po prostu opowiastka. Przecież nie można oczekiwać, że jeden autor w każdej książce stworzy nieprzeciętny świat, z myślami lub postaciami wartymi zachwytu lub dalszej analizy czytelnika. Przecież czasem może stworzyć po prostu opowiastkę, zabawną i ciekawą,ale jednak tylko opowiastkę np. o przestępcy czekającym na wyjście z więzienia. Historia z potencjałem, wiele wątków, w tym jeden kosmiczny, dajmy na to, że o pozaziemskiej rasie z problemem osiedleńczym, nic takiego, czego przeciętny autor nie mógłby wymyślić i dla hecy spisać, a ktoś inny, w przypływie dobroci, przez przypadek wydać...
I za każdym razem daję się Vonnegutowi nabrać, a jednocześnie oczarować! Nikt inny tak nie potrafi! Nikt tak nie potrafi użyć ciąży urojonej jako metafory sensu życia. Nikt tak nie potrafi opowiadać zwyczajnych historyjek, które okazują się wyjątkowe, szalone a przy okazji ponadczasowe. Niech żyje Vonnegut! (W jakimś świecie alternatywnym lub równoległym, bo na pewno nie w niebie, gdzie trzeba się tłumaczyć dlaczego się spało, zamiast wcisnąć guzik...). I do widzenia! (Albo "ting-a ling", jak powiedzieliby Vicunianie).

Zawsze kiedy sięgam po kolejne dzieło Vonneguta wydaje mi się, że oto tym razem to będzie zwyczajna historia, po prostu opowiastka. Przecież nie można oczekiwać, że jeden autor w każdej książce stworzy nieprzeciętny świat, z myślami lub postaciami wartymi zachwytu lub dalszej analizy czytelnika. Przecież czasem może stworzyć po prostu opowiastkę, zabawną i ciekawą,ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to