— Obawiam się Watsonie, że znowu musimy wyjechać —- rzekł mi Holmes, gdyśmy dnia pewnego siedzieli przy śniadaniu.
— Tak ? Dokąd ?
Do Dartmoor — do Kings Piland.
Nie zdziwiłem się bynajmniej. Owszem, dziwiłem się przedtem, że Holmes nie wtrąca się do sprawy, która była głośną w całej Anglii. Przez cały dzień — przyjaciel mój chodził po pokoju, z głową zwieszoną, z czołem zachmurzonym, nakładając co chwila do fajki najmocniejszy, czarny tytoń i nie odpowiadając na moje pytania. Chociaż nie mówił ani słowa, wiedziałem doskonale o czem wciąż myśli. Jedna tylko nierozwikłana zagadka mogła podniecać jego myśl, a zagadką tą było tajemnicze zniknięcie ulubienicy na wielkie derby w Wessex i tragiczna śmierć jej ujeżdżacza. Dlatego też, gdy mi oznajmił o zamiarze udania się na miejsce zbrodni, nie zdziwiłem się bynajmniej.
— Pojechałbym chętnie z tobą, gdybym wiedział, że ci nie będę przeszkadzać — rzekłem po chwili.
— Ależ, kochany Watsonie, towarzysząc mi przysłużysz mi się bardzo. Czasu zaś nie stracisz napróżno, przypuszczam bowiem na zasadzie pewnych poszlak, że sprawa będzie jedyną w swoim rodzaju. Sądzę, że zdążymy jeszcze na pociąg w Paddingtownie; w czasie podróży opowiem ci wszystko szczegółowo. Bądź łaskaw wziąć ze sobą swoją znakomitą lornetkę polową. - fragment książki