Rozwaliła mnie ta książka na milion różnych sposób. Nie mogę napisać nic więcej niż Backman znów to zrobił

Rozwaliła mnie ta książka na milion różnych sposób. Nie mogę napisać nic więcej niż Backman znów to zrobił

Początek książki, kiedy autor buduje presję wokół hokeja, był dla mnie w pewnym momencie nieco nużący. Ale po przebrnięciu przez ten fregment nagroda okazała się wielka. Multum ciekawych konfliktów wewnętrznych bez jasnych odpowiedzi. Książka skłania do refleksji na temat strachu przed wykluczeniem ze stada. Było warto.

Początek książki, kiedy autor buduje presję wokół hokeja, był dla mnie w pewnym momencie nieco nużący. Ale po przebrnięciu przez ten fregment nagroda okazała się wielka. Multum ciekawych konfliktów wewnętrznych bez jasnych odpowiedzi. Książka skłania do refleksji na temat strachu przed wykluczeniem ze stada. Było warto.

Książka pełna wiary w ludzi, że jednak są dobrzy; mądrość zwycięża, praca opłaca się, talentu nie marnujemy. Trochę uproszczone prawdy, ale czyta się.

Książka pełna wiary w ludzi, że jednak są dobrzy; mądrość zwycięża, praca opłaca się, talentu nie marnujemy. Trochę uproszczone prawdy, ale czyta się.

Hokej, w którym Szwedzi są zakochani, posłużył jako katalizator lawiny zdarzeń w tej wciągającej powieści obyczajowej. Czyta się to bardzo dobrze, ale jak dla mnie trochę za bardzo young adult. Dla młodych ludzi za to, literatura wysoce wartościowa i godna polecenia.

Hokej, w którym Szwedzi są zakochani, posłużył jako katalizator lawiny zdarzeń w tej wciągającej powieści obyczajowej. Czyta się to bardzo dobrze, ale jak dla mnie trochę za bardzo young adult. Dla młodych ludzi za to, literatura wysoce wartościowa i godna polecenia.

Jak dotąd wszystkie książki tego autora były dla mnie strzałem w dziesiątkę.

Jak dotąd wszystkie książki tego autora były dla mnie strzałem w dziesiątkę.

Książka długa, ale napisana tak, że połykałem stronę za stroną. Aż trafiałem na fragmenty, gdzie ciężar emocjonalny był za duży i potrzebowałem przerwy. I tak w kółko.

To nie do końca powieść realistyczna, bardziej opowieść z przesłaniem, ale o ile nie wszystkie postacie są zwyczajne, to rzeczywiste problemy i zachowania są zdiagnozowane trafnie i bez litości. Świetna rzecz, zaskakująca i mądra, poziom wyżej niż książkowa masówka.

Można łatwo wejść w oczekiwanie od „Miasta niedźwiedzia” melodramatu, gdzie bohaterowie stają przed problemami, a wkrótce potem znajdują siłę, żeby je przezwyciężyć – zwłaszcza, gdy ktoś czytał książki autora typu „Mężczyzna zwany Ove”. „Miasto niedźwiedzia” nie jest książką na pocieszenie. Jest książką o przemocy i błądzeniu, momentami naprawdę bolesną.

Może się wydawać, że to książka o hokeju. Faktycznie, akcja ciągle kręci się wokół tego sportu. Jednak temat jest zupełnie inny i uniwersalny: to relacje wewnątrz społeczności. W odosobnionym szwedzkim miejscu widać je po prostu lepiej.

Backman pokazuje, że wie, jak pisać. Nie ma dłużyzn. Wchodzi się w akcję błyskawicznie, dzięki przejrzystemu przedstawieniu głównych bohaterów. Jednocześnie autor nie odsłania wszystkiego, podpuszcza ujawniając przyszłe konsekwencje, zwodzi celowym przemilczeniem szczegółów scen, zawiesza akcję, przeskakując gdzie indziej.

Książka długa, ale napisana tak, że połykałem stronę za stroną. Aż trafiałem na fragmenty, gdzie ciężar emocjonalny był za duży i potrzebowałem przerwy. I tak w kółko.

To nie do końca powieść realistyczna, bardziej opowieść z przesłaniem, ale o ile nie wszystkie postacie są zwyczajne, to rzeczywiste problemy i zachowania są zdiagnozowane trafnie i bez litości. Świetna...

Backman ma swój niepowtarzalny styl prowadzenia narracji. Jeżeli ktoś chce przeczytać Miasto Niedźwiedzia, ze względu na znajomość "Mężczyzny iminiem Ove" lub "Niespokojnych ludzi" to warto zaznaczyć, że ta książka jest bardziej mroczna i mniej w niej słońca.

Backman ma swój niepowtarzalny styl prowadzenia narracji. Jeżeli ktoś chce przeczytać Miasto Niedźwiedzia, ze względu na znajomość "Mężczyzny iminiem Ove" lub "Niespokojnych ludzi" to warto zaznaczyć, że ta książka jest bardziej mroczna i mniej w niej słońca.

Czyta się dobrze od pierwszych stron, bardzo lubię styl pisania Backmana. Książka o lojalności, przyjaźni w męskim mieście, lecz z silnymi postaciami kobiecymi. Bardzo emocjonalna, druga część w większości przechlipana nad krzywdą, nad pięknem relacji i trudzie utrzymania tych relacji. Czekam aż zdobędę druga część.

Czyta się dobrze od pierwszych stron, bardzo lubię styl pisania Backmana. Książka o lojalności, przyjaźni w męskim mieście, lecz z silnymi postaciami kobiecymi. Bardzo emocjonalna, druga część w większości przechlipana nad krzywdą, nad pięknem relacji i trudzie utrzymania tych relacji. Czekam aż zdobędę druga część.

Friderick Backman trafia zdecydowanie do mojej topki pisarzy obok Pata Conroya czy Zafona.
Okazuje się, że skandynawska literatura to nie tylko kryminałki i thillery, ale i znakomite powieści obyczajowe.
Tu mamy obraz szwedzkiej prowincji, sennych miasteczek ukrytych w lesie, które rządzą się własnymi prawami a główne skrzypce gra miłość do hokeja.

Friderick Backman trafia zdecydowanie do mojej topki pisarzy obok Pata Conroya czy Zafona.
Okazuje się, że skandynawska literatura to nie tylko kryminałki i thillery, ale i znakomite powieści obyczajowe.
Tu mamy obraz szwedzkiej prowincji, sennych miasteczek ukrytych w lesie, które rządzą się własnymi prawami a główne skrzypce gra miłość do hokeja.

Akcja książki rozwija się stosunkowo powoli, przez ponad połowę książki stopniowo poznajemy bohaterów, wtapiamy się w atmosferę miasteczka. Początkowo, pojedyńcze sceny wydawały mi się stosunkowo nużące, ale gdy dobrnęłam do punktu kulminacyjnego, każdą stronę czytałam z zapartym tchem, a wprowadzenie nadało sens i głębię każdej późniejszej sceny.

Już nie mogę się doczekać przeczytania kolejnej części tej historii.

Akcja książki rozwija się stosunkowo powoli, przez ponad połowę książki stopniowo poznajemy bohaterów, wtapiamy się w atmosferę miasteczka. Początkowo, pojedyńcze sceny wydawały mi się stosunkowo nużące, ale gdy dobrnęłam do punktu kulminacyjnego, każdą stronę czytałam z zapartym tchem, a wprowadzenie nadało sens i głębię każdej późniejszej sceny.

Już nie mogę się...