W każdej z trzech trylogii cyklu Expanse środkowy tom należał do najlepszych w serii. Nie inaczej jest z ,, Gniewem Tiamath", w którym wreszcie poznajemy kilka odpowiedzi na temat tajemniczego wroga twórców protomolekuły. Możemy również zgłębić struktury w imperium Lakońskim dzięki powracającej Elvi, jak również córce najwyższego konsula, Teresie. Są to chyba najciekawsze postacie tego tomu, zwłaszcza Elvi, której badania są kluczowe dla przyszłych wydarzeń. Szczególnie podoba mi się obraz obcych i ich sposób walki z rodzajem ludzkim. Nie są to kolejni kosmici z wielkimi statkami i dużymi działami, a ich metody, mimo iż przeczą znanej fizyce, są pomysłowe.
Wreszcie w ósmym tomie nie obserwujemy Holdena jako głównego bohatera. Prawda jest taka, że nie miałby on angażującej historii do opowiedzenia w tym tomie, jednakże ograniczona obserwacja jego postaci oczami Teresy i Elvi powoduje, że z miejsca stał się ciekawszym (mniej drażniącym) bohaterem.
Dużym plusem jest droga, jaką obrali autorzy dla Amosa i Bobby. Oboje mają kluczowe role w tym tomie, które doskonale wpisują się w charakterystyki obu postaci. Po raz kolejny trochę po macoszemu jest traktowany Aleks, któremu poświęcono co prawda poświęcono kilka rozdziałów, jednakże odnoszę wrażenie, że autorzy nie mają na niego pomysłu.
Jedynym, wyraźnym minusem powieści jest całkowity brak Avasarali i barwnych dialogów z jej udziałem. Dla mnie to wielka szkoda, bo ze zniecierpliwieniem czekałem na każdy rozdział, w którym ta postać się pojawiała.
Podsumowują, jest to jedna z najlepszych książek w cyklu, zwłaszcza jeśli chodzi o rozwój fabuły i konfliktów w przedstawionym świecie. Polecam

W każdej z trzech trylogii cyklu Expanse środkowy tom należał do najlepszych w serii. Nie inaczej jest z ,, Gniewem Tiamath", w którym wreszcie poznajemy kilka odpowiedzi na temat tajemniczego wroga twórców protomolekuły. Możemy również zgłębić struktury w imperium Lakońskim dzięki powracającej Elvi, jak również córce najwyższego konsula, Teresie. Są to chyba najciekawsze...

Ostatnie tomy mniej dynamicznie od tych pierwszych. Ale całość się spina i tworzy na prawdę dobra powieść. W tym tomie akcja est mocno rozbita na kilka wątków ale na końcu ciekawie się to kończy, dając przepustkę do kolejnego rozdziału. Polecam.

Ostatnie tomy mniej dynamicznie od tych pierwszych. Ale całość się spina i tworzy na prawdę dobra powieść. W tym tomie akcja est mocno rozbita na kilka wątków ale na końcu ciekawie się to kończy, dając przepustkę do kolejnego rozdziału. Polecam.

Biorąc pod uwagę, że to już ósmy tom przygód załogi Rosinante, to trzyma on bardzo dobry poziom. Zarówno nowy wątek Teresy jak i nowe wyzwania jakie stoją przed bohaterami poprzednich części, trzymają w napięciu i sprawiają, że nie chce się oderwać oczu znad tekstu. To co nieco raziło, to motyw strzelania antymaterią w nieznaną, zdecydowanie bardziej zaawansowaną, w domyśle wrogą cywilizację. Trudno mi było przetrawić fakt, że Duarte, nowy oświecony imperator zdecydował się na taki nonsens i ryzyko. Nie mniej jednak już biorę się za kolejny tom, by dowiedzieć się jak zakończy się wątek zawiązany w tej części.

Biorąc pod uwagę, że to już ósmy tom przygód załogi Rosinante, to trzyma on bardzo dobry poziom. Zarówno nowy wątek Teresy jak i nowe wyzwania jakie stoją przed bohaterami poprzednich części, trzymają w napięciu i sprawiają, że nie chce się oderwać oczu znad tekstu. To co nieco raziło, to motyw strzelania antymaterią w nieznaną, zdecydowanie bardziej zaawansowaną, w domyśle...

Zarówno wątek Holdena na Lakonii, córki Duarte - Teresy oraz wątek doktor Elvi Okyoe wciągnęły mnie w równym stopniu co wątki załogi Rosa i naszego starego, dobrego układu. Czyta się to wyśmienicie.

Zarówno wątek Holdena na Lakonii, córki Duarte - Teresy oraz wątek doktor Elvi Okyoe wciągnęły mnie w równym stopniu co wątki załogi Rosa i naszego starego, dobrego układu. Czyta się to wyśmienicie.

Kolejny, ósmy już raz autorom udało się utrzymać bardzo dobry poziom powieści. Mamy tutaj wyraziście nakreślone postaci, historię pełną intryg i niespodziewanych zwrotów akcji, które wywracają wszystko do góry nogami jak również (a jakże!) bitwy kosmiczne. Musze jednak napisać, że sam wątek walki pasiarzy aka ruchu oporu z nowym "złym" już mi się przejadł. Zwłaszcza, że od dwóch tomów całym sercem kibicuję właśnie "tym złym" i bardzo żałuję, że historia poszła w takim a nie innym kierunku. Mam mieszane uczucia przed następną częścią, ale zobaczymy.

Kolejny, ósmy już raz autorom udało się utrzymać bardzo dobry poziom powieści. Mamy tutaj wyraziście nakreślone postaci, historię pełną intryg i niespodziewanych zwrotów akcji, które wywracają wszystko do góry nogami jak również (a jakże!) bitwy kosmiczne. Musze jednak napisać, że sam wątek walki pasiarzy aka ruchu oporu z nowym "złym" już mi się przejadł. Zwłaszcza, że od...

W ósmym tomie historia cyklu "Expanse" powoli zmierza do końca i wreszcie zaczyna nabierać większych rumieńców przed finałem. Nareszcie porusza mięsko, na które przygotowywano nas od pierwszego tomu, ale które w częściach 3-6 pełniło coraz mniejsze znaczenie w historii - wątek protomolekuły i obcej cywilizacji.

Powieść dostała też nieco lepszego tempa. To co jest bolączką serii (choć dla pewnych czytelników to pewnie zaleta),a mianowicie rozwleczone, niepotrzebne rozdziały i mało wciągające historie poboczne, w "Gniewie Tiamat" występują w dużo mniejszym stopniu. Oczywiście, nadal niektóre z nich dałoby się zamknąć na dwóch kartkach książki zamiast rozciągać na całe rozdziały, ale trzeba oddać historii, że wreszcie autorzy trafili z ciekawością wydarzeń (może poza wątkiem Naomi, która znowu przez swoje rozdziały smęci o braku odwagi i ponownie potrzebuje przejść drogę przemiany w wojowniczkę, która podejmie trudny dowodzenia ruchem oporu).

Był też dobry pomysł na bohaterów. Każdy zaczyna gdzie indziej i ma swoje własne historie: Holden przebywa jako więzień Lakonii i tylko przewija się gdzieś w tle między innymi postaciami, o Amosie słuch zaginął wiele lat temu, powracająca po tomie 4 dr Elvi Okoye podróżuje po różnych układach, badając pozostałości po starożytnej cywilizacji, Bobby i Aleks bawią się w partyzancką walkę z imperium Lakonii, a Naomi odbywa pustelniczą podróż wyrzutka z wyboru (zdecydowanie najgorszy wątek). Nowa bohaterka, 14-letnia Teresa Duarte - córka przywódcy imperium Lakonii, próbuje żyć zgodnie z doktrynami następczyni tronu, mierząc się z wysokimi oczekiwaniami surowego ojca oraz dyscypliny pałacu imperium.

Połowa książki to klasyczne dla serii rozstawianie figur na szachownicy, które obejmuje poznawanie postaci, ich miejsce w historii, a także zapoznanie się z tłem wydarzeń, bowiem od zakończenia "Wzlotu Persepolis" minęło kilka długich lat. Natomiast potem następuje dość mocny twist fabularny i zaczyna się prawdziwa akcja książki. Ta nie pozwala się już od lektury oderwać i trzyma w napięciu już do ostatniego rozdziału.

I choć wady "Ekspansji" nie zniknęły nagle w 7 tomie - dalej z powieści na powieść czuć pogłębiającą się wtórność, a rozwleczenie historii potrafi dać w kość, to jednak tutaj jakoś mniej odczuwałem zmęczenie serią niż w przypadku tomów 3-6 i od raz po ukończeniu miałem ochotę od razu zacząć ostatnią część cyklu.

W ósmym tomie historia cyklu "Expanse" powoli zmierza do końca i wreszcie zaczyna nabierać większych rumieńców przed finałem. Nareszcie porusza mięsko, na które przygotowywano nas od pierwszego tomu, ale które w częściach 3-6 pełniło coraz mniejsze znaczenie w historii - wątek protomolekuły i obcej cywilizacji.

Powieść dostała też nieco lepszego tempa. To co jest bolączką...

Przeczytane na urlopie w 6 dni, tak szybko głównie dzięki wychwalanej już przeze mnie w przypadku Sagi Expanse strukturze krótkich rozdziałów. Kolejna nowa postać w sadze -Teresa Duarte - wprowadziła fajną świeżość Z kolei "występy" Jima i Amosa były tym razem epizodyczne, co w przypadku Amosa tochę mnie zmartwiło.

Przeczytane na urlopie w 6 dni, tak szybko głównie dzięki wychwalanej już przeze mnie w przypadku Sagi Expanse strukturze krótkich rozdziałów. Kolejna nowa postać w sadze -Teresa Duarte - wprowadziła fajną świeżość Z kolei "występy" Jima i Amosa były tym razem epizodyczne, co w przypadku Amosa tochę mnie zmartwiło.

Ten tom to dobra kontynuacja poprzednika. Kolejny skok czasowy, Holden porwany, reszta grupy rozbita, mało zaskakujących momentów. Dopiero od połowy tomu zacząłem się wciągać - doszły motywy obcych i artefaktów, niestety wprowadzono kilka nudnych postaci, które wydłużają ten tom niemożebnie. Momentami wiało nudą i sztampą. Całe szczęście wszystko zmierza już ku końcowi choć nie tego do końca się spodziewałem po przeczytaniu 7 książek.

Ten tom to dobra kontynuacja poprzednika. Kolejny skok czasowy, Holden porwany, reszta grupy rozbita, mało zaskakujących momentów. Dopiero od połowy tomu zacząłem się wciągać - doszły motywy obcych i artefaktów, niestety wprowadzono kilka nudnych postaci, które wydłużają ten tom niemożebnie. Momentami wiało nudą i sztampą. Całe szczęście wszystko zmierza już ku końcowi choć...

Nieco słabsza od poprzedniczki, ale wciąż dobra. Miałem jednak nadzieję że początkowy wątek eksploracji różnych światów będzie tu motywem przewodnim, a był niestety tylko wstępem.

Nieco słabsza od poprzedniczki, ale wciąż dobra. Miałem jednak nadzieję że początkowy wątek eksploracji różnych światów będzie tu motywem przewodnim, a był niestety tylko wstępem.

w dziesiątkę po raz ósmy z rzędu

No i cóż – ósma powieść z serii „Ekspansja” piór Daniela Abrahama i Ty Francka tworzących spółkę autorską James S.A. Corey już wysłuchana. Maciej Kowalik jako lektor jak zwykle sprawił się na piątkę, a sama powieść, krótko i bez dzielenia włosa na czworo – re-we-lac-ja! Niespecjalnie przepadam za specyficznym podgatunkiem SF, jakim jest space opera, ale „Ekspansja” uwiodła mnie od pierwszego akapitu i wciąż pogrążam się w niej coraz bardziej. Po raz ósmy zaskoczyła mnie kreatywność tego duetu autorskiego – ich wyobraźna powala. Nieprawda, co mówiły jaskółki, że niedobre są spółki - co dwie głowy to nie jedna. Nie kojarzę żadnej serii powieściowej równie długiej, która by wciąż i wciąż stawiała czytelnika wobec kompletnej niewiadomej co dalej. „Eskpansja” najbardziej kojarzy mi się w swej oryginalności, tempie i rozmachu z „Diuną”, tyle że Herbretowi naprawdę udała się tylko pierwsza powieść cyklu, a „Ekspansja” za każdym razem, jak dotąd, jest równie świeża. Niepowtarzalna atmosfera i... wszystkie ochy i achy! Nie będę się powtarzał i powiem krótko – jeśli poprzednie książki cyklu się Wam podobały, to znów się nie zawiedziecie. Jedno ale, i to właśnie powód, że się nie rozpisuję – „Ekspansję”, przynajmniej główne części, bo są i dodatki, trzeba koniecznie poznawać po kolei, więc tych, którzy jeszcze nic z tego cyklu nie czytali, odsyłam do recenzji „Przebudzenia Lewiatana” i do samej powieści oczywiście. Dodam tylko, że niewiele jest książek i serii powieściowych, do których mam zamiar kiedyś w przyszłości wrócić, o ile czas pozwoli, lecz jeśli „Ekspansja” utrzyma do końca wszystkie dotychczasowe walory, to na pewno będzie na podium nawet w tej elitarnej grupie.

Gorąco polecam!

w dziesiątkę po raz ósmy z rzędu

No i cóż – ósma powieść z serii „Ekspansja” piór Daniela Abrahama i Ty Francka tworzących spółkę autorską James S.A. Corey już wysłuchana. Maciej Kowalik jako lektor jak zwykle sprawił się na piątkę, a sama powieść, krótko i bez dzielenia włosa na czworo – re-we-lac-ja! Niespecjalnie przepadam za specyficznym podgatunkiem SF, jakim jest...