Nawiedzony dom

Książka rozpoczyna się obiecująco - wiktoriańskie klimaty, mgła zapowiadająca przyszłe wydarzenia i pojawiająca się tam, dokąd udaje się bohaterka, lecz niestety już w środku książki traci swój potencjał. Zamienia się w nie mającą nic wspólnego z rzeczywistością bajeczkę o duchach....

Książka rozpoczyna się obiecująco - wiktoriańskie klimaty, mgła zapowiadająca przyszłe wydarzenia i pojawiająca się tam, dokąd udaje się bohaterka, lecz niestety już w środku książki traci swój potencjał. Zamienia się w nie mającą nic wspólnego z rzeczywistością bajeczkę o duchach....

Pokaż mimo to

Oj, kiepścizna.

Jeśli książka w założeniu miała być ukłonem w stronę klasycznej opowieści grozy, to jest ukłonem nieporadnym, sztywnym, bez finezji i polotu.

Bardzo trudno wskazać mocne strony powieści, przede wszystkim bowiem rzucają się w oczy niedociągnięcia:

1. Skoro żadne napięcie nie wyziera z akapitów, trudno mówić o jego stopniowaniu. Większość fabuły śmiga po zupełnie płaskim torze, by pod koniec, nieporadnie, zbyt szybko, jakby autora ścigał krwiożerczy deadline, dotrzeć do punktu kulminacyjnego, którego wynik oczywisty, a zatem niesatysfakcjonujący, jest już dobrych kilkanaście stron wcześniej.
2. Postaci. Kategorie wśród nich występują dwie: jedne są mdłe, bardziej niewyraźne niż wszelkie duchy i zjawy razem wzięte. Drugie to chodzące karykatury i zlepek stereotypów. Dialogi, szczególnie między typem pierwszym i drugim, rażą sztucznością.
3. Strach? Ależ skąd. Aby groza była grozą, potrzebuje bogatej literackiej gleby. Trzeba przygotować jej nadejście skrupulatnie i z wyczuciem. W "Nawiedzonym domu" pojawia się jak keczup na liście zakupów - między musztardą a kiełbasą.
4. Literackie tło jest zaledwie naszkicowane, a to i tak eufemizm. Moloch londyński jest miastem wszędzie i nigdzie, a "ponura" posiadłość sprawia wrażenie domku z klocków lego. Rozumiem ideę prozy oszczędnej w słowa, pozbawionej szczegółowych opisów, w której scenę tworzy się kilkoma pociągnięciami pióra, lecz, po pierwsze, niekonieczne chwyt ten sprawdza się w literaturze grozy, pod drugie zaś - na pewno nie udało się go zastosować w tej powieści.

Jeśli ktoś nie miał jeszcze okazji zasiąść do literatury grozy, niech lepiej sięgnie po coś innego.

Osobom, które zęby zjadły na klasycznej ghost story, nie polecam po dwakroć.

Oj, kiepścizna.

Jeśli książka w założeniu miała być ukłonem w stronę klasycznej opowieści grozy, to jest ukłonem nieporadnym, sztywnym, bez finezji i polotu.

Bardzo trudno wskazać mocne strony powieści, przede wszystkim bowiem rzucają się w oczy niedociągnięcia:

1. Skoro żadne napięcie nie wyziera z akapitów, trudno mówić o jego stopniowaniu. Większość fabuły śmiga po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dom to oaza i twierdza, w której każdy powinien znaleźć bezpieczeństwo. Bardzo często pojęcie domowego zacisza mimowolnie przywodzi na myśl rodzinę. Jednak życie nie jest idealne i wartości skupione wokół wyrazu dom, zostają mocno zachwiane. Czym wtedy staje się ten budynek?

𝐆𝐚𝐮𝐝𝐥𝐢𝐧 𝐇𝐚𝐥𝐥
Wyobrażacie sobie lepsze miejsce na horror niż wiktoriańska Anglia? Brudny i mglisty Londyn 1867r. to idealne miejsce na tragedie, które chwytają za serce. John Boyne postanowił jednak przenieść akcję w inne, równie klimatyczne miejsce. Wielka posiadłość górująca nad niewielkim miasteczkiem, w którym każdy wie o sobie wszystko. Gęste lasy, połacie łąk i wielkie domostwo, mające lata świetności za sobą. To, co kiedyś zachwycało i gościło najważniejsze głowy Anglii, teraz chyli się ku upadkowi. Nie słychać już hucznych bali i śmiechu. Teraz domostwo otacza dziwna aura tajemnicy. Ludzie boją się wspominać o rodzinie Westerleyów, a samo Gaudlin Hall omijają szerokim łukiem. Aurę mroku potęguje zagadkowe ogłoszenie o poszukiwaniu guwernantki. Mroczne sekrety i tragedie wiszą nad domostwem i tylko czekają na swoją ofiarę. Oto Idealne podwaliny pod klimatyczny horror i na tym etapie książka dawała radę.
Im dalej jednak czytelnik zagłębia się w całą historię, tym bardziej staje się ona nijaka. Bohaterowie stworzeni przez autora są płytcy i dość trudno jest się z nimi zżyć. Dodatkowo główna bohaterka była bardzo męcząca, a jej postać nierówna. Potrafiła rozwodzić się nad błahostkami i nic nie wnosić do historii poza swoimi feministycznymi mądrościami, które swoją drogą nie za bardzo pasowały mi do konwencji lat 60. XIXw. I choć autor chciał wyraźnie przedstawić podział społeczny tamtych czasów, to zwyczajnie zrobił to kosztem grozy, którą powinna książka emanować. Momenty przegadane, które niezbyt wiele wnoszą, a odciągają od historii. Wiele wątków, które miały potencjał, zostało zwyczajnie spłyconych, zupełnie jakby autor bał się je rozwijać, albo stwierdził że już musi kończyć. Są momenty, które szły już w dobrą stronę, budowały atmosferę, ale zaraz albo zostały przegadane, albo zwyczajnie olane i przechodziliśmy nad nimi do porządku dziennego. Bardzo wielka szkoda. Bohaterowie niby się boją i cierpią, ale tak naprawdę to tego nie czuć, bo tak samo te elementy zostały potraktowane po macoszemu.

𝐏𝐨𝐝𝐬𝐮𝐦𝐨𝐰𝐚𝐧𝐢𝐞
„Nawiedzony dom” to książka słaba, która miała potencjał i to niestety smuci najbardziej. Choć czyta się ją szybko i dość przyjemnie, bo autor fajnie stylizuje język na tamte czasy, to książka nie straszy. Momenty, które powinny powodować ciarki na plecach, zupełnie tego nie robią. Ilość gadaniny i olewanie ważnych wątków niwelują jakiekolwiek napięcie, a skutkuje to brakiem poczucia, choćby niewygody psychicznej. Autorowi zdarzyły się także błędy logiczne. Najbardziej jednak smuci fakt, że ta książka miała możliwości, dawała poczucie, że może jeszcze zaskoczyć.

(! UWAGA DO RECENZJI !) Dla mnie ta książka jest zwyczajnie słaba, jednak sprawdziłam i na stronie wydawnictwa widnieje, że „Nawiedzony dom” zakwalifikowany został też do kategorii młodzież (Książki, Młodzież, Powieść, Thriller/Kryminał). W takim wypadku, gdy jakiś młodszy czytelnik dopiero zaczyna przygodę z horrorem, albo chce sprawdzić czy ten gatunek jest dla niego, to przy książce John Boyne może lepiej się bawić, niż ja.

Dom to oaza i twierdza, w której każdy powinien znaleźć bezpieczeństwo. Bardzo często pojęcie domowego zacisza mimowolnie przywodzi na myśl rodzinę. Jednak życie nie jest idealne i wartości skupione wokół wyrazu dom, zostają mocno zachwiane. Czym wtedy staje się ten budynek?

𝐆𝐚𝐮𝐝𝐥𝐢𝐧 𝐇𝐚𝐥𝐥
Wyobrażacie sobie lepsze miejsce na horror niż wiktoriańska Anglia? Brudny i mglisty...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść gotycka, której akcja rozgrywa się w 2. poł. XIX w. (język - 10), a na kartach pojawia się sam... Charles Dickens..., a jak Dickens to i... duchy...

John Boyne ma u mnie kolejnego plusa (pierwszego otrzymał za "Chłopca w pasiastej piżamie").

Powieść gotycka, której akcja rozgrywa się w 2. poł. XIX w. (język - 10), a na kartach pojawia się sam... Charles Dickens..., a jak Dickens to i... duchy...

John Boyne ma u mnie kolejnego plusa (pierwszego otrzymał za "Chłopca w pasiastej piżamie").

Pokaż mimo to

Jako fanka literatury grozy stwierdzam, że historia, choć ładnie napisana jest mocno przeciętna.

Jako fanka literatury grozy stwierdzam, że historia, choć ładnie napisana jest mocno przeciętna.

Pokaż mimo to

Ebook zakupiony dzięki woblink.
Historia byłaby na prawdę niezwykła... gdyby została inaczej przedstawiona, gdyby grozą powiało już wcześniej, gdyby to literackie trzęsienie ziemi odbyło się wcześniej i dało mi więcej szczegółów.
Język pisany nie był taki zły. Czytało się dobrze.

Ebook zakupiony dzięki woblink.
Historia byłaby na prawdę niezwykła... gdyby została inaczej przedstawiona, gdyby grozą powiało już wcześniej, gdyby to literackie trzęsienie ziemi odbyło się wcześniej i dało mi więcej szczegółów.
Język pisany nie był taki zły. Czytało się dobrze.

Pokaż mimo to

Okazuje się że nie jestem fanką tego typu literatury. Na plus - czytało się bardzo szybko i przyjemnie, ale grozy nie odczułam, ani nawet dreszczyku emocji. Najgorzej jednak było z umiejscowieniem akcji w XIX wieku podczas gdy język tak narracji jak i dialogi był w większości mocno współczesne. Może na niekorzyść tej książki działał fakt, że jestem świeżo po lekturze "Targowiska Próżności" i mam ciągle w pamięci tamte emocje, język i sposób narracji.

Okazuje się że nie jestem fanką tego typu literatury. Na plus - czytało się bardzo szybko i przyjemnie, ale grozy nie odczułam, ani nawet dreszczyku emocji. Najgorzej jednak było z umiejscowieniem akcji w XIX wieku podczas gdy język tak narracji jak i dialogi był w większości mocno współczesne. Może na niekorzyść tej książki działał fakt, że jestem świeżo po lekturze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co byście powiedzieli na sporą dawkę grozy, przejmującego dreszczyku i czających się wszędzie sekretów? A to wszytko okraszone klimatyczną aurą wiktoriańskich czasów i osadzone w małej angielskiej spokojnej wiosce, w wielkim domu... "Nawiedzonym domu"! Brzmi świetnie, prawda? Autor książki, John Boyne, stworzył w tym przypadku może klasyczną, ale jakże pięknie napisaną i dopracowaną w każdym szczególe historię. Opowiada ona o 21-letniej nauczycielce Elizie Caine, która po śmierci ukochanego ojca postanawia wyjechać do małego miasteczka w hrabstwie Norfolk. Tam czeka na nią posada guwernantki. Dziewczyna ma zajmować się dwójką dzieci bogatego mężczyzny, właściciela sporej posiadłości zwanej Gaudlin Hall. Z czasem wszystko, w tej dość ponurej rezydencji, wydaje się Elizie podejrzane. Dzieci zachowują się dziwnie, służby również nie można uznać za całkiem normalnych ludzi, a mroczne tajemnice rodziny, jakie przyjdzie poznać dziewczynie, nie będą należały do przyjemnych spraw. W "Nawiedzonym domu" groza spływa na czytelnika stopniowo i jest cały czas obecna podczas czytania. Nie jest to typowy horror, w którym z szafy wyskakują potwory i krew leje się strumieniami. W tej księżce straszy niesamowicie wykreowany przez autora mroczny klimat starego, ogromnego domostwa. Jak obiecuje autor w tytule, duchy oczywiście są w tej historii obecne. Książka jest na dodatek napisana w sposób bardzo elegancki i można by rzec, spokojny. Język, jakim posługuj się Boyne, jest wyważony i płynny. Historia wciąga, nie pozwala się nudzić, powoduje gęsią skórkę oraz budzi strach. Dostałam to, czego się spodziewałam. Uwielbiam takie klimatyczne opowiadania! Jeśli Wy również, to zdecydowanie sięgnijcie po "Nawiedzony dom" od @wydawnictwostaraszkola

Co byście powiedzieli na sporą dawkę grozy, przejmującego dreszczyku i czających się wszędzie sekretów? A to wszytko okraszone klimatyczną aurą wiktoriańskich czasów i osadzone w małej angielskiej spokojnej wiosce, w wielkim domu... "Nawiedzonym domu"! Brzmi świetnie, prawda? Autor książki, John Boyne, stworzył w tym przypadku może klasyczną, ale jakże pięknie napisaną i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka to klasyk opowieści o duchach. Mamy tu XIX wieczny klimat ponurej i zamglonej Anglii ze starą posiadłością położoną na prowincji, która oczywiście jest nawiedzona.
Jak czytałem opis tej książki to miałem przed oczami słynny horror z Nicole Kidman w roli głównej pt. "Inni". Pamiętam jak oglądając ten film w kinie z rewelacyjnym dźwiękiem dochodzącym z każdej strony sali i świetnymi efektami wizualnymi wraz z genialną grą świateł najadłem się sporo strachu.
Na to samo liczyłem czytając tą książkę. Czy tak się stało?
Niezupełnie. Tutaj nie mamy aż tylu strasznych scen co w filmie. Ale mamy za to rewelacyjny klimat. Taki typowo szarmancko- starodawny ton rozmów, w których to co drugie zdanie rozpoczyna się od "ach" i łagodną narrację. Do tego płynną i czytelną akcję. To wszystko sprawia, że książkę można przeczytać błyskawicznie. Mi zajęło to 3 dni ale i bez zbytniego pośpiechu w 2 dni bym dał radę.
I muszę przyznać, że bardzo mi się spodobała. Właśnie za ten genialny klimat.
Jeśli ktoś tego oczekuje po tej książce z pewnością się nie zawiedzie. A jeśli liczy, że zasypie go tu chmara zombiaków albo żywych trupów to nie jest to książka dla niego.
Ze względu na ten genialny nastrój najlepiej czytać ją w spokoju, po zmroku podczas deszczu lub burzy i w ciszy. Wtedy zyska jeszcze więcej na wartości.
Zakończenie wielu może uznać trochę za naiwne i niezbyt zaskakujące ale ja nie poczytam tego jako jakiś wielki minus.
Tak więc ogólnie bardzo polecam tą pozycję.

Ta książka to klasyk opowieści o duchach. Mamy tu XIX wieczny klimat ponurej i zamglonej Anglii ze starą posiadłością położoną na prowincji, która oczywiście jest nawiedzona.
Jak czytałem opis tej książki to miałem przed oczami słynny horror z Nicole Kidman w roli głównej pt. "Inni". Pamiętam jak oglądając ten film w kinie z rewelacyjnym dźwiękiem dochodzącym z każdej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Książka wciąga od pierwszych do ostatnich stron. Nie skłamię, gdy powiem, iż właściwie czyta się sama. Lekkie pióro autora, intrygująca (chociaż mało nowatorska – trzeba to powiedzieć) historia, tajemnice i nawiedzenia… To wszystko sprowadza się do tego, iż powieść ta z pewnością warta jest uwagi miłośników gatunku, jak też osób szukających dla siebie dobrze skrojonej historii, która zapewni im chwilę zapomnienia od codziennego życia. Ze swojej strony – polecam!"

Więcej: https://magicznyswiatksiazki.pl/nawiedzony-dom-john-boyne/

"Książka wciąga od pierwszych do ostatnich stron. Nie skłamię, gdy powiem, iż właściwie czyta się sama. Lekkie pióro autora, intrygująca (chociaż mało nowatorska – trzeba to powiedzieć) historia, tajemnice i nawiedzenia… To wszystko sprowadza się do tego, iż powieść ta z pewnością warta jest uwagi miłośników gatunku, jak też osób szukających dla siebie dobrze skrojonej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to