Szybko i fajnie się czyta, szkoda tylko że to już ostatnia część.

Szybko i fajnie się czyta, szkoda tylko że to już ostatnia część.

Pierwsze polskie wydanie zbiorcze pięciu tomów serii „Sambre” zostało opublikowane w ramach „Mistrzów Komiksu” w 2006 r. Dopiero po 13 latach ukazało się po polsku zbiorcze wydanie piątego i szóstego tomu (w oryginale oba tomy ukazały się w 2009 i 2011 r.). W międzyczasie opublikowano trzy miniserie stanowiące prequele. Czy warto było czekać?

Julia Saintange przebywa w więzieniu za swój udział w rewolucji lutowej. Wkrótce razem z innymi więźniarkami ma zostać przetransportowana do Gujany Francuskiej. W tym czasie jej synek Bernard jest wychowywany przez swoją niewidomą ciotkę Sarę.

Pierwsza połowa tomu opowiada naprzemiennie losy Julii i Bernarda. W przypadku Julii pokazana jest beznadzieja jej codziennej egzystencji i trudy więziennego życia. Przy tym jednak scenarzysta nie stara się pokazać nadmiernego okrucieństwa, a strażnicy w więzieniu okazują się zaskakująco ludzcy. Chyba najbardziej zdeprawowany jest tu Hipolit Guizot, którego wyraźnie bawi psychiczne dręczenie Julii. Z kolei wątek Bernarda pokazuje kontrowersyjne metody wychowawcze Sary, która stara się jak najgorzej przedstawić Julię i podkreślić znaczenie rodu Sambre’ów. Pojawiają się przy tym pewne odniesienia do prequeli. Jeśli ktoś je czytał to może zauważyć, że wydarzenia z tamtych komiksów zostały tu trochę upiększone by pasować do narracji Sary.

Druga połowa skupia się już wyłącznie na Juli. Poznaje tutaj dobrotliwego irlandzkiego latarnika. W dosyć smutny sposób pokazane jest, że kobieta dalej jest męczona przez wspomnienie o Bernardzie i nie jest w stanie osiągnąć prawdziwego szczęścia. Tutaj też trzeba pochwalić dobrze napisane postacie, bo nawet sympatyczny Irlandczyk nie okaże się tutaj kryształowy.

Rysunki podobnie jak w innych tomach serii mogą zachwycić. Autor stosuje tutaj bardzo oszczędną paletę barw, tak żeby uwypuklić pewne elementy takie jak czerwone oczy czy rude włosy. Poza tym udaje mu się uchwycić różnorodność ludzkiego wyglądu, tak że nie można pomylić ze sobą postaci. Niestety w tomie szóstym odniosłem wrażenie, że czasami rysuje mniej dokładnie.

Wielka szkoda, że wydanie zawiera jedynie dwa tomy, bo wątek Julii naprawdę mnie zaciekawił. Pewnym rozczarowaniem był Bernard, którego historia nie rozwinęła się specjalnie od czasu tomu piątego. W oryginale ukazały się już tomy ósmy i dziewiąty i mam nadzieję, że tym razem czytelnicy nie będą musieli czekać tak długo na polskie wydanie.

Pierwsze polskie wydanie zbiorcze pięciu tomów serii „Sambre” zostało opublikowane w ramach „Mistrzów Komiksu” w 2006 r. Dopiero po 13 latach ukazało się po polsku zbiorcze wydanie piątego i szóstego tomu (w oryginale oba tomy ukazały się w 2009 i 2011 r.). W międzyczasie opublikowano trzy miniserie stanowiące prequele. Czy warto było czekać?

Julia Saintange przebywa w...

W sumie drobny zeszyt, trochę o niczym. Zaczerpnięcie oddechu pomiędzy tym, co było, a tym, na co się nastawiać w kolejnych tomach.

W sumie drobny zeszyt, trochę o niczym. Zaczerpnięcie oddechu pomiędzy tym, co było, a tym, na co się nastawiać w kolejnych tomach.

„Sambre: Trzecie pokolenie”, Bernarda Yslaire’a, to ciąg dalszy historii rodu Sambre, w polskim wydaniu zawierający rozdziały 5 i 6. Wbrew temu, co sugeruje podtytuł, tego trzeciego pokolenia, reprezentowanego przez Bernarda-Marię, syna Bernarda Sambre i Julii Saintange, jest w całym zeszycie niewiele. Młodego Sambre’a poznajemy w drugiej części rozdziału 5, gdzie zarysowywana jest historia całego rodu, a następnie w kilku miejscach w rozdziale 6, choć i tak większa część jego historii to tak naprawdę opowieść o dziwnej relacji łączącej go z ciotką. Czy też raczej ciotkę z nim. O wiele więcej miejsca autor poświęcił jego matce. W „Trzecim pokoleniu” poznajemy tym samym dalsze losy pięknej, czerwonookiej Julii – kobiety, którą prowadzą przez życie aktualnie dwie rzeczy – pragnienie zemsty na rodzie Sambre oraz potrzeba odzyskania syna.

Zeszyt kończy się w taki sposób, że możemy być pewni, że nadejdą jeszcze kolejne rozdziały i kolejne części historii o Wojnie Oczu. Pozostaje czekać i cieszyć własne oczy tym, co dostaliśmy. A tak naprawdę, pomimo tej drobnej nieścisłości, ponownie dostajemy przepięknie wykonaną opowieść. Fabularnie otrzymujemy zalążek nowej historii, nie mniej interesujący jak poprzednia część. Ponownie najmłodszy z Sambre’ów jest nieco nieświadomy i niedoświadczony, powoli wprowadzany w skomplikowane korelacje rodowe, natomiast historia Julii aż ocieka dramatyzmem. Oczywiście w sposób, który wywołuje w czytelniku najszczersze współczucia i wzmaga więzy z nieszczęśniczką.

Graficznie zeszyt nie odstępuje na krok poprzednika. Dalej mamy kadry wykonane w tych samych kolorach – odcieniach czerni, brązu i czerwieni, zachowując doskonałą spójność i czyniąc powieść niepowtarzalną. Mnie osobiście zachwyca bogactwo twarzy – tak ich różnorodność, jak i emocje, które przedstawiają. Obłuda jest autentyczna, wściekłość gorąca, a ból przedstawiony jest w tylu odcieniach, ile jest odcieni czerwieni. Bo ból nieodmiennie kojarzy się z tą barwą.

Po bardziej szczegółową recenzję zapraszam do siebie - https://kulturalnynihilista.pl/sambre-trzecie-pokolenie-bernard-yslaire/

„Sambre: Trzecie pokolenie”, Bernarda Yslaire’a, to ciąg dalszy historii rodu Sambre, w polskim wydaniu zawierający rozdziały 5 i 6. Wbrew temu, co sugeruje podtytuł, tego trzeciego pokolenia, reprezentowanego przez Bernarda-Marię, syna Bernarda Sambre i Julii Saintange, jest w całym zeszycie niewiele. Młodego Sambre’a poznajemy w drugiej części rozdziału 5, gdzie...